Έχει περάσει καιρός από το τελευταίο Παρατηρητήριο και μπορεί να θεωρήσει κάποιος τακτικός αναγνώστης ότι έχει χάσει πολλά επεισόδια από αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Στην ουσία το μόνο που έχει αλλάξει στο μικρο-περιβάλλον μας είναι ότι μπήκε ο Φοίβος στο ΚΨΜ και ότι κυκλοφόρησαν πατάτα άλμπουμ οι Gojira. Ανέλπιστες εξελίξεις, αμφότερες. Το ενδιαφέρον μας καρφώνεται στο μέλλον. Και σε σχέση με την μουσική και κυρίως σε σχέση με την διάθεση μας. Το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι συμπολίτες εμβολιάζονται μόνο ως ευτυχές μπορούμε να το εκλάβουμε, αφού αυτό σημαίνει ότι σε λίγο θα εκλείψουν τα επιχειρήματα αυτών που απαγορεύουν ένα live ορθίων σε ανοικτό χώρο λόγω υγειονομικού κινδύνου. Πάντως και οι καθιστοί δεν κεφάρουν τελευταία. Πας στο μπαράκι και έχει απλωθεί τέτοια ησυχία που ακόμα και οι κούφιες που άφηνες μετά την τρίτη μπύρα, πλέον ακούγονται. Λέω αστεία για κλανιές ρε μλκς. Εκεί με καταντήσατε. Τέλος πάντων, εγώ για άλλο λόγο είμαι σήμερα εδώ. Έχω τριφτεί με κάμποσες κυκλοφορίες το τελευταίο δίμηνο, ντόπιες και ξένες και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας, μέσα σε χαλαρή διάθεση. Ας ξεκινήσουμε.
Αν και κριντζαρα άσχημα στο άκουσμα του ονόματος το γεγονός ότι είναι Βρετανοί και βάζουν jazz στο metal τους, με έκανε να το ακούσω με προσοχή. Είναι όντως, πανέμορφος δίσκος το Through Aureate Void των Five The Hierophant από αυτούς που δεν μπορείς εύκολα να τους κατατάξεις και τελικά τους ακούνε τρεις και ο κούκος. Post metal, σαξοφωνάρα, ηλεκτρονικά ψυχεδελικά ας τα πούμε κραουτιές για μεταλλάδες και spoken words για να σπάει η ινστρουμενταλιά. Σίγουρα μιλάμε για δύσκολο άκουσμα, αρκετά κλικ δυσκολίας κάτω από την πειραματική μουσική και την free jazz άρα είναι μια καλή αρχή για όσους γουστάρουν να μπλεχτούν με πράγματα που θα τους κάψουν μπόλικα εγκεφαλικά κύτταρα. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω το «αργό» ξαδερφάκι του John Frum (τσεκάρετε τη δισκάρα που κυκλοφόρησε πριν μια τριετία μέσω της Relapse).
Τους περιμέναμε 9 χρόνια, λες και θα έφτιαχναν τίποτα μαγικά πράγματα ναουμ. Γιδογάμικο θρας μέταλ παίζετε ρε μλκς Nekromantheon. 1+1=2. Βέβαια αυτό το πράγμα που κυκλοφόρησαν είναι τόσο καλό και άξιο που μάλλον 1+1=3 στην περίπτωση του Visions of Trismegistos. Δεν ξέρω ποιος τρισμέγιστος μλκς τους είπε να ονομάσουν έτσι το άλμπουμ, αλλά ασχέτως με αυτή την λεπτομέρεια θεωρώ ότι οι Νορβηγοί κερδίζουν το στοίχημα του κρίσιμου δίσκου νούμερο τρία και μας κάνουν να ξεχάσουμε ό,τι ακούσαμε τα τελευταία 2-3 χρόνια στο είδος. Δεν ακούσαμε και τόσα πολλά καλά πράγματα είναι η αλήθεια, άρα δεν είχαν και πολύ δύσκολη δουλειά. Προφανώς και είναι από τις κυκλοφορίες που θα παίξουν ψηλά μέσα στην χρονιά, έχουμε ανάγκη την ένταση. Και τα έξυπνα σολίδια.
