Εδώ στο Avopolis, παρατήρησα ότι βγάζουν 2 λίστες. Μια για τα καλύτερα εγχώρια άλμπουμ και μια για τα ξένα. Τριπλοτσέκαρα με την Τζαννάτου, ότι το θέμα του site δεν είναι ούτε το αρχέγονο DNA των μουσικών, ούτε η πατριδογνωσία, αλλά οι άνθρωποι εδώ πέρα το κάνουν για να προβληθεί περισσότερο η ελληνική επιχειρηματικότητα και τα ντόπια προϊόντα. Λογικό είναι, ρε μλκς, μια χώρα 10 εκατομμυρίων να μην μπορεί να γεμίσει με κυκλοφορίες την παγκόσμια best of λίστα. Μπράβο στα παιδιά, ειλικρινά, ακριβώς για τον ίδιο λόγο εδώ στην Επιτροπή θα βγάλουμε δύο λίστες. Μια μέταλ και μια για όλα τα υπόλοιπα, αφού δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι θα βρισκόταν ποτέ μέταλ κυκλοφορία στα καλύτερα της χρονιάς. Να είμαστε λίγο σοβαροί. Κανείς δεν νοιάζεται.
Στο σημερινό προτελευταίο Παρατηρητήριο του 2020, θα ασχοληθούμε με τις 20 Μη Μέταλ Κυκλοφορίες του 2020 που η Επιτροπή εγκρίνει για την διαδικασία της Σωτηρίας σας. Η σειρά είναι αξιολογική για το τρίωρο της κατάρτισής της. Λογικά, τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχει ήδη αλλάξει.
20
Ted Poor - You Already Know (Impulse! Records)
Minimal παιξιματάκι από ντράμερ που ξέρει τι θέλει από την τέχνη του και την ζωή του. Συνήθως τα project των τυμπανοκρουστών είναι απείρως καλύτερα από αυτά των κιθαριστών. Ο φτωχός ο Ted αποδεικνύεται πλούσιος σε έμπνευση και παραγωγή ήχου, η οποία είναι για σεμινάριο.
19
The Sorcerers - Ιn Search of the Lost City of the Monkey God (Ata Records)
Ήθελα να βάλω στην λίστα ένα soundtrack γιατί, κακά τα ψέματα, είναι μια κατηγορία μόνα τους. Εντάξει, ταινία μπορεί να μην έχουν οι Sorcerers να ντύσουν, όμως αυτό είναι μια πολύ μικρή λεπτομέρεια. Και γαμώ τους ρυθμούς, αριστοτεχνικο παίξιμο, ινστρουμενταλιά που σε ταξιδεύει σε ιταλικές ταινίες τρόμου και γενικά, οι μάγκες το έχουν φουλ, αναμένω σύντομα να αναλάβουν δουλίτσα σε κανένα b-movie.
18
The Weeknd - After Hours (XO/Republic)
Αφού τον πετσόκοψαν τα Grammys, του προσφέρουμε μια αγκαλιά του ΣΚ για να τον παρηγορήσουμε. Ρε μλκ, μη χαλιέσαι, βολέψου με την τιμητική 18η θέση γιατί μας έσπασαν τα @@ με το "Blinding Lights". Ανεξαρτήτως του spam, αυτή η μίξη r'n'b με σύνθια είναι καλοδουλεμένη, η φωνούλα τίμια, τα χιτάκια που είναι το ζητούμενο, είναι πολλά και καλά, νομίζουμε ότι το αδικήσατε το αγόρι γμμν.
17
Protomartyr - Ultimate Success Today (Domino)
Ποστ πανκ ήρωες ανεβαίνουν την ανηφοριά της επιτυχίας, καβάλα στο γαϊδούρι, θα μπορούσε να είναι ένας επιτυχημένος τίτλος για το φετινό άλμπουμ των Protomartyr. Πάλι το πέτυχαν τα παιδιά, με έναν πιο πολυσυλλεκτικό δίσκο από αυτούς που συνήθως γουστάρουν οι χιπστεράδες. Παρότι λείπουν τα hooks του Relatives in Descent, εμείς ψηθήκαμε από την διάθεση για αλλαγή. Έτσι πρέπει.
