Ήρθε η ώρα για το β' ημίχρονο της παρουσίασης των χωρών που συμμετέχουν στο Euro και το Παρατηρητήριο φιλοξενεί τις υπόλοιπες 12 χώρες και τους δίσκους που τις εκπροσωπούν. Φτάσαμε αισίως στα μισά του 2021 και καιρός είναι να κοιτάξουμε λίγο προς τα πίσω, να δούμε τι έχει παίξει μέχρι σήμερα στον μουσικό μας κόσμο. Τις επόμενες εβδομάδες, μέχρι να ανοίξουμε τον θάλαμο Επικοινωνίας, θα ασχοληθούμε με το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς. Μέχρι τότε, απολαύστε σήμερα τη Σωτηρία και έχουμε χρόνο για τα υπόλοιπα. Πάμε λίγο.
Η Κροατία έρχεται στο Γιούρο μετά την μεγάλη επιτυχία του τελικού του Μουντιάλ, όμως δείχνει τρομερά ασθενική και έχει χλωμιάσει φουλ για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Λογική συνέπεια της γήρανσης του υλικού που διαθέτουν και δημοσιοϋπαλληλικά διακρατούν τις θέσεις τους, παρότι δεν την παλεύουν. Στην περίπτωση της μουσικής πρότασης της Κροατίας κλέβω λίγο, γιατί ο δίσκος ψηφιακά έσκασε στο τέλος του 2020, όμως η ντόπια Made Of Stone Recordings το κυκλοφόρησε φέτος σε φυσική μορφή. Και πολύ καλά κάνει, αν με ρωτάτε, γιατί είναι ένας εξαιρετικός instrumental psych/prog/folk rawk δίσκος, από αυτούς που αξίζει να τους ακούς από τον ζεστό ήχο του βινυλίου.
Η Σουηδία και το προφανές. Ναι είναι προφανές ότι πρέπει να γραφτεί εδώ ότι δεν υπάρχει σουηδική ομάδα ποδοσφαίρου χωρίς τον Ζλάταν. Ναι είναι προφανές ότι πρέπει το Παρατηρητήριο να προτείνει κάτι μέταλ από την χώρα που το παράγει με το κιλό. Όμως όχι γμμνοι. Τίποτα από τα δύο δεν θα γίνει. Η Σουηδία μια χαρά τα καταφέρνει και χωρίς τον Ιμπραχίμοβιτς και εγώ θα σας προτείνω τον καλύτερο δίσκο ambient που έχω τσεκάρει τα τελευταία χρόνια. Ο Simon Stålenhag δημιουργεί έναν χώρο που λειτουργεί εντελώς φυσικά, και ενώ αρχικά φαίνεται φιλόξενος και λιτός, μετά από λίγο σε κλείνει μέσα του και σε καταβροχθίζει. Ναι ρε μλκ, θα μπορούσε να είναι το soundtrack σε ένα αρρωστημένο νουάρ θρίλερ. Αυτό είναι το ζητούμενο εδώ.
Δεν την λες φαβορί την Ισπανία με τα πιτσιρίκια που κατέβασε, όμως στον πάγκο κάθεται ο Λουίς Ενρίκε που σημαίνει ότι δεν μπορείς να τους ξεγράψεις. Αν αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα που έχουν στην επίθεση (δεν πας πουθενά με Μοράτα) τους βλέπω άνετη 8αδα. Αντίστοιχα ελπιδοφόρο είναι το ισπανόφωνο crust punk των Ansïa στον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο Leviatán. Και αυτό γιατί εκεί μέσα θα βρεις μια 9λεπτη σύνθεση με τίτλο "Escápate", η οποία είναι φάπα και χάδι μαζί σε ένα. Απλώνει το κορμάκι της σε μεγάλο χρόνο όμως χαρακτηρίζει τον δίσκο με τον τρόπο που κλιμακώνεται και σκάει πάνω στον ακροατή σαν τρένο.
