Υπάρχουν κομβικές ευκαιρίες σε αυτή την ζωή να ασχοληθείς με σημαντικά θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο και μέσα από την παρατήρηση, ανάλυση και επεξεργασία αυτών, ο καθένας μας πιθανώς μπορεί να εξελιχθεί τόσο στην κοινωνική υπόσταση του αλλά κυρίως στην πνευματική, αφού θα προκύψουν συμπεράσματα που θα ενσωματωθούν στην εμπειρική του συνείδηση. Ναι, θα μιλήσουμε για την Eurovision, καλά καταλάβατε από τον πρόλογο. Ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε το Σάββατο μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα έντονων διεργασιών, κυρίως στα social media που συχνάζω, που μέσα από μια αλυσίδα αλληλεπιδράσεων και επικοινωνιών μπορώ να ομολογήσω πως βγήκα σοφότερος. Προφανώς και δε θα μιλήσουμε για τον διαγωνισμό καθαυτό, τόσα μεσημεριανάδικα έχει, λογικά θα μπορείτε να ενημερωθείτε από αυτά για όλες τις λεπτομέρειες. Εδώ θα μιλήσουμε για ένα φαινόμενο χτζμτλσμού που παρατηρήθηκε και ας ξεκινήσουμε με έναν νέον ορισμό του χτζμτλ που θα εκκινήσει τη συζήτηση.
«Χτζμτλς είναι αυτός που αποκαλεί τσίρκο την Γιουροβίζιον ενώ ταυτόχρονα λατρεύει άτομα που βάφονται ασπρόμαυρα, φοράνε μάσκες και κάνουν αεροκλωτσιές».
Κεφάλαιο Ένα: H Μουσική Αυτή Καθαυτή
«Η μουσική της Eurovision είναι σκουπίδια». Γελάω ρε μλκ και μόνο που το γράφω. Σύμφωνα με προσωπικές παρατηρήσεις όλα αυτά τα χρόνια, έχω συμπεράνει ότι στα 35 περίπου τραγούδια που ακούγονται στο πλαίσιο ενός μέσου διαγωνισμού, περίπου τα 5 είναι actually καλά, που αντιστοιχεί σε ποσοστό περίπου 14,28571429%. Θεωρώ ότι το ποσοστό της actual καλής μουσικής σε σχέση με αυτή που παράγεται είναι πολύ πολύ μικρότερο. Γιατί συμβαίνει αυτό, αναρωτιέται κάποιος. Γιατί γίνεται κάποια επιλογή/διαλογή από κάποιους που έχουν ένα μέσο αισθητήριο. Δηλαδή, με λίγα λόγια, δεν μπορείς να πας εσύ μικρέ μου φουλ ατάλαντε συνθέτη και να δώσεις το σκουπιδοτράγουδό σου στην Επιτροπή και αυτή να σε επιλέξει. Μπορείς όμως να το βγάλεις στο Bandcamp και να φας μια ώρα από τη δική μου ζωούλα. Γμμν. Πάμε και στη διαδικασία παραγωγής της μουσικής. Όταν βάζεις κάποιον να γράψει μουσική για ένα τηλεοπτικό προϊόν, ώστε να κερδίσει έναν διαγωνισμό εν προκειμένω, το τραγούδι θα πρέπει να είναι catchy, να έχει κάποιο εύκολο άμεσο μήνυμα, να μπορεί να υποστηρίξει κάποια σκηνική παρουσία. Καλώς ήρθες pop δηλαδή. Ό,τι καταγράφηκε από πάνω είναι η πεμπτουσία της pop μουσικής, mate. Άρα μπορείς να κάνεις copy paste την πολεμική κατά της pop μουσικής, εάν επιθυμείς να συγκρουστείς με την καλλιτεχνική υπόσταση της Eurovision. Βέβαια αυτό θα σε κάνει έναν ακόμα χτζμτλ. Δεν είναι κακό. Ένα ακόμα δικό μου πελατάκι.
Kεφάλαιο Ενάμισο: O Διαγωνισμός Αυτός Καθεαυτός
Η αξιολόγηση των τραγουδιών με βάση την ιεράρχηση τους μέσω βαθμολόγησης από το κοινό και τις επιτροπές δεν αφορά τους σκοπούς της Επιτροπής. Είναι το κομμάτι του τηλεοπτικού προϊόντος, που θεωρούμε ότι δεν προάγει την μουσική αλλά εκάστοτε συμφέροντα, πολιτικές, κλίκες και συντεχνίες. Αντίστοιχα, δε μας ενδιαφέρει και η επιλογή των τραγουδιών που θα εκπροσωπήσουν τις χώρες στον διαγωνισμό. Μας αφορούν μονάχα εκείνα τα λίγα λεπτά που βρίσκεται ο εκάστοτε καλλιτέχνης επί σκηνής και παρουσιάζει ένα τραγούδι. Εκεί ξεκινά και τελειώνει η δική μας ψυχαγωγία.
