Στο προηγούμενο Παρατηρητήριο έγινα δέκτης ήπιων παραπόνων και εάν κάτι με χαρακτηρίζει είναι ότι είμαι πολύ καλός ακροατής. Μετριοπάθεια +100. Αφουγκράζομαι τις ανάγκες σας και τα θέλω σας και θέλω να είστε ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες Σωτηρίας. Τα παράπονα είχαν να κάνουν με το ότι δεν ασχολήθηκα εκτενώς με είδη όπως το παραδοσιακό heavy metal, το hard rock, το punk, τα blues κτλ κτλ. Λογικές οι γκρίνιες, ένα κορμάκι είμαι και εγώ και πρέπει να τους προλάβω όλους. Γι' αυτό, σε αυτό το Παρατηρητήριο θα ασχοληθώ με διάφορα άλλα πραγματάκια που ίσως σας φτιάξουν το κέφι, σας συντροφεύσουν στις αποδράσεις σας και γενικά σας βοηθήσουν να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα.
Ξεκινάμε την εβδομάδα μας με τους DeWolff, οι οποίοι παίζουν hard rock το καλό το παλιό το 70s, τρομερά πειστικά. Το άλμπουμ τους λέγεται Wolffpack κι αν αρχικά δεν έδωσα σημασία όταν τους είδα στο παραπάνω livestream να το παίζουν ζωντάνα, να πω την αλήθεια, ψιλοκβλσα. Είναι η στύση που προκαλεί η θέαση youtube βίντεο, χωρίς να υπάρχει φυσικό προιόν, ώστε να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Πάμε πίσω στην μουσική. Hammond, σολίδια, φωνάρες, στυλάκι, όμορφα κομμάτια με όμορφα ρεφρέν, γενικά τα Ολλανδά είναι ένα success story όσον αφορά τα καλλιτεχνικά θέματα. Δεν γνωρίζω αν γεμίζουν τα coffee shops της χώρας τους, άνετα τους έβλεπα και χωρίς φομπα. Προχωράμε.
H Melissa, όχι αυτή του King Diamond, είναι από την Κολομβία και παίζει punk όλη της την ζωή. Η ζωή την έφερε στην Αυστραλία όπου έφτιαξε τους Mundo Primitivo οι οποίοι παίζουν πρωτόγονο ισπανόφωνο hardcore punk για άτομα που ακούνε μουσική από κασέτα. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που θα ακούσεις στο EP Paisaje Interior είναι τσαντισμένο, είναι ωμό, έχει ψυχή, απαιτεί ψυχή και κυρίως είναι ανεπάντεχα καλογραμμένο (για να βρίσκεται εδώ περιλαμβάνει και αρκετές επιμέρους λεπτομεριούλες που το κάνουν μη κοινότυπο).
Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε ένα γκρουπ που είναι κάτι ανάμεσα στους Cramps και τους White Stripes. Ανοίξτε τα μάτια και δείτε το κβλτκό βίντεο από πάνω. Στην προηγούμενη φαντασίωση προσθέστε ιταλικό sexiness και αμερικάνικο b-movie occult. Ε, όλο αυτό μαζί είναι το δίδυμο των Devils και ο νέος δίσκος τους πάει για ψηλά. Περιλαμβάνει συμμετοχές από τον (γνωστό μαϊντανό) Mark Lanegan και τον Alain Johannes (Queens of the Stone Age, PJ Harvey). Μουσική για στριπτιτζάδικα, μουσική για sex shops, μουσική για εσωρουχάδικα, μουσική για καλό sex που κάνετε μόνοι σας ή με παρέα. Δεν κρίνουμε.
Καιρό είχαμε να προτείνουμε ένα τσαχπίνικο synthwave ποπάκι και αρπάζω την ευκαιρία με τον νέο δίσκο των Midnight που τιτλοφορείται Horror Show. Ίσως κάπου εδώ οι Αις Ντερθάδες τσιμπήσουν ελέω τιτλοφορίας όμως πιθανότατα μετά τα πρώτα μπίτια να ξενερώσουν και να αποχωρήσουν. Μπορεί και όχι, όμως, αφού ο δίσκος είναι τόσο καλοστημένος γύρω από το retrowave σκηνικό, που κολλάς, θες δεν θες. Είτε με φωνητικά είτε χωρίς (υπάρχουν και instrumental εκδοχές των κομματιών για πιο παραδοσιακές καταστάσεις) νιώθεις έναν φρέσκο αέρα μέσα στην ‘80s ρετρίλα, μιας και δεν μιλάμε δηλαδή για μια ακόμα ξεδιάντροπη copy-paste κατάσταση. Προτείνεται στους λάτρεις τόσο του Stranger Things όσο και της Φρουτοπίας.