Η Πολωνία του Λεβαντόφσκι (όχι του ζωγράφου, του γλεντζέ της Βάγερν Μονάχου) μπορεί να θεωρείται loser των μεγάλων διοργανώσεων, όμως κράτησε στην ισοπαλία την Ισπανία και τώρα ελπίζει στο θαύμα. Δυναμικοί αλλά μπουνταλάδες και λίγο αφελείς στην ποδοσφαιρική αντίληψη, οι Πολωνοί παραμένουν αρκετά βαρετοί για να θέλουμε να περάσουν στην επόμενη φάση. Για εμάς η Πολωνία θα έπρεπε να είναι γνωστή και για τους Odraza, οι οποίοι πέρυσι είχαν κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ της χρονιάς (βρείτε τους εδώ στο νο20), ενώ φέτος ντύνουν με μουσική την έκθεση τέχνης Coexistence του Μουσείου Podgórze με το EP Acedia. Αυτό σημαίνει ότι παρέα με το black metal τους θα ακούσεις και αρκετά synths και λίγο ambient αλλά κατά βάση, εγώ αυτό το λέω βιωματική μουσική για μεταλλάδες.
H κάτοχος του τροπαίου, Πορτογαλία, συνεχίζει με τον Σάντος στο τιμόνι κάτι που αυτόματα σημαίνει καλή αμυνχαχαχαχα. Με 2 αυτογκόλ και συνολικά 4 τεμάχια από την Γερμανία, δεν το λες καλή άμυνα. Όμως είναι εφτάψυχοι, έχουν και τον αφηνιασμένο Ρονάλντο, δε θα μου έκανε εντύπωση αν άφηναν εκτός συνέχειας τους Γάλλους και πήγαιναν μέχρι ημιτελικό/τελικό ξανά. Από την Πορτογαλία βρήκαμε ένα εξαιρετικό μπλακμεταλάκι που μοιάζει με Ved Buens Ende, στον τρόπο, δηλαδή δεν βγάζεις εύκολα άκρη. Η παραγωγή είναι μπουντρουμίσια και μ’ άρεσε, έχει άπειρες εναλλαγές σε ρυθμούς και ψαλμωδίες και κραυγές, το λες σχεδόν προγκ υπό μια έννοια, λίγο εριστική.
Η Ουγγαρία χαρακτηρίζεται από πολλούς αναλυτές ως η Γερμανία των φτωχών, κυρίως λόγω της προσήλωσης της ομάδας στο σύστημα, την πειθαρχία στις γραμμές και τα μεγάλα ύψη των ποδοσφαιριστών της. Στο φετινό Γιούρο δεν έχει μεγάλες πιθανότητες πρόκρισης, αφού της έκατσε ο όμιλος του Θανάτου παρέα με Γαλλία, Γερμανία και Πορτογαλία. Μπορούν όμως οι τετράγωνοι ποδοσφαιριστές της Ουγγαρίας να τσιλάρουν με τρομερό ποστ ροκάκι από τον τύπο πίσω από την μπάντα Black Hill. To Maze in the Dark Forest είναι ο δίσκος που βάζεις να παίζει ενώ έχεις ανέβει στην Πάρνηθα και αράζεις ένα βράδυ κάτω από τα αστέρια μπαλαμουτιάζοντας το έτερον ήμισυ. Εντάξει είμαστε ρομαντικές ψυχές ρε μλκες, πως και γιατί να το κρύψουμε;
Η αξιόμαχη Σκωτία θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της. Κράτησε τους Βρετανούς στο χι και εάν γίνει καμιά στραβή με το Τσεχία-Αγγλία και αυτοί νικήσουν τους Κροάτες, θα περάσουν στην επόμενη φάση. Λίγο ακραίο το σενάριο αλλά everything is possible που λένε και στο χωριό μου. Αντιθέτως, πολύ πιθανό είναι να τρελαθείτε με αυτήν εδώ την πρόταση, όσοι γουστάρετε τζαζίστικο drumming, σαξόφωνα και groove. Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για την jazz σκηνή της Βρετανίας, που προσκυνούμε ταπεινά. Ένας από τους ντράμερ-συνθέτες που την παλεύουν κάργα εκεί πάνω, είναι ο Graham Costello, ο οποίος μάλλον είναι και ροκάς γιατί το Second Lives έχει πολλές στιγμές που θυμίζουν τον rock τρόπο σύνθεσης και όχι τον jazz. ΔΙΣΚΑΡΑ.
