Επιστρέφουμε στα γνωστά μας λημέρια, όπου οι μουσικοί παίζουν τα όργανά τους σαν δαιμονισμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι τραγουδάνε σαν δαίμονες κάποια ακαταλαβίστικα (συνήθως αγγλικά) και όλο αυτό σε κάποιους αρέσει. Τρομερά πράγματα. Όπως σας είχαμε υποσχεθεί, το Παρατηρητήριο επανέρχεται στην καταγραφή των πεπραγμένων του πρώτου εξαμήνου του έτους, αυτή την φορά για το ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ ΜΕΤΑΛ και τα συν αυτώ παραρτήματα. Αυτό σημαίνει αρκετά πράγματα για εσάς. Αρχικά, σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις θα πονέσετε. Επίσης, σημαίνει ότι θα έρθετε πιο κοντά στη Σωτηρία. Περαιτέρω, σημαίνει ότι θα έπρεπε ήδη να ψάχνετε τα ακουστικά σας, για να χαρίσετε τα κλικ σας στα παρακάτω links που θα δέσουν γλυκά με τα μικρά κειμενάκια που ετοίμασα για εσάς και θα προσπαθούν να σας ψήσουν για τις εν λόγω προτάσεις. Προσδεθείτε και ξεκινάμε με τα 6 ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΑ ΝΤΕΜΠΟΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΧΘΕΣ αν θες βέβαια να έρθεις πιο κοντά στην Σωτηρία. Αλλιώς υπάρχουν και οι Μέηντεν. Ξέρεις τον δρόμο.
Κατά την διάρκεια της χρονιάς έχουμε γράψει πολλά και διάφορα για άλμπουμ που ξεχώρισαν. Για παράδειγμα, οι Five the Hierophant, οι Violet Cold, οι Suffering Hour, οι Tenue (τέλος πάντων, διαβάστε εδώ) ήταν βασικές προτάσεις και παραμένουν πολύ ψηλά στις λίστες. Κάπου εκεί θα βρείτε και τους Necromantheon, για τους οποίους δηλώσαμε ευχαριστημένοι από το Βύζιονς οφ Τρισμεγιστος (εντάξει από τον τίτλο όχι και τόσο) όμως, τελικά, τη ζημιά την πάθαμε από μια νέα μπάντα, τους νότιο-καρολινιώτες Demiser, οι οποίοι με το ντεμπούτο τους Through The Gate Eternal, μας έδωσαν τα μυαλά στα χέρια. Θρασομπλάκ από αυτό που ενώ δεν μυρίζει πολύ γιδίλα τελικά αρέσει και σε αυτούς που τα θέλουν όλα πρωτόγονα, ενώ ο ήχος είναι τούμπανος. Τα παλικαράκια φαίνεται ότι έχουν επιρροές από πολλά είδη, ακούς punk παίξιμο σε κάποια drums περάσματα, ακούς ελληνική bm σκηνή σε κάποια μελωδικά solos, ακούς τους παλιούς καλούς Goatwhore (πριν πάνε στην Metal Blade και τους φάει το δημοσιοϋπαλληλίκι) και εμένα αυτό μου φτάνει.
Εδώ το hype έχει χτυπήσει κόκκινο, αφού το εν λόγω άλμπουμ έχει σπαμαριστεί από φίλους της Επιτροπής εκτενώς. Και πολύ καλά κάνουν τα παιδιά, αφού οι γερμανοί Kanonenfieber είναι μια από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που μπορούν και μιλούν για τον πόλεμο (τον Πρώτο, τον Παγκόσμιο, τον καλό) με τέτοιο τρόπο που τον σιχαίνεσαι τόσο πολύ, που η μουσική λειτουργεί σχεδόν αποτρεπτικά. Κοινώς τείνει να σε κάνει γιωτά. Δεν κρίνουμε. To Menschenmühle στρογγυλοκάθεται αναπαυτικά ανάμεσα στο black και το death, με τον γερμανικό στίχο να προσθέτει μια βάρβαρη ψυχρότητα στον ήχο, βασικά δεν έχει σημασία να καταλάβεις το οτιδήποτε, κάθε νότα σου πυροβολεί το κεφάλι και σε πετάει χαντάκι, ενώ δίπλα σου πέφτουν οβίδες. Κάποια χαλαρά περάσματα, είναι ανάπαυλες για να πάρεις μια ανάσα, να κλάψεις τους νεκρούς και να συνεχίσεις να παίζεις πόλεμο με τα στρατιωτάκια σου.
