Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια περίεργη εβδομάδα και νομίζω ότι αξίζει να την επεξεργαστώ μέσα από το Παρατηρητήριο. Πολλές φορές, όταν κάθομαι να γράψω αυτές τις 1000-1500 λέξεις, ο σκοπός μου εκτός από το να παρουσιάσω ενδιαφέρουσα μουσική και να επικοινωνήσω με νέους καλλιτέχνες, είναι επίσης να επανεξετάσω θέματα με τα οποία έχω καταπιαστεί στην καθημερινότητά μου. Αυτό το τελευταίο το προτείνω σε όλους. Πάρτε μια ανάσα από τον καταιγισμό των πληροφοριών και των ερεθισμάτων, γυρίστε πίσω και εμπλουτίστε τις σκέψεις σας όσο παγιωμένες και να είναι.
Το προηγούμενο Παρατηρητήριο αφορούσε τον θεσμό της Eurovision και τα σχόλια που έλαβα αφορούσαν κατά 99% το σαθρό σύστημα επιλογής και ανάδειξης των νικητών και τη στρεβλή massive προώθηση της μουσικής μέσω του διαγωνισμού. Δικαιολογημένα τα σχόλια, δε με αφορούν όλα τα δεινά και οι αδικίες του κόσμου, καταναλώνω μουσική όπου την πετύχω, όπου με πετύχει. Τώρα το να με κατηγορήσει κάποιος ότι ξεπουλήθηκα (;!) είναι μια ακόμα εξαιρετική ιδέα, ακόμα και αν δεν γνωρίζει ούτε μια από τις προτάσεις που βρίσκει σε αυτή την εβδομαδιαία στήλη. Λογικά ο Σώρος με εξαγόρασε και εμένα και από 'δω και πέρα θα κάνουμε χρυσές δουλειές. Επιτέλους, μλκες, να ξεχρεώσω το δάνειο του σπιτιού γιατί μετά το πρώτο εικοσαήμερο ξεκινάνε τα όσπρια. Μέχρι να πέσουν τα πρώτα φράγκα ας κάνουμε αυτό που κάνουμε καλύτερα από όλους.
Τρίτη 25 Μαΐου 11.00 π.μ.
Χαβαλεδιάζουμε με τον Ηλία Κόζα (ναι τον τρελούλη από τους Koza Mostra) στο τηλέφωνο για διάφορα πολύ ενδιαφέροντα μουσικά θέματα σε σχέση με το πώς ένας άγουρος καλλιτέχνης ξεκινά να δομεί την δική του σύνθεση. Κάπως πάει η συζήτηση στο Schoolwave. Καθισμένος μπροστά στο PC, του αναφέρω μια περίπτωση από πολύ παλιά που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αλλά δυστυχώς χάθηκε, πως τις λέγανε, πως τις λέγανε… Carbonated Lemonade. Περίεργο όνομα για μια κοριτσίστικη μπάντα που παίζει pomp alternative rock ή art rock ή Dresden Dolls meets Queen meets Zappa. Όσο μιλάγαμε, γκουγκλάρω το όνομα και σκάει πάνω μου ένα τέλειο site, μια σελίδα Bandcamp. Κλείνουμε με τον Ηλία και για την υπόλοιπες 1-2 μέρες χάθηκα. Όσοι με άκουσαν να παραληρώ μέσω του Discord καναλιού που συντηρούμε για τις ανάγκες του ΚΨΜ καταλαβαίνουν τον ενθουσιασμό μου. Περίπου μια εβδομάδα αργότερα δεν έχει καταλαγιάσει το συναίσθημα και γι’ αυτό διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Το ομώνυμο album των Carbonated Lemonade κυκλοφόρησε στο τέλος του 2014, δεν έλαβε καμία αναγνώριση, δε θυμάμαι να μπήκε σε καμία λίστα, ίσως έγιναν live, ελάχιστοι ασχολήθηκαν σοβαρά με αυτό το διαμάντι.
