Τελευταίο Παρατηρητήριο του 2020 και δε θα μπορούσαμε να σας αφήσουμε έτσι. Χωρίς τη γλυκιά λίστα μας. Τη λίστα που μπαινοβγαίνουν πράγματα μέχρι και αυτή την στιγμή που πατιούνται τα κουμπάκια αυτά. Λογικό. Ήμασταν κλεισμένοι μέσα τόσους μήνες, ακούσαμε μουσική πιο ήρεμοι, με διαφορετική ψυχολογία από άλλες χρονιές, η αλληλεπίδραση με τα κλγδ του ΚΨΜ είναι αδύνατο να μην σου αλλάξει τις παραστάσεις, όλοι έχουν και από κάτι να προτείνουν, έχουν τα επιχειρήματα τους και η Επιτροπή είναι εδώ για να τους ακούσει όλους. Πριν λίγες μέρες, το Avopolis έβγαλε τις λίστες του, με εγχώρια και ξένα άλμπουμ και πώς τα κατάφερε έτσι, σε 60 επιλογές, δεν προέκυψε ούτε ένα μέταλ άλμπουμ. Ούτε ένα ρε μλκς, έτσι για το ξεκάρφωμα, φάση έχουμε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και είμαστε όπεν μάιντεντ και ακούμε τα ΠΑΝΤΑ. Τέλος πάντων, να 'ναι καλά τα παιδιά, εγώ δεν κρίνω τι ακούει ο καθένας σπίτι, όμως για εκδίκηση πάρτε 60 μέταλ επιλογές για να έχετε να πορεύεστε. Το Μεγαλύτερο Παρατηρητήριο που έγινε ποτές. (Τζαννάτου, συγγνώμη, το ξέρω ότι πονάς, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν. -editor's note: Επίτροπε, πονάω όσο πονούσε ο Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια).
Ας ξεκινήσουμε. Βαθιά ανάσα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Ο Επίτροπος διαλέγει 20 Μη Μέταλ Δίσκους για το 2020
ΘΕΣΕΙΣ 60 - 51
60: Armored Saint - Punching the Sky
59: System Decay - Crown
58: Fuzz - III
57: Atramentus - Stygian
56: Black Crown Initiate - Violent Portraits of Doomed Escape
55: Mystras - Castles Conquered and Reclaimed
54: Havukruunu - Uinuos Syömein Sota
53: Gorephilia - Walls of Weeping Eyes
52: Killer Be Killed - Reluctant Hero
51: Night - High Tides
Recap για τις θέσεις 60 μέχρι 51
Οι γλυκοί μου Armored Saint δεν τα κατάφεραν τόσο καλά όσο στο κορυφαίο Wins Hand Down, αλλά τόσο καλά για να γλεντάνε το 95% του παραγόμενου heavy metal ανά την υφήλιο. Οι έλληνες System Decay έκαναν το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους, κυκλοφορώντας ένα διαμαντάκι σύγχρονου αμέρικαν metal, οι Fuzz (του Τy Seagal καλέ) έφτιαξαν ίσως τον stoner δίσκο της χρονιάς και πιθανότατα, ούτε οι ίδιοι το ξέρουν. Τα δυόμιση κομμάτια του Stygian των Atramentus είναι η funeral doom πρόταση της χρονιάς, πολύ εύκολα και αβίαστα, θα σας βιάσει όση υπομονή έχει απομείνει στο ταλαιπωρημένο σας κορμί. Το hype των Black Crown Initiate είναι αρκετά δικαιολογημένο, αφού σε πολλά επίπεδα η μπάντα πετυχαίνει κορυφές, ίσως λείπει λίγη πρωτοτυπία, αν τη βρουν, μπαίνουν 20αδα. Οι Mystras του Aylοss έρχονται να μας πάνε βόλτα με το γαϊδούρι σε κάποιο μεσαιωνικό καλντερίμι της Μάλτας, σε ένα νέο είδος black metal, ας το πούμε medieval black metal. To άλμπουμ στην θέση 54, δύσκολα προφέρεται, ακόμα πιο δύσκολα γράφεται, πολύ εύκολα όμως ακούγεται εάν σου αρέσει το folk στο κακιασμένο metal που ακούς. Αντίστοιχα, πολύ εύκολα θα κάνει κλικ στους απανταχού φίλους του death metal το νέο άλμπουμ των φιλόδοξων Gorephilia, οι οποίοι γεμίζουν με κλαμένα μάτια τους τοίχους μας (που τα σκέφτονται οι μλκς;) και εφιάλτες τα Morbid Angel όνειρά μας. Η all star μπαντούλα Killer Be Killed τα κατάφερε να μην τα σκατώσει, όπως στο πρώτο άλμπουμ και τιμής ένεκεν μπαίνει εδώ, για να αποδείξω ότι είμαι και εμπορικός, άμα λάχει. Κλέβω λίγο και βάζω τους hard rockers Night στην λίστα, γιατί το High Tides είναι το vintage rock άλμπουμ που θέλαμε να ακούσουμε από τους Horisont (οι οποίοι το παράκαναν με τις Mott the Hoople επιρροές και τους έχασα).
