Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε όλες και σε όλους και παρά το γιορτινό της μέρας, η λίστα με τις θέσεις 50 έως και 26 είναι στην διάθεση σας, ώστε να κλείσουμε έγκαιρα την χρονιά. Ένα έργο που φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του και ενώ ο εγκέφαλος μου έχει βαρέσει πυράκια, προσπαθώ να βρω λέξεις ώστε να αποτυπώσω την χαρά μου για την έκβαση των προσπαθειών μου. Του χρόνου πάμε δυνατά για 300 δίσκους, λογικά θα ξεκινήσουμε καλοκαιράκι και θα τελειώσουμε Γενάρη του 25. Το καθιερωμένο Recap είναι από κάτω για να δείτε πράγματα που χάσατε, φάτε και για μένα κανένα μελομακάρονο ρε κλγδ, φέτος την βγάλαμε με σαλάτες κινόα και φαγόπυρο, την δίαιτα μου μέσα.
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 200-176
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 175-151
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 150 - 126
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 125 - 101
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 100 - 76
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 75 - 51
50. Fever Ray - Radical Romantics
Πώς μπορείς να πείσεις τους μεταλλάδες αυτού του κόσμου να τσεκάρουν την περίπτωση των Fever Ray, δλδ τ@ Karin Dreijer;;; Ευκολάκι. Τους λες ότι έχουν φτιάξει το κομμάτι των τίτλων έναρξης της σειράς Vikings. Αρκεί. Από τότε (2009) έχει τρέξει πάρα πολύ νερό στο αυλάκι, η σειρά πήγε κατά διαόλου αλλά η μουσική των Fever Ray συνεχίζει να εξελίσσει την ενναλακτική ηλεκτρονική μουσική, με την έξυπνη στιχουργία, τις πομπώδεις ερμηνείες και την συνεχή εναλλαγή ρόλων (είναι σαν να ακούς πολλαπλές προσωπικότητες, από Trent Reznor μέχρι Kate Bush). Ο Δημήτρης Λιλής τα έχει γράψει αναλυτικά και καλύτερα από μένα εδώ και πλέον θεωρώ πως το Radical Romantics πολύ λογικά βρήκε υψηλές θέσεις σε όλες τις λίστες εναλλακτικών media (πρώτη θέση στη λίστα του Avopolis) ως μια ειλικρινή κυκλοφορία που ενώνει κόσμους.
49. Pyramid Mass – Monolith
Διαβάζω “Μόνολιθ” στον τίτλο, λογικά θα παίζουν sludge, λέω από μέσα μου. Έπεσα μέσα, ελάχιστα όμως γιατί μόνο «αργό δίσκο» δεν το λες το νέο album των Pyramid Mass. Πελώρια ριφοκύματα πέφτουν πάνω σου να σε πνίξουν και εσύ με μια avant garde σχεδία, πας πέρα δώθε, σαν καρυδότσουφλο. Να’ναι καλά το άταστο μπάσο, οι prog black metal δυσαρμονίες και τα οργισμένα hardcore φωνητικά που πάνε την φάση από το «μονολιθικό» στο «τιστονμπουτσοπαίζουνδαύτοι». Όχι πως ξεχνούν το sludge αλλά και αυτό είναι δοσμένο με μέτρο, χρησιμοποιώντας τα πιο τεμπέλικα περάσματα σαν γέφυρες που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θα περάσουν τριαξονικά. Έξυπνος Δίσκος σε Είδος που έχει Βαλτώσει (sic).
48. Health - Rat Wars
Μια από τις κυκλοφορίες που απόλαυσα σε περίσσια μέσα στην χρονιά. Όσο ο κόσμος ασχολείται με παρακμιακές (καλλιτεχνικά) καταστάσεις όπως οι Rammstein, οι Health θριαμβεύουν σε αυτό που αποκαλώ EBM metal. Οι Godflesh τους βοηθούν στο Sicko, όμως η επιτυχία έρχεται με το μελωδικά ρυθμικό Hateful, που συμμετέχει η Sierra και τα σπάει. Οι Αμερικανοί όσο ερωτοτροπούν τόσο βίαια και κυρίως πειστικά με τα σύνθια, όχι μόνο θα παραμένουν στο προσκήνιο αλλά θα έρχονται και πιο μεγάλες συνεργασίες. Στις Η.Π.Α. λείπουν τέτοιες μπάντες (σε σχέση με την Ευρώπη) και το Rat Wars είναι το album εισιτήριο για να πλασαριστούν σε ακόμα πιο μεγάλα κοινά. 12 κομματάρες, μηδέν fillers, δίσκος 50αδας.