Συνεχίζουμε με μεταλλική παλαιοντολαγνεία και πάμε προς Αγγλία μεριά, όπου επιτέλους σκάει πάνω μας ένα ωραίο μελωδικό power/heavy metal δισκάκι από νέους μουσικούς, με όλα τους τα μαλλιά δηλαδή και αυτό σημαίνει ότι ακούμε κάτι κοντά στους Rage πριν γίνουν συμφωνικοί περίγελοι. Πολλά κομπλιμέντα μαζεμένα. Οι Primitai μπορεί να μην έχουν το πιο πιασάρικο όνομα για μέταλ μπάντα. Βασικά, όταν το είδα πρώτη φορά νόμιζα ότι κάποιος είχε ξεχάσει γράμματα, δηλαδή τους έλεγαν Primitaicion ασούμε και κάποιος ξέχασε το cion. Όμως τελικά κατάλαβα ότι είναι τρομερό marketing κολπάκι ώστε να λες «μαη πριμιταη» και να γεμίζει ο στόμας σου. Όχι κυριολεκτικά. Σε κάθε περίπτωση η μουσική αξίζει και πέρασα πολύ ευχάριστα στον χρόνο που πρόσφερα στον δίσκο.
Παραμένουμε εκεί κοντά, πάμε Σκωτία ώστε να τσεκάρουμε occult proto metal καταστασούλα που θυμίζει μια μίξη Witchcraft και Ghost στα πρώτα τους. Αυτό σημαίνει μέτρια φωνητικά, αστροφεγγιά, κιθαρίτσες και γκλιν γκλον, πολύ συναίσθημα την ώρα που θυσιάζεις την γίδα στον Εωσφόρο και γενικά περνάς όμορφα ενώ τηλεμεταφέρεσαι σε κάποιο σκοτεινό δάσος της Βόρειας Βρετανίας. Αναφέρω ξανά την καταγωγή γιατί λείπει το βορειοευρωπαικό folk που συνήθως βρίσκουμε σε αυτές τις κυκλοφορίες και στη θέση του θα βρείτε prog πλήκτρα της Canterbury σκηνής. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, αυτή η κυκλοφορία βρίσκεται εδώ. Για τα γμμν πλήκτρα.
Οι Black Pistol Fire μετρούν 10 χρόνια καριέρας με κάμποσες επιτυχίες αλλά δεν τους λες και super stars έξω από την χώρα τους. Εκεί μπορεί να έχουν κερδίσει airplay όμως δεν έχουν καταφέρει να μπουν δίπλα στους Greta Van Fleet. Εάν έπρεπε να τους περιγράψω, θα τους ονόμαζα τους καναδούς Black Keys, μιας και παίζουν αυτό το απλό boogie rock’n’roll, με λίγο southern, λίγα blues, λίγο funk και πολλή χιπστερίλα. Και στο φετινό Look Alive το κάνουν καλά, έχουν κολλητικά χιτάκια, η φωνή του Kevin McKeown είναι φοβερή, ο ήχος τους είναι γεμάτος και γενικά έχετε μπροστά σας έναν δίσκο για καλοκαιράκι, μπαράκι, ένα ευχάριστο, ψυχαγωγικό διάλλειμα.
Συνεχίζουμε την εξερεύνηση του Καναδά, αυτή την φορά για να ανακαλύψουμε μια old school heavy metal μπάντα που φαίνεται ότι έχει διάθεση να βρει τον ήχο της. Μέσα σε 5 χρόνια έχει ισάριθμες κυκλοφορίες και αυτό σημαίνει 2 πράγματα. Πρώτον, έχουν όρεξη και δεύτερον, δεν τους ενδιαφέρει να παίξουν το παιχνίδι όπως οι υπόλοιποι. Το φετινό EP τους βρίσκει βελτιωμένους συνθετικά, κάθε σύνθεση έχει τα δικά της hooks, είτε κάποιο κεντρικό ριφ είτε κάποιο ρεφρενάκι, σε κάθε περίπτωση δε θα βαρεθείτε σε καμιά περίπτωση. Το μόνο που δεν γουστάρω είναι κάποια υπερβολικά φωνητικά που δεν προσθέτουν στην φάση τους αλλά με κριντζάρουν.
Κλείνουμε το σημερινό Παρατηρητήριο με ένα ταξιδάκι μέχρι τον ειδυλλιακό Νέο Κόσμο (New World αφού). Οι Body of Lies είναι το όχημα ενός τύπου/μιας τύπισσας από την Κρήτη, δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες για την πάρτη του/της. Κάτι μου θυμίζει. Δεν έχει σημασία, ποιος είναι και από που έρχεται, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η μουσική του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια υπέροχη συλλογή τραγουδιών, στα οποία trip hop και post rock ακουμπάνε πλάτη πλάτη. Κι αν αυτό σας φαίνεται λίγο άκαιρο για μέσα Μαΐου, η σωστή χρήση των beats κάνουν το άκουσμα τόσο ευχάριστο όσο βαθύ το κάνει η ατμόσφαιρα που χτίζει η κιθάρα ή το πιάνο. Η τρομερή αυτή αναλογία (plus κάποιες extra λεπτομέρειες όπως spoken word και αμανέδες) που επετεύχθη εδώ με κάνει να το θεωρώ ως ένα από τα πιο όμορφα ακούσματα της χρονιάς. Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε όσο εγώ.