Ένα μοναδικό σε ιδέες άλμπουμ, με άπειρες επιρροές που έχουν ενσωματωθεί σε ένα ελεύθερο δημιούργημα που με έναν περίεργο τρόπο ακούγεται ανέλπιστα δεμένο. Τα συναισθήματά μου ήταν εξαιρετικά ανάμικτα μέχρι να μιλήσουμε ζωντανά με μια από τις δημιουργούς. Κάπου εκεί, καταλάβαμε ότι υπάρχουν κάποιες σπάνιες περιπτώσεις «ερασιτεχνών» που συμπράττουν και κυρίως συμβαδίζουν σε αυτή την ζωή με κάποιο ανώτερο σκοπό. Στην περίπτωση των Carbonated Lemonade αυτός ο ανώτερος σκοπός της στουντιακής ηχογράφησης και ψηφιακής κυκλοφορίας της συλλογής των τραγουδιών που αποτέλεσαν τον μοναδικό τους δίσκο μέχρι σήμερα ήταν η αποτύπωση της εφηβείας τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να μη χαθεί στον χρόνο ένα μεγάλο πλήθος από αναμνήσεις. Ούτε οι πωλήσεις, ούτε η επιτυχία, ούτε η περιοδεία, ούτε τα μπλουζάκια, ούτε η συμμετοχή σε μια cool σκηνή. Μια από τις πιο ειλικρινείς καλλιτεχνικές προτάσεις που έχω συναντήσει στην ζωή μου, σε τέτοιο βαθμό που έχω φτάσει ήδη τις 600 λέξεις και δεν έχεις διαβάσει ούτε μισό αστείο. Και μάλλον έτσι θα το πάω μέχρι τέλους, έχω τα νεύρα μου.
Πέμπτη 27 Μαΐου 7.00 μ.μ.
Έχει ήδη γίνει χαμούλης με το τραγούδι/θεατρικό hip hop act του Μιθριδάτη και λέω κι εγώ να ακολουθήσω το hype, όπως πρέπει να κάνει κάθε Επίτροπος που σέβεται τον εαυτό του. Προφανώς και τα 12+ λεπτά της διάρκειάς του δεν με πτοούν γιατί εδώ ακούμε prog, δεν κολλάμε σε τέτοιες λεπτομέρειες. Να πω κι εγώ την γνώμη μου, ε. Έχεις τόσο χρόνο και τόσο κείμενο (με πολύ έξυπνες στιγμές θεωρώ) και δεν το φτιάχνεις λίγο πιο ενδιαφέρον στο μουσικό κομμάτι. Μονότονο το beat, λίγες αλλαγές, ανύπαρκτες λεπτομέρειες, κοινώς λίγο βαρέθηκα και αν δεν υπήρχε η επίκαιρη ατζέντα που απασχόλησε τον ράπερ, σίγουρα το skip θα ήταν μονόδρομος. Συγγνώμη ρε μάγκες, όσοι σφίξατε. Δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια στην καλλιτεχνική πρόταση, όσο και αν συμφωνώ με πολλούς από τους στίχους. Εκεί έξω αυτό το είδος μουσικής έχει διανύσει τόσο δρόμο και παραμένουμε τόσο πίσω, που αν μας φτάνει αυτό, ok, πάω πάσο. Ας πάρουμε παράδειγμα από αυτό για το πώς κάποιος επιτυγχάνει να φτιάξει κάτι πραγματικά timeless, χωρίς να το υπεραναλύσει.
Παρασκευή 28 Μαΐου 4.00 μ.μ.