16
Swamp Dogg - Sorry You Couldn’t Make It (Joyful Noise/Pioneer Works Press)
Ο Swamp Dogg στη δύση της μεγάλης καριέρας του, είπε να μας κάνει σμπαράλια την πσυχούλα, με έναν σπαρακτικό δίσκο που ηχογράφησε στη μνήμη της εκλιπούσας συζύγου του. Η μεγάλη πλάκα είναι ότι ο τύπος έβγαλε έναν δίσκο εντελώς αλλού σε σχέση με αυτά που έκανε σε όλη την διαδρομή του. Μια βαθιά country, blues, soul κατάθεση ψυχής που σχεδόν με βάζει στον πάγο για περαιτέρω χαβαλέ.
15
CLT DRP - Without the Eyes (Small Pond Recordings)
Πρώτο κομμάτι. Τίτλος: "I Don’t Want to Go to the Gym". Καλά ξεκινάμε. Ούτε εγώ θέλω αν και πρέπει. Βέβαια, τώρα με την καραντίνα, δεν μπορούμε κιόλας. Τρομερή ατυχία. Βασισμένοι στο ελεύθερο το πνεύμα με το οποίο συνθέτουν οι CLT DRP, θα μπορούσες να τους αποκαλέσεις ένα σπασμωδικό μπαστάρδεμα των Bikini Kill με τους Death Grips, ενώ παίρνουν μάτι οι System of a Down. Τρελό, ε;
14
Melt Yourself Down - 100% Yes (Decca)
Η μουσική των Melt Yourself Down στο 100% Yes είναι ένα από τα πράγματα που κάρφωσαν χαμόγελο στα χείλη μου για αρκετό καιρό. Και τους βάζω εδώ για να κάνουν το ίδιο σε εσάς. Είτε με ηλεκτρονικούς ήχους, είτε με σαξόφωνα, είτε με αφρικάνικες τριμπαλιές, τα τυπάκια σε ξεκουνάνε, σε μια εποχή που αυτό είναι τρομερά δύσκολο να επιτευχθεί. Εάν τα «Καγκέλια» ήταν jazz. θα ήταν περίπου αυτό το πράγμα. Is this a crossover episode?
13
Το Πράγμα - Year of the Thing (Trumpetfish Records)
Πάμε στο πραγματικό Πράγμα και τη χρονιά του. Το μόνο άλμπουμ που μπήκε στην λίστα της Επιτροπής και προέρχεται από τον ελλαδικό χώρο, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί με την συνθήκη της Λωζάνης. Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη μάγκες μου, όμως. Αυτή η jazz ίσως να είχε άλλη μοίρα σε κάποια αναπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα και αυτό με θλίβει βαθύτατα. Συνθέσεις σαν το "Black Herman" ανήκουν αλλού, σίγουρα όχι εδώ. Δεν ξέρω πως προέκυψαν, δεν με ενδιαφέρει κιόλας, σημασία έχει να αναδειχθούν και να παραμείνουν στην συνείδηση όσων περισσότερων από εμάς.
12
Sault - Untitled (Black Is) (Forever Living Originals)
Στην ερώτηση «Τι είναι μαύρo;», θα λάβεις πολλές απαντήσεις. Άλλο θα σου απαντήσει ένας ζωγράφος, άλλο ένας επιστήμονας, άλλο ένας φασαίος. Για το 2020 και την Επιτροπή, Μαύρο είναι αυτός ο δίσκος. Ένα μοναδικό άλμπουμ που περιλαμβάνει συμπυκνωμένο ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής που αγαπήσαμε να παίζεται από συνανθρώπους μας, που κάποιοι τους κρίνουν με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Ο αγώνας τους για πραγματική ισότητα, είναι και δικός μας αγώνας. Η μουσική τους είναι και δική μας μουσική. Και αν δεν σας φτάσουν οι 20 συνθέσεις, υπάρχει και το δεύτερο μέρος (Rise) για να σας αποτελειώσει.
