Το Euro ξεκίνησε και το Παρατηρητήριο δράττει την ευκαιρία να κόψει βόλτες ανά την Ευρώπη, με βάση τις χώρες που έχουν προκριθεί στην τελική φάση, για να ξετρυπώσει σχήματα και καλλιτέχνες που αξίζει να ακούσετε έστω και μία φορά. Μιας και το άρθρο εκκινεί με αφορμή το ποδόσφαιρο, θα μιλήσουμε και λίγο για αυτό, πιο πολύ το κάνουμε για τις φίλες και φίλους που δεν έχουν απολύτως καμία επαφή με το άθλημα, έτσι ώστε να αποχωρήσουν γρήγορα από τις υπόλοιπες 1500 λέξεις που ακολουθούν και να ασχοληθούν με κάτι πραγματικά σημαντικό, όπως πού θα πιεις τα καλύτερα ποτά στην Σκιάθο ή ποιες είναι οι καλύτερες παραλίες της Λευκάδας ή πού θα κάνεις γυμνισμό φέτος στα Κουφονήσια. Μιας και είπα Κουφονήσια, να επισημανθεί ότι δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις από την αποδοχή των παρακάτω προτάσεων εκ μέρους του αναγνωστικού κοινού, πιο πολύ ικανοποιώ τις δικές μου καθημερινές ανάγκες για αναζήτηση νέας μουσικής. Ας μπούμε στο ψητό.
Η Ιταλία ως μια παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, δε θα μπορούσε παρά να είναι μέσα στις ομάδες που θα διεκδικήσουν το τρόπαιο. Ακόμα περισσότερο φέτος, μιας και παίζει (και) εντός έδρας, οπότε ένα παραπάνω κίνητρο. Η Ιταλία είναι μια χώρα που πολλοί την έχουμε στο μυαλό μας ως το δίπολο «μαφιόζικος νότος vs βιομηχανοποιημένος βορράς». Κάπου ανάμεσα και ειδικά στα βόρεια υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις δασών, οι οποίες απ’ ότι φαίνεται εμπνέουν το δίδυμο Στέφανο και Αλέσια, οι οποίοι γράφουν έναν υπέροχο, χειμωνιάτικο folk δίσκο. Τον κυκλοφορούν αρχές καλοκαιριού. Καλά θα πάει αυτό.
Η Δανία παρότι πάντα έπαιζε νερόβραστη μπάλα ήταν αποτελεσματική σε κάθε περίπτωση. Αποτελεί μια σταθερά των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, με πολλές συμμετοχές στην τελική φάση και μια κατάκτηση το 1992. Μουσικά, αν και την ψάχνουν περισσότερο στα ηλεκτρονικά ακούσματα, έχουν παρουσία σε πάρα πολλές σκηνές και κάθε χρονιά μπορείς να εντοπίσεις αρκετές αξιόλογες περιπτώσεις και στο rock/metal. Φέτος κάνουν την έκπληξη με τους Hiraki, μια μπάντα που συνδυάζει hardcore, noise και πολλά synths, δημιουργώντας ένα περίεργο πράγμα, πολύ φρέσκο όμως, που όσο το ακούς σε πορώνει. Δισκάρα που πιθανότατα θα δείτε σε λίστες της χρονιάς. (επί του πιεστηρίου: το σκηνικό για το πως σώθηκε ο Έρικσεν από βέβαιο θάνατο, αποδεικνύει την αναγκαιότητα όλων μας να γνωρίζουμε πως κάνουμε ΚΑΡ.Π.Α στον διπλανό μας).
Η Ελβετία ή Ελβενία είναι μια περίεργη χώρα, όπου διάφορες φυλές του κόσμου μπορούν αρμονικά να συνεργάζονται, με σκοπό το χρήμα βέβαια. Αν υπάρχει το κίνητρο όλα γίνονται. Το ίδιο ισχύει και για την all star ποδοσφαιρική τους ομάδα, η οποία φέτος κυνηγά με αξιώσεις την πρόκριση στον επόμενο γύρο, αφού δεν τρομάζει ούτε η Ουαλία, ούτε η Τουρκία. Η μουσική πρότασή μας από τη χώρα, έχει απόλυτη σχέση με την Βολιβία, αφού ο τυπάκος που έστησε αυτή την κολεκτίβα, κατάγεται από εκεί. Μετριοπαθής jazz και μουσική από τις Άνδεις μπλέκονται με έναν εντελώς μοναδικό τρόπο, σε ένα ολοκληρωμένο από κάθε σκοπιά, άλμπουμ. Με το γμμν φλάουτο να είναι το 50% του δίσκου και το άλλο μισό να είναι υποβόσκουσες rock επιρροές, νομίζω έχουμε να κάνουμε με μια αποκάλυψη.