Αυτοί εδώ οι gothic post punkηδες το ζουν στο φουλ. Πέρα από την πολύ όμορφη κασέτα με τίτλο Chimeras που κυκλοφόρησαν φέτος, αρκούντως σάπια και ρομαντική, έκαναν και μια πολύ όμορφη μαγκιά για να οπτικοποιήσουν την τέχνη τους. Τρούπωσαν βραδάκι μέσα σε μια ξύλινη εκκλησία του Τέξας, σαν αυτές που έκαναν αποτυχημένους εξορκισμούς ένα πράγμα και μέσα σε ένα απόκοσμο σκηνικό βγαλμένο από ερασιτεχνική ταινία τρόμου των 80s μαγνητοσκόπησαν δύο τραγουδάκια. Τσεκάρετε το σχετικό βίντεο εδώ. Καλό πρόμο το λέω εγώ αυτό. Με έψησαν, τον ήχο τον έχουν, καλό drum machine έχουν, την αισθητική την έχουν, νεαροί είναι, με βάση όλα αυτά νομίζω μπορούμε να δούμε και παραπάνω πράγματα από αυτούς.
Ερχόμαστε λίγο στην Ελλάδα και στους People of the Black Circle, οι οποίοι κυκλοφορούν κάτι σαν demo, πρώτο ψηφιακό EP, κάτι τέτοιο. Γμμν κλγδ σας παρακαλώ βάλτε credits, δεν μπορώ να μυρίσω τα νύχια μου και κυρίως μην πετάτε την μουσική σας σαν σακιά με πατάτες πάνω σε Ντάτσουν. Πίσω στο θέμα μας. Αυτά τα τρία κομμάτια είναι ό,τι πιο κοντά μπορούμε να παρουσιάσουμε σαν εγχώρια σκηνή στον ήχο των Uncle Acid. Και αυτό το λέω σαν κομπλιμέντο. Μπορεί να έχει σαν βάση το heavy rock το απλό μεν, έχει κάτι απίστευτα πλήκτρα/φωνητικά δε και εκεί εγώ σήκωσα τα χέρια. Οι στίχοι επίσης είναι σε υψηλό επίπεδο, το εξώφυλλο απόλυτα ταιριαστό, μου βρωμάει potential όλη η φασούλα και χαίρομαι να επιβεβαιώνομαι συνέχεια από τις καλές προσπάθειες που σκάνε σε μια σκηνή που σχετικά με κούρασε όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης το όνομα της μπάντας παραπέμπει στις ομώνυμες νουβέλες του Robert Howard, που δημιούργησαν τον Κόναν. Βάζω το τρίβια μήπως και τσιμπήσει κανένας χτζμτλς και ακούσει το τεμάχιο.
Πάμε στο μακρινό Αζερμπαϊτζάν, στο οποίο εδρεύει αυτή εδώ η περιπτωσούλα που λέγεται Violet Cold. Ας πούμε ότι παίζουν ατμοσφαιρικό μπλάκ (όπου βλέπεις ατμοσφαιρικό βάλει shoegaze και είσαι μέσα), ας πούμε ότι με το εξώφυλλο θέλουν να κάνουν ένα πολύ σημαντικό statement και μπράβο τους, εμείς εδώ στο Παρατηρητήριο τους αναφέρουμε για τη μουσικούλα που περιλαμβάνεται στον φετινό δίσκο τους. Μάλιστα ακούσαμε και τα προηγούμενα άλμπουμ τους για να σχηματίσουμε άποψη και φαίνεται ότι οι Αζέροι βελτιώνονται συνεχώς αν και υπερπαραγωγικοί. Ίσως πρέπει να τσιλάρουν για να κάνουν κάποιο πιο μεγάλο άλμα με τις δυνατότητες τους. Σίγουρα η ψηφιακούρα στην παραγωγή είναι ένα θέμα, όμως επειδή υπάρχει μια ηλεκτρονικίλα στον ήχο γενικά, δε με ενόχλησε τόσο πολύ. Μου θύμισαν μια teenage εκδοχή των Mesarthim και μπορώ να πω ότι ψήθηκα αρκετά γιατί περιλαμβάνουν πολλά στοιχεία και δε βαριέσαι εύκολα.
