Με το κλείσιμο του πρώτου τριμήνου του 2023, είναι μια καλή ευκαιρία να επιστρέψω σε πραγματάκια που άκουσα μέσα στο προηγούμενο διάστημα ώστε να δημιουργήσω μια ακόμα ψευδαίσθηση «φιλτραρίσματο». Παθαίνω αλλεπάλληλες κράμπες στο άκουσμα αυτής της λέξης σε σχέση με την μουσική βιομηχανία, δεν έχουμε ακούσει ούτε το 0,00001% των πραγματικά καλών κυκλοφοριών που υπάρχουν εκεί έξω, ας σπάσει κάποιος αυτήν σαπουνόφουσκα που ζούμε όλοι οι μουσικόφιλοι και ας προχωρήσουμε. Άνω τελεία. Εάν θες πραγματικά να ζήσεις δίπλα μου την εμπειρία μιας σχετικά ανοικτής εξερεύνησης της μουσικής του σήμερα, αφού διαβάσεις αυτό το άρθρο, πήγαινε διάβασε και όλα τα προηγούμενα. Σήμερα το μόνο που θα κάνουμε είναι μόνο μια μικρή, σύντομη αναφορά σε δίσκους που δεν αναφέρθηκαν τις προηγούμενες εβδομάδες. Εάν πάραυτα, βαριέσαι να κάνεις ακόμα και αυτό, τότε τουλάχιστον τράβα ψάξε στο Facebook την ομάδα που ονομάζεται “ΕΣΣΟ 2023” και έλα μαζί μας να κολυμπήσουμε γυμνοί μέσα στον ωκεανό της μουσικής της φετινής χρονιάς. Πάμε να ξεκινήσουμε ώστε να τελειώσουμε.
Η πρώτη κυκλοφορία των Depeche Mode μετά τον θάνατο του Andy, σκάει στις τελευταίες μέρες του Μάρτη και να πω την αμαρτία μου, την προσέγγισα με τρομερή επιφυλακτικότητα γιατί η μπάντα είναι αυτά τα 3 γμμνα άτομα από το 1980 μέχρι πέρσι και μου έκατσε τρομερά άσχημα το γεγονός πως συνέχισαν ως ντουέτο. Όμως it is what it is και τουλάχιστον το υλικό που υπάρχει μέσα στο Memento Mori κατάφερε να με γλυκάνει και εν τέλει να με μαλακώσει. Προφανώς και αντιλαμβάνεσαι πως πολλά τραγούδια είναι γραμμένα (στην συντριπτική πλειοψηφία τους από τον Gore) ως Depeche Mode θρήνοι στον φίλο τους και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα παραπέμπει στις πιο downtempo / gothic εποχές της μπάντας, με αποτέλεσμα να υπάρχει αρκετή ψυχή εκεί μέσα. Νομίζω ότι η Τάνια εδώ τα έγραψε πολύ πιο αναλυτικά και επιστημονικά από μένα και με καλύπτουν 100%. Κρίμα ρε γμτ, ήθελα να τους βγάλω σέντρα. Καλός δίσκος.
Το ψωλόκρυο του Οντάριο είναι μια πολύ καλή συνθήκη για να γράψεις καταθλιπτική dream pop with a folk/gothic twist και ακριβώς αυτό κάνει η Nicole Dollanganger στο Married in Mount Airy. Απλή μουσική, δυνατές μελωδίες, η φωνή μου θύμισε την Alison Shaw των Cranes, το ύφος της μουσικής μου θύμισε την Kari Rueslåtten στις πιο minimal εκδοχές της. Ακούστε το βράδυ, πολύ κουρασμένοι, είναι σίγουρο ότι θα το αισθανθείτε σαν απαλό, δροσερό χάδι στο καυτό σας μάγουλο.
Σε εντελώς διαφορετικό πεδίο, στο heavy metal δηλαδή, οι MDXX παραδίδουν ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα ακούσουμε από Σουηδία μεριά. Υποτίθεται δεν ξέρουμε τα μέλη αν και έχουμε τα κονέ και μπορούμε να μάθουμε ποιοι είναι αλλά στα @@ μας κιόλας. Σημασία έχει πως οι τύποι προσπαθούν να κάνουν αυτό θα ήταν οι Ghost αν οι τελευταίοι ήταν τερματισμένοι χτζμτλδες και αυτό είναι καλό ως πρόθεση και ως αποτέλεσμα γιατί μπορεί ο δίσκος να χάνει σε pomp και AORίλα (και ακριβές παραγωγές) αλλά κερδίζει σε metal ορμή, καβλερά ριφφς και epicness.