Κεφάλαιο Δύο: Η Αισθητική Αυτή Καθαυτή
«Η αισθητική της Eurovision είναι σκουπίδια». Συμφωνώ τρελέ μου αλλά και εγώ όταν βγαίνω να πάρω μπύρες στο περίπτερο με κόκκινο φανελάκι, πράσινη φωσφοριζέ βερμούδα και μπλε παντόφλα, ε δεν με λες και Giorgio Armani. Οπότε ας μην είμαστε βιαστικοί. Προφανώς και υπάρχουν υπερβολές, προφανώς και υπάρχει ένας αχταρμάς από κακογουστιά και κιτς ΟΜΩΣ υπάρχουν πάλι αυτές οι 3-4 παρουσίες που θα φωτίσουν τον ουρανό και θα τον κάνουν πιο γαλανό, που θα σε κάνουν να πεις «Μπράβο ρε μλκ δεν θέλω να βάλω τα δάχτυλα μέσα στα μάτια μου». Σίγουρα είναι καλό να επιλέγουμε την αισθητική μας, όμως ας ξεκινήσουμε από τον κόσμο γύρω μας (ναι ρε μλκ, ξεκρέμασε την εικόνα της Παναγιάς της Χαρουπιώτισσας πάνω από καθρέφτη του WC, δεν έχει καλό σήμα εκεί μέσα γμμν) και κυρίως τον εαυτό μας (όχι μεταλ μπλουζάκι μέσα από σακάκι ρε μλκς, ήμαρτον με αυτή την λαίλαπα) και ας κρίνουμε μετά, με τόσο βαρύγδουπο τρόπο.
Κεφάλαιο Τρία: Πού Κάνει Κακό Η Γιουροβίζιον;
Αρχικά να πω ότι θα ήταν ένα τρομερό θέμα για Έκθεση στις Πανελλήνιες η παραπάνω ερώτηση, είμαι σίγουρος ότι θα έσκιζα. Όχι με αυτό το κείμενο, προφανώς. Αφού πούμε ότι καμία επιστημονική ομάδα ερευνητών από κανένα πανεπιστήμιο του γνωστού κόσμου δεν έχει γράψει απολύτως καμία έκθεση για τις επιβλαβείς συνέπειες της Γιουροβίζιον, η υγεία του κοινού και των συμμετεχόντων είναι ασφαλής. Με το πνεύμα, όμως, τι κάνουμε; Γλυκέ αναγνώστη, θα καταγράψω μια όμορφη παραβολή που ελπίζω να μιλήσει στην ψυχή σου. Πες ότι είσαι ένας καλοζωισμένος νέος, με καλή διατροφή που ασκείσαι τακτικά και γενικά έχεις controls που σε βοηθούν να διατηρείς το σώμα σου και το πνεύμα σου σε μια ιδανική ισορροπία. Όμως έχεις κάνει συμφωνία με τον εαυτό σου ότι μια μέρα μέσα στη χρονιά, θα βγαίνεις με τους φίλους σου, θα κάνεις ό,τι γνωστή ατασθαλία υπάρχει, θα πιείς, θα φας, θα κάνεις ντρόγκια, θα πας σε στριπτιτζάδικα, θα χτυπήσεις τα κουδούνια του γείτονα, θα γμθεις τέλος πάντων. Με το τέλος της νύχτας αυτής, επιστρέφεις στην κανονική σου ζωή, ακολουθείς το ίδιο υγιεινό πρόγραμμα και διατηρείς το σώμα σου νεανικό και φρέσκο. Γλυκέ μου αναγνώστη, ακριβώς η ίδια αναλογία ισχύει και με την κάθε Eurovision και το πνεύμα σου. Τροφοδότησε το πνεύμα σου σωστά όλη την χρονιά ρε μαν και εντάξει, για μια Γιουροβίζιον, θα το αντέξεις, δε θα πάθεις τίποτα. Μια βραδιά γενικευμένης κακογουστιάς και μέτριας μουσικής με πίτσες και μπύρες είναι, θα περάσει. Αν βέβαια είσαι αυτό το κλγδ που θα μας σπάσει τις μπάλες με κάθε είδους πληροφορία σε σχέση με πράγματα που δεν μας πολυενδιαφέρουν σε σχέση με τον διαγωνισμό, είσαι μια ακόμα περίπτωση που χρίζεις σωτηρίας, όπως και πολλοί άλλοι βέβαια.