Αχ καημένη Αγγλία. Πάλι σε βλέπω να μένεις στην απ' έξω. Και πώς να μη μείνεις, με τέτοια επίθεση. Ο Χάρι Κέην και οι 7 νάνοι είναι η φασούλα της Αγγλίας και απορώ πως γίνεται αυτή η ομάδα έτσι όπως παίζει να περάσει έστω και έναν γύρο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, παρουσιάστηκε ως φαβορί και δεν πρέπει να τους υποτιμήσει κανένας. Όπως και κανένας δεν πρέπει να υποτιμήσει την παραπάνω πρόταση γιατί ο ποιητής την αναφέρει ως demo. Μακάρι να ήταν όλα τα ντεμάκια τα μπλακμεταλάκια έτσι. Εδώ μιλάμε για ένα 7λεπτο κομμάτι πόλεμο, χωρίς μελωδίες, μπλινγκ μπλονγκ, άλλο ένα σχεδόν 20λεπτο κομμάτι σκοτεινής ambient που σκάει ξαφνικά ο «σατανάκος» μέσα στο δωμάτιο και σε κυνηγάει με το σκουπόξυλο και για το τέλος μένει μια 12λεπτη σύνθεση κανονικού σιδηροδρομικού depressive bm από αυτά που φτιάχνουν υπέροχα πλέον στη Ρωσία, ίσως γιατί εκεί όλο πίνουν. Δεν κρίνουμε. Αν αυτό είναι demo, εγώ είμαι επίτροπος. Oh, wait…
Η Σλοβακία φέρνει πολύ στο στυλ της Τσεχίας, ίσως γιατί παλιότερα ήταν βασικά η ίδια χώρα. Κι αυτό σημαίνει ότι είναι μια ομάδα γρήγορη, που αποφεύγει τα λάθη και κυρίως μπορεί και σκοράρει. Οι Σουηδοί τους λύγισαν ψιλο-από-τύχη, παίζουν τα ρέστα τους με Ισπανία, θα έχουμε αίμα και άμμος, να μου το θυμηθείτε. Και μιας και είπα αίμα και άμμος, πάρτε ένα EP φωτιά από τους Σλοβάκους Black Light οι οποίοι επαναφέρουν αυτό που έπαιζαν κάποτε οι Haunted, αυτό το γκρουβάτο thrash λίγο hardcore, λίγο death, που είναι ό,τι πρέπει για να ανοίγεις κεφάλια σε κάτι περίεργα σκηνικά που τα έλεγαν live, δεν ξέρω αν θυμάστε.
Ακριβώς δίπλα στην Σλοβακία, βρίσκεται η Τσεχία η οποία είναι η ευχάριστη έκπληξη για όσους δεν παρακολουθούν μπάλα. Καμία έκπληξη για όσους τσεκάρουν το πώς τα πάνε οι ομάδες τους στην Ευρώπη ή το πώς αποδίδουν οι παίκτες τους στις ομάδες του γερμανικού πρωταθλήματος, που κυρίως τιμούν. Για μένα έχουν ήδη περάσει, καμία Αγγλία δεν μπορεί να τους νικήσει. Όμως ανίκητοι φαίνεται να είναι και οι February οι οποίοι με κέρδισαν αμέσως με το νευρικό rock τους, αυτό το αμάλγαμα post και math rock δηλαδή, που έχει τρομερή πέραση αυτή την περίοδο. Τα τραγούδια τους είναι πιασάρικα φουλ, έχουν σύνθεση που λέγεται Ουστ, δεν ξέρω τι άλλο να ζητήσω. ΜΠΡΑΒΟ.