ΘΕΣΕΙΣ 50 - 41
50: Spirit Adrift - Enlightened in Eternity
49: Calyses - Impulse to Soar
48: Dool - Summerland
47: Hail Spirit Noir - Spirit in Reverse
46: Gulch - Impenetrable Cerebral Fortress
45: Butcher- 666 Goats Carry My Chariot
44: Ulthar - Providence
43: Greg Puciato - Child Soldier: Creator of God
42: Dressed in Streams - Swaraj: or, "Self Rule"
41: Internal Rot – Grieving Birth
Recap για τις θέσεις 50 – 41
Οι Spirit Adrift έκαναν το ντριφτ της χρονιάς και είπαν να αυξήσουν ρυθμούς και να στρίψουν προς το κλασικό heavy metal. Μάλλον καλά έκαναν γιατί λογικά θα κούραζαν, τρίτο ντουμάκι σε τέσσερα χρόνια. Ούτε οι Mastodon, ούτε οι Baroness έβγαλαν νέο δίσκο φέτος, όμως έβγαλαν οι δικοί μας Calyses και το Impulse to Soar είναι το καλύτερο υποκατάστατό τους, που άκουσα στο 2020. Οι Dool με το Summerland, με έκαναν ακόμη μια χρονιά να τσεκάρω vintage occult μπάντες, που σημαίνει ότι η πρώην φασούλα ακόμα δίνει αξιόλογα άλμπουμ, εδώ και εκεί. Οι θεσσαλονικείς Hail Spirit Noir το πήγαν ακόμα παραπέρα με τις kraut επιρροές και λογικά στέφονται γκρικ προγκ μέταλ τσαμπιονς της χρονιάς. Οι σουπερ hypeαρισμένοι Gulch έγραψαν έναν επιθετικό δίσκο που δεν δαγκώνει όσο ήθελα, αλλά σίγουρα μοιάζει με λυσσασμένο κανίς. Όσο να 'ναι, δε θες να συναντηθείτε. Οι Butcher βγάζουν έναν υπέροχο have fun, speed metal, κατσικογάμικο δίσκο που κανείς μας δεν γνώριζε ότι έχει τόση πολύ ανάγκη, ενώ οι Ulthar με το Providence επιβεβαιώνουν ότι διαλέγουν τα πιο άρρωστα εξώφυλλα και ότι παίζουν το πιο άρρωστο death metal αυτή την στιγμή στο Bay Area. O Greg Puciato (των Killer Be Killed) κατάφερε και έβαλε δύο δίσκους στην λίστα μου, όσους και ο Ayloss δηλαδή και αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα. Στο προσωπικό του άλμπουμ μου θύμισε λίγο την προσέγγιση του Mike Patton, δηλαδή «Πονάω όσους με κλείνουν σε κουτάκια» και με έψησε πολύ. To «ερασιτεχνικό» Swaraj των Dressed in Streams, με τις ινδικές αποχρώσεις με κρατάει για πολλούς μήνες αιχμάλωτο του, ίσως γιατί μου έχει λείψει και το ινδικό που έτρωγα στο Μοναστηράκι. Μιας που είπαμε για φαγητό, οι Internal Rot κατασπάραξαν τις σάρκες μου σε κάθε μονόλεπτο που περιλαμβάνει, το grind άλμπουμ που άκουσα περισσότερο φέτος (μαζί με το άλμπουμ των ACxDC). Και ναι, αυτό που κυκλοφόρησαν φέτος οι Napalm Death δεν το λες grind.
