Βαρέθηκα να γράφω προλόγους. 3 άρθρα πριν το τέλος, the struggle is real.
Oι θέσεις δε με φτάνουν μάνα μου, δίσκοι μπαίνουν και βγαίνουν, πετσόκοψα την Taylor Swift που μπήκε σε εξώφυλλο των Times και άλλες αντίστοιχες μλκίτσες, έτσι ώστε να σας δώσω 2-3 δίσκους ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥΣ για φέτος.
Προσθέτω το recap και να θέλω να δηλώσω πως τα επόμενα δύο άρθρα είναι εορταστικά και θα σκάσουν ανήμερα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.
Τέτοιο show δεν ξανάγινε.
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 200-176
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 175-151
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 150 - 126
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 125 - 101
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 100 - 76
75. boygenious - The Record
Το να κάτσω με την νεολαία για μένα είναι κάτι σαν καθημερινότητα αφού συνδιαλέγομαι με διάφορες ηλικίες και κάθομαι με (σε) όλες. Κάπως έτσι προέκυψε η ενασχόληση μου με αυτόν τον δίσκο που ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες θα με άφηνε παγερά αδιάφορο (όπως και οι solo δουλειές των μελών που συνθέτουν τις boygenious) τελικά αυτός εδώ Ο ΔΙΣΚΟΣ με υποχρέωσε να κάνω μακροβούτι στο ηλικιακό rabbithole και να αισθανθώ πολύ όμορφα με κάθε folk μελωδία, χαζό στίχο, pop κλιμάκωση που περιλαμβάνει. Οι Julien Baker, Phoebe Bridgers και Lucy Dacus συνθέτουν, ερμηνεύουν και συνεργάζονται όχι μέσα από ένα business project scenario αλλά υποθέτω πως αισθάνονται ότι υπηρετούν έναν συγκεκριμένο καλλιτεχνικό σκοπό, όπως παλιότερα είχαν κάνει οι Crosby, Stills και Nash σε μια άλλη εποχή. Ίσως τώρα που το διάβασες, σου σηκώθηκε η τρίχα με τον παραλληλισμό. Αλλά για αυτό είμαι εδώ. Για να σηκώνω τρίχες.
74. The Beatles - Now and Then
Το να βρίσκεις σε αυτή την θέση ένα «νέο» κομμάτι των Μπίτλς είναι σίγουρα μια παγίδα. Αρχικά σίγουρα θα θεωρήσεις πως η νερόβραστη μπαλάντα βούρκωσε τον μλκ τον Επίτροπο, που του την βάρεσε η μπιτλομανία και σκίρτησε η καρδούλα του. Μετά θα το ξανασκεφτείς και θα αναρωτηθείς πως είναι δυνατόν αυτός ο περίεργος τύπος να έχει τέτοιου είδους ευαισθησίες ενώ περνάει πριονοκορδέλα τόσους και τόσους γεροντομαλάκες που έχουν καταντήσει μπίζνα την μουσικούλα. Εμένα με απασχόλησε κάτι άλλο. Τεχνολογία και AI καθιστούν δυνατό η δισκογραφία να έχει συνέχεια παρά τον θάνατο των μελών μιας μπάντας. Αρκεί να φιντάρεις το μασίνι και αυτό θα ξεράσει hits. Μλκες μπανταίοι δεν σας έχουμε ανάγκη. Βασικά ούτε εμένα έχουμε ανάγκη. Σε λίγο οι μηχανές θα μας κάνουν λίπασμα. Παίξτε Πανκ Ρε Μουνιά.
73. Incendiary - Change the Way You Think About Pain
Και μιας και το είπα αυτό το «παίξτε πάνκ», εντελώς τυχαία σκέφτηκα τον νέο δίσκο των Incendiary που είναι μια από τις καλύτερες κλασικομεταλοχαρντκορ μπάντες της Νέας Υόρκης και κάθε κομμάτι τους προσεγγίζει την ψυχοσύνθεση μου, όπως προσέγγιζε το αριστερό του Ρομπέρτο Κάρλος την μπάλα, σε εκτέλεση φάουλ. Το Change the Way You Think About Pain είναι η απάντηση του ορθόδοξου metalcore/hardcore σε νεωτερισμούς τύπου Turnstile και Militarie Gun. Από αυτόν τον πολιτισμένο διάλογο, κερδισμένοι θα βγούμε εμείς που τους αγαπάμε όλους αυτούς. Αρκεί να πέφτει ξύλο στο πιτ, μάγκες.