47. Wayfarer - American Gothic
Ο τίτλος είπε πολλά για αυτόν τον δίσκο, πριν καν τον ακούσουμε. Βασικά και American Σκέτο να έβαζαν, χωρίς το Gothic, το ίδιο θα ήταν. Η βλαχιά που αναβλύζει από τις κιθάρες του Shane McCarthy (το μπάσο των επίσης θεών Stormkeep) , συνδυασμένη με το μελωδικό black/gothic metal που παίζουν γαμάτα οι Wayfarer, προσφέρει μια αδιανόητα catchy αλληλουχία συνθέσεων. Για φέτος αποτέλεσε την πιο αγαπημένη πρόταση «εμπορικού μεταλ» από μεγάλη εταιρεία (century media) κάτι που σημαίνει πως από εδώ και πέρα πάμε με σβηστά τα φώτα. Το μόνο ερώτημα για αυτόν τον δίσκο είναι για το αν είναι καλύτερος από A Romance With Violence (δεν το συζητάμε καν για το ανυπέρβλητο World's Blood). Μάλλον είναι ισότιμο, σίγουρα έχει καλύτερα χιτάκια. Όπως το από κάτω.
46. Cykada – Metamorphosis
To 2019 πρόσφεραν στην ανθρωπότητα έναν απίστευτα καλοπαιγμένο ομώνυμο δίσκο, που τους έβαλε σε μεγάλα φεστιβάλ και έστρεψε πάνω τους, τα θολά φώτα όσων είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά να ακούν σύγχρονη jazz. H Μεταμόρφωση έρχεται 4 χρόνια αργότερα να αλλάξει πολλά, τίποτα σημαντικό που να επηρεάζει την ποιότητα της μουσικής των Βρετανών. Jazz Rock, με μπόλικo world music αλατάκι για την νοστιμιά, θα ήταν μια σχετικά ασφαλής περιγραφή. Ο Jamie Benzies είναι η κεντρική φιγούρα της μουσικής των Cykada (παίζει μπάσο και τραγουδάει), ενώ δεν προσπερνάμε κανέναν από τα υπόλοιπα 6 μέλη, αφού είναι όλοι παικταράδες και δεμένοι σαν γροθιά. Τεράστιο high 5 για την χρήση των πνευστών, εάν πέρσι γούσταρες το Where I'm Meant to Be των Ezra Collective, εδώ θα προσκυνήσεις.
45. Nothingness - Supraliminal
Είχα γράψει σε ένα Παρατηρητήριο «Από την Μιναρούπολη των Η.Π.Α. (οκ, Minneapolis λέγεται, μην βαράτε ρε μάγκες), η μπαντάρα του Alex Walstad (έχει γράψει σχεδόν τα πάντα) κυκλοφορεί δεύτερη δισκάρα σερί, με τα πάντα να είναι εκτός από καλοφτιασιδωμένα στην παραγωγή, καλοπαιγμένα στα χέρια και στα πόδια. Gorguts vibes, με λιγότερο πολυπλοκότητα (ας τους περιγράψουμε ως αγυάλιστους Horrendous, για να μην πάμε τόσο πίσω) και πολύ ενδιαφέρουσες κλιμακώσεις, μέσα από χρήση κρυφών μελωδιών που ξεπηδούν από ανηλεές τάπα τούπα. Δύσκολο να το περιγράψεις, υπέροχο να το τρως, αυτό είναι το φετινό death metal profiterole της χρονιάς. Νομίζω όλοι μπήκατε στο νόημα.» Οι Nothingness δεν είναι Τίποτα Λιγότερο (Nothingless αχαχουχεν) από όλα αυτά και προφανώς ακόμα περισσότερα, που βαρέθηκα να καταγράψω. Από τις top death metal κυκλοφορίες της χρονιάς το Supraliminal, αβάδιστα.
