Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες του Ιουλίου και δεν θα σας κρυφτώ, καλοκαιράκι κούρασες. Τι να το κάνεις το καλοκαιράκι εάν δεν μπορείς να φύγεις μακριά από την πόλη; Αν δεν μπορείς να ευχαριστηθείς λίγο την ανεμελιά και την χαλαρότητα των μέτρων που θα έπρεπε να έχουμε αυτή την περίοδο; Έχω μπερδευτεί να πω την αλήθεια με όλα αυτά τα τεστ που απαιτούνται για να κάνεις το οτιδήποτε, για όσες μέρες δε θα θεωρούμαι διπλά εμβολιασμένος, ενώ είμαι διπλά εμβολιασμένος. Εύχομαι να τελειώσει γρήγορα αυτή η γραφειοκρατία για να πιείς ένα μοχίτο ή να δεις μια ταινία στο σινεμά ή να πεταχτείς με το πλοίο στην Αίγινα ξέρω 'γω να φας φιστίκια. Εάν ρωτάτε εμένα, θα σας έλεγα κάντε τα εμβόλια σας όσο πιο σύντομα γίνεται, φερθείτε υπεύθυνα, μη δίνετε σημασία σε αντιεμβολιαστικές μλκιες που συνήθως διαδίδουν άνθρωποι που δεν έχουν επιδείξει ενδείξεις σοβαρότητας και θα πάνε όλα καλά. Μιας και αναφερθήκαμε στο θέμα των εμβολίων, ας ρίξουμε και το ομώνυμο του topic, νέο single του Logic, που ένα χρόνο πριν είχε αποσυρθεί αλλά κλασικός λεμεξελεμενάκιας, ας βγάλω ένα τραγουδάκι να σπρώξω και την συλλογούλα των Young Sinatra mixtapes. Καλοκαιράκι είναι. Έχω ψηθεί.
Όπως κάθε εβδομάδα, όπως κάθε μέρα, η μουσική είναι αυτή που μας δείχνει τον δρόμο προς το φως και με μεγάλη χαρά θα μιλήσουμε στο σημερινό Παρατηρητήριο για το δεύτερο τρίμηνο της χρονιάς και τους δίσκους που οι μουσικοκριτικοί ανά τον κόσμο, πρόκριναν ως τους πιο αξιόλογους. Στο πρώτο μέρος θα προσέξατε, αρκετοί από εσάς, την πενία των δυνατών άλμπουμ και αυτό είναι αλήθεια. Ήταν από τις πιο φτωχές σε κυκλοφορίες περιόδους της μουσικής γενικότερα και αυτό θεωρούμε ότι έχει σχέση σίγουρα με την Covid. Πιθανότατα όσο προχωράει η χρονιά και τα αγαπημένα ψώνια νιώθουν πιο κοντά στην πλήρη απελευθέρωση των συναυλιακών χώρων, θα δεήσουν να μοιραστούν μαζί μας τι ακριβώς έκαναν μέσα στην καραντίνα.
Θα θυμόμαστε τον Απρίλιο του 2021 για δύο πράγματα. Για την εισαγωγή των self-tests στη ζωή μας, όπου πλέον βάζοντας ένα ματσούκι μέσα στην μύτη, μέσα σε ελάχιστα λεπτά ξέρεις αν είσαι θετικός στον ιό. Εντάξει και αρνητικό να βγει, πάλι μπορεί να έχεις τον ιό. Αλλά και στο θετικό αποτέλεσμα, μην πανικοβληθείς. Πολύ πιθανό να είναι λανθασμένη ένδειξη. Γενικά όμως ήταν χρήσιμη αυτή η πλαστικούρα, μην είμαστε γκρινιάρηδες. Επίσης θα θυμόμαστε αυτόν τον μήνα γιατί κυκλοφόρησαν το νέο τους album οι γλυκοί Godspeed You! Black Emperor και αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός. Αν και το post rock αποτελεί πλέον ένα ακόμα dad rock ιδίωμα, το G_d’s Pee AT STATE’S END! κέρδισε αρκετό περισσότερο κόσμο από το Luciferian Towers. Ίσως ο κόσμος ένιωσε λίγο περισσότερο σάπιος μέσα στην απομόνωση και η μουσικούλα αυτή λειτούργησε καλύτερα.