72. Tina Turner (1939 - 2023)
Και δώστου «πέθανε η γιαγιά της rock». Είστε μια αηδία ρε μλκες. Σε καμιά περίπτωση η Turner δεν είχε το εκτόπισμα να είναι ούτε μακρινή τριτοξαδέρφη της ροκ μουσικής όμως τα μίντια έτσι αποφάσισαν, ποιος είμαι εγώ να κρίνω. Αυτό που ήταν η Turner ήταν κάτι ίσως ακόμα πιο σημαντικό. Ήταν ένα σύμβολο για πολλές γυναίκες, που ζούσαν στην σκιά της πατριαρχικής οικογένειας. Η Tina άφησε τον Ike και θριάμβευσε γιατί ήταν simply the best. Χρειάστηκαν ελάχιστα χρόνια (ναι για τα disco rock years της ομιλώ) για να απογειωθεί ως solo act και να δώσει στην παγκόσμια pop κουλτούρα κάποια από τα βασικά τραγούδια που ξέρει ένας άνθρωπος όταν περπατάει πάνω στην Γη. Επειδή εσείς όμως είστε «γιαγιά της ροκ» team και δεν θέλω να σας το χαλάσω, αυτό είναι ένα από τα αυθεντικά rock κομμάτια της που γουστάρω:
71. Residuos Mentales - A Temporary State of Bliss
Αναρριχήθηκε πολύ ψηλά αυτό το ντόπιο prog rock/metal ινστρουμενταλ δισκίον των όχι και τόσο νεοσύστατων Residuos Mentales (έχουν ντεμπούτο κάπου το 2018 αλλά υπάρχουν από το 2012), με στοχευμένες ριφάτες εκρήξεις, με καλλιγραφικές μελωδίες, σινεματικές ατμόσφαιρες και κυρίως με ροή. Το σαραντάλεπτο A Temporary State of Bliss είναι κομμένο σε 4 μέρη, ακούγεται φουλ καλοπαιγμένο και καλόπαραγμένο που σχεδόν θα έλεγα πως συνέβη κάπου στην βόρεια Ευρώπη. Ο Στράτος Μωριανός σε keyboards και πιανάκι είναι η κεντρική φιγούρα της μουσικής πρότασης αν και δεν λέω όχι στις κιθαριστικές προσθήκες του Αλέξανδρου Μαντά (παίζει και το μπάσο). Σκίπαρα φετινούς προγκ μέταλ δίσκους όπως το Soen ή το Riverside για να βρίσκεται αυτό το ντόπιο πράγμα στην λίστα. Και το έκανα με άνεση. Ελπίζω να νιώσετε και εσείς.
70. Kanaan - Downpour
Ανοίγω παρένθεση. Τον δίσκο αυτόν τον άκουσα γιατί σε ένα τραγούδι (λέγεται "Amazon") παίζει κιθάρα η υπέροχη Hedvig Mollestad. Κλείνω παρένθεση. Γιατί να ακούσεις stoner δίσκο της Νορβηγίας ενώ διαμένεις στην χώρα που λέγεται Ελλάδα; Δεν έχεις βαρεθεί ρε μλκ; Παραθέτω τον λόγο στην αρχή της παραγράφου. Τελικά, οι Kanaan στο Downpour με κερδίζουν κατά κράτος, γιατί ενώ δεν υπήρχε περίπτωση να μην βαρεθώ, όχι μόνο δεν βαρέθηκα, τσίμπησα και το τεμάχιο. Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί ενώ ξέρουν να γκρουβάρουν και να χτίζουν ψυχωτικές κλιμακώσεις και όλα αυτά τα γνωστά κόλπα, κάπου στα ενδιάμεσα βαράνε φρίκες (ας το πούμε αυτοσχεδιαστικοί τζαζ πειραματισμοί) και παίζουν με εντελώς ανορθόδοξο για το είδος τρόπο, σε σημείο να γίνονται σχεδόν αντιπαθητικοί στον μέσο φασαίο, όχι σε μένα. Και το ακόμα μεγαλύτερο αστείο είναι πως η σύνθεση που κάνουν τις λιγότερες μουρλαμάρες είναι το "Amazon" που παίζει η Hedvig.
