Η έκφραση «τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα» είναι μια ατάκα που χρησιμοποιούμε για να δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλον, όταν μια κατάσταση δυσκολεύει σταδιακά. Οπότε ο Επίτροπος, μετά τις πρώτες 100 επιλογές του, γύρισε στον άνθρωπο πίσω από τον Επίτροπο που απλά πατάει τα κουμπάκια, του χτύπησε την πλάτη και του είπε στο αυτί «σκάσε και γράφε μλκ, οι πρώτες 100 θέσεις είναι δύσκολες, μετά πάει μόνο του».
Μλκιες λέει ο Επίτροπος, μάγκες, οι επόμενες επιλογές είναι κάργα δύσκολες γιατί ας πούμε πως γίνεται προσπάθεια να καρφωθούν δίσκοι (κυρίως) σε μια σχετικά αξιολογική σειρά. Μην πλανάστε. Σίγουρη αποτυχία, που έρχεται με φόρα προς το μέρος μου έτοιμη για μετωπική.
Εάν θέλετε να ρίξετε μια ματιά στις προηγούμενες θέσεις, έχετε την δυνατότητα εάν πατήσετε κλικ στα παρακάτω λινκ:
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 200-176
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 175-151
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 150 - 126
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 125 - 101
Οι 4 εικοσιπεντάδες που απομένουν για την ολοκλήρωση του μεγαλεπήβολου έργου, θα ανακοινώνονται κάθε Δευτέρα, κάτι που σημαίνει ότι την πρωτοχρονιά θα σας περιμένει, όταν ξυπνήσετε μπαούλα από τα ξύδια, μια υπέροχη έκπληξη. Ο Άη Επίτροπος θα σας έχει αφήσει μια 25άδα άχαστη μπροστά στο τζάκι, κουφετάκι για να θυμάστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το έτος που αφήσαμε πίσω μας. Πάμε να κάνουμε το πρώτο από τα τέσσερα βήματα.
100. PJ Harvey - I Inside the Old Year Dying
Η επιστροφή της PJ στην δισκογραφία έγινε χωρίς σημαντικές τυμπανοκρουσίες και ο καλλιτεχνικός θρίαμβος που επιφύλασσε για τους πολυάριθμους φίλους της (και μη) ήταν εκκωφαντικός. Το I Inside The Old Year Dying album είναι ο δίσκος που θα ήθελαν να βγάλουν πολλοί μουσικοί μετά από πολύχρονη απουσία και δεν μπορούν γιατί έχουν αποσυνδεθεί πλήρως από το συναίσθημα της δημιουργίας, οπότε συνήθως καταλήγουν με αναμασήματα παλιών κόλπων. Η PJ είναι μια ολοκληρωμένη κατάσταση, γράφει στίχους, παίζει σχεδόν τα πάντα, ερμηνεύει και ζει μέσα στο έργο της. Είναι το έργο. Το αν κάνει σε εμάς είναι μια εντελώς προσωπική μας υπόθεση, που δεν την αφορά. Ίσως ο σημαντικότερος δίσκος της χρονιάς που πέρασε, από τα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας δισκογραφίας.
99. Miley Cyrus – Flowers
Το πως πετάω από την “απόλυτη” intellectual φασούλα της PJ Harvey στο Flowers της Miley Cyrus, είναι ένα θέμα προς διερεύνηση για το προσωπικό μου γούστο, όμως αν πρέπει να επιλέξω ένα massive pop hit της χρονιάς για να μπει ψηλά σε αυτή την λίστα, τότε πάω με αυτό εδώ. Άλλωστε δεν έχω κρύψει εδώ και χρόνια που τρέφω μια extra εκτίμηση για την βλαχοχροιά της Miley, η οποία προβλέπω πως όταν σιτέψει αρκούντως, η φωνή της θα γίνει ακόμα πιο μπάσα και θα μας χαρίσει τρομερές στιγμές σε πιο disco, soul, blues, funk ρεπερτόριο. Όχι ότι το "Flowers" δεν είναι κομματάρα. Ήδη το κάνει δλδ.