Μέσα στον ίδιο μήνα έσκασε και η νέα συνεργασία του Bonnie “Prince” Billy (ή Will Oldham) και του κιθαρίστα Matt Sweney, 16 χρόνια μετά το underground διαμάντι Superwolf. Το φετινό Superwolves είναι ένας country/folk/indie rock δίσκος, αρκετά αντισυμβατικός που περιλαμβάνει μόνο φωνητικές μελωδίες και κιθάρες, όμως καταφέρνει να μη σε κάνει να βαρεθείς τα γκράντζα γκρούντζα. Πώς γίνεται αυτό; Αυτά τα δυο αγόρια, κατοικοεδρεύουν στο Λούηςville του Κεντάκι. Για όσους γνωρίζουν τι σημαίνει αυτή η πόλη για τον ήχο, τι μπορεί να πάει στραβά, αν παίζουν country και διαμένουν στην Λάρ’σα των ΗΠΑ ρε μλκς; Αλήθεια τώρα…
Θα θυμόμαστε τον Μάιο του 2021 για δύο πράγματα. Κυρίως για τη σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, αφού ανοίγουν σχολεία, εστίαση (όχι ακόμα τα μπουρδέλα, τα γήπεδα, τα σινεμά και οι συναυλιακοί χώροι), επιτρέπονται οι μετακινήσεις από νομό σε νομό και δευτερευόντως για την επικράτηση μιας αμιγώς rock μπάντας στον διαγωνισμό της Eurovision, χωρίς να χρειάζεται να φοράνε μάσκες τεράτων. Παρότι οι Maneskin με το "Zitti E Buoni", μια χαρά διασκεδαστικοί είναι και κάνουν και γκελ στους νεολαίους, εκεί που εμείς ρίξαμε μια τεράστια υπόκλιση ήταν οι βρετανοί Squid. Ο δίσκος τους, Bright Green Field, ήταν μια αποκάλυψη για το φετινό rock και πιθανότατα θα παίξουν πάρα πολύ ψηλά σε λίστες. Αν και δεν έχουν το hype αντίστοιχων περιπτώσεων, σιγά-σιγά η ποιότητα της μουσικής τους και του promo τους και το spam που κάνουν οι φίλοι τους για αυτούς, αρχίζει και αποδίδει. Επίσης, θα ήθελα να τους δω live στο άμεσο μέλλον.
Πολύ σημαντικός ήταν και για το αγαπημένο μας τουαρέγκ, ο Μάιος, αφού προς τα τέλη του μήνα έσκασε και το υπέροχο Afrique Victime του Mdou Moctar και ακόμη μαζεύουμε τα σαγόνια μας από την άμμο. Λίγο πικρό αυτό το σχόλιο μιας και ο Mdou δεν έχει όλα του τα δόντια. Όμως αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου από το να γράψει και να εκτελέσει (κιθάρα+φωνή) έναν υπέροχο δίσκο. Είδατε; Ποιους ακριβώς κατηγορείτε ως ελιτιστές, ρε γμμν;;; Δε θα χρειαστεί να γραφτούν πολλά κι εδώ, μιας και το live βίντεο στον Νίγηρα που θα βρείτε παραπάνω αποδεικνύει γιατί αναφέρω τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη σε δύο Παρατηρητήρια μέσα στην ίδια χρονιά (λογικά θα επακολουθήσουν και άλλες φορές στο μέλλον). Αντίθετα, μετριούλι προς αδιάφορο μου φάνηκε το νέο αλμπουμ της Annie Clark (aka St.Vincent), με τίτλο Daddy’s Home. Βέβαια, το συγκρίνουμε με το Masseduction και αυτό είναι λίγο άδικο για οποιοδήποτε δίσκο κυκλοφορεί γενικά. Αλλά και πάλι, τα τραγούδια είναι αρκετά drug oriented και αυτό άλλοτε λειτουργεί, άλλοτε όχι, γενικά βαρέθηκα σε αρκετά από αυτά. Προχωράμε, γιατί ο Μάιος είχε αρκετό ψωμάκι.