11
Songhoy Blues – Optimisme (Fat Possum Records)
Τα desert blues έγιναν trend. Και αυτό είναι καλό για τον κόσμο που εμπορεύεται την μουσική αυτή, κακό για την ποιότητα της μουσικής που συνήθως προκύπτει, γιατί τα κλγδ αρχίζουν και συνθέτουν με manual. Οι Songhoy Blues φαίνεται ότι το κατάλαβαν και κάνουν μια αδιανόητη τρίπλα. Βελτιώνουν την παραγωγή και κάθονται και γράφουν κομματάρες που απλά μια πτυχή τους είναι τα desert blues. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλό, αγνό rock που είτε το λες hard, είτε το λες prog, είτε το λες blues, είτε το λες folk, είναι υπέροχο. Δίσκος που το καλοκαίρι ακούγεται απολαυστικός.
10
Jessie Ware – What’s Your Pleasure? (PMR/Friends Keep Secrets/Interscope)
Δε θα μπορούσε να λείπει η disco δισκάρα της χρονιάς, ρε μάγκες. Η Jessie Ware σαν οικοδέσποινα του party, μας παίρνει από το χεράκι και μας πετάει σε ένα 70s dancefloor που όμοιο του, μόνο άλλος ένα κατάφερε τόσο επιτυχημένα να στήσει, μέσα στην χρονιά. Ντισκομπάλες, στρομπόλια, όλα είναι εδώ, όμορφα τακτοποιημένα σε έναν χειρουργικό synth pop δίσκο, που κάθε μπασογραμμή, φωνητική μελωδία και μπιμπλίκι είναι ακραία σωστά βαλμένο. Δίσκος για να ακούσεις άνετα παρέα με τη μαμά σου.
9
Motorpsycho - The All is One (Stickman Records)
Επιστρέφουμε στο ευρωπαϊκό ροκ, στο οποίο, τα τελευταία χρόνια, την καλύτερη μπάλα την παίζει η Νορβηγία, αφού τα λεφτά από τα πετρέλαια φτάνουν για να ταΐζουν τα παλικαράκια εκεί, τα οποία απερίσπαστα ηχογραφούν στα κόκκινα κάθε χρόνο δισκάρες. Αυτή είναι ζωή. Τουλάχιστον, οι Motorpsycho τιμούν το ψωμάκι που τρώνε και αλλάζουν το ροκ κάθε μα κάθε χρόνο. Φέτος τα ψυχότροπα έπιασαν τόπο και ακούσαμε αυτές τις υπέροχες ξεχειλωμένες κομματάρες που ακούνε οι στονεράδες και νομίζουν ότι κατέβηκαν εξωγήινοι. Από κλασικό ροκ μέχρι ό,τι βάλει ο νους σου, εδώ θα βρεις την υγειά σου, φίλε μου boomer.
8
Liturgy - Origin of the Alimonies (YLYLCYN)
Αγαπημένοι Liturgy, κάθε άλμπουμ σας είναι ένα ταξίδι στο ανεξερεύνητο, μια ωδή στην ελευθερία, ένα μουσικό big bang, στο οποίο μουσικά είδη συμμετέχουν σε ένα gangbang. Πάλι δεν υπάρχουν λόγια την μουσική που θα βρείτε εδώ, μπορείς να την πεις κλασική με έναν περίεργο τρόπο, σίγουρα πειραματική θα την πεις, εμπνευσμένη θα την πεις σίγουρα, εύκολα επεξεργάσιμη δεν την λες, με καμία κυβέρνηση. Το μόνο πρόβλημά μου ήταν ότι θα μπορούσα να την βάλω στην μεταλ λίστα. Αλλά γιατί να την χαντακώσω; Οι μεταλλάδες συνήθως δεν εκτιμούν τέτοια αλλόκοτα πράγματα.