98. Κλείνει Το ΟΑΚΑ
Είχαμε ολογράφως ένα γμμν γήπεδο σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την χώρα που μπορούσε κουτσά στραβά να φιλοξενεί μεγάλα ονόματα, πάει και αυτό. Η στατικότητα του σκεπάστρου Καλατράβα δεν είναι αυτή που πρέπει, οπότε όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να γίνει μλκια και να γίνουμε γράμματα σε κάποια στήλη που θα της πετάνε στεφάνια κάθε χρόνο μέχρι να ξεχαστούμε. Τέλοσπάντων, θα χάναμε την μαγική κατσάδα του Μπρους στα greek cunts για τα καπνογόνα, οπότε no regrets. Το show που μας επιφύλλασε το ελληνικό κράτος με την μη συντήρηση του πανάκριβου στεγάστρου είναι απαράμιλλο. Και το ακόμα καλύτερο είναι πως το καλοκαίρι 2024 υπάρχουν ήδη δύο sold out shows των Coldplay που χιλιάδες αγοραστές εισιτηρίων περιμέναν αγωνιωδώς για να μεταπωλήσουν το τικέτο με ένα μιιιιιιικρό, τόσο δα καπελάκι και τώρα έχουν μείνει με το πουλάκι στο χέρι τους. Τι υπέροχα χρόνια να ζεις στην Ελλάδα.
97. Home Is Where - the whaler
Οι Home Is Where μένουν στο Palm Coast της Φλόριδας, κάτι που αυτόματα τους κατατάσει στους απόλυτους φασαίους της λίστας μου. Το καλό με τα παλικάρια αυτά, είναι πως ξέρουν τι είναι, τι εκπροσωπούν και που θέλουν να πάνε. Θέλουν να φτιάξουν μια υπέροχη κακοηχία που θα σε κάνει να αισθανθείς πολύ όμορφα, να κουνήσεις χέρια πόδια, να φωνάξεις δυνατά, να χοροπηδήσεις, να σπάσεις πράγματα κτλ. Το the whaler album θα μπορούσε να είναι μια μετεξέλιξη του Glow On των Turnstile, αν τα μέλη που έπαιζαν την μουσική έκαναν πολλά περισσότερα και κυρίως φτηνά ναρκωτικά. Τεράστιοι αντίχειρες προς τα πάνω για το πως δένουν emo, punk, hardcore, screamo, alt rock και κυρίως amerikana, χωρίς να χαθεί ούτε σταγόνα από την αταλαντοσύνη τους. Αλμπουμ για επαγγελματίες ερασιτέχνες.
96. Trees Speak - Mind Maze
Αυτούς εδώ τους γλυκούληδες τους βλέπετε συχνά πυκνά σε λίστες μου, γιατί τους συμπαθώ. Σε κάθε δίσκο κάνουν και κάτι διαφορετικό, είτε πατάνε πάνω σε πιο prog φόρμες (ohms), είτε σε πιο kraut (postHuman), είτε παρουσιάζονται πιο «σύγχρονοι», είτε κάνουν βουτιά στις βιντατζιές, οι Trees Speak είναι πολύ κινητικοί για δέντρα που μιλάνε. Ναι, ξεκάθαρο Tolkien reference. Ήταν η κατάλληλη πάσα για να πω κάπου εδώ πως το Mind Maze είναι με διαφορά το πιο σαουντρακικό αλμπουμ που έχουν κάνει, αν και δεν είμαι βέβαιος ότι έχει γραφτεί με αυτό το σκεπτικό. Πάντως τα 19 κομμάτια που το αποτελούν, παραπέμπουν σε αυτό. Η ταινιά ας πούμε ότι είναι sci-fi ιταλικό giallo, όπου σεξομανείς εξωγήινοι ξεκοιλιάζουν νεαρές παρθένες, αφού παίξουν μαζί τους μια παρτίδα σκάκι θανάτου. Έβλεπα.