ΘΕΣΕΙΣ 40 - 31
40: Ambush - Infidel
39: Kevel - Mutatis Mutandis
38: Couch Slut - Take a Chance on Rock'n'Roll
37: Moeror - The Ghosts of Amour Propre
36: Thy Catafalque - Naiv
35: My Dying Bride - The Ghost of Orion
34: Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs - Viscerals
33: Psychotic Waltz - The God Shaped Void
32: Lord Vigo - Danse de Noir
31: Uada - Djinn
Recap για τις θέσεις 31-40
Εάν γουστάρεις Mgla αλλά έχεις ενοχές επειδή είναι φασιστάκια, η δουλειά μπορεί να γίνει με τους Uada, οι οποίοι αρχίζουν και προσθέτουν πραγματάκια στον ήχο τους. Κάτι το οποίο δεν έχουν ανάγκη να κάνουν οι Lord Vigo, αφού παίζουν επικούλι heavy/doom με έξυπνο τρόπο και sci-fi θεματολογία. Τον δίσκο των Psychotic Waltz τον περιμέναμε σαν μάννα εξ ουρανού, τελικά προέκυψε ένα απολαυστικό μπέργκερ από τον Ύψιστο, το οποίο αν και junk food, έκανε την δουλειά του και έσβησε την πείνα μας. Πολύ σταθεροί σε μπομπάτες δουλειές και οι Pigsx7, με τον βρωμιάρικο ήχο τους να γεμίζει με low tempo ριφάκια και άπλετο feedback το γέρικο κεφάλι μου για μήνες. Περίπου το ίδιο κατάφεραν και οι My Dying Bride, με την διαφορά ότι οι Βρετανοί μου μετέφεραν με τις σπαρακτικές μελωδίες τους και μια επιπλέον βαριά δόση κατάθλιψης (δεν το συνιστώ σε ευαίσθητες πσυχούλες για ακρόαση μέσα στην καραντίνα). Αντίθετα το Naiv των Thy Catafalque, παρότι παραμένει στα σκοτεινά παρακλάδια του metal, μας κέντρισε το ενδιαφέρον με τις folk αναφορές του και τις τρελιάρικες ιδέες του ούγγρου Tamás Kátai. Οι έλληνες Moeror παραδίδουν ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα «έξυπνου» black metal που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, ενώ οι Couch Slut βαράνε στο ψαχνό με το horror hardcore/sludge τους, το οποίο είναι ειλικρινές μέχρι την τελευταία κραυγή που βγαίνει από το βαθύ λαρύγγι της Megan Osztrosits. Πολύ καλά τα πήγαν και οι Kevel με το Mutatis Mutandis, μπασταρδεύοντας πολλά καθαρόαιμα extreme metal, με το αποτέλεσμα να είναι σκοτεινό και όμορφο. Οι Ambush χωρίς διάθεση για περίπλοκες διασταυρώσεις παρέμειναν πιστοί στις συνταγές των Πριστ, Αξέπτ και λοιπών κλασικών. Και πολύ καλά έκαναν, γιατί το Infidel είναι μια πιουρ χεβιμεταλλική κάβλα, όπως αυτές πρέπει να είναι. Πάμε στο κυρίως πιάτο τώρα, κλγδ μου.
30
Loathe - I Let It In and It Took Everything (SharpTone Records)
Σε μια χρονιά που κυκλοφόρησαν δίσκο οι Deftones, που ήταν και καλός εδώ που τα λέμε, το να τους σβήνουν οι Loathe με το μόλις δεύτερο άλμπουμ τους, είναι κάτι. Το νωχελικό metalcore των Βρετανών, μας δίνει παρόμοια vibes με το παρεάκι του Chino, αλλά τα νιάτα είναι μεγάλο πράγμα σε αυτή τη μουσική, που η αρρενωπότητα και η ωριμότητα είναι άγνωστες λέξεις. Εάν προλάβαιναν και έκαναν περιοδεία, ήδη θα ήταν οι νέοι αστέρες του ήχου.
29
Cryptic Shift - Visitations from Enceladus (Blood Harvest Records)
Όταν βλέπεις και αρχίζουν και μπαίνουν σε λίστες Βρετανοί, αυτό θα πάει πολύ καλά. Το ντεμπούτο των Cryptic Shift ήταν το progressive death metal που φαντασιωνόμαστε στα πιο υγρά μας όνειρα. Τεχνικό, δαιδαλώδες ενίοτε, με βάθος στο concept, βίαιο και κτηνώδες όταν πρέπει. Αφού το 2020 μας πήρε τους Cynic, μας έδωσε τους Cryptic Shift. Ας τους δώσουμε μια ευκαιρία, ρε μλκς.
28
The Ocean Collective - Phanerozoic II: Mesozoic/Cenozoic (Metal Blade Records)
Έχουμε κουραστεί από τους τίτλους των The Ocean. Κόφτε το. Κανείς δεν νοιάζεται. Είτε τραγουδάτε για πετρώματα, για Νίτσε, για κορίτσια, αμάξια και ναρκωτικά, τα κλγδ δεν χαμπαριάζουν. Στα του δίσκου, η κολεκτίβα πάλι τα κατάφερε να είναι πολύ πολύ πάνω από τον μέσο όρο του metal που φτιάχνουν άτομα που φοράνε γυαλιά και slim fit μπλουζάκια. Αν και η χαρντκορίλα έχει μειωθεί σημαντικά πλέον, όλα τα υπόλοιπα ψαγμεντέν στοιχεία που βάζουν στην μουσικούλα τους είναι καλοδεχούμενα γιατί ταιριάζουν.
27
Polaris - The Death of Me (SharpTone Records)
Η Αυστραλία έχει μπει δυνατά στον metalcore κόσμο και προσφέρει καλούς δίσκους, σε μια φάση που έχει από καιρό ξεφουσκώσει. Το δεύτερο άλμπουμ των Polaris έχει ό,τι μπορεί να ζητήσει ένας τύπος με φράντζα και το κυριότερο, σε κάθε βηματισμό του δίσκου σκάνε συνέχεια ριφάρες που θα ζήλευε και ο Robb ο Flynn. Κάτι που σημαίνει ότι δεν έβαψαν αβγά με πορδές χα χα χα χα, μα τι λέω…Χριστούγεννα έχουμε, όχι Πάσχα. Ακούστε το χθες.