44. billy woods – Maps
Χιπ Χοπ δεν ακούω συστηματικά. Όμως ακούω ανθρώπους και όταν τα κείμενα τους με πείθουν για την μουσική, κάθομαι και ακούω την μουσική ακόμα πιο σοβαρά σε σχέση με την σοβαρότητα που με χαρακτηρίζει. Όταν έπεσα πάνω στο vs που έστησαν ο Λίλης με τον Κυρούση και και επειδή είχα επίσης εθιστεί πέρσι στην μαγεία του Αethiopes, η ακρόαση έγινε με πλήρη συνείδηση πως τούτο εδώ, παίζει να είναι ο καλύτερος χιπ χοπ δίσκος της χρονιάς. Ολντ Σκουλ προσέγγιση που οφείλεται στην παραγωγάρα που ακούει στο όνομα Kenny Segal και νον στοπ κατούρημα αλήθειας πάβλα στιχουργία από τον billy woods, ενώ οι συμμετοχές είναι άπειρες και όλες καίριες. Άκουσε το γαμημένο Babylon By Bus και έλα να μιλήσουμε ξανά.
43. Ragana - Desolation's Flower
Η δυαδική φύση της μουσικής των Ragana είναι το μεγάλο όπλο της λιτής φύσης της. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι φορτώνουν τον ήχο τους για να κάνουν εντύπωση, οι δυο καλλιτέχνιδες (Coley και Maria) παίζουν με απλό τρόπο, το screamo ντουμομπλάκ τους. Μην αναμένεις τεχνικές υπερβολές εδώ, ούτε περίτεχνα περάσματα σε οποιοδήποτε όργανο, λαϊκή μουσική από καρδιά για καρδιά, κραυγή με κραυγή, raw συναίσθημα, κεφάλι κάτω από την βρύση, μαζί και χώρια, αντίπαλοι ή συνεργάτες, δεν έχει καμία σημασία να σου περιγράψω νότα προς νότα τι θα ακούσεις εδώ πέρα. Δύσκολο (συναισθηματικά) άκουσμα, «φουλ ερασιτεχνικό» αλλά απόλυτα ειλικρινές, παλεύει με τον κόσμο που υπάρχει γύρω μας, με τρόπο αναρχικό και συνάμα εντελώς φυσικό.
42. Fange - Privation
Θυμάστε κάτι Γάλλους, πριν κανά 2 χρόνια, που σας είχα φάει τα αυτιά να τσεκάρετε, γιατί είχαν βγάλει ένα απίστευτο EP με 2 δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις, που το έλεγαν Pantokrator και έπαιζαν πολύ δυνατά. Ε, αυτά τα γαλάκια, λέγονταν Fange και είπαν να βγάλουν το album που ίσως τους δώσει το πολυπόθητο boost αναγνώρισης (γιατί η αλήθεια είναι πως το χτίζουν αρκετά χρόνια). Το industrial death sludge metal που παίζουν είναι τόσο πηχτό που όση μελωδία υπάρχει, σχεδόν δεν βλέπει το φως της μέρας. Η βασική διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που κυκλοφόρησαν κάτι (και είναι πολλές), είναι πως πλέον οι τύποι έχουν μάθει όλα τα κολπάκια για να μας προσφέρουν μια πλήρως επαγγελματική ηχογράφηση (κυρίως στα ηλεκτρονικά / noise περάσματα), συνεπώς ο ήχος είναι ένα απόλυτο highlight από όλες τις απόψεις. Περιόδευσαν μαζί με Ken Mode. Νομίζω αυτό τα λέει όλα.
41. Century - The Conquest of Time
Επιστροφή στο παρελθόν της metal (sic). Οι Century δεν παίζουν τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει και αυτό είναι πολύ καλό γιατί το ξέρουν και αυτοί. Οπότε, τι κάνουν; Στο ντεμπούτο τους The Conquest of Time παίζουν το όμορφο μέταλ τους όσο πιο πειστικά γίνεται, γράφοντας ωραίες κιθάρες που προφανώς και οφείλουν τα πάντα στο NWOBHM, λες και ήρθαν κατευθείαν από εκείνες τις χρονιές. Γκάλοπινγκ Ριφς τύπου Maiden και αρκετές Warlord επικές αναφορές, ώστε να πιάσουμε και την Αμερική και νομίζω έχουμε μπροστά μας την καλύτερη “vintage metal κυκλοφορία” της χρονιάς, αν και μου άρεσε εξίσου και το Besatt των κολλητών τους Tyrann, το οποίο όμως είναι αρκετά πιο άτσαλο και ενθουσιώδες. Οι Century πέρασαν και από την χώρα μας, είχαν και αρκετό κόσμο, όλα πάνε τέλεια για αυτούς, τους κρατάμε για το μέλλον.
