27 του Γιούνη και το ρολόι δείχνει 18:00. Όλα είναι έτοιμα για την 8η μέρα του Release Athens Festival. Ήδη στην ουρά έχουν μαζευτεί οι πρώτοι τολμηροί που παλεύουν με την ηλίαση και την λειψυδρία για να δουν τις αγαπημένες τους μπάντες. Ένα τουρλουμπούκι πιο diverse και από cast των αδελφών Κοέν. Από coreαδες και scene kids μέχρι θείους με μπλουζάκια Hellhammer και Celtic Frost. 18:05 οι πόρτες ανοίγουν και ο κόσμος τρέχει. Όχι οι θείοι προφανώς, αφενός γιατί δεν μπορούν και αφετέρου γιατί «δεν τα ακούω εγώ αυτά τα κορ, ο άντρας πρέπει να έχει τρίχα, Κέλτικ Φροστ και φύγαμε». Δεν κάνω καμία πλάκα, δεν άλλαξα λέξη.
Οι δικοί μας Skybinder βγαίνουν στις 18:20. Από κάτω έχουν μαζευτεί λίγοι και καλοί, και αμέσως αμέσως δημιουργείται και το πρώτο pit από παθιασμένους ΜΟΝΟΚΟΡάδες. Παρά τα θεματάκια με τον ήχο είχαν φοβερή ενέργεια και την μετέδωσαν στο έπακρο σε όσους ήταν από κάτω και στήριξαν τη φάση. Τιμιότατο breakdowncore με αρκετή μελωδία. Σίγουρα μια από τις καλύτερες ανερχόμενες ελληνικές μπάντες στον μοντέρνο ήχο και το μέλλον διαγράφεται λαμπρό. Ίσως δεν έγινε η καλύτερη διαχείριση χρόνου από την διοργάνωση. Όταν ξεκίνησαν οι Skybinder ακόμα ο κόσμος έμπαινε ή αγοραζε merch/ποτά/φαγητό. Είναι κρίμα γιατί ακούστηκαν τραγούδια που αν παίζονταν από PWD (το influence είναι ξεκάθαρο) θα είχε ανοιχτά 3 pits και 5.000 κόσμος θα πήγαινε πάνω κάτω.
Κείμενο: Δημήτρης Τσούπρος
Ως πολυχρονεμένος Επίτροπος, ανέλαβα να γράψω για τους Triptykon και τους Soulfly, μιας και έχω δει τις μπάντες, όλες τις φορές που μας έχουν επισκεφτεί. Που σημαίνει πως υπάρχουν σημεία σύγκρισης, αν και δεν θα χρειαστούν και πολλές αναφορές στο παρελθόν. Και αυτό διότι, τόσο η μπάντα του Thomas Gabriel Fischer όσο και αυτή του Max Cavalera μπορούν και στέκονται αξιοπρεπέστατα πάνω στο σανίδι το 2023, υποβασταζόμενες προφανώς από την μουσική που έγραψαν πριν πολλές δεκαετίες. Ας τα πάρουμε με την σειρά. Οι Triptykon είχαν τον καλύτερο ήχο celtic frost oriented μπάντας που μας έχει επισκεφτεί ever, με αυτό να σημαίνει πως ποδοπάτησαν τις ψυχές μας, σε κάθε γμμνο riff. Οι ήχοι που δημιούργησαν μεγάλο κομμάτι του death, black, sludge και λοιπών ακραίων ειδών, αποτυπώθηκαν ΤΕΛΕΙΑ πάνω στα σάπια μας κορμιά που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαχειριστούν τον ήλιο, την κούραση, το hotdog που μόλις φάγαμε, τον τύπο που φόραγε στολή μπανάνα και έπαιζε κλωτσομπουνίδια με τα υπόλοιπα κλγδ και άλλα πολλά.
Εισπράξαμε μια αλληλουχία τραγουδιών μοναδική: "Into the Crypts of Rays", "Visions of Mortality", "Dethroned Emperor", "Morbid Tales", "Procreation (of the Wicked)", "Return to the Eve", "Nocturnal Fear". Δηλαδή σχεδόν ολόκληρο το Morbid Tales album. Και εδώ να τελείωνε το live, θα μπορούσαμε να πάμε σπίτια μας, χαρούμενοι. Αλλά εισπράξαμε άλλο τόσο, με το χιτάκι "Circle of the Tyrants" να μας εισάγει στο Into The Mega Therion set. Ο Gabriel στην κοσμάρα του, με σκουφί και jacket μέσα στους 40 βαθμούς να βράζει, ευτυχώς διατηρεί ακμαία την χαρακτηριστική φωνή του, με τα growls να ακούγονται πιο τραχιά από ποτέ. Δεν υπήρχαν ψεγάδια, πανηγύρι για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία αυτής της μουσικής, another boomer metal band για τους υπόλοιπους. Πάμε παρακάτω.
Κείμενο: Επίτροπος
Κακά τα ψέματα, οι Soulfly είναι μια πιο δελεαστική για το νεαρό κοινό κατάσταση. Από την μια η βραζιλιάνικη, εξωτική παρουσία των μελών της μπάντας και από την άλλη η ευκολία της nu metal γκρούβας, αντιλαμβανόμαστε πως το τζαμπνταφακαπ πήγε και ήρθε στην πλατεία. Ευτυχώς ο Καβαλέρας έχει γράψει και μπόλικους θρας μέταλ ύμνους, οπότε όταν θέλει, τους κάνει και γυρνάνε γύρω γύρω. Και αυτό έγινε. Μετά τα απαραίτητα starters ("Back to the Primitive", "No Hope=No Fear", "Downstroy") έρχεται το "Frontlines" να δημιουργήσει ένα υπέροχο pit από αυτά που υπάρχει κίνδυνος να δοκιμάσεις να μπουκάρεις. Εννοείται αυτά είναι τα καλύτερα. Κάποιες επιλογές από το νέο album, που ονομάζεται Totem και προφανώς είναι ένα αναμάσημα από παλιά κόλπα, έριξαν το κέφι που επανήλθε πλήρως με τις πρώτες νότες του "Prophesy". Δυστυχώς, με κάποιον μαγικό τρόπο δεν συντονίστηκαν καλά οι μουσικοί και η υπερχιτάρα πρόφεσι ακούστηκε κάπως ψόφια, με συνέπεια να μην συμβεί αυτό που συμβαίνει συνήθως όταν παίζεται αυτό το κομμάτι. Ευτυχώς μετά, οι Βραζιλιάνοι πήραν το αίμα τους πίσω με μια μανιασμένη εκτέλεση του "Bleed".