26
Eternal Champion - Ravening Iron (No Remorse Records)
Αν και στο άκουσμα του Αιώνιου Πρωταθλητή, το μυαλό των περισσότερων από εμάς πάει σε κάτι καλό ή κακό, ανάλογα από ποια πλευρά το κοιτάς, στο χτζμτλ σύμπαν οι Eternal Champion κατασκευάζουν ωραία τραγούδια από ατσάλι και φωτιά. Αν και δεν ξεπέρασαν το θρυλικό ντεμπούτο The Armor of Ire, έχουν τόσα καλά τραγούδια στο Ravening Iron που αφήνουν χιλιόμετρα πίσω τους όλη την επικ τυροπαρέα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.
25
Hällas – Conundrum (Napalm Records)
Κλέβω λιγάκι εδώ, αφού οι Hällas δεν παίζουν metal προφανώς. Αλλά παίζουν rock για μεταλλάδες κάτι το οποίο είναι περίπου το ίδιο. Δεν σας Hällasε. Μήνες ήθελα να κάνω αυτό το αστείο. Το Conundrum ανήκει χρονικά κάπου στα 70s, με όλες αυτές τις Wishbone Ash, Eloy επιρροές. Όμως, όσο τα τραγούδια είναι τόσο όμορφα και επιτυγχάνουν το ταξιδάκι στο χρόνο και τα μέρη που περιγράφουν οι στίχοι, εγώ είμαι παραπάνω από χαρούμενος με το αποτέλεσμα.
24
Ecclesia - De Ecclesiæ Universalis (Aural Music Records)
Δίσκος που έσκασε προς τα τέλη Νοεμβρίου από τη Γαλλία και τελικά, μας έπεισε ότι ανήκει στις καλύτερες κυκλοφορίες του χέβι μέταλ για το 2020. Είτε low tempo, είτε mid tempo, αυτές οι μελωδίες των Ecclesia είναι όλα τα λεφτά. Πειστικός τραγουδιάρης, εκκλησιαστικό όργανο για να είναι πειστικό το concept, groove σε αρκετά σημεία για να μην θυμίζει δίσκο των 90s και γενικά, υψηλές πτήσεις σε κάθε παράγοντα. Αν κρατήσουν ό,τι έχουν και προσθέσουν λίγη επικούρα παραπάνω, τους βλέπω σύντομα σε κάποιο Up The Hammers.
23
A.A Williams - Forever Blue (Bella Union Records)
Κι εδώ κλέβω προφανώς, μιας και μέταλ δεν την λες την A.A Williams όμως ο δίσκος είναι depressive μουσική για άτομα που ακούνε metal. Κάπου ανάμεσα στο post, το folk, τα gospel, το μελαγχολικό rock της Emma Ruth Rundle, εκεί θα βρεις την A.A. Όλη η υπόθεση εδώ είναι η υπέροχη φωνή της και οι μελωδικές γραμμές της πιο πειστικής κλάψας που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Ναι υπάρχει και αυτή η μουσική ρε μλκς, δεν είναι όλα χαζοχαρούμενες εκδοχές των Helloween.
22
Emma Ruth Rundle/Thou - May Our Chambers Be Full (Sacred Bone Records)
Παραμένουμε περίπου στην ίδια φάση και λίγο καλύτερα τα πήγε η Emma Ruth Rundle, αφού είχε δίπλα της τους απίστευτους Thou. Με το feedback να γεμίζει τον ήχο, την αμερικάνικη καουντρίλα να χρωματίζει με σκοτεινά χρώματα τις μελωδίες, τη φωνούλα της Emma να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από πολλές εκεί έξω και τον Funck να κερδίζει τις εντυπώσεις, ενός τελικά όχι βαρετού δίσκου (το φοβόμουν λίγο), το κωλαμπορέσιο πέτυχε να είναι ένας από τους πιο αξιόλογους δίσκους της χρονιάς. Και εξωφυλλάρα για extra πόντους.
21
Respire – Black Line (Church Road Records)
Ένας από τους τελευταίους δίσκους που έπεσαν στα χέρια μας, αφού κυκλοφόρησε αρχές Δεκέμβρη. Πολύ εύκολα σκαρφάλωσε μέχρι εδώ, αφού από την μια τα βιολιά και η αβαντγκαρντιλα του Καναδά, από την άλλη αυτό το πειστικό shoegaze black (blackaze, κλαίω με τις ορολογίες αυτές) που ουσιαστικά, είναι μια άλλη εκδοχή του Sunbather, δημιουργούν μια πολύ δυνατή πρόταση για όσους θέλουν να ακούσουν ατμοσφαιρική μουσική με κραυγές και δεν τους αρέσει η goth αισθητική.