7
Moses Boyd - Dark Matter (Exodus Records)
H jazz σκηνή του Λονδίνου αυτή την στιγμή είναι ίσως μια από τις πιο παραγωγικές σκηνές σε καλή μουσική, στον κόσμο. Οι καλλιτέχνες που δρουν εκεί, συνεργάζονται, δημιουργούν, πειραματίζονται και γενικά την ψάχνουν τη φάση τους, με αποτέλεσμα, όλο και περισσότερος κόσμος να τους παίρνει χαμπάρι. Ο ντράμερ Moses Boyd, ένας από αυτούς που είναι πιο κινητικοί, παίρνει φέτος το ρίσκο να συνθέσει και να κυκλοφορήσει προσωπικό άλμπουμ, χωρίς τα ντραμς του να είναι ο πρωταγωνιστής. Εκεί είναι η μαγκιά των μεγάλων μουσικών, ρε μλκς. Να μην είναι εγωιστές, εγωπαθείς και νάρκισσοι, λες και η μουσική είναι (ατομικό) άθλημα. Αυτά τα λέω να τα διαβάζουν τα ημεδαπά κλγδ που νομίζουν ότι επειδή πήραν 1000 λάηκ παραπάνω, έγινε κάτι. Τίποτα δεν έγινε. Μάθετε μπαλίτσα από τον Boyd.
6
Amaarae - The Angel You Don’t Know (Platoon)
Από την Γκάνα η Amaarae και ο δίσκος της (παρέα με το υπέροχο εξώφυλλο) είναι η απόλυτη τσάμπα μαστούρα. Αρχικά, έλεγα να βάλω το Run The Jewels στην λίστα, όπως συνήθως κάνουν όλες οι λίστες που σέβονται τον εαυτό τους. Έλα, όμως, που η πσυχούλα, η Amaarae θα ερχόταν στον ύπνο μου με αυτή την νεραιδό-μέσα-σε-acid-φωνούλα και θα με στοίχειωνε τα βράδια. Και μλκς αυτό, όσο και να σας αγαπάω, δεν το θέλω. Ένα από τα δισκάκια που έχουν κάνει ένα σχετικό buzz, λογικά οι Ασιάτες θα έχουν δηλώσει απόλυτο ΧΥΝΝ με την πάρτη της, αφού είναι εντελώς f*ckd-up αυτή η φωνούλα. Τη λατρεύω.
5
The Third Mind - The Third Mind (Yep Roc)
Βλέπω στις λίστες μεγάλων μουσικοκριτικών οίκων της Αμερικής και της Μεγάλης Βρετανίας, να υπάρχουν τα άλμπουμ του Bob Dylan και του Bruce Springsteen. Ok, το καταλαβαίνω, είστε χτζρκδες και δεν μπορείτε να ξεκολλήσετε. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είμαι εγώ εδώ. Πάμε λίγο στους The Third Mind του Dave Alvin, να δω κάτι. Αν ψάχνεις να ακούσεις boomer rock που έχει να πει κάτι το 2020, πέρα από παραγωγές, αναγνωρίσιμες φωνές και αναμνήσεις, εδώ είσαι ρε μλκ, μην την ψάχνεις αλλού. Alt-country, ψυχεδέλεια, οι καλύτερες κιθαριστικές solo γραμμές που άκουσα μέσα στη χρονιά και γενικά, η Καλιφόρνια στα καλύτερα της.
4
Thundercat – It is What It is (Brainfeeder)
Το αντίπαλο δέος στην jazz σκηνή του Λονδίνου, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι το παρεάκι του Kamasi Washington. Ο μπασίστας Thundercat, ως κομμάτι αυτού, ήδη βρήκε τον δρόμο του με το υπερεπιτυχημένο Drunk πριν τρία χρόνια και φέτος, λέει να το πάει πιο σκληρά και όπου τον βγάλει. Η μεγάλη πλάκα είναι ότι το τυπάκι το έχει, όσο και αν φαίνεται λίγο τρελιάρης στην εξωτερική του εμφάνιση. Δεν κρίνουμε. Είναι μεγάλο μυαλό, όμως. Τα βάζει κάτω και φτιάχνει μια διπολική υπερδισκάρα που χωρίζεται ανάμεσα στην πειραματική φανκιά (;) και την αλτέρνατιβ τζαζ (;) με τρόπο που είναι απολαυστικός. Τα χαστούκια που πέφτουν είναι αλλεπάλληλα και όσο συνηθίζεις, σου αρέσει κιόλας.