40. Yazmin Lacey - Voice Notes
Μια καλή σοουλιά δεν είχα μέχρι τώρα. Απαράδεκτος είμαι. Όμως κάνω ό,τι μπορώ για εσάς και ελπίζω να τσιμπάτε τίποτα. Η Yazmin Lacey κυκλοφόρησε φέτος τον πρώτο της δίσκο, ενώ είναι 33 χρονώ. Άργησε λίγο να πάρει μπρος, όμως ήδη κάνει σημαντικό buzz, με τα τσαχπίνικα τραγούδια της να μιλάνε για προσωπικές, απλές ιστορίες αγάπης και καθημερινότητας. Έχει ένα μπλαζέ ύφος ερμηνείας και την γουστάρω που δεν το πιέζει. Και γιατί το βλέπουμε τόσο ψηλά στην λίστα ρε ψηλέ; Μάγκες, ακούστε τον δίσκο και μιλήστε μου για το επίπεδο της ηχογράφησης. Σε πολλές φάσεις νόμιζα πως η μπάντα που βοηθά την Yazmin, έπαιζε ακριβώς δίπλα μου, σαν να ήμουν προσκεκλημένος σε κάποιο secret gig. Όμορφη μουσική, πανέμορφα ηχογραφημένη. Η ακρόαση του Voice Notes είναι εμπειρία και σας καλώ να την ζήσετε μαζί μου.
39. Nightmarer - Deformity Adrift
Συνολικά, το 2023 ήταν μια χρονιά που χάρισε πολλούς και καλούς δίσκους στο death metal. Σίγουρα αρκετούς περισσότερους από πέρσι και κυρίως, καλύτερους. Το Deformity Adrift των Nightmarer από το Portland, διαρκεί μόλις ένα μισάωρο, όσο χρειάζεται για να απλώσουν τόνους από riff και ακριβέστατα τάπα τούπα, διατηρώντας μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στον όρο dissonant και technical. Αυτό σημαίνει πως τα ατμοσφαιρικά ηχοτόπια διαρκούν ελάχιστα και απλά περνάνε σαν βαρκάρηδες τους μελλοθάνατους από το ένα τάπα τούπα στο άλλο. Ρυθμοί εκρηκτικοί και ένας frontman να τον πιείς στο ποτήρι. Και επειδή τα καλά δεν τελειώνουν εδώ, η μπάντα επαναηχογράφησε και ξαναμίξαρε τον δίσκο και τον ανέβασε λέβελ σε όλα τα επίπεδα, ενώ ήταν ήδη τέλειος. Ακούτε την νέα έκδοση εδώ. Θεωρώ πως πλέον έχουμε ακόμα έναν σημαντικό παίχτη στην αμερικανική σκηνή του death metal.
38. Cran – Natë
Ξανά Γαλλία. Το φλεγόμενο Παρίσι μας δίνει έναν από τους καλύτερους punk δίσκους της χρονιάς, με τους Cran να βομβαρδίζουν το μυαλό μας, με μόλις 9 συνθέσεις, συνολικής διάρκειας 28 λεπτών, που σφύζουν από ενέργεια και θάρρος. Οι στίχοι του Natë είναι στα γαλλικά, βέβαια, αν και νομίζω πως έχουμε ξεμπερδ με τέτοια θέματα κατανόησης, google translate αφού. Παρά την ορθόδοξη punk φύση της μπάντας, κάποιες oi!, post punk και proto metal επιρροές στα κιθαριστικά θέματα, προσθέτουν ποικιλία στο αποτέλεσμα, το βασικό όμως είναι να αφουγκραστείς το πνεύμα της περιοχής και της εποχής, από το οποίο εμπνέεται η παρέα. Ακούς την μουσική, περνάς μια βόλτα από τα social media της μπάντας, τσεκάρεις τις φωτογραφίες, αναπνέεις τον καθαρό, ελεύθερο αέρα του underground, τα πάντα είναι όπως πρέπει για να προσφέρεις την αγάπη σου. Μεγάλη καρδούλα.
