Μια μπάντα από το Τουσόν της Αριζόνα σε περιοδεία στην ελληνική επαρχία; Ακούγεται σαν αστείο, κι όμως συνέβη, καθώς οι Myrrors εμφανίστηκαν διαδοχικά σε Βόλο, Ιωάννινα, Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Σέρρες. Κάτι θα πρέπει να είχαν κάνει πολύ καλά όταν πρωτοήρθαν στα μέρη μας (στη Death Disco, το 2015), δεν εξηγείται αλλιώς.
Αυτό το κάτι θα το διαπιστώναμε με τα αυτιά μας όσοι και όσες παρευρεθήκαμε στην αθηναϊκή τους εμφάνιση και γεμίσαμε το Temple στα όρια του sold-out. Θα διαπιστώναμε επίσης πως ο χαρακτηρισμός των Myrrors ως ένα «desert-rock» ή «psych-rock» σχήμα είναι μάλλον αποτέλεσμα μιας κάποιας αμηχανίας να μπει κάτω από αναγνωρίσιμη ταμπέλα ένας ήχος που είναι αρκετά πιο ευφυής, ανήσυχος και πολυδιάστατος. Ένας ήχος ο οποίος φυσικά και ντύνεται σε αρκετές στιγμές με τα πλουμιστά χρώματα του ψυχεδελικού ροκ, όμως δείχνει πάντοτε έτοιμος να ξεφύγει σε διάφορους πειραματισμούς και σε αναζητήσεις αρκετά πιο εσωτερικής καύσης.
Οι Myrrors δεν βιάζονταν να φέρουν τα πράγματα σε πιο στρωτές και πιο εύκολα επικοινωνήσιμες προς το κοινό περιοχές. Αντιθέτως επέμειναν σε καταβυθίσεις και εξερευνήσεις, κρατώντας ή και προεκτείνοντας τη μεγάλη διάρκεια που έτσι κι αλλιώς έχουν οι συνθέσεις τους. Σε 2-3 τέτοια σημεία εμφανίστηκε το φλάουτο του Grant Beyschau (σε ένα και το σοπράνο σαξόφωνο), δίνοντας επιπλέον ηχοχρώματα μέσα στο όλο συχνοτικό νέφος (έτσι π.χ. ξεκίνησαν το λάιβ). Ξεχώρισε επίσης το βιολί του Miguel Urbina, το οποίο ίσως εξηγεί γιατί κάποια στιγμή πέρασαν φευγαλέα από το μυαλό μου οι Καναδοί Esmerine.
Γενικώς, φαντάζομαι πως τέτοιες στιγμές μερικοί/ες τις εξέλαβαν ως «κοιλιές» ή (δυστυχέστερα) ως ευκαιρία για ψιλοκουβέντα. Προσωπικά τις θεώρησα ως δείγματα ενός γκρουπ που δεν θέλει να περιορίζεται στις τυπικές ροκ φόρμες, αλλά ψάχνει μαζί μ' αυτές και έναν μετεωρισμό ή έναν κάπως πιο τελετουργικό χαρακτήρα –δύο επιρροές που εμφανίζονται στο δελτίο Τύπου, οι Amon Düül και ο Terry Riley, δίνουν σίγουρα ένα στίγμα. Όλα βέβαια είναι διαλεκτική, κάτι που σημαίνει ότι μέσα σ’ εκείνες τις αραιώσεις επωάζονταν κι οι εκρήξεις ή τέλος πάντων το γύρισμα που θα μας έφερνε σε πιο ξεκάθαρες ροκ περιοχές. Στις 2 σχεδόν ώρες που διήρκησε το set τους, οι Myrrors κινήθηκαν με αξιοσημείωτη επιτυχία μέσα σε αυτήν τη διαλεκτική.
Με το πιο γνωστό τους κομμάτι, το “Warpainting”, να ακούγεται στο encore, οι Myrrors νομίζω πως μας ικανοποίησαν όλους και όλες. Έφυγαν καταχειροκροτούμενοι και ανανέωσαν το ραντεβού τους για την επόμενη φορά, η οποία όπως φαίνεται δεν θα αργήσει ιδιαίτερα.
Πριν από τους Myrrors, στη σκηνή του Temple εμφανίστηκαν οι Bonnie Nettles. Το αθηναϊκό σχήμα έκανε μια καλή εμφάνιση, η οποία υποψιάζομαι ότι του χάρισε κάποιους καινούργιους συμπαθούντες. Κι η αλήθεια είναι πως η ψυχεδέλειά τους, εκείνη που διέρχεται μέσα από τους Stone Roses, έχει καλά παιξίματα κι ένα σταθερό γκρουβ, το οποίο λειτουργεί αξιοπρεπώς στις συνθήκες του λάιβ. Προσωπική μου γνώμη, ωστόσο, ότι η μουσική τους είναι αρκετά τετραγωνισμένη, χωρίς πολλά περιθώρια εκπλήξεων. Περί ορέξεως, θα μου πείτε…
{youtube}SvFSIWY2nto{/youtube}