69. Anona – Anona
Αυτό εδώ το EP εάν ήταν κανονικός δίσκος, με άλλες τόσες συνθέσεις δλδ, θα βρισκόταν πολύ πολύ ψηλά στην κατάταξη. Θέλουμε και άλλο ρε Ανόνα, πως να το πούμε αλλιώς; Αυτή η χίπικη φωνούλα, η φολκ μαγεία της εξοχής, το μελαγχολικό μπάντζο, τα ντέφια και τα κύμβαλα, το τζαζοτρόμπονο που πάει εντελώς αλλού το μυαλό σου, ενώ νομίζεις ότι ακούς μια indie βουκολική καταστασούλα και άλλα πολλά μικρά, τοσοδούλικα στοιχεία που δίνουν υπεραξία σε απλά πράγματα. Παίδες, ας μην το παιδεύουμε, η κοπελιά ξέρει να χειρίζεται 5-6 είδη σαν ζογκλέρ και κάνει πλάκα με τις επιρροές της. Άκουσε το γαμημένο "Ruby Mountain" και βγάλε άκρη. Η Αγγλίδα από το Brighton θα μας απασχολήσει πολύ σοβαρά στο άμεσο μέλλον. Το αστείο είναι πως το δισκάκι κυκλοφόρησε από ελληνικό label, την υπέροχα μερακλίδικη Sound Effect Records. Μπράβο για την ανακάλυψη μάγκες. Pure μαγεία.
68. HMLTD - The Worm
Όχι δεν έφτιαξα μπάντα και την ονόμασα ΧΤΖΜΤΛΔ. Όχι, δυστυχώς δεν έπαιξε ακόμα αυτή η μαγεία. Οι HMLTD υπάρχουν αρκετό καιρό (κάπου στο 2015 ξεκίνησαν) και αν πρέπει να βρούμε ένα σημείο αναφοράς για την μουσική που παίζουν, είναι η ανοικτομυαλιά και κυρίως η άγνοια κινδύνου που είχαν μουσικοί όπως ο Prince ή ο Freddy Mercury στα καλλιτεχνικά τους σχέδια. Αυτό σημαίνει πως το The Worm είναι μεγαλεπήβολο project. Ορχήστρες, χορωδίες, punk, emo, chamber μουσική, αρκετή pop και soul, κονσεπτάρα και εξωφυλλάρα, ειλικρινά απορώ γιατί το έχω βάλει τόσο χαμηλά. Ίσως αλλάξω γνώμη, δεν βρίσκω κάποιο σοβαρό ψεγάδι σε αυτή την δισκάρα (ίσως κάποιες υπερβολές στις κατατονικές γραμμές του δίσκου, όμως και αυτό είναι θέμα διάθεσης). Ξεκινήστε το ταξίδι σας από το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ "The End is Now" και μιλάμε μετά.
67. Venus - Obscured Until Observed
Από την grande προτζεκτάρα των 47 νοματαίων, πάμε στην ντόπια δισκάρα των Venus, που είναι μόλις δύο άνθρωποι και παίζουν τεκ/προγκ death/thrash metal. Το Obscured Until Observed μου θυμίζει την προσπάθεια που είχαν κάνει παλιότερα οι Into Eternity να εξελίξουν τον κλασικό ήχο των Death σε κάτι με λιγότερες γωνίες, που ενώ θα παραμένει extreme θα μπορεί και ένας απλός φίλος του μεταλ που φοράει γυαλιά να καταφέρει να το ενσωματώσει στα ακούσματα του. Όχι βέβαια ότι δεν μπορείς να παίξεις ξύλο με τον δίσκο αυτό. Μα βασική επιρροή είναι οι Voivod. Και βέβαια παίζεις ξύλο. Απλά είναι αρκετά πιο μελετημένο. Θα ήθελα να τους δω ζωντανά, δίπλα σε μια μπάντα όπως οι ανυπέρβλητοι Sacral Rage, ώστε να συγκρίνω το επίπεδο, είμαι σίγουρος πως είναι εξίσου υψηλό. Ξεκινήστε το ταξίδι από το "The Observatory" το οποίο το πρόσεξα λίγο παραπάνω λόγω τίτλου, τελικά προέκυψε ως η μεγάλη σύνθεση του Obscured Until Observed.