H Τουρκία, ποδοσφαιρικά speaking, θα δυσκολευτεί εξίσου να ανταγωνιστεί τις δυτικές δυνάμεις κι αυτό φάνηκε ήδη από την πρεμιέρα με το καλώς τα παιδιά, καλώς τα 0-3 με αντίπαλο την Ιταλία. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω κυκλοφορία από την Τουρκία που να αξίζει να μπει στο άρθρο. Το σκοτάδι που έχει πέσει στην χώρα είναι πηχτό, το 90% των ανεξάρτητων κυκλοφοριών είναι χωρίς στίχους και το υπόλοιπο 10% είναι λογικό να πετάει χαρταετό. Οι Jornada Del Muerto είναι από την Κωνσταντινούπολη, παίζουν screamo με λίγο black, έχουν πολύ καλές συνθέσεις, παίζουν τσίτες όποτε γουστάρουν και εάν γίνουν και πιο ριψοκίνδυνοι στον στίχο τους μπορούν να αποτελέσουν μια underground σταθερά που θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
H Oυαλία του Γκάρεθ Μπέιλ είναι μια σκληροτράχηλη ομάδα, με πολλούς παίχτες που παίζουν στην Premier League, η οποία θα παλέψει επί ίσοις όροις για την πρόκριση. Η πρωτεύουσα της Ουαλίας, το Κάρντιφ μας έχει δώσει μεγάλες μπάντες, όπως οι Budgie, οι Manic Street Preachers και οι Bullet For My Valentine. Ίσως πονέσατε με την τελευταία μπάντα, ίσως όχι, αυτό που έχει σημασία είναι ότι σήμερα μέσα από αυτές τις γραμμές θα γνωρίσετε τον Gruff Rhys (Super Furry Animals) και τον solo δίσκο του, με τίτλο Seeking New Gods, ο οποίος κινείται στα όρια του 70s prog/alternative/folk rock. Και κάπου εκεί τα όμορφα synths και μια βελούδινη φωνή αναλαμβάνουν όλη την υπόλοιπη δουλειά. Αυθεντικά βρετανικός δίσκος. Και το λέω για καλό.
Η Φινλανδία είναι από τους outsiders του θεσμού που όμως σχεδόν όλοι αναμένουν ότι θα λάμψουν, λόγω της πολύ ενδιαφέρουσας επίθεσης που διαθέτουν (Πούκι και Ποχ Τζανπάολο). Η φάση εδώ είναι: έντεκα αυτοί, έντεκα εμείς, πάμε να τους φάμε. Καιρό είχαμε να βρούμε ένα τόσο καλό δισκάκι παραδοσιακού heavy metal από τη χώρα. Οι Coronary παίζουν μελωδικό heavy, θυμίζουν Accept/Running Metal στις συνθέσεις τους, έχουν ωραίο ήχο, αποφεύγουν με μαεστρία να κατηγοριοποιηθούν στο power metal, αφού δεν καταφεύγουν στην κατάχρηση του τάπα τούπα, δεν έχουν δράκους και γενικά, είναι από τους δίσκους που ακούς παραπάνω από ευχάριστα.
To Βέλγιο είναι από τα 2-3 μεγάλα φαβορί του θεσμού και πώς να μην είναι, αν δεις τις επιλογές του Μαρτίνεζ. Γρήγορο και σύγχρονο ποδόσφαιρο, που βασίζεται σε καλούς αθλητές με τεχνική. Έχουν και το θωρηκτό-Λουκάκου, λογικά καλά θα πάει αυτό. Κάπου εδώ η προφανής επιλογή να ντυθεί με μουσική η συμμετοχή του Βελγίου στο άρθρο, θα ήταν οι αγαπημένοι Amenra, όμως το άλμπουμ το περιμένουμε τις επόμενες εβδομάδες, οπότε τσιμπήστε αγνό θρασοντέθ από το underground. Όσοι από εσάς γουστάρουν Demolition Hammer, παλιούς Sepultura και US death metal (Malevolent Creation, Obituary) εδώ θα βρουν το λιμάνι τους. Αρκούντως κατσαπλιάδικο, με 90s ήχο και παραγεμισμένο με riffs και ρυθμούς που θα σας θυμίσουν άλλα χρόνια, το Back to Reality είναι ό,τι πρέπει για τους φίλους χτζμτλδς.
Πάμε Βόρεια Μακεδονία μεριά, με την Εθνική τους ομάδα να είναι η μόνη ελληνική νότα που υπάρχει στον θεσμό. Ίσως πονάτε λίγο που διαβάζετε αυτές τις γραμμές αλλά έτσι είναι για όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Με τον θρύλο Γκόραν Πάντεφ να προσθέτει τις τελευταίες λέξεις μιας τεράστιας καριέρας, το βόρειο τμήμα της Μακεδονίας θα προσπαθήσει να πάρει τους πρώτους βαθμούς ή να πετύχει την πρώτη νίκη στην διοργάνωση. Στα πλαίσια της ψαξιματικής για μουσική στην χώρα, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα είναι περιορισμένα. ΟΜΩΣ βρήκαμε έναν τυπάκο που κυκλοφορεί υλικό εδώ και δύο χρόνια, έχει πώρωση με τον Devin Townsend και το prog metal, ονομάζεται Stefan Petanovski και η μουσική στο άλμπουμ Eros είναι αξιολογότατη.
