Την εβδομάδα που μας πέρασε, βρέθηκα σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Όπως παλιότερα ο Ηρακλής βρέθηκε ανάμεσα στην Αρετή και την Κακία, έτσι και εγώ έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε δύο διαφορετικές, όμως εξίσου ελκυστικές επιλογές. Από την μια ήταν το καλογυαλισμένο folk pop της Μαρίνας Σάττι που κυκλοφόρησε το νέο της hit, μετά από 4-5 χρόνια, με τρομερή βιντεοκλιπάρα που θα λατρευτεί από το σύνολο των teenagers και όχι μόνο. Ήδη ακουμπάει τα 2 εκατομμύρια views μέσα σε λίγες μέρες και προχωράμε.
Από την άλλη πλευρά, ο πιτσιρικάς Ankar με το τραγούδι του, «Κολυμπάω και Γαμάω», ήδη τραγουδιέται από το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αφού είναι viral σε Tiktok, Facebook, Insta και Youtube και συνεχίζει. Η Skrillex-meets-summer-ballad μουσικούλα, παρέα με τον punk στίχο από μια παιδική, παράφωνη φωνή είναι η απάντηση της τηλεκπαίδευσης του 2021 στο "Another Brick in the Wall" και νομίζω τελικά πως θα με κερδίσει γιατί εκφράζει το μονοπάτι της Αρετής το οποίο είναι πιο δύσβατο να το διαβείς. Άλλωστε, πρέπει να ακολουθήσω αυτό που μου προκαλεί αύξηση αδρεναλίνης και cringe ταυτόχρονα. Αυτός είμαι, δεν ενοχλώ κανέναν.
Μετά από αυτή την σύντομη εισαγωγή που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις προσωπικές μου αντικρουόμενες σκέψεις, επανέρχομαι στο βασικό θέμα του σημερινού Παρατηρητηρίου. Όπως σας είχα υποσχεθεί, επειδή φτάσαμε αισίως στα μισά της χρονιάς, καλό θα ήταν να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να κάνουμε ένα wrap up ώστε να μη μας πέσουν όλα μαζί στο δεύτερο εξάμηνο. Η μουσική που κυκλοφόρησε φέτος ήταν σε μεγάλο βαθμό «μετριοπαθής», σίγουρα επηρεασμένη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, γεμάτη από χιλιάδες αξιόλογες προσπάθειες, που οι περισσότερες ούτε καν θα περάσουν από μπροστά μας. Ο καθένας μας θα αρκεστεί σε μια πολύ μικρή ποσόστωση μουσικής, αμελητέα σε σχέση με την ποσότητα της παραγωγής αυτής. Οπότε, ας κρατάμε μικρό καλάθι τόσο στις επιλογές μας, όσο και στα λεγόμενα/γραφόμενα μας. «ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΦΕΤΙΝΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΚΑΤΟΥΡΑΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ τάδε», είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος να τραβήξεις πάνω σου τα βλέμματα, αν το πιστεύεις πραγματικά αυτό που γράφεις, είσαι ένα ακόμα κλγδ που πρέπει να σωθεί εν καιρώ. Πάμε να δούμε ανά μήνα κάποια βασικά πράγματα λίγο πιο μακριά από το αγαπημένο μας μέταλ που απασχόλησαν τις μουσικόφιλες μάζες και όχι μόνο. Σε αυτό το Παρατηρητήριο θα επισκεφτούμε τους μήνες Ιανουάριο-Φεβρουάριο-Μάρτιο.
Θα θυμόμαστε τον Γενάρη του 2021 για δύο πράγματα. Σαν έναν ακόμα μήνα απομόνωσης λόγω του Covid και για τους γλεντζέδες ψέκες που μπούκαραν στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένας από αυτούς τους awake μπαγλαμάδες ήταν και ο John Schaffer των Iced Earth, γεγονός που μας οδήγησε σε αυτό το ιστορικό Παρατηρητήριο, το οποίο σε συνδυασμό και με την αυστηροποίηση των κανόνων του Facebook, έριξε το πρώτο ΚΨΜ της ιστορίας. RIP. Δεν θα μας λείψεις. Οι Viagra Boys κυρίως αλλά και οι Shame κυκλοφόρησαν δίσκους καλούς, όμως με κανέναν από τους δύο δεν έπαθα σοκ, να πω την αλήθεια. Ίσως γιατί κάθε χρόνο ακούμε κάθε πιθανή εκδοχή του post punk και πλέον έχουμε πάθει την ανοσία και δεν «αρρωσταίνουμε» εύκολα. Γουστάραμε το ντεμπούτο της Arlo Parks, δηλαδή της βρετανικής εκδοχής της Billie Eilish, ως μια καλή προσπάθεια ώστε αυτό το μονότονο στυλάκι να γίνει πιο «καλλιτεχνικό». Η περιπτωσούλα που μας έπεισε πλήρως για τη μουσικούλα της είναι η σύμπραξη Madlib και Four Tet, για το άλμπουμ Sound Ancestors. Άπειρα Samples, soul ρυθμοί, ηλεκτρονική μουσική, hip hop, low bap όλα μαζί στον μίκτη και εγένετο ιστορία. Εδώ προβλέπω μια από τις κορυφές της χρονιάς, αβίαστα.