66. Extreme - Six
Δύσκολοι καιροί για πουρόκερς και όντως τα γάλατα έχουν σφίξει τόσο πολύ που ακόμα και παραδοσιακοί ακροατές του ήχου, έχουν παρατήσει το άθλημα και ασχολούνται με επανακυκλοφορίες, box sets και λοιπές μαρκετίστικες μλκτσες, που προφανώς απασχολούν και μένα. Φέτος, προέκυψε η δισκογραφική επαναδραστηριοποίηση των Extreme και αν σε τέρπει η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας για την παραγωγή ήχων, νομίζω οφείλεις στην ύπαρξη σου να ακούσεις το παίξιμο του κυρίου Nuno Duarte Gil Mendes Bettencourt. Ναι μιλάμε για godly invasion. Και επειδή θα με πιάσετε στα μα και τα μου, περί υπόλοιπου περιεχομένου του δίσκου, να ενημερώσω πως οι Extreme ήταν από πάντα πολύ πιο πάνω (συνθετικά και εκτελεστικά) από τον μέσο όρο των υπόλοιπων σχημάτων που έπαιζαν hard rock ή glam metal. Στα 12 κομμάτια δεν θα τα χαλάσουμε για 2-3 ημιακουστικές country αμερικανομπαλαντίτσες, τα υπόλοιπα σκίζουν.
65 Megaton Sword - Might & Power
Πολλοί και καλοί δίσκοι συνεχίζουν να βγαίνουν στο χέβι μέταλ, το ζητούμενο από κάποιο σημείο και μετά είναι να ψιλοαναγνωρίζεις αυτό που ακούς, να υπάρχει μια σχετική πρωτοτυπία, μια αισθητική, ένα εκτελεστικό επίπεδο που να μην θυμίζει λυκειακή μπάντα και κυρίως να υπάρχει περίσσια ειλικρίνειας στο εγχείρημα. Οι Ελβετοί Megaton Sword με κάθε δουλειά τους, ανεβάζουν πήχη, δοκιμάζουν πράγματα, βελτιώνουν τον ήχο τους, γενικά τους έχω συμπαθήσει ήδη από εκείνο το πρώτο EP, το Νιραλέτ πως το έλεγαν και όντως τα έχουν βγάλει τα λεφτά τους, μιας και με το που τσεκάρεις συνθέσεις σαν το Power ή το Cowards Remain, αντιλαμβάνεσαι άμεσα ότι δεν έχεις να κάνεις με την μέση κατσαπλιάδικη χέβι μέταλ μπάντα που παίζει μόνο επικές μελωδίες με λίγο τάπα τούπα και στο τέλος θα πάει άπατη. Υπάρχει ταλέντο, Δύναμη (might) και Δύναμη (power) εδώ, μάγκες.
64. Squid - The Blades
Το τραγούδι που άκουσα φέτος ίσως τις περισσότερες μεμονωμένες φορές, εκτός του δίσκου. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει πως ο δίσκος δεν θα έμπαινε λίστα. Μάλλον θα ήταν και πρώτη 30αδα αλλά επειδή θέλω καβάτζα θέσεις, βάζω εδώ το κομμάτι και ακούστε και το O Monolith, άλλωστε είναι εξίσου υπέροχο. Από το τρίτο λεπτό μέχρι το τέλους του κομματιού, λεπίδες σκίζουν την εύθραυστη ψυχολογία σου και παρότι έχει γραφτεί εντελώς συνειρμικά (τσεκάρετε στο google), στίχοι όπως “Thousand people down below, they’re bending in the wind, with their arms stretched open wide, they’re just blades of grass, old enough to be trimmed, they’re bending in the wind and they’re begging to be trimmed” με έκαναν να τους σκέφτομαι για μέρες. Και το σχετικό βίντεο, ένα μικρό αριστούργημα.
63. Young Fathers – Heavy Heavy
Οι Νέοι Μπαμπάδες επιστρέφουν με Βαρύ Βαρύ δίσκο που τους κάνει και επίσημα «μπαμπάδες» της χίπστερ κοινότητας, αφού όλοι τα προχω και ιντελέξουαλ τυπάκια γούσταραν φέτος την soulful μα lo-fi, τρελιάρικη μα απόλυτα μελετημένη, ηλεκτρονική μα απόλυτα οργανική pop αλλά ουσιαστικά punk των Σκωτσέζων. Μάλιστα έπαιξε τόσο πολύ ο δίσκος, που περισσότερα από τα μισά κομμάτια τους έχουν πάνω από επταψήφιες ακροάσεις, τρελός αριθμός για το στυλ που παίζουν οι Alloysious Massaquoi, Graham "G" Hastings και Kayus Bankole. Σίγουρα οι αφρικάνικες tribal πινελιές τους κάνουν να ακούγονται «χορευτικοί», όμως οι τύποι ουσιαστικά «ροκάρουν» με την αντισυμβατικότητα των συνθέσεων τους, γράφοντας στα παπάρια τους τις ταμπέλες και τις οριοθετημένες περιοχές. Κάπου με ρώτησαν για αυτούς και τους περιέγραψαν «αν οι Coldplay δεν είχαν ξεπουληθεί και όντως ήθελαν/μπορούσαν να γράψουν γαμάτη μουσική».