20
Odraza – Rzeczom (Godz ov War Records)
Μια ακόμα έκπληξη του black metal καταφθάνει από την Πολωνία, με τους Odraza να χτυπάνε κορυφές έμπνευσης. Σε έναν ήχο που έχει τεντωθεί όσο δεν πάει, το Rzeczom μου θύμισε το συναίσθημα που είχα όταν άκουσα για πρώτη φορά το Volcano των Satyricon. Ανάμεσα στις κλασικές bm τσίτες υπάρχουν αυτά τα τρελά περασματάκια, πιτσικάκια, κοψιματάκια, αναπνοούλες, ρεφραινάκια, σολάκια που σε πορώνουν τόσο, που πατάς το repeat και το ξαναπατάς και το ξαναπατάς, για να φτάσεις σε αυτά ακριβώς τα σημεία.
19
Satyr – Locus (ανεξάρτητη κυκλοφορία)
Φέτος έβγαλαν, μετά από πολλά χρόνια, νέο αλμπουμάκι οι Protest the Hero, μια από τις ελπίδες του prog metal για ένα δίσκο της προκοπής. Δε μας έδωσαν τα μυαλά στα χέρια, τα κατάφεραν να το κάνουν όμως αυτοί εδώ οι πιτσιρίκοι. Ένα άλμπουμ μέσα από το underground, που ακούγεται τόσο καλό όσο οι μεγάλοι της φάσης (Between the Buried and Me, Coheed and Cambria, Periphery) και ίσως πολύ καλύτερο από τα τελευταία μέτρια δισκάκια που μας έχουν κεράσει οι αναφερθέντες.
18
Imperial Triumphant – Alphaville (Century Media)
Προφανώς και γουστάρω να ακούω τρομπέτες παρέα με death metal ρε μλκς. Τι ερώτηση είναι αυτή; Τα περίεργα τυπάκια που ακούνε στο όνομα Imperial Triumphant κυκλοφορούν έναν jazzy extreme metal δίσκο, με πολλές και διάφορες επιρροές που, εν τέλει, έχει ενδιαφέρον και μπορεί να σταθεί. Τι παραπάνω μπορείς να απαιτείς από το μεταλ το 2020; Να προσπαθεί να ακούγεται φρέσκο, ακραίο, ελεύθερο και περιπετειώδες. Έ, πάρ' το και μην γκρινιάζεις. Λίγο μπερδεμένο, αδέξιο, υπερφορτωμένο, αλλά πάντα έτσι ήταν το μέταλ. Γμμν ποζεράδες.
17
SpiritWorld - Pagan Rhythms (ανεξάρτητη κυκλοφορία)
Οι SpiritWorld από τα απύθμενα βάθη της underground σκηνής του Λας Βέγκας, μας φέρνουν ένα ντεμπούτο-διαμάντι κροσοβεράδικου thrash, με μπασαρισμένο ήχο, χαρντκοράδικες γκρούβες, τον Thomas Pridgen των Mars Volta στα ντραμς και άπειρη κάβλα στους στίχους, ώστε να ματώσει και ο τελευταίος θρησκόληπτος γιάπης που δέρνει τη γυναίκα του. Εάν δεν ήταν το πρώτο τους άλμπουμ και αν το είχα σε φυσική μορφή, για να εκτιμήσω πλήρως την καταστασούλα τους, ίσως το Pagan Rhythms ήταν πρώτη πεντάδα.
16
Drain - California Cursed (Revelation Records)
Αντίθετα, το άλμπουμ των Drain κατάφερα και το έπιασα στα χεράκια μου, θαύμασα το εξώφυλλο και άκουσα μέσα από τα αυλάκια αυτό το τερατάκι που ξεπήδησε για να μου καταβροχθίσει την πσυχούλα. Άλλο ένα διαμάντι του thrash metal, όπως πρέπει αυτό να είναι στην crossover διάστασή του. Μόλις 22 λεπτάκια η συνολική διάρκειά του κι όμως, είναι ένα γεμάτο με riffs δισκάκι, που δεν χρειάζεσαι άλλο χρόνο για να το χαρακτηρίσεις full length. Δεν ξέρω αν οι Power Trip συνεχίσουν μετά την απώλεια του Riley Gale, όμως η καλιφορνέζικη party εκδοχή τους, έχει τα φόντα να γεμίσει το κενό.
15
Sacred Outcry - Damned For All Time (No Remorse Records)
Αυτός ο δίσκος πρέπει να έγινε το μεγαλύτερο spam στην ιστορία του ΚΨΜ από γνωστούς χτζμλ κύκλους και σίγουρα δεν είναι αυτός ο λόγος που βρίσκεται εδώ, αφού εγώ συνήθως θέλω να πονάνε. Το Damned for All Time είναι ένας χαμένος θησαυρός του heavy metal, που ευτυχώς βρήκε τον δρόμο του για τα ράφια. Φωνάρα, μελωδίες, ωραία τραγούδια που δεν σου προκαλούν εκνευριστικό déjà vu, τσαχπινιές στα πλήκτρα/sample για την καλοδεχούμενη επικούρα και fantasy θεματολογία για τα nerds όλου του κόσμου.