Για τη Γαλλία δεν μπορούν ειπωθούν πολλά. Το περισσότερο ταλέντο, οι καλύτεροι αθλητές, συνοχή και σύστημα εδώ και πολλά χρόνια, καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να θεωρείται το γεγονός ότι αποτελεί μια σταθερή ευρωπαϊκή δύναμη από τότε που ο Ζιντάν περπάτησε στην Γη. Μόνο αν κοιμηθεί ο Θεός αυτή η ομάδα θα αποτύχει. Το ίδιο θα συμβεί και για τον δίσκο των Year of No Light, ο οποίος αναμένεται στις 2 Ιουλίου να φτάσει στα χέρια σας. Εγώ που τον ακούω εδώ και λίγο καιρό, σας εγγυώμαι ότι είναι αυτός που πρέπει, τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Είναι η καλύτερη ευρωπαϊκή εκδοχή των Neurosis, με ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Τους λατρεύω.
Καθώς η Γερμανία πασχίζει να βρει τα πατήματα της σε μια διοργάνωση που μέχρι τώρα δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας για το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει, κάπου εδώ να πούμε ότι ο Γκνάμπρι είναι ένας από τους αγαπημένους μου μπαλαδόρους, οπότε μπορώ να πω ότι φέτος αυτούς τους μλκες τους βλέπω με σχετική συμπάθεια. Και κάπου εδώ λογικά περιμένετε από εμένα να προτείνω κάποιον πολύ ψαγμένο δίσκο από την χώρα. Όμως σας σκάω τρίπλα αλά Γκνάμπρι και θα σας πω την ειλικρινή μου άποψη για τον νέο δίσκο Helloween, κάτι το οποίο έχω καταλάβει ότι θέλετε πολύ, το έχετε ανάγκη πολύ. 14 κομμάτια, 74 γμμν λεπτά, 3 τραγουδιστές, 3 κιθαρίστες, 7 Γερμαναράδες και το αποτέλεσμα είναι άδειο. Είναι άδειο από ιστορικές στιγμές που προκαλούν ανατριχίλα. Και αν περισώζονται κάποια κομμάτια αυτό ίσως συμβαίνει λόγω της δυναμικής Kai/Deris και τίποτα παραπάνω.
Θα πω τα καλά παραδείγματα και σταματώ εδώ: Το "Mass Pollution" είναι ο γκλαμ ύμνος που μας αξίζει, το "Cyanide" έχει αυτή την γερμανίλα στα ριφ που περιμέναμε, το "Save My Hide" που είναι στο τέλος του δίσκου είναι κλείσιμο ματιού στην Επιτροπή, να σώσουμε τους χτζμτλδς και γούσταρα φουλ το ρεφρενάκι και τις solo κιθάρες που το πλαισιώνουν. Πέρα από αυτά τα τρία, οκ ας βάλουμε το 12λεπτο "Skyfall" ως μια καλή απόπειρα copy paste επιμέρους ενδιαφερόντων θεμάτων, καθώς και το "Best Time", που μ’ άρεσε η κλιμάκωση στην φωνή του Kiske, πράγμα που δεν μου συνέβη πολλές φορές μέσα στον δίσκο. Γενικά μια μέτρια φάση το ομώνυμο άλμπουμ των Helloween που καλό θα είναι να ακούσετε πριν καταναλώσετε σε φυσική μορφή. Μα τι λέω, αφού έτσι και αλλιώς θα το κάνετε, αφού συνηθίζετε να μαζεύετε σκουπιδαριό στα σπίτια σας. Και εγώ το κάνω, δεν κρίνω. Ειδικά το artbook με έχει ψήσει το γμμνο. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