Μέσα στην χρονιά είδαμε την ελληνική power metal σκηνή να μονοπωλεί τις χτζμτλ επιρροές μας και καλά έκανε, γιατί το αξίζει πέρα ως πέρα. Όμως, σήμερα, εδώ, θα μιλήσουμε για την γειτονική Ιταλία και τους Konquest, οι οποίοι μας προσφέρουν όχι ένα πλατώ με τοπικό μιεχ τυρένιο power metal αλλά μια μίξη καπνιστού βρετανικού και πικάντικου σουηδικού μέταλ του παλιού του ορθόδοξου, που όσο να ‘ναι, κερδίζει εντυπώσεις και μόνο από την περιγραφή. Κι αυτό είναι κάτι όμορφο γιατί θα ακούσεις εκεί μέσα και τους Diamond Head και τους Heavy Load. Τι μπορεί να πάει στραβά; Χμ… Η κακή και ερασιτεχνική φωνή του τραγουδιάρη. Είμαστε όμως μαθημένοι στα δύσκολα κι αυτό που μας ενδιαφέρει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, είναι η μουσική να μας κάνει να ιδρώνουμε ενώ το κλιματιστικό είναι κολλημένο στα -15 βαθμά κελσίου. Τι κιθάρες είναι αυτές γμτχμ; Μπράβο, όχι μπράβο. Βρείτε άλλο τραγουδιάρη όμως ρε μλκς, το έχετε απόλυτη ανάγκη.
Οι Δανοί δεν έχουν την ίδια ανάγκη, αφού η φωνή του Jón Aldará των Iotunn είναι εξαιρετική και μεταφέρει με θεατρικότητα και πιστότητα το κοσμικό progressive death που παίζουν τα παλικαράκια. Όταν λέμε κοσμικό, εννοούμε space. Κι όταν λέμε space δεν εννοούμε απολύτως τίποτα εν προκειμένω, καθώς μην περιμένετε τίποτα ψυχεδέλειες τύπου Hawkwind ή μπιμπλίκια που πασπαλίζουν αστερόσκονη πάνω από blastbeats. Καμία σχέση. Απλά οι άνθρωποι πρέπει να είναι νέρντουλες και γι’ αυτό έχουν concept σχετικό με κάτι πλανήτες κλπ., πράγματα που συνήθως δεν καταλαβαίνω γιατί είμαι άνθρωπος της πεζής πραγματικότητας και ένας μαχόμενος Επίτροπος μιας δύσκολης καθημερινότητας. Όμως μέσα από ντεμπουτάκια τόσο άξια όπως το Access All Worlds κάνω απόπειρα να ξεφύγω από όλα αυτά, μιας και η μουσική είναι πολύ δυνατή, καλογραμμένη, γούσταρα τις κιθάρες των αδερφών Jens και Jesper Gräs. Αν θες να τσεκάρεις πώς θα ακούγονταν οι Arcturus αν είχαν πολύ Enslaved μέσα τους, εδώ είναι η ευκαιρία σου.
Επιστρέφουμε σε πιο πρωτόγονες καταστάσεις, που τελικά δεν είναι τόσο πρωτόγονες, αφού οι Gravesend κυκλοφόρησαν έναν «ψαγμένο» grind δίσκο, που μπορεί να ακούσει ο καθένας. Και όταν λέμε ο καθένας, εννοούμε τον περιπτερά της γειτονιάς, την φουρνάρισσα, τον μανάβη, τα παιδιά που κάνουν τραμπάλα, τη γιαγιάκα που πλέκει στο παράθυρο, τις γάτες που γλείφονται στο πεζοδρόμιο κλπ., κλπ. Όλοι αυτοί μπορούν να αφουγκραστούν τον πυρηνικό όλεθρο όταν σκάει το ένα μετά το άλλο, τα 15 σύντομα τραγουδάκια που θα βρείτε στο Methods of Human Disposal. Πρόσεξε μλκ, δεν είναι της λογικής μισό λεπτό ντάπα ντούπα, γάβγισμα, ντάπα ντούπα, τέλος. Οι Αμερικάνοι φαίνεται ότι έχουν επιρροές και από άλλα είδη (π.χ. doom/sludge) κι αυτό το περνάνε σχεδόν σε κάθε σύνθεση, με τους χρόνους να είναι σταθεροί πάνω από 1 λεπτό, μέχρι 2μιση το πολύ. Το ταξιδάκι μέσα στην σαπίλα θέλει άντερα και η μπαντάρα τα έχει. Δίσκαρος.
Κλείνουμε το όμορφο αυτό Παρατηρητήριο, με τις ολόφρεσκες μουσικές, που ουσιαστικά παίζονται εδώ και 30 χρόνια αλλά εμείς αυτά ακούμε, που να αλλάζεις τώρα χούγια, γεράσαμε, με τη δισκάρα Drough Taker των Harkener που δεν ξέρουμε ποιοι είναι, από πού είναι και τι παίζει. Σαν εμένα ένα πράγμα, αλλά με ταλέντο. Κάτσε να δεις τι παίζει με αυτά τα κλγδ. Παίζουν τσαχπίνικο black metal βασικά, αλλά είναι και χριστιανοί. Λίγο περίεργο, αλλά γίνεται. Όχι συχνό αλλά υπάρχει. Άσχετα με όλα αυτά, δώσε βάση στις μελωδικές κιθάρες και στα πληκτράκια που γμνε την πσυχούλα σου αν ψάχνεις ένα black σαν το ελληνικό, να μην είναι τόσο μπρουτάλ ρε παιδί μου, να μπορείς να το ρίξεις και μια γυροβολιά στο τσακίρ κέφι. Κάπως έτσι. Επίσης, μάλλον έχουν οίστρο τα παιδιά, έβγαλαν μέσα στο πρώτο εξάμηνο και ένα EP με τίτλο The Blight Tale. Το βάζω από κάτω και το κλείσαμε το μαγαζί. Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα.