14
ACxDC – Satan is King (Prosthetic Records)
Σε μια χρονιά που έβγαλαν (ok) άλμπουμ οι AC/DC, εγώ διαλέγω τον πολλαπλασιασμό των ACxDC, οι οποίοι παίζουν εξίσου πολύ καλό rock’n’roll, απλά λίγο πιο γρήγορο. Και λίγο πιο βλάσφημο. Και ελάχιστα πιο ακραίο. Άλλωστε το grind, φίλοι μου, κάνει καλό. Λογικά, επηρεάζει θετικά το νευρικό σύστημα η ακρόαση δίσκων όπως το Satan is King και το κρατάει σε κάποιου είδους εγρήγορση, ώστε να αντεπεξέλθει των άπειρων ερεθισμάτων που δέχεται καθημερινά. Υπάρχει κομμάτι με τίτλο "Back in Black Bloc".
13
Huntsmen - Mandala of Fear (Prosthetic Records)
Φέτος, όλοι οι επιφανείς φασαίοι περίμεναν τους Elder να βγάλουν την heavy/psych/prog δισκάρα που θα τους πάρει τα μυαλά. Τελικά, οι Elder ψιλοαπογοήτευσαν ακόμα και το κοινό τους και τη θέση τους στις προτιμήσεις μας πήραν οι Huntsmen και με διπλό άλμπουμ μάλιστα. Αν και τις φοβάμαι αυτές τις υπερβολές, το Μαντάλα του Φόβου δεν μας έκανε να χάσουμε την υπομονή μας, είχε ανάμεσα στις 13 συνθέσεις του, το πολύ δύο αδιάφορα και σίγουρα περισσότερα από πέντε Σ-Υ-Γ-Κ-Λ-Ο τραγούδια. Περιμένουμε ακόμα περισσότερα, φαίνεται να το έχουν.
12
Blood From The Soul - DSM-5 (Deathwish Records)
Άλλη μια κυκλοφορία που πέρασε και δεν ακούμπησε τα ραντάρ των μουσικών media σε μεγάλο βαθμό, ήταν ο νέος δίσκος των Blood From The Soul. Προτζεκτάρα που περιλαμβάνει Shane Embury (Napalm Death), Dirk Verbeuren (Megadeth, Soilwork, Aborted, Tronos), Jacob Bannon (Converge, Wear Your Wounds, Umbra Vitae), και Jesper Liveröd (Nasum, Burst) είναι κομματάκι ελκυστική. Συνήθως, εμείς δεν τσιμπάμε με τέτοια μαρκετίστικα και δώσαμε λίγες παραπάνω ακροάσεις για να είμαστε σίγουροι. Ένα συνεχές ΧΥΝΝ όλος ο δίσκος, με το ινταστριαλιζέ extreme metal που περιλαμβάνει.
11
Svalbard – When I Die, Will It Get Better? (Church Road Records)
Φοβερός ο νέος δίσκος των Svalbard, κάτι που περιμέναμε πάνω-κάτω. Η νέα γενιά συγκροτημάτων από τη Βρετανία κάνει το κάτι παραπάνω και το σημαντικότερο ρε μλκς: καλλιτέχνες σαν την Serena Cherry, που ηγείται του σχήματος, είναι ειλικρινείς με αυτό που κάνουν. Το ακούς στις ερμηνείες, το διαβάζεις στους στίχους, το αισθάνεσαι στις μελωδίες της μουσικής της. Είναι η αλήθεια που πηγάζει μέσα από μια γενιά που ψάχνει να έρθει στην επιφάνεια. Το ενδιαφέρον σας για αυτές τις μπάντες είναι το χέρι που θα τους τραβήξει προς το φως. Εγώ το άπλωσα.
10
Wytch Hazel - III: Pentecost (Bad Omen Records)
Η τελική δεκάδα ξεκινάει με τους βρετανούς vintage rockers Wytch Hazel, οι οποίοι μας προσφέρουν ένα μοναδικό blend από Thin Lizzy, Wishbone Ash, BOC και NWOBHM, σε έναν δίσκο που ίσως με ξαναβαφτίσει χριστιανό, δεν ξέρω, θα δείξει. Την μουσική που περιλαμβάνει μόνο ευλογημένη μπορείς να την πεις. Φωτεινό, κλασικό hard rock το ορθόδοξο, με μελωδίες που υμνούν τον Θεούλη και τραγουδάρες που σιγομουρμουρίζεις μετά από κάνα δυο ακροάσεις. Σίγουρα είμαστε κάτι σκοτεινοί τύποι με επιθετικά βλέμματα, αλλά κάτι τέτοια άλμπουμ με κάνουν και απορώ τι στον μπούτσο ακούω, ώρες ώρες. ΜΟΝΟ ΓΚΟΣΠΕΛ.