95. Convulsions - Grindcore Not War
Στρίβουμε το πλοίο στην ακριβώς ανάποδη κατεύθυνση, εκεί που τα όρια μεταξύ μουσικής και ξύλου είναι πολύ λεπτά. Το Grindcore Not War album των Convulsions βρίσκεται εδώ για την πλήρη άγνοια που επιδεικνύει στις βασικές παραδοχές περί μελωδίας στην μουσική. 22 συνθέσεις, ο θεός να τις κάνει, που απλά κάποια όργανα (ναι τα γνωστά) και μια φωνή παλεύουν το ένα ενάντια στο άλλο για το ποιο θα δείρει πιο πολλούς. Δεν υπάρχει ανάσα (εντάξει έχει κάτι αργά περάσματα, που και που), μόνο αγνό grind που όταν στροφάρει, δεν υπάρχει επιστροφή. Οι Ισπανοί είναι παικταράδες και τα πάντα ακούγονται εντελώς φυσικά, σαν να βάζεις ένα ποτήρι νέρο (στον πάτο σου).
94. Danava - Nothing But Nothing
Οι Danava παίζουν αυτό το κλασικό heavy metal/hard rock που κάθεται ανάμεσα στους Sabbath, τους UFO, τους Thin Lizzy και το metal των Maiden. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό, γενικά, το κάνουν πολλοί ειδικά και αυτό είναι βαρετό. Οπότε για να βλέπεις τον δίσκο στην λίστα, πάει να πει πως το έκαναν τόσο καλά, που δεν μοιάζει με τόσους και τόσους vintage rock / proto metal δίσκους, έχει την ορμή, τα ρεφραίν και κυρίως τα riff να στηρίξει την παρουσία του σε μια δισκοπαρουσίαση που δεν θέλει να γίνει βαρετή. Το Nothing But Nothing είναι άξιο τέκνο μιας σκηνής που έβγαλε πολλούς δίσκους, δεν άφησε σχεδόν τίποτα ως παρακαταθήκη, τελικά όταν έσκασε το Spotify και λοιπές δυνάμεις, ο νεαρόκοσμος επανήλθε στην ακρόαση των μεγαθήριων και υποχρεώνομαι τώρα εγώ να τους βάζω σε λίστες γιατί το αξίζουν.
93. Blind Guardian 4 μέρες live στην Ελλάδα
Οι Γερμανοί power metallers είναι μια μπάντα που το ελληνικό κοινό αγαπάει. Αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν. Όσα χρόνια και αν περάσουν, χιλιάδες χτζμτλδες τιμούν τους ανθρώπους που τους εισήγαγαν σε πολλά πολλά χρόνια μοναχικότητας αλλά και φαντασίας. Το γρήγορο αθηναϊκό sold out στον νέο χώρο Floyd, έγινε 2 μέρες κολλητά, ενώ και το live στην Θεσσαλονίκη ξεπούλησε. Και δεν μας έφταναν όλα αυτά, η Σωτηρία έπρεπε να δεχτεί και άλλο ένα πλήγμα. Το live των Guardian στο Ισραήλ ακυρώθηκε λόγω του πολέμου και η προφανής λύση ήταν έτοιμη στο πιάτο. Τρίτη μέρα στην Αθήνα και Βαλχάλα Ντελίβερ Ας 4x4, βγάλαμε μπιμπίκια και στην πλάτη. Ωραία ήταν, δεν παραπονιέμαι.