62. Lamp of Murmuur - Saturnian Bloodstorm
Η μόνη κριτική που έχει δεχθεί το Saturnian Bloodstorm είναι πως μοιάζει επικίνδυνα με το black metal που έπαιζαν κάποτε οι Immortal. Εγώ αυτό μόνο ως θετικό μπορώ να το δω, από την στιγμή που οι ίδιοι οι Immortal συνεχίζουν και βγάζουν δίσκους πολύ κατώτερους από αυτό εδώ το δισκάκι. Οπότε thumbs Up, φίλε M., συνέχισε έτσι, το πας τέλεια. Ριφ σαν το κεντρικό του Hymns of Death, Rays of Might ή του In Communion With the Wintermoon δεν σκάνε πάνω μας κάθε μέρα, ο τύπος έχει μελετήσει τις μέγιστες διδαχές του πως γράφεται το μνημειακό black metal και μας πέταξε 2-3 κλασικές κομματάρες για να έχουμε να πορευόμαστε. Βάλτε στην εξίσωση και ένα υπέροχο εξώφυλλο, μίλια μακριά από την προκάτ αισθητική άλλων αντίστοιχων underground σχημάτων και τσουπ, το breakthrough είναι μονόδρομος για την περίπτωση αυτή.
61. Takh - Takh
Τους The Black Heart Rebellion μπορεί να μην τους ξέρετε (μέλη της Church of Ra καταστασούλας των Amenra) αλλά πρέπει να ακούσετε σε κάποια φάση της ζωής σας το Har Nevo album. Οι Takh περιλαμβάνουν μέλη αυτής της αδικοχαμένης μπάντας, που μάλλον έμπλεξε σε καλλιτεχνικές διαφορές και έχασε τον βηματισμό της, όμως ποτέ δεν είναι αργά. Ο χαρακτηριστικός ήχος τους επανέρχεται μέσα από το ντεμπούτο των Τάκη και βουτιά στα απέραντα δάση της κεντρικής Ευρώπης. Εάν θες να σκοτεινιάσεις, τότε ο post / alternative rock τρόπος των Βέλγων με φωνητικά που παραπέμπουν σε Nick Cave και ατμόσφαιρα που θυμίζει κάποια αγχωτική ταινία τρόμου που κάποιος σε κυνηγάει με τσεκούρι και εσύ τρέχεις αλλά σκοντάφτεις και στο τέλος σε κάνει κομματάκια, σόρρυ για το σπόιλερ.
60. Blindfolded and Led to The Woods - Rejecting Obliteration
Εδώ είμασταν πριν 2 χρόνια και τα λέγαμε για το Nightmare Withdrawals. Και όταν λέω εδώ, εννοώ την λίστα του 2021, στην οποία είχε σκαρφαλώσει ο τρίτος δίσκος των Νέο Ζηλανδών death metallers. Οι τύποι άφησαν το deathcore και βρήκαν το στυλ τους, έγραψαν τον δίσκο που θα τους έβαζε σε σαλόνια. Και υπέγραψαν στην Prosthetic και εγώ αγχώθηκα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά για τους φίλους μας και τους ξαναβλέπουμε σε λίστα, που σημαίνει πως δεν θυσίασαν την ικανότητα τους να γράφουν αυτό το ανορθόδοξα proggy death metal, που ταυτόχρονα είναι πολύ κλισέ και πολύ προχώ. Πάρε παράδειγμα το Methlehem τραγούδι, που ενώ έχει όλα τα συστατικά ενός deathcore hit, ταυτόχρονα έχει κάτι απότομα κοψίματα σαν παλιούς καλούς Malevolent Creation, ενώ κάπου προς το τέλος εμφανίζεται ο Σκρίλεξ (sic) ενώ το αμέσως επόμενο τραγούδι ξεκινά με υποψία post rock εμβάθυνσης (ευτυχώς περνάει γρήγορα σε ριφ και blastbeat). Ναι ξέρουν να γράφουν περιπετειώδεις συνθέσεις και όσο το κάνουν, θα τους βρίσκετε στις λίστες μου, όπως βρήκατε και το Rejecting Obliteration.