37. Malokarpatan - Vertumnus Caesar
Οι Σλοβάκοι, στον τέταρτο δίσκο τους συνεχίζουν να εξερευνούν την τομή του κλασικού χέβι μέταλ με την light εκδοχή του κακιασμένου black metal, δημιουργώντας τον απόλυτο νεοκλασικό gothic metal δίσκο για το 2023. Το Vertumnus Caesar album έχει concept κατευθείαν από την παράκμα του μεσαίωνα και η μουσική του είναι γοητευτικά ατσούμπαλη, με συνέπεια να πείθει πλήρως τον ακροατή για την “μεσαιωνική” καταβολή της. Τα σλοβακικά δεν ενοχλούν, ίσως δίνουν και έναν πιο exotic τόνο στο εγχείρημα και γενικά οι Malokarpatan έχουν τον τρόπο τους, ενώ όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη παρότι γκαστρωμένη, να δίνουν μεγάλο show με πενιχρά μέσα. Ξέρουν να γράφουν κλάσικ μέταλ με δυναμικές, η αισθητική τους είναι πειστική (εξωφυλλάρα), ξέρουν από γοτθικές πινελιές (έχει λίγα συνθς και γυναικεία aerie φωνητικά), δεν απευθύνονται στους πολλούς αλλά όσοι ακούσουν, νιώθουν.
36. Wound Man - Human Outline
15 κλωτσιές στον κώλο. Νομίζω είναι μια περιγραφή που αρμόζει και εσωκλείει όλη την πληροφορία που απαιτείται να έχεις για να ακούσεις το Human Outline των Wound Man. Με διάρκειες κομματιών που αρχίζουν από 40 δεύτερα και πάνε μάξ στα δυόμιση λεπτά, αυτό το hardcore δισκάκι στοχεύει ακριβώς εκεί που χάνουν οι “μεγάλοι παίκτες” του είδους. Τσίτα λέγεται και είναι δύσκολο να το κάνεις χωρίς να κουράσεις τον ακροατή. Δηλαδή οι τύποι δεν παίζουν απλά γρήγορα. Παίζουν έξυπνα και διαχειρίζονται με μαεστρία την αναλογία blastbeat και groove, με συνέπεια να προκαλούν φαντασιώσεις σε όλους άκουσαν τον δίσκο, σε σχέση με τις πιθανές αντιδράσεις του κοινού των live τους. Όπως λένε και οι ίδιοι: «No rip-off shit, just tangible depression given to angry action via alternating/direct current.»
35. Atsuko Chiba - Water, It Feels Like It's Growing
Οι Atsuko Chiba είναι από τον Καναδά και παίζουν prog/kraut/post rock με έναν indie τρόπο που ευτυχώς δεν απλοποιεί το αποτέλεσμα αλλά αντίστοιχα του δίνει λίγο παραπάνω ρυθμικότητα. Στο Water, It Feels Like It's Growing album, ακούγονται σαν μαστουρωμένοι The Mars Volta, μια μη ακριβής σκιαγράφιση αλλά ελπίζω όλοι καταλαβαίνουμε που ακριβώς το πάω, μπορεί και όχι (έχουν και έναν με αφάνα στην μπάντα). Συχνά πυκνά προσθέτουν κάτι ποστπάνκικα σημεία αλλά γενικά μην αναζητάς καμιά τρελή έκκριση τεστοστερόνης στην μουσική τους. Πραγματεύονται την ατμόσφαιρα που έχει η μουσική τους, σχεδόν με μια post rock θεώρηση, διατηρώντας τα πάντα τακτοποιημένα και καλογυαλισμένα. Όμως τα μλκσμενα ξέρουν να γράφουν τόσο εμπνευσμένα που χάνεσαι στην φάση τους. Είναι και 10 χρόνια μπάντα πλέον, έχουν μελετήσει τι μπορούν και τι όχι, πλουτίζουν τις ιδέες τους με λεπτομέρειες, μας στέλνουν αδιάβαστους. Δεν βαρέθηκα σε απολύτως κανένα σημείο και ο δίσκος ήδη κοσμεί την συλλογή μου.