92. Ten Seconds Songs - Cute Aggresion
Οι YouTubers και οι ανθυποσελέμπριτι των σόσιαλ μίντια είναι μια πραγματικότητα. Δικαίωμα τους να εκφράζονται δημόσια, να βγάζουν χρήμα από αυτό και να κρίνονται, προφανώς. Μια από τις ΟΚ περιπτώσεις είναι ο Ten Seconds Songs, ο οποίος κάνει διασκευές με αρκετά μεγάλη επιτυχία, αφού έχει και την φωνή και ξέρει και τα στουντιακά κόλπα για ένα καλό αποτέλεσμα. Φέτος έκανε την καλή και έβγαλε τραγούδι για την γάτα του και μίλησε μέσα στην ψυχή όλων των γατομαμάδων και των γατομπαμπάδων που ακούνε αυτού του είδους την metal, την πιο σύγχρονη ας πούμε. Δεν ξέρω αν υπάρχει κλασικομεταλλάδικο τραγούδι για την γατοαγάπη, αν υπάρχει καλώς να ενημερωθώ. Το τραγούδι δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, είναι εδώ για να τιμήσω το γλυκό γατάκι μου, που με στηρίζει στο έργο μου.
91. MDXX – MDXX
Οι Ghost έχουν κάνει μεγάλη ζημιά σε πολλούς κλασικομέταλλους και αυτό φαίνεται από τους δίσκους που παράγονται σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη, όπου τυπικοί χτζμτλδες δεν φοβούνται πλέον να ρίξουν λίγο σόδα στο κρασί τους, λίγο παραπάνω μελωδία στο μέταλ τους, λίγο παραπάνω Blue Oyster Cult στους Black Sabbath τους, δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτή την τάση. Οι MDXX το κάνουν πολύ καλά το κόλπο, χωρίς να χάνουν την τρουίλα που διαθέτουν. Όταν έρχεται η στιγμή να κουνήσουν γοφούς το κάνουν, όταν θέλουν να παίξουν πιο στιβαρά, το κάνουν και αυτό. Ο δίσκος αυτός θα ήταν πολύ πιο ψηλά αν δεν είχε ψόφια παραγωγή, είναι το μόνο που λείπει, για να τον κάνει σχεδόν αριστούργημα. Next time.
https://youtu.be/UVYx4Sk52tY?si=NJjJwjJUBxCkWhQ6
90. Ken Mode – Void
Το περσινό Null album ήταν μια προειδοποίηση πως οι Ken Mode έχουν επιστρέψει για να γίνουν μια από τις καλύτερες extreme metal μπάντες εκεί έξω και το φετινό Void album, ίσως είναι το βασικό μήνυμα. Σίγουρα δεν εσωκλείει την «δύσπεπτη» οργή του προηγούμενου δίσκου και μπορεί να απευθυνθεί σε μεγαλύτερα κοινά. Διαθέτει τα κομμάτια που λειτουργούν καλύτερα σε live περιβάλλον (η μπάντα τουράρει ακατάπαυστα), ενώ οι προσθήκες πιο χαλαρών post hardcore περασμάτων, προσφέρουν μαξιλαράκι ασφαλείας στις βίαιες ριφογραμμές που γράφουν σε μεγάλη ποσότητα εδώ και πολλά χρόνια. Για μένα παραμένει ως απόλυτο highlight της μουσικής τους, το πως σκάβει το μπάσο του Scott Hamilton, ενώ το πιανάκι/σαξόφωνο της Kathryn Kerr προσφέρουν πολλά περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα μελωδίας.
89. Γιάννης Μαρκόπουλος (1939 – 2023)
Ένας από τους τρεις σημαντικότερους, σύγχρονους μουσικοσυνθέτες ελληνικής μουσικής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήρθε στις ζωές όλων όσων έζησαν στην Ελλάδα του 20ου (και 21ου ) αιώνα, είτε μέσα από τους λαϊκούς αγώνες είτε λίγο αργότερα μέσα από τραγούδια των σχολικών γιορτών για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μαλαματένια Λόγια, Παραπονεμένα Λόγια, Τα Λόγια και τα Χρόνια, Οι Οχτροί και άλλες πολλές συνθέσεις του Μαρκόπουλου έγιναν συνώνυμες ενός αγώνα που η μουσική πρόσφερε την σπίθα για να ξεσπάσει πάνω στους καταπιεστές. Όμως και ο «λαϊκός» Γιάννης Μαρκόπουλος, έδωσε ιστορικές συνθέσεις που πρόσθεσαν κεφάλαια στον μύθο του ελληνικού τραγουδιού. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά τραγούδια σαν την Φάμπρικα του Λάκη Χαλκιά (πρώτη εκτέλεση 1974) στην ερμηνεία, σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη.
