Η αντοχή στις υψηλές θερμοκρασίες φαίνεται πως θα αποτελέσει βασικό εφόδιο για τους μουσικόφιλους και κυρίως τους συναυλιακούς τύπους και τύπισσες τα επόμενα χρόνια, αφού απ’ ό,τι βλέπουμε το κλίμα της Αθήνας οδεύει με ταχύτατους ρυθμούς προς την ερημοποίηση. Το καταλάβαμε για τα καλά όσες και όσοι είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε στην προτελευταία ημέρα του Release Athens 2023, με τον Γιώργο Μιχαλόπουλο να ζεσταίνει το κοινό με το DJ set του, τους «δικούς μας» Lip Forensics να παίρνουν τη σκυτάλη, και φυσικά με τους μεγάλους καλεσμένους της βραδιάς: τους Primal Scream και τους Prodigy. Ήταν όπως καταλάβατε μια δύσκολη ημέρα, με το θερμόμετρο στο κόκκινο ακόμη και αφού είχε πέσει ο ήλιος, την ατμόσφαιρα βαριά (με κάθε τρόπο), ως αποτέλεσμα των εκτεταμένων πυρκαγιών και ίσως και με μια συσσωρευμένη κούραση, αφού, εδώ που τα λέμε, το να είσαι στις 21 Ιουλίου ακόμη στην Αθήνα θέλει μηχανισμούς διαχείρισης υψηλού επιπέδου. Τι συνέβη λοιπόν το βράδυ της Παρασκευής στην πιο θερμή Πλατεία Νερού που θυμόμαστε εδώ και χρόνια;
Στις 19.00 το απόγευμα, οι πόρτες του φεστιβάλ άνοιξαν για το κοινό – αργά και με σεβασμό προς αυτό και κυριότερα στους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αντίξοες συνθήκες ζέστης – με τον Γιώργο Μιχαλόπουλο να εκκινεί τη διασκέδαση πατώντας το play, με ένα ταιριαστό για την ημέρα DJ set. Ο κόσμος στον χώρο ήταν βέβαια ελάχιστος, κάτι που ευτυχώς θα άλλαζε στη συνέχεια όταν οι Lip Forensics θα καταλάμβαναν το stage του Release. Έχουν άλλωστε το δικό τους σημαντικό κοινό στην εγχώρια σκηνή, που τους ακολουθεί ευλαβικά σε ό,τι κάνουν και που δεν θα έχανε την ευκαιρία να μπει στο mood της νύχτας, βλέποντάς τους μασκοφορεμένους, μα εμπνευστικά δροσερούς.
Η χορευτική διάθεση στην οποία θα μας έβαζαν οι Lip Forensics ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί προτού η μπάντα με το άγγιγμα του Μίδα, Andrew Weatherall, εμφανιζόταν λίγο μετά τις 21.00 σε μια πολυαναμενόμενη συναυλία στα μέρη μας. Πάνε άλλωστε περισσότερα από 10 χρόνια από τότε που ο Bobby Gillespie των Primal Scream ανέβασε το αθηναϊκό κοινό “Higher Than The Sun” και εκείνοι είχαν ομολογουμένως λείψει πολύ. Higher ήταν φυσικά και οι απαιτήσεις του κοινού από τους Primal Scream, που είχαν βάλει πλώρη για το status του θρύλου ήδη πριν τον Weatherall, διαθέτοντας μια ιδιαιτέρως βαριά μουσική κληρονομιά ως συγκρότημα. Κληρονομιά που δεν είναι εύκολο βάρος όσο περνούν τα χρόνια, αλλά καλείσαι ταυτόχρονα να παραμένεις το ίδιο φρέσκος με το ξεκίνημά σου.
Όσο το artwork του Screamadelica εμφανιζόταν λοιπόν στο φόντο και με τις πρώτες συγχορδίες του “Movin’ On Up” να ακούγονται στην Πλατεία Νερού, ο κόσμος θα έμπαινε δειλά δειλά στη διάθεση για να ταξιδέψει πίσω στο ‘90s frenzy των Primal Scream. Αυτός ο κόσμος ήταν όμως περιορισμένος για την καλλιτεχνική (και εμπορική) αξία του act, μιας κάπως μεγαλύτερης ηλικίας από τον συνηθισμένο συναυλιακό μέσο όρο και σύντομα θα έδειχνε να χάνει το ενδιαφέρον του γι΄ αυτό που έβλεπε. Μέτριο το κοινό, μέτρια και η εμφάνιση των Primal Scream, με τον Gillespie να μοιάζει να αρκετά κουρασμένος, ζορισμένος από την υψηλή θερμοκρασία και με εμφανέστατη τη δυσκολία στη φωνή του εν μέσω συγκεκριμένων κομματιών.
Το βράδυ της Παρασκευής η acid generation έμοιαζε ομολογουμένως να έχει γεράσει, πράγμα βέβαια πάντα καλύτερο από το να κακογερνάς. Γιατί αν μη τι άλλο, ο Gillespie υπήρξε αξιοπρεπέστατος ως frontman που ακόμη και μπροστά στις αντιξοότητες το προσπαθούσε ειλικρινώς. Έτσι, όσο συνέχιζε το set των Primal Scream και έρχονταν κομμάτια όπως τα “It’s Alright, It’s OK”, “Suicide Bomb”, “Come Together” και “Loaded”, ξεχνούσαμε ότι αυτό που ακούγαμε δεν ήταν ακριβώς άρτιο στα φωνητικά, ούτε το πιο γεμάτο ζωντάνια act που έχουμε δει, δεν έπαυε όμως να μας αρέσει και να μας κάνει να περνάμε αυθεντικά καλά. Σε αυτό συνέβαλαν το δίχως άλλο τα χαρακτηριστικά backing vocals των κομματιών των Primal Scream, ο δεμένος ήχος στα όργανα, αλλά και τα visuals στο φόντο, με σκηνές παλαιών video clips της μπάντας, μπόλικο giallo κινηματογράφο και το πνεύμα της γενιάς του Ε πάντα εκεί.
