Ήρθε η ώρα στο Παρατηρητήριο να μιλήσουμε για συναυλίες. Δεν ξέρω αν θυμάστε ακριβώς τι είναι. Είναι ένα δρώμενο στο οποίο κάποιοι καλλιτέχνες ανεβαίνουν σε μια υπερυψωμένη κατασκευή με πολλά φώτα να πέφτουν πάνω τους και μεγάλους ενισχυτές πίσω και μπροστά τους. Αυτοί παίζουν τα όργανά τους, εμείς από κάτω κάνουμε ότι χαιρόμαστε, βασικά πίνουμε, καπνίζουμε, τραβάμε με το κινητό και κουτσομπολεύουμε. Εντάξει κάτι περίεργοι, παρακολουθούν και τι παίζει στην σκηνή, εγώ ποτέ δεν τους κατάλαβα, μουσική άλλωστε ακούς και στο σπίτι σου, με καλύτερες συνθήκες. Νομίζω ότι εδώ και πολύ καιρό έχω αποκλείσει από τις σκέψεις μου αυτό το κομμάτι, αυτό το ενδεχόμενο του να παραβρεθώ σε συναυλία γιατί είναι μια συνεχώς αναβαλλόμενη πιθανότητα που με πικραίνει. Είναι κάτι στο οποίο επιθυμώ να επιστρέψω διακαώς και με το που νιώθω ότι σε λίγο καιρό επιτέλους θα το αγγίξω, το παίρνει ο αέρας σαν χάρτινο καραβάκι και το πάει παραπέρα. Νομίζω ότι το κατέγραψα αρκετά γλαφυρά.
https://www.youtube.com/watch?v=Bn4oRUIXrT8
Το γλυκό καλοκαιράκι έφτασε και τα πράγματα είναι εξαιρετικά υποτονικά, αν και υπάρχουν κάποιες μικρές κινήσεις που αξίζει να παρατηρήσουμε. Όσες ανακοινώσεις για συναυλίες υπάρχουν μέχρι σήμερα αφορούν σε τεράστιο ποσοστό εκπροσώπους του ελληνικού «έντεχνου» + vintage λαϊκού τραγουδιού. Λογικό και επόμενο αφού σε τέτοια live συχνάζουν άτομα που τους αρέσει να ακούν την μουσική τους καθιστοί, οπότε αυτοί καβατζώθηκαν πρώτοι σε θέατρα, πάρκα και ταράτσες και θα περάσουν υπέροχα και φέτος, είμαι σίγουρος. Θες οπωσδήποτε να λουστείς με τέχνη; Βαθιά ανάσα και: Τσαλιγοπούλου, Πυξ Λαξ, Χαρούλης, Πασχαλίδης, Μαραβέγιας, Πορτοκάλογλου, Ζουγανέλη, Κότσιρας, Νέγκα, Αλκίνοος, Αρβανιτάκη, Θηβαίος και άλλοι πολλοί θα ενώσουν τις δυνάμεις τους κάτω από τον έναστρο ουρανό, ώστε τα αρχαία πνεύματα του κακού να αναστήσουν τον Μάμρα, χαχα, μα τι λέω…Αυτό είναι επιρροή από τους Thundercats.
Εξίσου ευχαριστημένοι πρέπει να είναι και οι φίλοι μας οι ηλεκτρονικάδες, art popάδες και χιπστεροϊντάδες, που σκάνε στα live φορώντας πουκάμισα. Απορώ ρε 'σεις πως δεν ιδρώνετε και είστε πάντα τόσο cool, εγώ συνήθως όταν θέλω να είμαι τόσο cool ιδρώνω σαν ιπποπόταμος. Αυτά τα ταλαιπωρημένα από τον κορωνοϊό πελατάκια, παρότι δεν θα μπορέσουν να χορέψουν υπό τους ήχους κάποιου μεγάλου dj ή να πιούν χαλαρό ποτάκι ενώ ρεμβάζουν στα γρασίδια, τουλάχιστον το Φεστιβάλ Αθηνών φέτος τους δίνει την ευκαιρία να ξεβλαχέψουν αφού θα μπορέσουν να τσεκάρουν στο Ηρώδειο κάποιες αξιόλογες περιπτώσεις, όπως ο Woodkid, o Max Cooper, τα αδέρφια Eno, o Ólafur Arnalds, η Λένα Πλάτωνος αγκαζέ με την Nalyssa Green. Σίγουρα δεν πρέπει να έχουν παράπονα οι μπιμπλικάδες μας, μιας και είναι οι μόνοι οι οποίοι ίσως παρακολουθήσουν αλλοδαπά acts σε έναν ιστορικό χώρο που έχουν περάσει μεγάλες μορφές του ελληνικού πενταγράμμου όπως ο Σάκης Ρουβάς.
Και κάπου εδώ τελειώνουν όλα τα ωραία και μεγαλεπήβολα, προς το παρόν. Απ’ ότι φαίνεται οι υπόλοιπες φυλές θα αρκεστούν σε λιγότερα (ποσοτικά speaking) πράγματα και από αυτά η συντριπτική πλειοψηφία θα είναι ντόπια και αυτοδιαχειριζόμενα. Κι αν κρίνω από την αποδοχή κάποιων προσπαθειών που έχουν γίνει ήδη στην ζούλα, φαίνεται ότι υπάρχει ψωμάκι και σε αυτή την πλευρά της αστικής διασκέδασης, η οποία μάλιστα, όταν συνδέεται με κοινωνικούς αγώνες, προκύπτει κάτι όμορφο. Κάπου εκεί βρήκα και αυτό το μικρό φεστιβάλ στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, με συμμετοχή αρκετών αξιόλογων σχημάτων. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να πληθύνουν μέσα στους επόμενους μήνες αυτές οι προσπάθειες, όλοι εμβολιασμένοι θα είμαστε, 40 βαθμούς Κελσίου θα έχει, τα νησιά μας θα είναι γεμάτα ανεμβολίαστους Γερμανούς και Άγγλους, δεν καταλαβαίνω τους λόγους που θα πρέπει να αράζω ακόμα ένα καλοκαίρι, μόνος μου στο μπαλκόνι.