Επιστρέφουμε Ελλάδα με πειραματική διάθεση. Live ηχογράφηση στο Τριανόν το 2017 στο Borderline Syndrome Festival, με το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ακούς να είναι αυτοσχεδιαστικό. Πάνος Παπάζογλου στην κιθάρα, Μιχάλης Βρεττάς στο βιολί και τα φωνητικά. Η χημεία των δύο μουσικών είναι πρωτοφανής και είναι ίσως από τα πιο «προσβάσιμα» πράγματα που έχω ακούσει σε αυτόν τον χώρο. Αναζητώντας τον λόγο που με βοήθησε στην ακρόαση, τον εντόπισα στην έντονη ρυθμολογία του εγχειρήματος. Οι μουσικοί δεν επιχειρούν να αποφύγουν τον ρυθμό αλλά τον διαχειρίζονται. Και στο πλαίσιο του αυτοσχεδιασμού, καταλαβαίνω ότι είναι πιο δύσκολο από το να βαράς στου Κουτρούλη τον γάμο. Το πέτυχαν όμως στο κεφάλι και γι’ αυτό βρίσκονται εδώ οι μάγκες.
Επιστρέφουμε στην Αμερική και σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς όπως εξελίσσεται. Εάν γουστάρετε το black να είναι θανατερό, και το death να είναι σκοτεινούλι φανταστείτε τρεις μαυροντυμένους νεκροζώντανους να παίζουν, πότε υπερηχητικά και πότε νωχελικά, κάπου ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, κάτι μακρόσυρτα ριφ που διακόπτονται από μπλαστμπιτίδια. Οι Suffering Hour είναι εδώ για να διδάξουν την τέχνη του transition σε αυτή την πονεμένη ιστορία του death/black metal και έχω ψηθεί φουλ γιατί η μουσική είναι εξίσου δυναμική και υπνωτική, με ό,τι σημαίνει αυτό. Όπως και να το κάνουμε, οι νεότεροι μεταλλάδες σε αυτήν την περίοδο ακολουθούν τις ακραίες εκφάνσεις του ήχου, οπότε ό,τι ξεχωρίζει από τον σωρό πολύ εύκολα κερδίζει και το παιχνίδι.
Ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε γλυκέ μου αναγνώστη, όμως θα σε αφήσω με την καλύτερη κυκλοφορία που θα μπορούσα να βρω για σένα. Σε συνέχεια των παραπάνω και οι Ισπανοί Tenue ήθελαν να παίξουν με την καρδούλα τους black metal. Όμως δεν είναι 50ρηδες. Είναι νέοι άνθρωποι. Οπότε, τι κάνουν; Μπερδεύουν το black metal με το hardcore με τέτοιο τρόπο που σχεδόν με σοκάρουν. Και με σοκάρουν γιατί έχουν τόσες ιδέες που το ένα και μοναδικό τους κομμάτι διάρκειας μισής ώρας δεν με έκανε να βαρεθώ ούτε μισό γμμνο δευτερόλεπτο. Τι χρειάζεσαι για να πάθεις το ίδιο; Αρχικά να μη θεωρείς ότι το black metal είναι μόνο κάτι νορβηγοί που βάφονται και κρατούν τσεκούρια. Επίσης ότι η hardcore/screamo σκηνή των 10s ήταν μια νεανική μουσική που μπορεί να μην είχε πάντα την πρωτοτυπία που απαιτεί μια μεγάλη σκηνή, αλλά από εκεί μέσα προέκυψαν πάρα πολλές και αξιόλογες μπάντες. Last but not least, ότι η μόνη μουσική που αξίζει να ακούς είναι αυτή που δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους αλλά τους ενώνει. Το tag antifascist στην Bandcamp σελίδα τους αρκεί.