59. Jeff Beck (1944-2023)
Εντάξει, τώρα τι να γράψουμε εμείς για τον Jeff Beck, που να μην έχει γραφτεί. Μέσα στην 10αδα των τύπων που καθόρισαν το κιθαριστικό παίξιμο δύο, τριών ειδών της μουσικής και γενικά ultra cool τύπος που χαίρονταν οι περισσότεροι να συνεργάζονται. Ας πω δύο από τις αγαπημένες μου δουλειές του, για όποιον δεν έχει επαφή, μπας και τσεκάρει και κάνει ένα βήμα προς την Σωτηρία. Το Roger the Engineer album των The Yardbirds είναι ίσως μια καλή αρχή για να εκκινήσεις το ψαχούλεμα των πεπραγμένων. Τσέκαρε τις κιθάρες του Lost Women (μιλάμε για 1966) και νομίζω θα καταλάβεις ακαριαία τι έφτιαξε ο αρχηγός. Άλμα, σχεδόν 10 χρόνια αργότερα στον προσωπικό του δίσκου και πιθανότατα το σημαντικότερο έργο που άφησε. Δίσκος: Blow by Blow, Κομμάτι: "Scatterbrain". ‘Αντε γεια.
58. Tribunal - The Weight Of Remembrance
Είχα γράψει στις αρχές του χρόνου «Εάν σου αρέσουν τα ‘90s και ο ήχος της βρετανικής doom metal σκηνής που ορίζεται από τις μπάντες Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, τότε καλό θα ήταν να δώσεις εδώ την προσοχή σου. Οι Tribunal είναι το δίδυμο Soren Mourne (φωνητικά, μπάσο, τσέλο) και Etienne Flinn (κάφρικα φωνητικά, κιθάρες) και κυκλοφορούν φέτος το ντεμπούτο τους, με τίτλο The Weight Of Remembrance. Αυτό γενικά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί ιδιαίτερα, μιας και κάποτε το gothic doom metal είχε ξεχειλωθεί τόσο, που η ετεροντροπή είχε ντραπεί με την φάση γυναικεία φωνητικά, low tempo κιθάρες, πλήκτρα, βιολιά και τσέλα. Ο λόγος που αξίζει να ασχοληθείτε με τους Tribunal είναι κυρίως το ότι ο ήχος τους παράγει μηδενικό cringe, είναι όντως σαν προέκυψε μέσα στην μουντή ατμόσφαιρα ενός παρηκμασμένου Λονδίνου, ενώ έχει απλωθεί κάποια μεσαιωνική αρρώστια και μεταφέρουν όλη μέρα πτώματα μέσα σε κάρα. Δεν απείχε πολύ από την φασούλα αυτή που φαντάστηκα, το Λονδίνο των ετών 2020-2021. Με το epicness των καθαρών φωνητικών της Σορένας να με κβλνει, ευτυχώς αποφεύγονται χαζοχαρούμενες καταστάσεις και όλες οι συνθέσεις είναι τουλάχιστον φοβερές, πάμε για ψηλά και είναι μόνο Γενάρης». Έπεσα μέσα.
57. Heavy Lungs - All Gas No Brakes
Μόνο Γκάζι Καθόλου Φρένο, μας λένε οι Heavy Lungs και ποιος είμαι εγώ να πω όχι. Το album τους είναι πυραυλοκίνητο γκαραζο post-punk, με αρκετά πιο βαριές κιθάρες από τις συνηθισμένες σε αυτή την μουσική, σαν να ακούς heavy rock από το Μπρίστολ ένα πράμα. Τα τραγούδια είναι όλα ροκεντρολάδικα και πάνκικα, πολύ fun, πολύ ξύλο, ατέρμονα χοροπηδηχτά, αγκώνες απλωμένοι, μα τι δίσκος είναι αυτός θεέ μου, κάτι τέτοιο έπρεπε να βγάλουν οι QOTSA όταν αποφάσισαν να γίνουν ροκ’εντ’ρολ ήρωες (ε ναι, δεν ξετρελαθήκαμε με το Villains του 2017). Η αγριοφωνούλα του Danny Nedelko είναι η γέφυρα που ενώνει τους δύο κόσμους και όλα ταιριάζουν άψογα στο παζλ που φτιάχνει αυτή η νεαρή μπάντα, με το λαμπρό μέλλον.