Συνεχίζουμε με αγαπημένο metal και με ακόμα πιο αγαπημένο σχήμα, τους Spectral Lore του Ayloss, όπου το νέο του album είναι μια μουσική καταγγελία. Μια απολύτως απαραίτητη καλλιτεχνική πράξη που καταγγέλλει τα παράνομα push backs, τους ευρωπαϊκούς νόμους που ευτελίζουν την ανθρώπινη ζωή και την απάνθρωπη διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος εκ μέρους του Ελληνικού Κράτους. Τα έσοδα του 11 Days θα διατεθούν για σε οργανισμούς που μεριμνούν για την προστασία των μεταναστών. Στα της μουσικής, δεν έχουμε πολλά να πούμε πέρα από το ότι ο δίσκος είναι στα γνωστά κορυφαία επίπεδα των project του Ayloss. Μάλιστα σε αυτό το εγχείρημα έχει και αρκετές συμμετοχές από Nate Collins, Odile Aurora Strik σε μπιμπλίκια, synths και από Yovel, VOAK σε κραυγούλες και λοιπά φωνητικά.
Παραμένουμε στην ντόπια παραγωγή metal και κάνουμε στροφή στο doom death υποσύνολο του ακραίου ήχου, όπου οι Ocean Of Grief παραδίδουν ένα ‘00s διαμάντι από αυτά που μας έλειψαν γιατί οι βορειοευρωπαίοι πιάσανε την καλή και σταμάτησαν να γράφουν με σκοπό την ανατριχίλα αλλά την grande παραγωγή, τον απλωμένο ήχο στα drums, τα ατμοσφαιρικά ηχοτόπια (μου ήρθε εμετός) κτλ. Ευτυχώς είχαμε τους Hooded Menace και ισορροπούσαμε. Οι Αθηναίοι στο Pale Existence album έγραψαν πολύ ωραίες κιθάρες (ειδικά οι πολλαπλές μελωδίες που συνομιλούσαν μου έφεραν δάκρυα στα μάτια), ο τραχύς, άτονος ήχος στα φωνητικά και το τρομερό παίξιμο στο μπάσο καλωσόρισαν τον Θάνατο στο “δωμάτιο” σε μια κυκλοφορία που σηκώθηκα και χειροκρότησα.
Οι διασκευές του Παυλίδη στον Μαρκόπουλο μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του κοινού που συνεχίζει να ασχολείται με τις καριέρες των ροκ σταρ της ελληνόφωνης σκηνής των ‘90s. Ο Γιώργος Καρράς, ιδρυτικό μέλος των Τρύπες και βασικός συνθέτης των μεγάλων επιτυχιών της μπάντας, επιστρέφει στην δισκογραφία μετά από 30 χρόνια. Σημαντικό γεγονός που δεν γνωρίζω αν έλαβε την δέουσα προσοχή. Δεν υπάρχουν και μεγάλες απαιτήσεις από ένα κοινό που ακολουθεί τυφλά τους παιδικούς του ήρωες, όταν αυτοί του προσφέρουν (με συνέπεια ομολογουμένως) ξαναζεσταμένο ή κακής ποιότητας τροφή. Ο Καρράς από την άλλη μας δίνει από το πουθενά έναν instrumental δίσκο που αξίζει να ακούσεις και να αισθανθείς. Ο τίτλος Ασκήσεις Απλότητας είναι αρκετά μετριόφρων, κάτι που ίσως συνάδει με τον χαρακτήρα του μουσικού. Η συλλογή των συνθέσεων δημιουργούν ένα «ελεύθερο» soundtrack που τεντώνεται στα ακροδάχτυλα της τέχνης και ακουμπά τόσο στην rock όσο και στην jazz μουσική, με σκοπό τις εικόνες και την ιστορία. Ο δίσκος ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη για μένα που χάρηκα να ακούω και να χαλαρώνω τις δύσκολες ώρες της μέρας. Join Me.
Κλείνουμε το σοκ της περιόδου, που είναι το πρώτο αλμπουμ των healthyliving με τιτλάκο Songs of Abundance, Psalms of Grief. Η σύμπραξη 3 μελών από τις μπάντες Ashenspire, Falloch, Maud the Moth δημιούργησε ένα πρωτοφανές μείγμα alt rock και doom metal, που είναι σίγουρο πως θα ενθουσιάσει όσους πέρσι κατεβάσαμε βρακιά στους Messa. Η φωνή της Amaya López-Carromero είναι από άλλο πλανήτη και ΟΛΕΣ οι συνθέσεις είναι γλυκόπιοτες σαν το καλύτερο κρασί. Σίγουρα πάμε για ψηλά εδώ, με έναν δίσκο που μπορεί να γουστάρουν ΟΛΟΙ.