Μπορεί λοιπόν να υπήρχαν θέματα, να μην πήραμε γεύση του εμβληματικού XTRMNTR και να νιώσαμε «κάπως», σημασία έχει ότι we got loaded and we had a good time...
Κι επειδή μιλήσαμε πιο πάνω για κληρονομιές, στο ίδιο μήκος κύματος, οι Prodigy έπρεπε κι εκείνοι με τη σειρά τους την Παρασκευή να αποδείξουν ότι «το έχουν» ακόμη, όχι μόνο εξαιτίας του χρόνου που έχει καλπάσει από τότε που συστήθηκαν στο κοινό, αλλά κυριότερα λόγω μιας τεράστιας απώλειας που κλήθηκαν πριν λίγο καιρό να διαχειριστούν: αυτής του Keith Flint. Οι Prodigy διέθεταν ανέκαθεν ένα ιδιαίτερα φανατικό κοινό στη χώρα μας, γεγονός που τους είχε μετατρέψει πριν κάποια χρόνια σε συναυλιακή σταθερά των θερινών φεστιβάλ. Τα έφερε έτσι η ζωή, όμως, που οι ίδιοι είχαν αρκετά χρόνια να επισκεφθούν την Αθήνα, πράγμα που μας έκανε να απορούμε πριν τη συναυλία: θα μαζέψουν το κοινό που μάζευαν κάποτε, ιδιαίτερα μετά τον θάνατο της «ψυχής» τους; Να λοιπόν που τα κατάφεραν.
Από εκεί που στους Primal Scream επικρατούσε μια ασυνήθιστη χαλαρότητα (αν ήθελε κανείς να βρεθεί στα κάγκελα, μπορούσε να το κάνει με μεγάλη ευκολία), κατά τις 23.00 ο χώρος γέμισε ξαφνικά με κόσμο που δεν είχε έρθει καν στο φεστιβάλ για τα προηγούμενα acts. Ήταν σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία ήταν την Παρασκευή στην Πλατεία Νερού για τους Prodigy. Έτσι λοιπόν, στις 23.15 όταν και εμφανίστηκαν στο stage, οι warriors πήραν θέση «μάχης» και το πάρτι ξεκίνησε.
Και τι πάρτι, αφού οι Prodigy «μπήκαν» δυναμικότατα με “Breathe” και “Omen” που ήταν αρκετά για να ξεσηκώσουν όλο το κοινό, παρά τη φρικτή ζέστη που επικρατούσε. Στην πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα χωρίς τον Keith, τα πήγαν προς τιμήν του(ς) περίφημα, παρουσιάζοντας τον επαγγελματισμό, την όρεξη και τον δυναμισμό που έχουμε συνηθίσει, έχοντας σαν φόντο ένα πληθωρικό stage με τις σημαίες τους και σύμμαχο ένα από τα πιο εντυπωσιακά light shows που έχουμε δει ποτέ στον συναυλιακό χώρο της Πλατείας Νερού.
Ο Maxim αποδείχτηκε πολύ καλός και στα main φωνητικά, άξιος ώστε το live legacy των Prodigy να παραμείνει υψηλού επιπέδου όπως κάποτε, και με τον απαραίτητο σεβασμό στο πρόσωπο και την ιστορία του Flint. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια του “Firestarter” – όταν και εμφανίστηκε στην οθόνη ένα περίγραμμα της φιγούρας του – εκείνος παρέμεινε σιωπηλός και ακίνητος επί σκηνής, ένα tribute που αγκαλιάστηκε από το κοινό. Είχαν προηγηθεί καταιγιστικές στιγμές με τα “Everybody In The Place” και “Voodoo People”, ενώ η συνέχεια επεφύλασσε ακόμη μεγαλύτερες συγκινήσεις και χορό με τα “No Good”, “Their Law” και “Poison” μεταξύ άλλων.
Αναμφίβολο highlight της βραδιάς δεν ήταν άλλο από την κραυγή του Maxim προς το κοινό ώστε αυτό να πέσει κάτω, στο κλασικό τελετουργικό κατά τη διάρκεια του “Smack My Bitch Up” που ίσως να πήρε το μάτι σας σε κάποιο story στα social νεότερων ηλικιών, που το βίωναν ζωντανά για πρώτη φορά. Το πολυπόθητο encore θα έφερνε τα “Take Me To The Hospital”, “Invaders Must Die”, το πρόσφατο “We Live Forever” και το κλασικό “Out of Space” στο τέλος της βραδιάς, με εμάς να απορούμε πώς πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Και πάντα αυτές οι απορίες στην κατακλείδα ενός live είναι ενδείξεις του πόσο σαρωτικό αυτό υπήρξε.
Λίγο πριν την εκπνοή του Release Athens 2023, το αθηναϊκό κοινό μεταφέρθηκε για λίγες ώρες πίσω στη δεκαετία του ’90, με τους Primal Scream να καταβάλουν μια τίμια προσπάθεια στο performance τους παρά τις δυσκολίες και τους Prodigy να κάνουν τους γυμνόστηθους «πολεμιστές» τους να χωθούν στο mosh pit ακόμη και με τις βεντάλιες τους. Ειδικά αυτήν την τελευταία εικόνα, θα τη θυμόμαστε με χαμόγελο για καιρό.