Η Ρωσία στις τελευταίες διοργανώσεις προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη αίγλη του παρελθόντος, όμως είναι φυσικό η εσωστρέφεια που υπάρχει στην χώρα του Πούτιν να την επηρεάζει και ποδοσφαιρικά. Πάντως, μουσικά, έχει μια από τις πιο ενεργές σκηνές στον ακραίο (κυρίως black metal) ήχο και αυτό ίσως έχει άμεση σχέση με την αντίδραση στην επιβολή του θρησκευτικού συντηρητισμού και των συγγενών κοινωνικών στρεβλώσεων που προκύπτουν. Κάπου εκεί, φέτος ανακαλύψαμε τους Koldovstvo που πιθανότατα είναι Ρώσοι, δεν το λένε ανοικτά, το άλμπουμ ονομάζεται Ни царя, ни бога, που σημαίνει No King, No God και όλοι πιάνουμε το νόημα. Δίσκος-βίωμα, ασήκωτη ατμόσφαιρα, η μουσική ακούγεται κάπου στο βάθος, εμένα κάτι τέτοια μου αρέσουν φουλ.
H Ουκρανία συνήθως δεν κατεβαίνει με αξιώσεις στον θεσμό, ίσως φέτος καταφέρει να προκριθεί αν μπορέσει να ξεπεράσει τα εμπόδια της Αυστρίας και της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν τα λες και ανυπέρβλητα. Επί της μουσικής, η Ουκρανία ακολουθεί τα βήματα της Ρωσίας, όμως δεν θα χώσω πάλι black, ήμαρτον δλδ. Ο Markov Soroka γουστάρει φουλ το ambient και τους ωκεανούς, οπότε είπε να κυκλοφορήσει μέσω του project του με τίτλο Drown, έξι συνθέσεις σκοτεινών ήχων που παραπέμπουν στο soundtrack κάποιας απύθμενης θάλασσάς. Μόνο για πειραγμένους, που τη βρίσκουν να ακούνε sonar, κύματα, θαλάσσιες χελώνες να ζευγαρώνουν με λευκούς καρχαρίες και τους καρδιακούς παλμούς λαβκραφτικών τεράτων που αράζουν στο έρεβος. Ακριβώς ό,τι έγραψα.
Η Αυστρία είναι μια από τις αγαπημένες μου εθνικές στο Γιούρο γιατί έχει στις τάξεις της έναν παίκτη που γουστάρω να παρακολουθώ να ακουμπά το τόπι και το όνομα αυτού, Αρναούτοβιτς ή ο μικρός Ζλάταν. Η ομάδα του συμπαθούς γλεντζέ είναι αξιόλογη και μπορεί να πάρει την πρόκριση για τον επόμενο γύρο, μπορεί και για έναν ακόμα αν ο Αλάμπα είναι σχετικά σοβαρός. Από τη Βιέννη, η ινστρουμενταλ χεβι-ποστ-προγκ πρότασή μου, με τους Van Manakin να εξελίσσουν αυτό που κάνουν μπάντες σαν τους God Is An Astronaut. Αυτό που είδα σε αυτούς είναι ότι σε αρκετές συνθέσεις δεν ασχολούνται τόσο με την ατμόσφαιρα αλλά θέλουν να πειραματιστούν με ήχους και λοιπές μλκιτσες που κάνουν τελικά την διαφορά. Σίγουρα πρέπει να ξανασκεφτούν αν πρέπει να έχουν φωνητικά. Ναι, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που τα έχουν ανάγκη πολύ.
Η Ολλανδία ελπίζουμε να υπηρετήσει το άθλημα, όπως συνήθως κάνει δηλαδή και να προσφέρει το θέαμα που όλοι επιθυμούμε. Αν και δε διαθέτει τους παίκτες-αστέρες άλλων εποχών, η ομαδικότητα που έχει χτίσει με τα χρόνια, ίσως της δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσει μέσα στον θεσμό. Στα δικά μας τώρα, δεν ξέρω αν γουστάρετε John Zorn και λοιπές αβανγκαρντιές, όμως στο ψαχούλεμα που ρίχνω κατά καιρούς, βρίσκω και άλλους σαλταρισμένους που γουστάρουν να βάζουν σαξόφωνο στον αχαχαχα μα τι πήγα να πω, στον πειραματισμό τους εννοούσα. Οι Dead Neanderthals είναι πανκ ντουέτο, drums και sax και είναι τρελούληδες, όπερ και σημαίνει χάος εγένετο. Ό,τι πρέπει για να κλείσουμε αυτό το χαοτικό μα όμορφο Παρατηρητήριο, το οποίο ελπίζω να απολαύσατε μέχρι το τέλος. Aν όχι, εσείς χάσατε.