9
Exhalants – Atonement (Hex Records)
Φέτος έβγαλαν δίσκο οι αγαπημένοι Boris και μπορώ να πω ότι δεν ενθουσιάστηκα. Και γενικά φέτος δεν άκουσα τίποτα κοντά σε αυτόν τον ήχο που να με κερδίσει. Όμως πριν λίγες εβδομάδες έπεσε αυτό στην αντίληψη μου, από έναν φίλο της Επιτροπής και οφείλω να τον ευχαριστήσω. Τρελή νοϊζιά, με το μπάσο να οργώνει, τον τραγουδιάρη να νιώθει τους στίχους που φτύνει εδώ και κει, DIY punk/hardcore στυλάκι στην παραγωγούλα που πρέπει να είναι full live και γενικά, ένας από τους καλύτερους «ερασιτεχνικούς» δίσκους που έπεσαν στα χέρια μου φέτος. Δεν θέλουμε να μεγαλώσετε. Μείνετε έτσι, είστε τέλειοι.
8
Mammock – Itch (ανεξάρτητη κυκλοφορία)
Ένας δίσκος που σπαμάρω από τις πρώτες μέρες της Επιτροπής. Και αυτό γιατί μου αρέσουν οι Faith No More, οι Clutch, οι Black Midi, οι Melvins, οι Unsane, οι Jesus Lizard, οι Oxbow, οι Arctic Monkeys. Φαντάσου να μπορείς να βρεις όλες αυτές τις μπάντες, μαζεμένες σε ένα άλμπουμ και να μη θυμίζει τίποτα από αυτές κατ’ ανάγκη. Δεν θα άλλαζα ούτε νότα σε κανένα από τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο Itch, ακόμα και η τραχιά παραγωγή είναι φουλ ταιριαστή, αφού νομίζεις ότι όλο το άλμπουμ είναι one take με την ενέργεια που βγάζει. Τελευταία φορά που γράφω αναλυτικά για αυτόν τον δίσκο, έχω κάνει το χρέος μου στην ελληνική μουσική σκηνή και με το παραπάνω για φέτος, νομίζω.
7
Stygian Crown - Stygian Crown (Cruz Del Sur Records)
Τι ζητάμε από τις μπάντες που παίζουν πιο παραδοσιακό μέταλ ρε μλκς; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ; Ζητάμε να πρωτοτυπήσουν; Όχι. Ζητάμε να παίζουν τεχνικά; Όχι. Ζητάμε να έχουν ακριβές παραγωγές; Όχι. Το μόνο που ζητάμε είναι να στάζουν. Να παίζουν αυτή τη μουσική με τρόπο που να μην προσβάλει την αισθητική. Όχι την αισθητική των μεταλλοπατέρων. Αλλά την αισθητική αυτών που ακούνε μέταλ σήμερα. Ε, οι Stygian Crown με την Melissa Pinion στο μικρόφωνο, έπαιξαν το καλύτερο doom metal τη φετινή χρονιά (δεν πρόλαβα να ακούσω καλά το Opium Warlords, συγχωρέστε με) και αυτό φτάνει για να τους βάλει στην τελική δεκάδα ΧΥΝΝ μέταλ άλμπουμ του 2020.
6
Phoxjaw - Royal Swan (Hassle Records)
Τίτλος: "You Don’t Drink a Unicorn’s Blood". Πόσο μλκια να είναι ένα τραγούδι με τέτοιο τίλο; Η μεγάλη πλάκα είναι ότι θα μπορούσε να είναι τεράστια μλκια. Αλλά είναι ίσως ένα από τα καλύτερα metal τραγούδια που άκουσα μέσα στη χρονιά. Και για να βρίσκεται εδώ το Royal Swan, μάλλον και τα υπόλοιπα τραγουδάκια είναι εξίσου τούμπανα. Και για να μην μακρηγορούμε, δεν είναι απόλυτα metal ο δίσκος, είναι κάπου σε αυτό το μεταίχμιο μεταξύ ήχων που ο καθένας θα το απορρίψει για τους λόγους του. Σαν τους Ghost ένα πράμα. Η νέα αγαπημένη μου μπάντα.
5
Wake - Devouring Ruin (Translation Loss Records)
Τους μάθαμε από το split με τους δικούς μας Dephosphorus. Οι Wake ήταν πάντα σταθεροί στο grind στυλ τους και φέτος, έδειξαν ότι μπορούν να τα καταφέρουν ακόμα καλύτερα αν ξεμακρύνουν λίγο από την ασφάλεια του ήχου. Ένας συγκλονιστικός δίσκος για αυτούς που αναζητούν σκοτεινές μελωδίες, αγχωτικό drumming, ψυχοβγαλτικές καταστάσεις, κλειστοφοβικές δομές και γενικά, αγαπημένοι μου, εδώ είναι δύσκολα τα πράγματα για ευαίσθητες ψυχούλες που το πιο βαρύ που ακούνε είναι Behemoth. Δεν ξέρω τι ζόρια τραβάνε εκεί στα βόρεια του Καναδά, πάντως τόσο πηχτό ήχο, είχα να ακούσω χρόνια. Μπράβο. Όχι, μπράβο.