Θα θυμόμαστε τον Φεβρουάριο του 2021 για δύο πράγματα. Ξεκίνησαν οι μαζικοί εμβολιασμοί. Ήδη στην Βρετανία, μέχρι το τέλος του μήνα αυτού είχε η πρώτη δόση σε 20 εκατομμύρια πολίτες. Από το νησί μας ήρθαν και οι Black Country, New Road οι οποίοι με τις έξι μόλις συνθέσεις του ντεμπούτου τους κατάφεραν να γίνουν φίρμες. Καλός δίσκος το For the First Time, όμως η ανηφόρα (του εξωφύλλου) είναι μεγάλη και απότομη και ελπίζουμε σε ακόμα περισσότερα. Όσοι λατρέψατε το νέο άλμπουμ της Julien Baker, μπορώ να σας πω ευθαρσώς ότι δε σας καταλαβαίνω και βασικά, σας κατατάσσω μαζί με άτομα που τους αρέσει η Phoebe Bridgers. Εγώ τα βαριέμαι όλα αυτά, να πω την αλήθεια. Βρίσκω πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον στους The Weather Station, γιατί η Tamara Hope και η μουσική της πάντα μου θυμίζει μια μίξη Kate Bush και Joni Mitchell και το folk της είναι τόσο βλάχικο όσο και ευφυές. Μέσα στον Φεβρουάριο προέκυψε και ο δίσκος του Nick Cave με τον Warren Ellis, που αντί να βγει σαν Grinderman ή σαν Nick Cave and the Bad Seeds, βγήκε σαν το ντεμπούτο του ντουέτου αυτού (έχουν βγάλει παρέα εντωμεταξύ καμιά εκατοστή δίσκους). Κανείς δεν κατάλαβε γιατί έκαναν αυτή την ομορφιά. Γνωμούλα μου: εάν τον κυκλοφορούσαν σαν Nick Cave and the Bad Seeds θα ήταν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της φίρμας αυτής, τα τελευταία 10 χρόνια σίγουρα. Χιτσκοκική, γκρανκινιολική ατμόσφαιρα, πολύ όμορφη μουσική γενικά, ένας Cave από τα παλιά και ω ναι, γλυκοί μου, όλο το hype δικαιολογείται φουλ σε αυτή την περιπτωσούλα. Βέβαια, δεν περιμένατε να το διαβάσετε εδώ. Είναι γνωστό πόσο αρρωστάκια είστε, θα έχετε πέσει με τα μούτρα στην κατάθλα εδώ και τέσσερις μήνες.
Θα θυμόμαστε τον Μάρτιο του 2021 για δύο πράγματα: Σαν έναν ακόμα μήνα απομόνωσης λόγω της Covid και κυρίως για την υπενθύμιση της ελληνικής κοινωνίας προς τις αρχές, για το πού καταλήγουν οι αυθαιρεσίες, η προπαγάνδα μέσω fake news και η κατάχρηση εξουσίας. Μέσα σε ένα περίεργο κλίμα, όπως καταλαβαίνετε, σκάει το άλμπουμ Promises του Floating Points με τον σαξοφωνίστα Pharoah Sanders και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, για να βάλει πολύ κόσμο στην φάση να ακούσει την σύμπραξη ηλεκτρονικής, jazz και κλασικής μουσικής. Το πείραμα πέτυχε, ευχάριστα ακολουθείς τον δίσκο, δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία της μουσικής για τις προθέσεις ή το αποτέλεσμα. Σίγουρα αξίζει να το ακούσεις τουλάχιστον μια φορά στην ζωή σου αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Έβγαλε και η Lana Del Rey τον πρώτο (Chemtrails Over the Country Club) από τους δυο δίσκους που θέλει να κυκλοφορήσει μέσα στην χρονιά και ενώ δεν τα σκάτωσε, το ακούμε με το ίδιο κυνικό και ψηλομύτικο ύφος που μας κοιτάει και αυτή. Γλύκανε λίγο μωρή ξυνή, σε βαρέθηκε η ψυχή μου, ίδια μούτρα 10 χρόνια. Εκεί που δίνω εγώ όλη μου την προσοχή σε σχέση με τις hypeαρισμένες κυκλοφορίες του Μαρτίου, είναι η μοναδική περίπτωση του γκανεζοαυστραλού Genesis Owusu, ο οποίος κυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο της καριέρας του και φτιάχνει μια afro-funky εκδοχή της Grimes, κάτι που σημαίνει πλήρη ελευθερία σε ενορχηστρώσεις, διάθεση, στυλ και γενικά, ένα από τα πιο ευχάριστα πράγματα που θα ακούσετε φέτος. Εννοείται θα παίξει ψηλά σε λίστες…
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα με τους υπόλοιπους 3 μήνες.
