Άνοιξη 2005. Ο βρετανικός μουσικός τύπος στα πρόθυρα μιας από τις μεγαλύτερες post millenium μουσικές ανακαλύψεις στα στενά του MySpace. Τέσσερα πιτσιρίκια από το Sheffield τρεντάρουν -με σημερινούς έστω social media όρους- στο ήδη δημοφιλές πρώιμο κοινωνικό δίκτυο που ετοιμαζόταν να πιάσει το δικό του peak στις κοινότητες της μουσικής και της ποπ κουλτούρας, κυοφορώντας τις προοπτικές της σύγχρονης δυναστεία των κοινωνικών δικτύων. Όπως κυοφορούνταν στα μυαλά, στις κιθάρες και στο μέλλον του Alex Turner και των Arctic Monkeys η επόμενη μεγάλη μπάντα της Μεγάλης Βρετανίας –και όχι μόνο.
Από τότε, από εκείνο το πρώτο pop του “I Bet You Look Good On The Dancefloor” και ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο albums όλων των εποχών έχουν περάσει χρόνοι δέκα, δεκαπέντε, σχεδόν είκοσι και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει για τους Arctic Monkeys. Αν βάλεις δίπλα δίπλα τις φωτογραφίες τεσσάρων εφήβων στο μεταίχμιο του λυκείου και του κολεγίου με τις στιλβωμένες vintage-feel φωτογραφίσεις του σήμερα βρίσκεσαι ενώπιον μιας απόστασης που μιλάει από μόνη της. Αν παίξεις back-to-back τα Whatever People Say I Am, I Am Not και Favourite Worst Nightmare με τα Tranquility Base Hotel & Casino και The Car βρίσκεσαι ενώπιον ενός αμφιλεγόμενου αισθητικού μετασχηματισμού που ρολάρει ακόμα σε μια ρουλέτα με επίσης αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Οι after AM Arctic Monkeys είναι αδιαμφισβήτητοι σούπερ σταρ που έχουν πολλά και τίποτα να αποδείξουν και οι Arctic Monkeys του MySpace έχουν γίνει οι Arctic Monkeys του TikTok με μια αν μη τι άλλο εντυπωσιακή διείσδυση σε κοινό οριακά γεννημένο ή ακόμα και αγέννητο κατά την πρώτη, αλησμόνητη από τους indie «δεινόσαυρους» πια περίοδό τους. Όλη αυτή η εισαγωγή γιατί καμιά φορά στις συναυλίες η σημειολογία παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την ίδια τη συναυλία – και η φετινή διπλή μεγάλη εμφάνιση των Arctic Monkeys ήταν μια τέτοια περίπτωση.
Αυτό ακριβώς το οριακά γεννημένο ή και αγέννητο κοινό την εποχή που ο Alex Turner ήταν συνδεδεμένος -στην εγχώρια indie ανεκδοτολογία- περισσότερο με τον Παπαμιχαήλ από ό,τι με τον Elvis Presley, αποτελούμενο ως επί το πλείστον από έφηβα και νεαρά κορίτσια όλων των ηλικιών σχημάτισε, κόντρα σε όλες τις προσδοκίες και τα κλιματικά δεδομένα, ουρές από νωρίς το απόγευμα έξω από την είσοδο της Πλατείας Νερού αποφασισμένο να περάσει όση ώρα χρειαστεί κάτω από τον καυτό ήλιο για να εξασφαλίσουν μια θέση «πρώτο τραπέζι πίστα» ενώπιον του αγαπημένου τους ροκ σταρ. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά επίσης και οι ουρές μπροστά από το merchandise κιόσκι που πολύ συχνά στέκεται έρημο και παραπονεμένο στην άκρη της Πλατείας, ορατό μόνο από τους λίγους αμετανόητους συλλέκτες και hoarders που έχουν πιο πολλά μουσικά Τ-shirts από όσα χωράει η ντουλάπα τους. Αλλά φαίνεται ότι και προχθές ήταν πολλοί αυτοί που στάθηκαν σε μια ακόμη ουρά για ένα μπλουζάκι Arctic Monkeys.