4
Spectral Lore/Mare Cognitum - Wanderers: Astrology of the Nine (Code 7- I/Voidhanger Records)
10 συνθέσεις από 9 λεπτά και πάνω. Δύο μπάντες που χτίζουν επιβλητική ατμόσφαιρα, παίζοντας το black metal τους με πλήρως ελεύθερο τρόπο. Ακραία επιμονή στις ηχητικές λεπτομέρειες, όπως σε κάθε ambient δισκάρα που σέβεται τον εαυτό της. Βαθύ concept με φιλοσοφικές προεκτάσεις σε σχέση με την ύπαρξη, τον άνθρωπο, τον κόσμο. Ένα αριστούργημα επί 2. Θέλει υπομονή; Ναι. Κακά τα ψέματα ρε μλκς, μερικές φορές το black metal δεν είναι ντάπα ντούπα, τραγιά, ανάποδοι σταυροί και ναζίδια. Είναι κάτι πολύ παραπάνω και ευτυχώς, στη γεωγραφική περιοχή που ζούμε και υπάρχουμε, ο Ayloss έχει αναλάβει αυτή την δύσκολη εργασία του να βγάζει τον ήχο από τα σκατά.
3
Sweven - The Eternal Resonance (Van Records)
Το άλμπουμ αυτό ξεκίνησε από πιο χαμηλές θέσεις μέσα στην χρονιά, όμως είχε τον απόλυτο growing χαρακτήρα, μιας και απόλυτα προοδευτικός δίσκος. Ακατάτακτος, με αυθεντικό ήχο, αποτέλεσμα ενός πειράματος που έκανε ένας μουσικός με ξεκάθαρες death metal επιρροές. Δυσκολεύομαι να περιγράψω τι ακριβώς προσπαθούν να κάνουν οι Sweven, εάν μπορούσα να το βάλω δίπλα σε κάποιον άλλον δίσκο, θα ήταν σίγουρα το ...And As We Have Seen The Storm, We Have Embraced The Eye των Chapel of Disease. Ένα metal άλμπουμ που δεν μπαίνει σε κουτάκια, λίγο death, λίγο heavy, λίγο prog, λίγο psych και το αγόρι μου, εν προκειμένω, ο Robert Andersson. Εγώ είμαι παραπάνω από ok. Βασικά, είμαι ενθουσιασμένος κανένα 9μηνο.
2
Oranssi Pazuzu - Mestarin Kynsi (Nuclear Blast Records)
Δεν είχα βάλει αυτοσκοπό να μην έχω κυκλοφορίες της Nuclear Blast στην λίστα της Επιτροπής. Ούτε και με απασχολεί ιδιαίτερα από ποια εταιρεία κυκλοφορεί ένας δίσκος. Βασικά δεν με απασχολεί καν αν κυκλοφορεί από εταιρεία. Διαπιστώσεις κάνω, όταν βάζω τα πράγματα σε σειρά. Και η αλήθεια είναι ότι έχω διαπιστώσει ότι αρκετές μπάντες χάνουν το μυαλό τους όταν υπογράφουν στους Γερμανούς. Οι Oranssi Pazuzu όχι μόνο δεν το έχασαν, αλλά κατάφεραν ίσως να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, με ένα άλμπουμ που θα κοσμεί την καριέρα τους, που φαίνεται να απογειώνεται. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για την ποιότητα της μουσικής (ας την πούμε ψυχεδελικό metal) που βρίσκεις στο Mestarin Kynsi, απλά ακούστε το με ανοικτό μυαλό και νομίζω η δουλειά θα γίνει.
1
Ulcerate - Stare Into Death and Be Still (Debemur Morti Productions)
Εύκολη φέτος η επιλογή. Οι Ulcerate ήταν πάντα μια top tier death metal μπάντα. Δεν περιμέναμε φέτος να την ανακαλύψουμε. Μας είχε πάρει ήδη τα μυαλά με εκείνο το Destroyers of All του 2011, που νομίζαμε ότι θα παραμείνει η κορυφή της καριέρας τους. Φέτος, όμως, το Stare Into Death and Be Still δεν ήταν απλά καλύτερο. Είναι καλύτερο από πάρα πολλούς κλασικούς δίσκους των 90s. Κι αυτό γιατί οι τύποι έχτισαν ένα ηχητικό κτήνος που εφορμά ενάντια σε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου σου. Για να φτάσει ένα άλμπουμ εδώ σε αυτή την θέση, δεν αρκεί να είναι καλοπαιγμένο, να έχει ωραία τραγούδια, να ψυχαγωγεί το κοινό του. Για να είναι ένα άλμπουμ το καλύτερο μιας σκηνής πρέπει να αλλάζει το παιχνίδι, να αλλάζει τον τρόπο που ακούει μουσική ο κόσμος, να επαναφέρει τη συζήτηση στη μουσική και όχι στο image. Εδώ μλκς δεν έχει χαχανητά, πλακίτσα και ειρωνικά σχόλια. Εδώ έχει μόνο φάπες και αλλαγή της ιστορίας του metal, όπως ζει το metal η γενιά του 2020, όχι του 1980. Καλή χρονιά να έχουμε. Drop mic.