To "Wasting Away" του Nailbomb κάνει και τις γέρους να σηκωθούν από τις θέσεις τους, ενώ στο "Refuse/Resist" των Sepultura μπούκαρε στην σκηνή ένας καράφλας με μούσι κοτσιδάκι που βοήθησε τον Μαξ να ξεσηκώσουν το κοινό. Κανείς δεν κατάλαβε τον λόγο, όλοι χάρηκαν πάντως. "Eye for an Eye" και Jumpdafuckup δοκίμασαν τις πιεσμένες αντοχές μας, όμως είμαστε κομάντο και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, ήδη πίναμε μπύρα στα πλάγια, σχεδόν ημιλιπόθυμοι. Μια χαρά και οι Soulfly, προφανώς δεν συγκρίνονται με τις χρυσές μέρες τους στα ‘00s, όπου o Mark Rizzo έκανε ο,τι καγκουρια υπήρχε και ο Max χοροπήδαγε σαν ημίτρελος, ενώ ο κόσμος χτύπαγε ο ένας τον άλλον με σκοπό να επιζήσει μόνο ο ένας. Περνάνε τα χρόνια, το μεταλ έχει εξελιχθεί, τώρα έχουμε pyro show και τέτοια.
Κείμενο: Επίτροπος
Κατά τις 11 ακριβώς έχει φτάσει η ώρα για το headline act της βραδιάς, που δεν είναι άλλο από τους τρελούς Αυστραλούς, Parkway Drive. Ξεκινάνε δυναμικά το set τους, με ωραίο και γεμάτο ήχο και το λιγοστό σχετικά κοινό που έχει απομείνει δείχνει να αγκαλιάζει την μπάντα και να μπαίνει αμέσως στο ξέφρενο mood τους. "Glitch" και "Prey" για αρχή και ο Winston McCall και η παρέα του δεν πιστεύουν στα μάτια τους από αυτό που γίνεται στην Πλατεία Νερού. Carrion στην συνέχεια και επικρατεί πανζουρλισμός, η μπάντα σε τρελά κέφια οργώνει το stage, εξαιρετικό pyro show, μπύρες, χέρια και πόδια στον αέρα, όλα ιδανικά και όλα εξαιρετικά.
Λίγα λεπτά μετά ακολουθεί ένα ισοπεδωτικό σερί από τα "Vice Grip", "Dedicated", "Idols and Anchors" και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι βλέπουμε την καλύτερη σύγχρονη metalcore μπάντα. Ο Winston είναι ακούραστος και, αν και δεν του βγαίνουν όλα τα καθαρά φωνητικά όσο η ώρα περνάει, στέκεται αγέρωχος και γεμάτος ενέργεια, χτυπιέται ακατάπαυστα (όπως και όλη η μπάντα) και παίζει με το κοινό σαν να είναι οι μαριονέτες του. Highlight της βραδιάς είναι όταν κατεβαίνει μέσα στο κοινό και διατάζει να κάνουν κύκλο γύρω του, για να αφεθεί τελικά στα χέρια των οπαδών του και να γυρίσει με πανηγυρικό τρόπο πίσω στην σκηνή. Εικόνες που συνθέτουν μια ανατριχιαστική ανάμνηση για όσους βρεθήκαμε εκεί.
Κάποια κομμάτια ίσως δεν ταιριάζουν στο συνολικό setlist των Parkway Drive καθώς είναι πιο νωχελικά και θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν ως «μπαλάντες». Τραγούδια σαν το Shadow Boxing ή το Darker Still, τα οποία συνοδευόταν από τσέλα και βιολιά με μουσικούς on stage και όχι προηχογραφημένα (!), δυστυχώς δεν συνάδουν με το αίσθημα του πάρτι που βγάζει η μπάντα επί σκηνής, με αποτέλεσμα να χάνουν το momentum της έντασης. Παρόλα αυτά, η πεντάδα μας αποδεικνύει σε κάθε νότα γιατί είναι οι headliners των μεγάλων festivals του μέλλοντος. Και πως να μην είναι άλλωστε, όταν στα "Bottom Feeder", "Crushed", "Wild Eyes" γίνεται το έλα να δεις και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τραγουδάει τα σύντομα ρεφρέν. Έξι χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που ήρθαν και συνθλίψαν το Piraeus Club Academy, χρόνος που ήταν αρκετός όχι μόνο για να αποκτήσουν νέους οπαδούς (τεράστιο εύγε στην πιτσιρικαρία που γέμισε την αρένα) αλλά για να γίνουν πιο επαγγελματική και συνολικά καλύτερη μπάντα από ό,τι ήταν ήδη. Σίγουρα μια από τις συναυλίες του καλοκαιριού, ακόμη και αν έλειψαν από την setlist τα «απαραίτητα» "Karma" και "Dark Days". Την επόμενη φορά και σύντομα, εύχομαι.
Κείμενο: Άρης Θανασούλας