56. Valdrin - Throne of the Lunar Soul
Ωραίο το raw συναίσθημα του underground αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι ακόμα καλύτερο το να νιώθεις πως βελτιώνεσαι σε όλους τους τομείς. Οι Valdrin με το Effigy of Nightmares πριν 3 χρόνια είχαν προειδοποιήσει πως μπορούν να ακουμπήσουν τα ταβάνια του black metal, παίζοντας τέλεια την πιο μελωδική, σουηδική πτυχή αυτής της βάρβαρης μουσικής. Έ, το Throne of the Lunar Soul είναι η εξέλιξη αυτής της ανάβασης στην ανίερη σκάλα της extreme κοινότητας. Σύνθια κόντρα σε Σύνθια, ακουστικές κιθάρες και υπέροχα στριψίματα των ριφφοσειρών προς την αμεσότητα, όπως παλιότερα είχαν κάνει επιτυχημένα, μπάντες όπως οι Dimmu Borgir. Ίσως εδώ, σηκώσετε φρύδι και αναρωτηθείτε “τώρα, το έγραψες αυτό για καλό;;;”. Η διαφορά μας είναι πως δεν ντρέπομαι να πω, ότι οι Νορβηγοί έκαναν δισκάρες στα late 90s – early 00s. Τώρα εσύ αν τα έχεις ξεχάσει όλα αυτά και το παίζεις τρου, δικαίωμα σου. Αυτό το album δεν είναι τρου μπλακ μέταλ αλλά γαμάει και εδώ τελειώνει κάθε συζήτηση, γλυκέ gatekeeper.
55. Complete Mountain Almanac – Complete Mountain Almanac
Ο ορισμός του δίσκου: δροσερό χάδι στο πυρακτωμένο (κωλο)μάγουλο. Οι Complete Mountain Almanac είναι μια σύμπραξη των Rebekka Karijord και Jessica Dessner. Στον δίσκο συμμετέχουν οι δίδυμοι αδερφοί της Jessica, ο Aaron και ο Bryce Dessner, οι οποίοι παίζουν και στους The National. Να, ας πούμε, αυτούς τους ξέρω. Έκαναν και συνεργασία με την Taylor Swift, φέτος. Μεγάλο παράσημο. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Απολύτως καμία. Η «μπάντα» ηχογραφεί live 12 συνθέσεις, κάθε μια παίρνει τον τίτλο της από τους 12 μήνες και με “χαλαρό concept” την κλιματική αλλαγή, δίνουν μάθημα στο πως πρέπει να παίζεται η folk μουσική. Βορειοευρωπαικός αγέρας, φωνάρα η Rebekka, ονειρική ποίηση από την Jessica, οι μάγκες έβαλαν όλα τα υπόλοιπα, δισκάρα 12-0 τελικό σκόρ, αντίο σας.
54. Gridlink - Coronet Juniper
Το πήγαμε πολύ χαλαρά, ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε. Και τι καλύτερο από ένα απ΄τα καλύτερα grind acts ever in history. Η μπαντάρα του κιθαρίστα Takafumi Matsubara, οι Gridlink επιστρέφουν με ultra violent hyper speed ορυμαγδό, που θα έμπαινε λίστα ακόμα και αν διασκεύαζαν δημοτικά τραγούδια, μιας και το επίπεδο εκτέλεσης είναι τερματισμένο. 11 συνθέσεις μονάχα θα βρείτε στο Coronet Juniper, 20 λεπτάκια μανιασμένης ηχητικής βίας, κάποιος θα τον έλεγε δίσκο σφηνάκι, όχι από αυτά που τα πίνεις αλλά αυτά που τα βάζεις ξέρεις που, δεν θα σου πω εγώ, ναι θα σφιχτείς όμως στο τέλος θα σου αρέσει γιατί οι μάγκες εδώ, σπέρνουν όλεθρο σε σημείο που άνετα θα μπορούσε να κοσμεί το νούμερο 1 της λίστας αλλά επειδή το Longhena album του 2014 ήταν ένα αριστούργημα, κρατάω λίγο τα μπόσικα. Πόσες φορές μπορείς να ακούσεις στο repeat το Nickel Grass Mosaic και να συγκαταλέγεσαι στο term “φυσιολογικός άνθρωπος”; Ερώτηση που δεν θέλω να ξέρω την απάντηση.