Εντωμεταξύ τα εγχώρια opening acts των Green Was Greener και The Vaxtones, την πρώτη και δεύτερη ημέρα αντίστοιχα, στέκονταν εξαιρετικά στο ύψος των προδιαγραφών της συνθήκης μοιράζοντας cool και ωραίους κιθαριστικούς ήχους για τους τελευταίους καφέδες και τις πρώτες μπίρες και συγκεντρώνοντας αξιόλογες τάξεις κοινού μπροστά τους, λαμβανομένης υπόψιν της ώρας των εμφανίσεών τους και της ανυποχώρητης απογευματινής ζέστης.
Η συνέχεια ανήκε στον Willie J Healey από την Οξφόρδη που αν και πλασάρεται ως ένας από τους πιο ξεχωριστούς νέους τραγουδοποιούς της Αγγλίας, μάλλον δεν κατάφερε να «γράψει» όπως θα έπρεπε ή όπως θα ήθελε στα αυτιά και στα μυαλά των ακροατών του, προσφέροντας ωστόσο ένα συμπαθητικό soulful χαλί για τον ήλιο που έδυε «ινσταγκραμικά» πάνω από τα ιστιοφόρα της μαρίνας και την κιθαριστική επέλαση που θα ακολουθούσε.
Πρωταγωνιστές αυτής της επέλασης οι The Hives – αυτοί οι εκπληκτικοί Σουηδοί με τα χαρακτηριστικά ασπρόμαυρα κουστούμια που παίζουν ‘60s influenced garage όπως λίγοι Αμερικάνοι. Κλασική περίπτωση re-discovery που αξίζει όλα τα λεφτά η γκαζωμένη παρέα του Howlin’ Pelle Almqvist έκανε το δικό της μπαμ πάνω στο μπαμ του millenium με το album Veni Vidi Vicious αλλά έκτοτε παρότι δεν σταμάτησαν ποτέ εντελώς μπλέχτηκαν σιγά σιγά στα δίχτυα της λήθης, με ένα σημαντικό δημιουργικό κενό από το 2012 μέχρι πριν λίγους μήνες όταν με σύνθημα το “Make The Hives Album Again’’ ανακοίνωσαν τον νέο τους δίσκο The Death of Randy Fitzsimmons, τα πρώτα singles από τον οποίο «σκοτώνουν» και λειτουργούν ως μια περίτρανη απόδειξη ότι οι The Hives είναι από τις σημαντικότερες και πιο υποτιμημένες κιθαριστικές μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω.
Μια ακόμη περίτρανη κι ακόμη μεγαλύτερη απόδειξη δόθηκε επί σκηνής με ένα εκρηκτικό show, ξέχειλο ενέργεια και χορδές που μύριζαν γράσο και The Sonics και έναν ευφυέστατο performer που ξέρει να πλασάρει άριστα τον εαυτό του, την μπάντα του αλλά και το main act το οποίο υπηρετεί ως support. Με αυτές τις σπουδαίες εμφανίσεις τους αυτό το συναυλιακό διήμερο, οι The Hives πέτυχαν δύο εξίσου δύσκολους και σημαντικούς στόχους. Αφενός να υπηρετήσουν με ιδανικό τρόπο τον ρόλο του support act μιας κορυφαίας μπάντας που βρίσκεται σε ένα καλλιτεχνικά επικίνδυνο μεταίχμιο, με ένα gig κομμένο και ραμμένο για να λειτουργήσει ως το καλύτερο lead in στους Arctic Monkeys από την (ίσως ακούσια) νοητική σύνδεση της κοφτερής τεθλασμένης των κοστουμιών τους με το εμβληματικό logo «καρδιογράφημα» που κοσμεί το εξώφυλλο του AM και το απολαυστικό ντουέτο του εξαιρετικού drummer των The Hives Chris Dangerous με τον Matt Helders των Arctic Monkeys στο “Rigor Mortis Radio”, αφετέρου να πετύχουν έκλυση ενέργειας ακριβείας, έτσι ώστε να αναδείξουν τους εαυτούς τους, χωρίς όμως και να επισκιάσουν το main act των Arctic Monkeys που διάγει -μοιραία λόγω πρόσφατου υλικού- την πιο υποτονική σκηνική περίοδό του.