3
Ian Chang - 属 Belonging (City Slang)
Άλλος ένας ντράμερ στην λίστα μου και ειλικρινά, αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια. Φέτος, εν τω μεταξύ, έφυγαν από την ζωή πάρα πολλοί σπουδαίοι ντράμερς και ίσως το σύμπαν προσπαθεί να επαναφέρει την παγκόσμια ισορροπία στην αναλογία κιθαρίστες-ντραμερς-μπασίστες. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, ο Ian Chang δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, ουσιαστικά είναι ένας καλλιτέχνης ολοκληρωμένος, με βαθιά γνώση των ηλεκτρονικών ήχων και αυτό το αποδεικνύει στο Becoming. Ένας υπερσύγχρονος δίσκος που και μόνο οι ήχοι που περιλαμβάνει είναι αντικείμενο εξέτασης από μόνο του. Η μουσική του απρόβλεπτη, ξεκάθαρη στους σκοπούς της και ψυχαγωγική σε βάθος χρόνου.
2
Mildlife – Automatic (Heavenly Recordings)
Εάν υπήρχε δικαιοσύνη στην μουσική, αυτός θα ήταν ο απόλυτος rock δίσκος της χρονιάς σε ένα έτος που η pop πήρε λίγη λάμψη από την απόλυτη κυριαρχία της hip-hop. Τεσπά, οι Mildlife κατάγονται από την Αυστραλία, μια χώρα που για πολλούς δεν υπάρχει και όλοι οι κάτοικοί της είναι ηθοποιοί. Έτσι, λογικά και οι Mildlife δεν υπάρχουν και αυτή τη μουσική που ακούτε από τα παλικαράκια, τη φτιάχνει κάποιο πρόγραμμα του Matrix. Fair enough. Εγώ καλύπτομαι απόλυτα με όλο αυτό, γιατί, εντάξει, ό,τι ακούτε εκεί μέσα είναι αρκετά έως πολύ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Από τις περιπτώσεις που αν δεν τους δω να τα παίζουν μπροστά μου, ζωντανά, δεν πιστεύω απολύτως τίποτα. Κανονικά θα το βάζαμε πρώτο το Automatic, αλλά κρατάμε μια πισινή, μήπως και σκάσει η συνωμοσία και γίνουμε ρεζίλι.
1
Dua Lipa - Future Nostalgia (Warner)
Παρατηρήσαμε στις λίστες ανά τον κόσμο, ότι οι μουσικοί συντάκτες, σε τεράστιο ποσοστό, έχουν σνομπάρει το άλμπουμ που, κατά γενική ομολογία, τεράστιο ποσοστό της ανθρωπότητας έχει ακούσει, λαηκώσει, λατρέψει, κάνει βιντεάκια, διασκευάσει, τραγουδήσει κτλ κτλ. Αυτό σημαίνει είτε ότι κάποια δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας έχουν κακό έως μέτριο αισθητήριο ή οι χίλιοι ασουμε μουσικοκριτικοί, έκριναν ότι το άλμπουμ είναι μια μέτρια φασούλα που απλά έτυχε τα μεγάλα funds να πλασάρουν στα κλγδ και τσουπ: επιτυχία. Εμείς προφανώς επειδή αγαπάμε ό,τι σας πονάει και φέτος το άλμπουμ της Dua Lipa πόνεσε πολύ όσους είναι αντιδραστικοί στα trends, λέμε να το βάλουμε στην απόλυτη πρώτη θέση της λίστας μας, γιατί ήταν και είναι, κακά τα ψέματα, γλυκοί μου, το απόλυτο άλμπουμ της χρονιάς. Και όταν καταφέρνει ένα δισκάκι να μαζέψει κόσμο δίπλα του για τους σωστούς λόγους (πχ αυτές οι γμμνς μπασογραμμές που διαπερνούν όλες τις συνθέσεις), εμείς είμαστε εδώ για να μην μασάμε το λόγια μας.
Την επόμενη Δευτέρα η λίστα με τις μέταλ κυκλοφορίες που μας αρρώστησαν φέτος.
-1.jpg)