53. The Necks – Travel
Είναι τρελό το πως στην εποχή μας, κάτι μπορεί να αντλήσει hype. Το ότι η jazz ξαναρχίζει να μπαίνει στις μάζες το είχαμε καταλάβει. Το ότι οι The Necks θα γίνουν στα γεράματα, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Το Travel είναι ο κατάλληλος δίσκος, στην κατάλληλη στιγμή. Ατέρμονες λούπες μπάσο/drums, ένα πιάνο να βαράει μοναχικές μελωδίες και υπομονετικό χτίσιμο μιας δυναμικής -σχεδόν ροκ- τελετουργικής αλληλουχίας από νότες, που ήδη στο jazz μεν σχεδόν kraut δε εναρκτήριο κομμάτι με τίτλο Signal οριοθετούν τον τρόπο που θα σε πάρουν αιχμάλωτο. Πιάστηκε ο φασαίος στην φάκα, boom, εκτόξευση. Οι Αυστραλοί είναι πολλά παραπάνω από το Travel. Όχι πως χρειάζονται αυτά τα παραπάνω, που κακά τα ψέματα είναι για λίγους (ακούστε το Body album αν τα ψάχνετε). Φέτος θα ακούσετε την πιο βατή πλευρά τους, την πιο ατμοσφαιρική, την πιο νεανική αν θέλετε. «Μας αρκεί;» θα με ρωτήσετε. «Και περισσεύει…» θα σας απαντήσω.
52. Anti-God Hand - Blight Year
Ο τύπος που λέγεται Will Ballantyne έχει γράψει τα πάντα στο Blight Year, εκτός από τα drums (αυτά τα παίζει ο Greg Fox των Liturgy). Ο Will δουλεύει ως συλλέκτης μανιταριών, διανύοντας καθημερινά άπειρα χιλιόμετρα στα δάση της περιοχής του, για να μαζέψει μανιτάρια. Το 2021 ήταν το Blight Year. Οι πυρκαγιές στην περιοχή που ζει, τον έφεραν στο χείλος της καταστροφής και δεν εννοώ μόνο οικονομικής. Ο τρόπος για να την παλέψει, ήταν να ηχογραφήσει αυτόν τον δίσκο, με ανοικτή θεματική την κλιματική αλλαγή και τον διάλογο που έπρεπε να συμβεί με τον εαυτό του, για να καθοριστεί η θέση του στον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους black metal δίσκους της χρονιάς, από αυτούς που δεν είναι ακριβώς black metal αλλά για να μην τα λέω εγώ, ακούστε τον καλύτερα.
51. Maggot Heart - Hunger
Στο Τρίγωνο των Βερμούδων που καθορίζουν οι τελείες Killing Joke, Patti Smith και Voivod, εντοπίζονται οι Maggot Heart της Linea Olsson και είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Αυτό σημαίνει πως δεν θα τους μπερδέψεις με άλλους. Όπως το έγραψα. Μόνοι τους. Και αυτό σημαίνει και καλά και κακά πράγματα. Π.χ. δεν παίζει να γίνουν φίρμες. Οι εύπεπτες συνθέσεις τους είναι αρκούντως δυσκολοχώνευτες για τις μάζες, δεν θα γοητευτούν εύκολα τα punk kids που τέρπονται από το μπαρόβιο πανκικο ροκ’εν’ρολ των Amyl and the Sniffers. Ούτε οι μεταλλάδες, προφανώς θα ανεχτούν τόσο εύκολα την επιβλητική μορφή της Olsson σε έναν ήχο που το τελευταίο που περιμένεις να ακούσεις, είναι μια μέτρια φωνή να απαγγέλει ή να γκαρίζει και πάρα πολλά δυσαρμονικά παιξίματα, όπως του Piggy. Ευτυχώς υπάρχει μια καλυμμένη post punk αύρα και τα ενσωματώνει όλα, ως παράπλευρες επιρροές και ίσως τσιμπήσουν οι άνθρωποι που αναπνέουν ανάμεσα στις νοητές γραμμές των μουσικών φυλών. Μέχρι να συμβεί αυτό, εξυμνούμε καθημερινά την Πείνα.
https://maggotheart.bandcamp.com/album/hunger .