Κεφάλαιο Τέσσερα: Πού Κάνει Καλό Η Γιουροβίζιον;
Τεράστιος Αστερίσκος: Η Γιουροβίζιον έχει βοηθήσει σαν διοργάνωση σημαντικά στην βελτίωση της οπτικής των Ευρωπαίων σε σχέση με την LGBT κοινότητα. Προφανώς και ένας μουσικός διαγωνισμός δεν αρκεί για σημαντικές «διορθώσεις», όμως έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι ήταν από τις ελάχιστες διοργανώσεις που έριξε φάπες στην «κανονικότητα» των «ισχυρών» σε δημόσια θέα. Τεράστιο ναι από μένα. Όποιος βέβαια διαβάζει αυτές τις γραμμές και σκέφτεται ότι η Γιουροβίζιον είναι μια τεράστια μασονία των «κακών» ομοφυλόφιλων για να προωθούν την gay κουλτούρα ώστε να κατακτήσουν τον κόσμο μπλα μπλα μπλα, ας πάει να πέσει από κανέναν γκρεμό, δεν έχουμε ούτε 1950 ούτε είμαστε Τουρκία-Βοσνία-Αρμενία. Εντελώς τυχαία η αναφορά των χωρών αυτών, εάν έπεσα μέσα θα πάω να παίξω τζόκερ. Πλάκα-πλάκα, δεν είδα τραγούδι τους στον διαγωνισμό. Πολύ πιθανό να μην τους εκφράζει η ποιότητα του show. Oh wait… Στα αυστηρώς καλλιτεχνικά θέματα, δεν πιστεύουμε ότι η Γιουροβίζιον κάνει κάτι καλό ή κακό. Αποτελεί μια διοργάνωση-follower των τάσεων που απλά συνοψίζει διάφορες τάσεις από διάφορες χώρες, με σκοπό τη fast food κατανάλωση μουσικής. Διαρκεί λίγο το πανηγύρι, οπότε όλα καλά. No big deal, που λένε και στο χωριό μου. Ευτυχώς και το πανηγύρι στο χωριό μου μόλις μια μέρα διαρκεί. Καλά περνάω και εκεί, έχει και γουρνοπούλα σουβλιστή και έχω δει και Θώδη στα καλά της, δεν παραπονιέμαι.
Κεφάλαιο Πέμπτο: Τελικά Να Βλέπω Ή Όχι Γιουροβίζιον;
Δε θα σου πω εγώ πως θα ζήσεις τη ζωή σου. Ούτε καν τη μια αυτή μέρα. Ούτε καν τη μια ώρα. Μπορώ να πω όμως αυτό. Αν αθροίσεις τα λεπτά που γκρινιάζεις και συζητάς και μονομαχείς διαδικτυακά για το χαμηλό επίπεδο της Γιουροβίζιον και σου βγουν περίπου 3 εργατοώρες, θα σου πρότεινα αυτόν τον ίδιο χρόνο να τον ανταλλάξεις με μια συνάθροιση με καλούς φίλους, που μέσα σε χαλαρό κλίμα θα κριτικάρεις καλόπιστα την μουσική που ακούς και το θέαμα που βλέπεις. Ακόμα καλύτερα, σου προτείνω αυτές τις ώρες που σπαταλάς με ελιτίστικα επιχειρήματα περί ποιότητας, για ένα θέαμα που μόνο η ποιότητα δεν είναι το ζητούμενο, να το αφιερώσεις στις παρακάτω τρεις ποιοτικότατες προτάσεις που έχω για εσένα και θα χαιρόμουν να καταφέρουν να σε συναρπάσουν.
Πρέπει να είσαι μάστορας για να συνδυάσεις το sludge με το grind και οι Bled to Submission από το Νάσβιλ τα καταφέρνουν πολύ καλά από την αρχή της διαδρομής τους, μόλις εδώ και πέντε χρόνια δηλαδή. Η δυσωδία του ήχου τους είναι τρομερά ελκυστική για όλους αυτούς που αρέσκονται σε τέτοια ακούσματα και τα τρία EP που έχουν κυκλοφορήσει ενώ είναι στο ίδιο στυλ παρουσιάζουν μια συνεχή εξέλιξη προς το καλύτερο. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έχουμε μπροστά μας μια από τις καλύτερες, νέες περιπτώσεις του αμερικάνικου underground.
Ερχόμαστε στην Ελλάδα μας, τη χώρα του φωτός, αυτή τη φορά για να ακούσουμε έναν δίσκο όχι τόσο φωτεινό, θα τον έλεγα γκρι. Gloomy heavy/doom metal παίζουν οι Night Resident και η μουσική τους διαθέτει κιθάρες και ατμόσφαιρα. Ούτε τρομερή φωνή (ναι, μοιάζει με Ghost), ούτε τρομερό όγκο στο rhythm section, ούτε κρυστάλλινη παραγωγή. Focus μόνο σε αυτά τα δύο πραγματάκια και θα ανακαλύψετε έναν υπέροχο δίσκο. Αρχίζω και γλυκοκοιτάζω προς τον Τσιακόπουλο και τις μπάντες που συμμετέχει. Κλείνω μάτι και προχωράμε.
Πάμε κάπου εντελώς αλλού. Εάν θέλετε να ακούσετε μια βελούδινη φωνή να τραγουδά γλυκιά country, που περιλαμβάνει ψήγματα βρετανικής folk, psych, blues, νομίζω το νέο άλμπουμ της Rosali θα σας συντροφεύσει για καιρό. Δίσκος κατάλληλος για την περίοδο αυτή, που η φύση οργιάζει, εμείς όχι και τόσο. Βρείτε καλή παρέα, οργανώστε μια εκδρομή, βάλτε το στην διαδρομή και θα με θυμηθείτε. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
