Έφερε το ανυποχώρητο σκοτάδι της μουσικής του στην κατάμεστη Αγγλικανική Εκκλησία, όπου πρόσφερε μια τελετουργία της άρνησης, δοσμένη με το είδος της υποβλητικότητας την οποία νιώθει κανείς μπροστά σε μια απέραντη συναισθηματική έρημο...

Η 1η μέρα του νέου φεστιβάλ πέτυχε πλήρως τους στόχους της, με τα τραγούδια του Γιάννη Αγγελάκα να κορυφώνουν τη βραδιά παίρνοντας υπέροχο σχήμα καθώς απευθύνονταν στους πάντες: στους εστέτ, στους πνευματώδεις, στους σαρκαστικούς χιουμορίστες, στα wannabe φρικιά, σε όσους έζησαν (έστω ξώφαλτσα) τις Τρύπες...

Με πολλή ενέργεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, κέντησε κλίμα χαρμολύπης στο κατάμεστο club του Σταυρού Του Νότου, όπου ο κόσμος ζητούσε «κι άλλο» μέχρι περασμένα μεσάνυχτα...

Με τη στεντόρεια και χειμαρρώδη φωνή της σε πρώτο πλάνο, λάμπει κάθε Δευτέρα στη σκηνή του El Convento Del Arte ως ερμηνεύτρια, γυναίκα, μάνα, νοικοκυρά, femme fatale, αλλά και ως μόρτισσα, μπερμπάντισσα, γλεντζού...

Εμφατικό sold-out για τη νυν παρέα του Dirk Polak, ο οποίος έφερε στη Death Disco κάτι από το αυθεντικό post-punk πνεύμα της δεκαετίας του 1980, δίνοντας μία ακόμα εξαιρετική συναυλία στα μέρη μας...

Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε στη Death Disco για τους post-punk βετεράνους και χάρη στον frontman Peter Slabbynck χόρεψε και πέρασε καλά. Ταυτόχρονα, όμως, έγινε φανερό πόσο παρωχημένο και ακίνδυνο ακούγεται πια αυτό που παίζουν...

Η αναλογική γοητεία του Φοίβου Δεληβοριά, η καλά δεμένη μπάντα που τον συνοδεύει και η φυσικότητα στην πρόζα έμειναν από καύσιμα τη στιγμή της εμφάνισης της Μαρίνας Σάττι, καθώς το δικό της πρόγραμμα απευθυνόταν σε εκείνους τους πολίτες του κόσμου στους οποίους κατά βάθος λείπει το χωριό...

Η καλύτερη εμφάνιση των Αμερικανών στην Ελλάδα, με τη μεγαλύτερη setlist που έχουν εκτελέσει επί σκηνής στη μέχρι τώρα καριέρα τους, αλλά και μία από τις καλύτερες συναυλίες (από την άποψη του ηχητικού αποτελέσματος) που έχουν πραγματοποιηθεί στη χώρα μας...

Κάπου χάθηκε η ευκαιρία να αποτελέσει η παράσταση ένα θέαμα υπερβατικό, όμως η Τσέλια Κοστέα απέδωσε μια εξαιρετική Τόσκα, με το κοινό να επευφημεί θερμώς στην άρια “Vissi D’Arte, Vissi D’Amore”...

Έφυγαν καταχειροκροτούμενοι από το γεμάτο Temple, παρουσιάζοντας έναν ευφυή, ανήσυχο και πολυδιάστατο ήχο, ο οποίος δεν θέλει να περιορίζεται στις τυπικές ροκ φόρμες, ακόμα κι αν σε στιγμές ντύνεται στα πλουμιστά χρώματα της ψυχεδέλειας...