Ακριβώς ίδιες εντυπώσεις μου άφησε ο νέος δίσκος των Black Keys. Το δίδυμο που ενθουσίαζε παλιότερα, έχει αρχίσει να κατηφορίζει. Δεν είναι ότι δε μας άρεσε η στροφή στα αμερικάνικα blues. Δεν είναι ότι τα παιδιά δεν μπορούν να ακουμπήσουν απάτητες κορυφές που όλοι ξέρουμε και μνημονεύουμε. Είναι ότι δε βρήκαμε καθόλου τους Black Keys μέσα στις συνθέσεις. Υλικό σαν αυτό του Delta Kream θα μπορούσαν να το γράψουν δυο τυχαίοι τύποι με μεγάλες μύτες κάπου στο Μπραχάμι, ξέρω 'γω. Εντελώς τυχαία η αναφορά στις μεγάλες μύτες. Και στο Μπραχάμι. Επίσης να προσθέσω κι αυτό. Ξεχωριστή αναφορά στο δεύτερο άλμπουμ των Black Midi δε θα κάνω. Θεωρώ αυτονόητο για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ότι έστω μια αυτιά σε κάποιο κομμάτι έχεις ρίξει. Μπορεί να μη σου έκατσε και να προσπέρασες, δεν έχουμε απαιτήσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα χάνω χρόνο και χώρο για να ξαναγράφω τα βασικά.
Θα θυμόμαστε τον Ιούνιο του 2021 για δύο πράγματα. Ανακοινώθηκαν τα Windows 11 και επιτέλους εξιχνιάστηκε η δολοφονία της αγγλίδας Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, που τελικά την δολοφόνησε το μνπν ο έλληνας σύζυγος της και όχι αλλοδαποί. Στα αμιγώς μουσικά, αν και είμαστε πολύ κοντά στις κυκλοφορίες για να δημιουργηθούν ισχυρές εντυπώσεις, το άλμπουμ που ο ντόρος ανταποκρίθηκε της ποιότητας ή μάλλον ανάποδα έπρεπε να το γράψω, η ποιότητα ανταποκρίθηκε του ντόρου, ήταν το νέο άλμπουμ του John Grant. Η Βασίλισσα της Δανίας έχει μετατραπεί πλέον σε ένα Αγόρι από το Μίσιγκαν που δεν λέει να φρενάρει με τις μεταμορφώσεις. Ο Grant είναι αξεπέραστη καλλιτεχνάρα, εγώ προσκυνώ σε κάθε δίσκο και ελπίζω και εσείς να με ακολουθήσετε σε αυτή την συνήθεια.
Εξίσου καλές εντυπώσεις μου άφησε και το soul/indie/southern pop άλμπουμ της Faye Webster, της οποίας η φωνή μπορεί να μην εντυπωσιάζει, όμως η γλυκούλα ξέρει να δουλεύει βελονάκι την απλή μουσική της, κάτι που σημαίνει μικρά, τοσοδούλικα πραγματάκια που κάνουν την διαφορά σε όποιον έχει γυαλιά οράσεως να τα εντοπίσει και βέβαια την υπομονή να επιμείνει. Στο τέλος θα βρεθεί να χαζοτραγουδάει ρυθμούς αν και γνωρίζει καλά ότι είναι προϊόν κατσαπλιάδικης καλλιτεχνικής διαδικασίας.
Κλείνουμε αυτή την βόλτα στις παρυφές του χιπστερισμού με μια από τις πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες για τον μήνα. Ο φοβερός και τρομερός Sven Wunder, ο Σουηδός της καρδιάς μας, που έχει βαλθεί να κάνει από έναν δίσκο για όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές του κόσμου, στο νέο του άλμπουμ αποφάσισε να απομακρυνθεί από την Ανατολή και να πιάσει Ευρώπη μεριά. Πιο σαουντρακικός από ποτέ, πιο jazz από ποτέ, πιο funky από ποτέ, πιο μποσανόβας από ποτέ, όλο το δισκάκι είναι ένα μικρό έπος. Επίσης παραθέτω αυτό από τα επίσημα credits: This album was produced with financial support from the Swedish Arts Council. Πονάτε ρε μλκς;;;;
Επιστρέφουμε την επόμενη εβδομάδα με πολύ ΜΕΤΑΛ.