Σε κάθε περίπτωση οι The Hives έκλεψαν τις εντυπώσεις ενθουσιάζοντας μάλιστα και αρκετό από τον νεαρόκοσμο που κράταγε τα μπροστινά στασίδια ιδρώνοντας κυριολεκτικά φανέλες και κοστούμια, θερίζοντας το stage απ’ άκρη σ’ άκρη, μοιράζοντας χιούμορ, πρόζα κι αλληλεπίδραση, βρίσκοντας χρυσές ισορροπίες μεταξύ του καλοζυγισμένου φαντεζί και της garage punk revival ουσίας, γαζώνοντας με απίστευτο μπάσο, μπότες και κιθάρες ξυράφι τη δισκογραφία τους από τα ονειρεμένα comebacks του του “Countdown to Shoutdown” και του “I’m Alive” μέχρι τα classics “Hate To Say I Told You So” και “Tick Tick Boom” με το οποίο μας αποχαιρέτισαν. «Μέχρι πριν μισή ώρα ίσως να μην ξέρατε τίποτα για τους The Hives αλλά τώρα ξέρετε. Εκεί που άλλες μπάντες σταματούν, εκεί αρχίζουμε εμείς». Αν κάτι ήταν να κρατηθεί ως απόσταγμα από αυτά τα 50 αξέχαστα λεπτά με τους Hives είναι αυτή η δήλωση αυτογνωσίας και ο τρόπος που την έκαναν πράξη. Είχε έρθει η ώρα όμως για ένα δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο σημαντικό για τους πολλούς τεστ ανθεκτικότητας, η ώρα για τη live αναμέτρηση των Arctic Monkeys με το παρελθόν και το μέλλον τους.
Με φόντο μια καλόγουστη χρυσοποίκιλτη αλλά φίνα lounge κουρτίνα και υπό τους intro ήχους του “Sculptures of Anything Goes” οι Arctic Monkeys προσγειώθηκαν στην Πλατεία Νερού, σε μια πίστα στρωμένη με χιλιάδες φωτισμένες οθόνες κινητών χιλιάδων κόσμου που δεν έμελλε να αρκεστούν στην απαθανάτιση της εισόδου του Alex Turner. Είσοδος ατμοσφαιρική με ωραίο contrast με το πορωτικό “Brianstorm” που ακολούθησε αμέσως μετά, διαμορφώνοντας μαζί με τα “Snap Out Of It” και “Don’t Sit Down Cause I Moved Your Chair” τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, με ένα πολύ καλό πρώτο δεκαπεντάλεπτο performance. Η setlist ξετυλίχτηκε στο ίδιο ακριβώς κλίμα με μια καλά σχεδιασμένη και σίγουρα χορταστική μίξη των κιθαριστικών ύμνων των ‘00s με τα laidback ‘70s grooves της ύστερης δισκογραφίας τους και με σαφέστατες αισθητικές επιλογές υπέρ των τελευταίων. Οι Arctic Monkeys και ο Alex Turner βρέθηκαν να αιωρούνται στο μεταίχμιο των αναμνήσεων της γενιάς του MySpace και των TikTok videos μέσα από τα οποία η Gen Z ζει τη δικιά της ιστορία για να παραδοθεί ξεκάθαρα στην αγκαλιά και στην ουρλιαχτά της δεύτερης που στο πρόσωπο του Alex Turner ανακαλύπτει -με έναν καινούριο και άδολα δικό της τρόπο και ελλείψει χρόνων στην πλάτη της και συνακόλουθων αναφορών και βιωμάτων- έναν απόλυτο ροκ σταρ της δικιάς της εφηβείας και νεότητας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της αιώρησης, ο Alex Turner φλέρταρε πολλές φορές με το ξεφούσκωμα των εντυπώσεων (έγκυρες μάλιστα πηγές που παρακολούθησαν και τις δύο εμφανίσεις των Arctic Monkeys αναφέρουν ότι υπήρξε φανερά πιο υποτονονικός και διεκπεραιωτικός το βράδυ της Τετάρτης) ωστόσο κρατήθηκε στον αφρό, χάρη στα αδιαμφισβήτητα φωνητικά του χαρίσματα και στη φόρμα στην οποία διατηρούνται, στα πάντα σοβαρά και άριστου επιπέδου παιξίματα των υπόλοιπων Monkeys, σε ένα υψηλότατων προδιαγραφών αψεγάδιαστο show και στα ρίγη που προκαλούσε η εικόνα του στα video walls στο νεόκοπο κοινό του τα οποία λειτούργησαν σε μεγάλο βαθμό μεταδοτικά και για τους πιο μεσόκοπους. Τα simply perfect post – britpop hits των πρώτων δίσκων, όπως για παράδειγμα το “505” δυσκολεύτηκαν λίγο να βρουν τον δρόμο τους μέσα από τις βραδύκαυστες εκδοχές τους και τα φίλτρα του πανάκριβου vintage μουσικού εξοπλισμού της μπάντας αλλά η κατάσταση εξισορροπήθηκε από τα tracks του AM, στα οποία οι Arctic Monkeys έμοιαζαν να πατάνε πολύ πιο άνετα -πρόκειται άλλωστε για τον δίσκο που σηματοδότησε το πέρασμά τους στo φάσμα των stars γεφυρώνοντας υπό αυτήν την έννοια τις δύο διακριτές καλλιτεχνικές περιόδους του συγκροτήματος.