Εκεί που άραζα στο ΚΨΜ μετά από μια κοπιαστική μέρα, πέφτει πάνω μου ένα ολόφρεσκο βίντεο από την «εκτέλεση» κάποιων τραγουδιών από τη γνωστή καλλιτέχνιδα Μόνικα. Θυμάστε που είχαμε ασχοληθεί εκτενώς μαζί της σε ένα παλιότερο Παρατηρητήριο για το 1821 κι ένα τραγούδι που είχε σκαρώσει για τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση. Αυτή τη φορά, η Μόνικα το γλέντησε με τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα σε ένα υπέρλαμπρο Ζάππειο, ενώ την παρακολουθούσαν ξένοι και ντόπιοι ηγέτες. Ντυμένη στα λευκά, μπροστά στο ολόλευκο πιάνο της, όχι, άλογο δεν υπήρχε στο πλάνο, υπνώτισε με τα 2 τραγούδια της το κοινό που την παρακολούθησε και ευχόμαστε, πλέον, τα κοινοτικά πακέτα να συνεχίζουν να έρχονται και να μη μας κόψουν την καλημέρα. Εμείς εδώ στην Επιτροπή ελπίζουμε να ξεμπλέξαμε φέτος επιτέλους, από τις επετείους και να ηρεμήσουμε από τις άριες της ερμηνεύτριας η οποία κατάφερε να μας ανατριχιάσει με τις ικανότητές της. Πλέον, όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι παράγουμε περισσότερο κριντζ από αυτό που μπορούμε να καταναλώσουμε, δε χρειάζεται με κάθε ευκαιρία να το πολλαπλασιάζουμε. Μπορούμε να το αποφεύγουμε καμιά φορά, έτσι για τα μάτια του κόσμου.
Αυτό που δεν πρέπει να αποφεύγουμε σε καμιά περίπτωση είναι η μουσική που πηγάζει από φωτεινά, σύγχρονα μυαλά. Και στο τέλος, μόνο αυτό έχει σημασία, ουσιαστικά μπορείς να κάνεις skip σχεδόν όλο το κείμενο και να φτάσεις εδώ, γλυκέ μου αναγνώστη. Εδώ θα βρεις το οξυγόνο για να συνεχίσεις την ζωή σου. Γιατί στο τέλος της μέρας κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Έτσι, μέσα στην εβδομάδα ασχολήθηκα εκτενώς με τις υπέροχες νέες κυκλοφορίες των (βαθιά ανάσα):
Trees Speak
H μπάντα που ενώνει τους Can με τους Goblin. Ίσως δεν χρειάζεται να γραφτεί κάτι παραπάνω. Και πέρσι και φέτος, μας δίνουν κορυφαίες δουλειές.
Βlack Μidi
Εδώ τα λόγια περισσεύουν, το περιμέναμε όλοι να είναι καλό, ήταν αρκετά παραπάνω. Θα επανέλθουμε αργότερα για περαιτέρω αναλύσεις. Το ακούτε χθες.
Pertubator
Ο Γάλλος τα κατάφερε πάλι. Ένα σκοτεινό αριστούργημα, μια περίτεχνη απομάκρυνση από τον copy paste ήχο του synthwave. Πιο gothic και σκοτεινός από ποτέ, σηκώθηκα και χειροκρότησα.
Squid
Πέρσι είχαμε τους Mildlife να παραληρούμε. Φέτος έχουμε τους Βρετανούς Squid. Κάτι καλό γίνεται στο νησί. Τα έχουμε πει.
Portal
Η ambient death metal πρόταση των Portal σκάει πάνω μας διπλή φέτος. To πρώτο μέρος της είναι αγνό, πηκτό σκοτάδι.
Silver Talon
Μια από τις ελπίδες του πιο κλασικού heavy metal ήχου για την τρέχουσα χρονιά, με μια αύρα Sanctuary και US heavy να ορίζει τον δρόμο τους.
Sugar Wounds
Οι ίδιοι περιγράφουν την μουσική τους ως grindgaze, από το grindcore και το shoegaze. Μλκιες λένε, παίζουν jazz, κάπως εριστική.
Void Vator
Καυλωτικό, αμερικάνικο heavy metal ακριβώς εκεί που συναντιούνται οι πρόσφατοι Armored Saint με τους Godsmack.