88. Majesties - Vast Reaches Unclaimed
Μέσα στην χρονιά είχαμε την ενεργοποίηση των In Flames, οι οποίοι προσπάθησαν να παίξουν πιο κοντά στον ήχο που είχαν στο Whoracle ή το Clayman. Είχαν κάποια καλά κομμάτια αλλά μέχρι εκεί. Οι Majesties από την άλλη, έχουν έναν ολόκληρο δίσκο με φοβερά άσματα μελωδικού ντεθ μέταλ, από αυτό το παλιό, το καλό που έπαιζαν κάποτε οι Σουηδοί. Ναι, το Vast Reaches Unclaimed είναι καλύτερο από τις τελευταίες δισκογραφικές προσπάθειες των At the Gates, Dark Tranquility, Soilwork και λοιπών ξανθομπούμπουρων. Ούτε μισό φιλεράκι, λυσσασμένα φωνητικά από τον Tanner Anderson που έχει παίξει και κιθάρες, drums και όλοι σταυρώνουμε τα δάχτυλα μας, αυτή η μπάντα να παίξει live σε κάποια φάση.
87. Blood Star - First Sighting
Το έξυπνα μελωδικό heavy metal του First Sighting των Blood Star συνδυάζεται με την κάργα hard rock φωνή της Madeline Michelle και το party ξεκινά. Μακριά από την πολυφορεμένη occult αισθητική, κάθε τραγούδι έχει και ένα hook για να πας να κρεμαστείς, ενώ κάθε σολίδι που προσθέτει ο Jamison Palmer είναι στολίδι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τρελή βιντατζιά με νόημα ύπαρξης που θεωρώ πως θα μας απασχολήσουν φουλ τα επόμενα χρόνια, ενώ η εμφάνιση τους στο Up the Hammers, ήταν από τα highlight της διοργάνωσης. Από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς στον κλασικό χεβιμεταλλάδικο ήχο.
86. Head Cleaner - The Extreme Sound of Truth
Οι Θεσσαλονικείς grinders είναι γνωστοί φίλοι των Napalm Death και του τρόπου που βαράνε στο ψητό. Αυτό σημαίνει πως περιμέναμε έναν δίσκο πολύ κοντά στο πλαίσιο των Βρετανών. Και αυτό πήραμε σε μεγάλο βαθμό όμως υπάρχουν πολλές και ωραίες λεπτομέρειες για να σταθεί κάποιος. Οι στίχοι είναι ευθείς. Δεν κάνουν κύκλους γύρω γύρω από την θεματική. Οι Head Cleaner πάντα έπαιζαν δυνατά, όμως αυτή την φορά δεν περιμέναμε η μπάντα να είναι τόσο σφιχτή χωρίς την faux πληθωρικότητα που υποδεικνύει η σύγχρονη εποχή στις ψηφιακές παραγωγές. Σε αυτό βοηθά και που οι μουσικοί των Head Cleaner είναι χρόνια στο κουρμπέτι και ξέρουν με ακρίβεια, πλέον, τι κάνουν (δική τους και η παραγωγή). To The Extreme Sound Of Truth σκίζει και το θεωρώ must hear για όσους βαράνε προσοχές σε Brutal Truth, Nasum, παλιούς καλούς Rotten Sound, παλιούς καλούς Misery Index και γενικά ο,τιδήποτε καλό συνέβαινε κάποτε στο grind.