Τα καλύτερα ωστόσο -ευτυχώς- είχαν μείνει για το τέλος σε ένα encore δυναμίτη -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- με τα “I Wanna Be Yours”, “I Bet You Look Good On The Dancefloor” και “R U Mine?” να παρασέρνουν ακόμα και τους πιο σκεπτικιστές στη δίνη της απαράμιλλης hitmaking στόφας τους. Οι Arctic Monkeys έκλεισαν δυνατά όπως ξεκίνησαν, ανέβασαν τον live πήχη τους, τουλάχιστον για όσους είχαν μείνει στις εντυπώσεις της τελευταίας τους εμφάνισης στην Ελλάδα στη Μαλακάσα, και κατάφεραν να επιβιώσουν των απαιτήσεων του παραδοσιακού oldschool κοινού τους.
Όποια κατεύθυνση κι αν έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια, όσο και να απλώσουν τα κοφτερά τους απέριττα hits της μαγικής τριετίας 2006–2009 σε lounge καναπέδες και σαλόνια, αυτά αποδεικνύονται ανθεκτικά και παντοδύναμα, ικανά να συντηρούν το legacy μιας δικαίως θεωρούμενης μεγάλης μπάντας. Από εκεί και πέρα, το αν πείθει το όψιμα υιοθετημένο στιλιζαρισμένο crooning του Alex Turner είναι θέμα μάλλον υποκειμενικό, ζήτημα αισθητικής και γούστου, βιωμάτων και αναφορών, χρόνου και τρόπου σύνδεσης με την περσόνα του. Εκείνοι που τον προτιμούν με το κοντοκουρεμένο μαλλί και την κιθάρα στα χέρια παρά τα χέρια στα πλήκτρα μάλλον θα τείνουν προς το όχι. Αυτό το «όχι» όμως ήταν μειοψηφία αυτά τα δύο βράδια στην Πλατεία Νερού. Ισχυρή μεν μειοψηφία δε. Οι Arctic Monkeys έχουν ξεκάθαρα περάσει σε μια άλλη φάση και ανήκουν όπως φαίνεται (και) στο νέο κοινό τους αυτό που μπορεί να μην ξέρει πολλούς στίχους από τα τραγούδια τους αλλά ξέρει καλύτερα από τον καθένα να τους λατρεύει από την αρχή, με όλη τη δύναμη μιας δικής τους «προσωπικής ανακάλυψης». Είναι ένας πειρασμός στον οποίον δεν μπορεί να αντισταθεί εύκολα καμία μπάντα. Στην τελική ο Alex Turner το είχε πει από την αρχή “Whatever People Say I Am, I Am Not. Don’t Believe the Hype”.
Σημ: Οι φωτογραφίες που συμπεριλήφθηκαν στο κείμενο είναι από την πρώτη από τις δύο συναυλίες που έδωσαν οι Arctic Monkeys στην Πλατεία Νερού, η οποία πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 18 Ιουλίου 2023.