34. Spirit Possession - Of the Sign…
Επιστροφή στον θόρυβο, με τους Spirit Possession. Οι S. Peacock (Ulthar, Pandiscordian Necrogenesis, Mastery) σε κιθάρες, μπάσο και απόκοσμες φωνές και A. Spungin (Vouna, Ormus, Taurus) στα drums και σύνθια, κυκλοφορούν το δεύτερο, εξίσου απίστευτο αλμπουμ με τίτλο Of the Sign…, ώστε να εξυμνήσουν τους Hellhammer, τους Celtic Frost και τις πρώτες τάξεις του black metal. Μπουντρουμίσιος ήχος, raw ξήσιμο και όλα πρίμα, στις υπηρεσίες του Σατανά, ο οποίος πρέπει να τρίβει τα χέρια του και με το υπέροχο εξώφυλλο. Με τρια πρελούδια, ιντερλούδια και άλλες 6 κομματάρες, η δουλειά έγινε πολύ εύκολα, μιας και υπάρχει μια διάχυτη thrash ρυθμολογία που προσθέτει ένταση στο ορθόδοξο proto-black metal των Αμερικανών. Και αυτοί από το Πόρτλαντ, να σημειωθεί. Μάλλον κάτι έχει το νερό, δεν εξηγείται αλλιώς.
33. Clowns – Endless
Προσθήκη της τελευταίας στιγμής, αυτό το album και επιφυλάσσομαι για την θέση που το θέτω, μιας και οι ακροάσεις είναι της τελευταίας εβδομάδας και μιλάει ακόμα ο ενθουσιασμός. Αλλά να πω την αλήθεια, έχω την εντύπωση πως θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο ψηλά. Οι 5 Αυστραλοί Κλόουν λένε πως παίζουν hardcore, εγώ λέω ότι παίζουν rock’n’roll σε κάθε πιθανή έκφανση του. Να παραθέσω ένα όνομα, που όλους μας ενώνει, ΜΓΔ. Turbonegro είναι αυτό το όνομα και όλες οι τρίχες σηκώνονται. Είτε είσαι πάνκης, είτε είσαι μεταλλάς, είτε ακούς νησιώτικα, το Endless θα σε ξετινάξει λόγω ορμής. Κύμα 10 μέτρα σαν αυτά που καβαλάνε οι σέρφερς και το ακόμα καλύτερο είναι πως μέσα του κρύβονται και κανα δύο καρχαρίες, ονόματι AC/DC και Parkway Drive. Αχ, τι τυχαίο…;;; Και αυτοί Αυστραλοί είναι. Οι Clowns τσιμπάνε μικρά, ελάχιστα πραγματάκια από τις εν λόγω, ιστορικές πλέον μπάντες της χώρας τους και φτιάχνουν κάτι ολότελα δικό τους και του προσθέτουν και 2 μποτίλιες νίτρο και όλο αυτό πάει τέλεια, μάγκες. Δεν μιλάει ο ενθουσιασμός, πατήστε play και δεν θα χάσετε.
32. Hypomanic Daydream - Image
Ένα τεράστιο συννεφάκι με ένα μικρό WTF? εμφανίστηκε (τσουπ) πάνω από το κεφάλι μου, όταν άκουσα πρώτη φορά αυτόν τον δίσκο. Οι Hypomanic Daydream είναι ουσιαστικά η Manic Dream Girl, που παίζει τα πάντα και συμφέρει. Τι υπάρχει μέσα στο Image; Όπως αναφέρεται (πολύ ορθά) μέσα στην Bandcamp σελίδα τους, θα βρείτε Voivod, Confessor, περίεργο 90's death metal (εγώ βρίσκω Morgoth, ας πούμε) , 16-bit video game soundtracks, πολυφωνική μουσική και power pop. Και τι στονμπούτσο προκύπτει, θα αναρωτηθείς. Κάτι πραγματικά, πρωτότυπο που ενώ στην πρώτη ακρόαση θα σου φανεί χαοτικό και μπερδεμένο, στην δεύτερη προσεκτική ακρόαση θα ανακαλύψεις πως @ τύπ@ ξέρει ακριβώς τι θέλει να φτιάξει. Μια genre fluid μουσική που γνωρίζει ακριβώς τι είναι, χωρίς να πρέπει να περιγραφεί διαφορετικά από μένα και σένα αλλά έχει οροθετηθεί πλήρως από τ@ καλλιτέχνη. Γαμάει; Τεράστιο ΝΑΙ.