85. Wargasm – Venom
Περιμέναμε αρκετά χρόνια για αυτόν τον δίσκο, διότι οι Βρετανοί έχτιζαν συνέχεια την φασούλα τους με υπομονή, κομμάτι με το κομμάτι. Θυμάστε πόσες φορές τους είχα αναφέρει, όταν είχαν σκάσει εκείνο το απίστευτο Salma Hayek single. Με άπειρα live σε υπόγεια, με το δίδυμο Milkie Way και Sam Matlock να τα σπάει στον μέγιστο βαθμό. Sexiness και nu metal, δίπλα σε ηλεκτρονικά μπιμπλίκια και punk attitude, οι Wargasm είναι προορισμένοι για να γίνουν αστέρια. Τους βοήθησε και λίγο ο Fred Durst, για να κάνουν το δικό τους Break Stuff. Το Venom album έχει την συνταγή της επιτυχίας, απολαυστικό pop rock για αλητάμπουρες που ακούνε trap, έχουν βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, είναι στο όριο να σηκώσουν μοϊκάνα.
84. Tzusing - 绿帽 Green Hat
Αντιγράφω από Δημήτρη Λιλή: «Ποιος άλλος θα μετέτρεπε το γρύλισμα του Daniel Plainvie (δηλαδή του Daniel Day-Lewis) από το There Will Blood σε sample γεμίζοντας το με στρώματα από εκκωφαντικούς μικροήχους και καταιγιστικά μεσαίας όμως ταχύτητας bpm; Από εκεί, δηλαδή την σύνθεση "Take Advantage", ξεκινάει με ευθύνη του καθενός το ταξίδι του στο σκοτεινό ριζοσπαστικό και άκρως ηλεκτρονικό σύμπαν του Μαλαισιανού. Μάλιστα αν υποθέσουμε ότι στα μέχρι τώρα eps και στο ντεμπούτο album του 2017 διατηρούσε μια σχετική επαφή με την μελωδικότητα, εδώ δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο να αναπτύσει EBM λούπες που καταλήγουν σε χαοτικά και σχεδόν τρομακτικά μοτίβα, όπως για παράδειγμα οι σκηνές παράνοιας και τρόμου που εκτυλίσσονται στο "Idol Baggage" ή στο (κανιβαλικό σχεδόν) "Balkanize" από τη μέση και μετά. Ηoly f*ck, ο Επίτροπος πιθανόν να λατρέψει το Πράσινο Καπέλο.» Ισχύει, Μητσάρα. Το λάτρεψα.
83. Οι Maiden παίζουν το "Alexander the Great" πρώτη φορά ζωντανά
2.346 χρόνια από τότε που πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασαν και ο λαικός μύθος αναφέρει πως η γοργόνα ρώταγε με αγωνία τους ναυτικούς: «Πότε θα παίξουν τον Μεγαλέξανδρο οι Maiden;» To γνωστό τραγούδι που γράφτηκε πριν 37 περίπου χρόνια και κυκλοφόρησε ως κομμάτι του Somewhere In Time δίσκου δεν παίχτηκε ποτέ ζωντανά, μέχρι πρόσφατα, στο πλαίσιο της περιοδείας τους Future Past Tour, η οποία δεν πέρασε από την χώρα μας. Ίσως σε αυτό συντέλεσε το γεγονός πως δεν είμασταν και πολύ καλά παιδιά την τελευταία φορά στην εμφάνιση των Βρετανών στο ΟΑΚΑ. Βέβαια, αυτό δεν πτόησε χιλιάδες συμπολίτες μας, να πάρουν αεροπλάνα και βαπόρια ώστε να απολαύσουν τον Μεγαλέκο ζωντανά σε κάποια από τις 5.265 πόλεις που επισκέφτηκε μέσα στο 2023. Ίσως κάποια μέρα τον παίξουν σε ελληνικά χώματα. Μπορεί και όχι.