Αυτό το τελευταίο, όπως φαίνεται θα με συντροφεύσει για αρκετό καιρό ακόμη ίσως και πολλούς από εσάς και γι’ αυτό επανέρχομαι στην αγαπημένη μου συνήθεια, την προτροπή για ακρόαση εγχώριας μουσικής, η οποία καθημερινά σκάει σαν κύμα πάνω σε ένα αμετακίνητο ακροατήριο, το οποίο αντιστέκεται σαν βράχος και προτιμά να καταναλώνει τα ίδια και τα ίδια. Τι εικόνες δημιουργώ ρε μλκες; Ζωγράφος έπρεπε να γίνω, όχι Επίτροπος. Πάμε όμως στο ψητό. Οι Souled Out είναι ένα γκρουπ που παίζει σύγχρονη soul με ό,τι σημαίνει αυτό. Η φωνή είναι αυτή που πρέπει, η μπασαδούρα είναι αυτή που πρέπει (δηλαδή ακριβώς δίπλα στην φωνή), τα γκλινγκλόνια είναι αυτά που πρέπει (δηλαδή αρκετά πιο πίσω), τρομπετούλες έχει, το τραγούδι "Madness" είναι ό,τι πρέπει για καλοκαίρι. Τεράστιο ΝΑΙ από μένα.
Εξίσου καλοκαιρινό είναι και το thrash των Bitter Loss. Ίσως από εκεί προκύπτει και η φράση «Θα στο κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό». Μπορεί και όχι. Το thrash τους είναι λιγότερο σύγχρονο από το πρώτο The Haunted ασούμε, λιγότερο αμερικάνικο από τους Death Angel επίσης, όμως πρέπει κάπου να το βάλω, να το βάλω ανάμεσα, οπότε θα το πω thrash metal ατλαντικού, το ψαρεύεις μαζί με τόνους και ξιφίες. Το γεγονός ότι την μπάντα τρέχει ο Ορφέας Κουρτίδης, του οποίου έχουμε φιλοξενήσει στο Παρατηρητήριο άλλες δύο μπάντες που συμμετέχει (Freefall, Miasmal Sabbath) οι οποίες μάλιστα κινούνται και σε διάφορα παρακλάδια, δείχνει ότι ο αρχηγούλης το πάει καλά. Σοβαρή πιθανότητα να τον δούμε σε κανένα Θάλαμο Επικοινωνίας τους επόμενους μήνες. Πονηρό κλείσιμο ματιού. Well done ρε μλκα.
Σε εντελώς διαφορετικό στυλ, ο Parapher βαράει τέκνο ινταστριαλιζέ και το κάνει υπέροχα, προσθέτοντας στο concept αρχαίους μύθους (πχ οι Τρεις Μοίρες), ώστε να χτίσει πειστική σκοτεινιά. Μέσα στη χρονιά έχει κυκλοφορήσει και άλλα 2 tracks τα οποία όμως θεωρώ δεν έχουν την αντίστοιχη ποιότητα. Φιλική συμβουλή: Γλυκά μου τεκνά, η μουσική αυτή που σας αρέσει να βαράτε, πλέον για να διαφοροποιηθεί από αυτά που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι χιλιάδες συνάδελφοι σας, έτσι ώστε να πετύχει, θα πρέπει να τρέχει πάνω σε ένα vibe, σε ένα concept, να στέκεται κάτω από μια φωταγωγημένη ένδειξη «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ». Με το Moirai, το πέτυχες, συνέχισε έτσι.
Κλείνουμε το σημερινό Παρατηρητήριο, με τι άλλο; Με power metal ρε αγάπες. Αγνό, σαλονικιώτικο, νοτιομακεδονίτικο power metal από τους Wardrum, οι οποίοι δεν θυμάμαι να μας έχουν ξεπετάξει ποτέ και αυτό συμβαίνει για δύο σημαντικούς λόγους. Α) Tο δίδυμο Vreto - Demian στις κιθάρες είναι ξεκάθαρα από τα καλύτερα που έχουν συνυπάρξει στην εγχώρια σκηνή και Β) Οι συνθέτες έχουν πρόθεση να γράψουν μελωδίες στις φωνές όχι για να τσιρίξει ο εκάστοτε τραγουδιάρης αλλά για να εξυπηρετηθεί το ρεφρενάκι. Και κάπου εδώ έχουμε ένα λουτρό αλήθειας για όλους εσάς τους fans του ήχου. Είναι αδιανόητα άδικο κάποιος να περιμένει να ακούσει τον νιοστό Helloween δίσκο, όσο all-star σύνθεση και να περιλαμβάνει αυτός, ενώ δίπλα στην πόρτα του η σκηνή έχει φέτος 3-4 από τους καλύτερους δίσκους του τυρομέταλ (παρέα με Silent Winter, Warrior Path, Paladine). Θα είστε και πολύ μλκες, γνωμούλα μου, αν προσπεράσετε και αδικήσετε τους εαυτούς σας. Καλά για Σωτηρία, μην το συζητάτε καθόλου. Πάμε για του χρόνου, μετεξεταστέοι. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα, αγάπες.