31. Gel - Only Constant
Είναι αδιανόητο σαν γεγονός, ότι το εναρκτήριο κομμάτι, το τρομερό και φοβερό "Honed Blade" έχει περισσότερες από 1 εκατομμύριο ακροάσεις στο Spotify και δεν ξέρω και τι άλλο έχει γράψει στα υπόλοιπα streaming services. Ξαναέγινε το hardcore φάση και έχω χάσει κάτι, ρε μάγκες;;; Οι Gel τα σπάνε μόλις 4 χρόνια τώρα και το Only Constant album είναι το γαμημένο ντεμπούτο τους. Βέβαια, λένε παντού ότι για την επιτυχία τους, οι τύποι έχουν οργώσει κάθε γαμημένη τρύπα των Η.Π.Α. με τις ζωντανές εμφανίσεις τους να είναι εμπειρία ζωής. Αν καταφέρεις και επιζήσεις. Στα του δίσκου, τα πράγματα είναι απλά. Ορθόδοξο hardcore με μια τύπισσα στο μικρόφωνο, άκρως επικίνδυνη. Μιλάμε για θηρίο ανήμερο που θα ζήλευαν όλοι οι μεγάλοι της μπίζνας. Το ξύλο είναι άφθονο και οι ροκενρολάδικες τσίτες δίνουν και παίρνουν, όμως επιστρέφω στις ερμηνείες. Εντελώς unreal. Καρφώστε το.
30. Arnaut Pavle - Transylvanian Glare
Από τον ήλιο του breakthrough, μακροβούτι στο πρωτόγονο σκοτάδι του underground. Εκεί που αράζει ο Δράκουλας. Το Transylvanian Glare album των Arnaut Pavle είναι μια εντελώς Νεάτερνταλ κατάσταση, σε σχέση με το black metal που γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση. Ούτε φράντζες, ούτε ατμόσφαιρες, ένα ανηλεές ξύσιμο κιμωλίας στον μαυροπίνακα (τι παραλληλισμό έκανα πάλι ο γμμένος με το εξώφυλλο…θα πω μπράβο στον εαυτό μου) είναι η μουσική που θα βρείτε εδώ, με σχεδόν μηδενισμένες στιγμές χαλάρωσης. Το Φινλανδικό black metal μας έχει χαρίσει κατά καιρούς πολύ μεγάλους δίσκους, τους μισούς τους μεταπωλήσαμε και βγάλαμε καλά λεφτά, αυτός εδώ μάλλον θα μπει ράφι για πολλά χρόνια, ώστε να πιάσουμε κάποιον φασαίο, μλκα σε 20 χρόνια από τώρα. Αυτό συμβαίνει όταν δεν τσεκάρεις κάτι στον καιρό του. Δηστηχος φηλαράκια μου (sic).
29. Meg Baird – Furling
Η Meg είναι η γλυκιά ύπαρξη πίσω από το μικρόφωνο των Espers. Την λατρέψαμε για την εύθραυστη φύση της φωνής της και περιμέναμε ένα solo album αντάξιο της αγάπης που έχουμε για την φουλ υποτιμημένη και αδικοχαμένη folk μπάντα. Το Furling album δεν είναι το πρώτο solo αλμπουμ της Baird αλλά ήταν αυτό που αναμέναμε. Λεπτεπίλεπτες μελωδίες, πίσω από φυλλωσιές, πιρόγες και παρεούλα μέσα στο κρύο, περπάτημα στο δάσος και παρατήρηση της φύσης, όλες αυτές οι εικόνες που θα έπρεπε όλοι μας να έχουμε αλλά παραμένουμε κλεισμένοι σε σπίτια από μπετό. Λιγότερο americana σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της και πιο κοντά στην βορειοευρωπαική folk (ο τρόπος των Espers), θεωρώ πως είναι κάτι σαν συνέχεια της μεγάλης παρακαταθήκης που άφησε η πρώην μπάντα της. Δίκαια αποθεώθηκε από σύσσωμο τον ψηφιακό και μη τύπο (album του μήνα στο Uncut Mag), νομίζω ό,τι πιο ταξιδιάρικο περιλαμβάνεται στην φετινή λίστα μου.