82. Thy Darkened Shade - Liber Lvcifer II: Mahapralaya
Ελληνικό black metal, κεφάλαιο νούμερο «βάλτε έναν τετραψήφιο αριθμό στην τύχη». Η μαστοριά που παίζει στην εγχώρια σκηνή σε σχέση με το σύγχρονο bm είναι πρωτοφανής. Έχουμε το know how και παίζουμε μπάλα όπως μας κβλσει. Θέλουμε να γίνουμε old school; Θέλουμε να παίξουμε το ατμοσφαιρικό, το post black metal; Θέλουμε να προσθέσουμε χεβιμεταλλική μελωδία και leads; Θέλουμε να το προσφέρουμε raw με το αιματάκι; Κάνουμε ό,τι στον μπούτσο θέλουμε. Και οι Thy Darkened Shade κυκλοφορούν το καλύτερο αλμπουμ της καριέρας τους so far και σίγουρα ένα από τα καλύτερα βλάσφημα της χρονιάς. Οι άγγελοι και τα riff πέφτουν βροχή στην στράτα του Λούσιφερ ενώ το θεόρατο drumming του δίσκου μου έριξε τα σαγόνια στο πάτωμα. Νταξ, για το artwork, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Υπέροχο, όπως και η μουσική που συνδέεται.
81. Necropanther – Betrayal
Ντεθομπλακο θρας από αυτά που ξυπνάνε το θηρίο μέσα σου. Από το Ντένβερ του Κολοράντο έρχονται οι παικταράδες αυτοί και το Betrayal album είναι το τέταρτο τους και μάλλον το καλύτερο (από κοντά και το προηγούμενο, The Doomed City). Σύγχρονος, μπετοναρισμένος ήχος, διπλά φωνητικά (σχιστά και γκάτσουραλ) και πολλές πολλές μελωδικές στρώσεις από ριφ που δεν παίζει να παραμείνεις αδιάφορος στο πέρασμα τους. Όσοι γουστάρουν μπάντες όπως οι Skeletonwitch, εδώ θα λατρέψουν, ενώ ακόμα και οι φίλοι του thrash revival (βλέπε Havok) θα νιώσουν να συνδέονται με τις κλασικές στιγμές του δίσκου (πχ τα leads στο If you Can Count). Από τα thrash gems made in USA της χρονιάς, ανάμεσα σε αυτό και το επίσης άξιο War Remains των Enforced, διάλεξα τους Νεκροπάνθηρες. Παίζει σε κανένα μήνα, να το μετανιώσω.
80. All I Want is Wingstop
Λατρεύω αυτά τα mash-up μουσικής με πραγματικές αντιδράσεις ανθρώπων που φωνασκούν ή κάνουν υστερίες ή απλά μιλάνε. Η δημιουργικότητα βρίσκει την έμπνευση παντού και τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από εκπληκτικά, με συνέπεια πολλοί από εμάς να τα παρακολουθούμε με αυτιστικό τρόπο, 100αδες φορές μέχρι να ενσωματωθούν στον φλοιό του εγκέφαλου μας. Για φέτος, η sloppy groove μέταλ εκδοχή της υστερίας “all I want is wingstop”, δηλαδή μιας τύπισσας που έχει δουλέψει 10 ώρες σερί και δεν έχει φάει, ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που βρήκαμε πεταμένα στο ίντερνετ. To προτιμώ από το All I want for Christmas.
79. Cicada the Burrower - Blight Witch Regalia
Η μπάντα τ@ Cameron Davis ήταν μια από τις εκπλήξεις του 2021, μιας και το Corpseflower album μπήκε σε πάμπολες λίστες ατόμων που γουστάρουν να σκάβουν το underground με τα χέρια. Λογικό και επόμενο, ο επόμενος δίσκος να έρθει στα χέρια μας και να μπει στις λίστες μας, χωρίς να κινδυνεύσει να χαθεί μέσα στις άπειρες κυκλοφορίες. Το avant garde black metal είναι μια πολύ κακή περιγραφή της μουσικής που θα βρείτε μέσα στο Blight Witch Regalia album. Με την παραγωγή να θυμίζει τον ερασιτεχνικό αλλά μαγκιόρικο τρόπο του συνθ μάστερ Old Nick και την πειραματική διάθεση να συνδυαστούν “άπειροι” ήχοι, να παραπέμπουν στους Liturgy, οι Cicada the Burrower θριαμβεύουν ξανά. Χωρίς καν να προστεθεί το σχεδιάγραμμα του concept που αφορά την εμπειρία αλλαγής φύλου τ@ καλλιτέχνη.