28. Lucifuge - Monoliths of Wrath
Πολλοί από εσάς (και όχι άδικα) θεωρείται πως αυτή η λίστα έπρεπε να περιλαμβάνει τον νέο δίσκο του Hellripper ως την καλύτερη συλλογή black thrash metal συνθέσεων της χρονιάς. Σας τριπλάρω ελάχιστα και σας λέω ευθαρσώς, πως οι Γερμανοί Lucifuge έβγαλαν ακόμα καλύτερο δισκάκι στο ίδιο είδος, παρά το όντι έχουν σκατά ήχο σε σχέση με τον Σκωτσέζο. Αυτοί αντί να βελτιώνονται γίνονται όλο και πιο πρωτόγονοι, με αυτό να είναι και το μεγάλο θετικό του album. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο που να μην νιώθεις την βρωμερή ανάσα τους, στο σβέρκο σου και δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να είμαι κολλητός αυτών των κλγδων. Κάθε τραγούδι, φάπα σε κυριλέδες, μόνο αλητεία θα βρείτε εδώ πέρα, μουσική για τσόγλανους.
27. HIRS - We're Still Here
Οι HIRS είναι μια κολλεκτίβα άπειρων μουσικών, που βλέπουν τον κόσμο με έναν σχετικά παρόμοιο τρόπο και μαζεύονται κάθε τόσο και ηχογραφούν δισκάρες, για χαβαλέ, μπορεί και όχι. Περιγράφουν την φάση τους με τις ακόλουθες προτάσεις: “The HIRS Collective rely on an ethos of de-individualization. It is their strength, and their love. Through co-opting the anarchist phrase “No Gods. No cops. No masters,” as a ‘fuck you’ to the disingenuity of too much art and life of the capitalist world at large, the group introduced themselves as humanly as possible.” Φασάρα. Το We're Still Here album περιλαμβάνει 17 συνθέσεις εκ των οποίων δεν θυμάμαι να σκάλωσα σε καμία, όλα είναι υπέροχα εδώ και οι συμμετοχές/συνεργασίες είναι τόσο special, που δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει τέτοιο παιδομάζωμα σε άλλη σκηνή. Ντρέπομαι και να παραθέσω ονόματα, βάζω κάποια απλά ενδεικτικά για να πιάσετε το «είδος» μουσικής που σκάει πάνω σας: Thou, Soul Glo, Melt-Banana, Full of Hell, η Shirley Manson των Garbage, Dead Cross, The Body.
26. Horrendous - Ontological Mysterium
Με το Idol είχα ψιλοξενερώσει. Δεν ήθελα το απλό και το εύκολο από αυτή την μπάντα. Περίμενα έναν ακόμα μεγάλο δίσκο, για να επανέλθω στο state που τους είχα αφήσει (μια από τις σημαντικότερες extreme metal μπάντες της εποχής της). Ευτυχώς το Ontological Mysterium album είναι μια τρομερή συνέχεια του Anareta. Με την «δυσαρμονική εμπορικότητα» που τους χαρίζει πλέον, να προσφέρει το ένα highlight πίσω από το άλλο, την μπασαδούρα να προσθέτει τόνους υπεραξίας σε τραγούδια που βασίζονται στις κιθαριστικές σχεδόν βανχαλενικές μονομαχίες και μια διάχυτη jazz/prog «μπλέξαμε τα μπούτια μας» προσέγγιση, το album συνολικά εκπέμπει μια αλλόκοτη ενέργεια, που μου θύμιζε όταν ήμουν μικρός και άκουγα για πρώτη φορά τους δίσκους Megadeth και με θυμάμαι να μονολογώ «γιατί είναι όλα λάθος και τελικά είναι τόσο σωστά;;;». Εκπληκτικοί Horrendous, ευχαριστούμε που υπάρχετε γμτχσας, μην ξανασκεφτείτε ποτέ ποτέ πως θα πιάσετε την καλή, είστε καταδικασμένοι.