78. Militarie Gun - Life Under the Gun
H Loma Vista οσφραίνεται τις καλές περιπτώσεις εκεί έξω και τις υπογράφει πριν καν γίνουν thing. Να πούμε ένα μπράβο στους ατζέντηδες εκεί στο Μπέβερλι Χιλς. Οι Militarie Gun κυκλοφορούν το ντεμπουτάκι τους, έναν κορυφαίο alt-post hardcore δίσκο που θα αποτελέσει πρώτο σκαλοπάτι για μια δυνατή καριέρα (εάν συνεχίσουν στον ίδιο ρυθμό). Προφανώς και οι αναφορές στο Glow On είναι αρκετές (πχ ηλεκτρονικά περάσματα στο Big Disappointment ), όμως η μπάντα του Ian Shelton (ex- Regional Justice Center) παρουσιάζεται λιγότερο τολμηρή σε σχέση με τους Turnstile, ενώ προτιμά να διατηρεί έναν πιο ευθύ punk δυναμισμό στις συνθέσεις που σπάει με κάποια μελωδικά ρεφραίν (Think Less). Αρχή ήμισυ παντός.
77. Νεκρή Πτέρυγα - Στον Ίσκιο Μιας Νέας Φρίκης
Οι κυκλοφορίες στην εγχώρια crust σκηνή πληθαίνουν και το δίκτυο βοηθά σε μεγάλο βαθμό κυκλοφορίες σαν το Στον Ίσκιο Μιας Νέας Φρίκης album να ξεπεράσουν τα στεγανά της γειτονιάς. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Αυτή η μουσική αφορά τις γειτονιές. Δεν αφορά την εμπορική πτυχή της μουσικής και σίγουρα δεν μπορεί να συνδεθεί με καμία έννοια «επιτυχίας» αφού ασχολείται με ό,τι πιο σάπιο αναφύεται στις εσοχές της κοινωνίας που δεν φτάνει ο ήλιος. Η Νεκρή Πτέρυγα βαράει στο ψαχνό, τραγούδια σαν το Κρύα κουζίνα ή Σκυλιά που αλυχτάνε είναι καρφιά στην κάσα της ελπίδας, πάει την θάψαμε, θεόσχωρέστην, πάμε για άλλα μάγκες.
76. V A N I S H I N G K I D S - Miracle of Death
Συνεχίζουμε με θετικχαχαχαχχαχα διάθεση, η θρηνητική μουσικούλα των doom-goth-psych-shoegazers Vanishing Kids που αποτυπώνεται στο Miracle of Death album σε παίρνει από το χεράκι, σου ψιθυρίζει στο αυτί με μια γλυκιά φωνούλα «τώρα την γμσες γλυκέ/ια πρίγκηπα/ισσα» και βουτάει στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Για να τα λέμε όλα, υπάρχουν στιγμές που ο δίσκος ροκάρει (ας πούμε το "Midnight Children") ή έστω θέλει να πάει προς την ψυχεδελική φύση του πόνου (το σχεδόν 10λεπτο To "Dust", είναι και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου). H ιδιαίτερη χροιά της φωνής της Nikki Drohomyreky δεν ξεχνιέται εύκολα, ενώ στα drums βρίσκουμε τον Nick Johnson (Jex Thoth, Ossuary, Zola Jesus). Top tier κυκλοφορία που συνδυάζει αρκετά είδη που έχουν κοινό τόπο τον αργό ρυθμό και την κλιμάκωση. Το artwork είναι αριστουργηματικό. Must Buy για τους μερακλήδες.
