Indie pop για τις μικρές, ευαίσθητες μάζες. Αυτό μας είπαν πως παίζουν οι Model Spy, λίγο πριν κατέβουν από τη σκηνή της Death Disco, ρίχνοντας την αυλαία του Meet Up Festival της Make Me Happy Records. Την προηγούμενη βραδιά οι My Wet Calvin είχαν γιορτάσει μαζί μας είκοσι χρόνια παρουσίας στα μουσικά τεκταινόμενα της πόλης, ενώ οι Viceroy είχαν κλέψει τις εντυπώσεις, εκπλήσσοντας το κοινό με την νεανική μεν, υψηλών στάνταρ όμως παρουσία τους.
Την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου, μια χούφτα φίλοι και γνωστοί βρέθηκαν ξανά στο στενό της Ωγύγου, αυτή τη φορά για να ακούσουν ζωντανά τον French Fry και τους The Model Spy.
Ο πρώτος, με μιά καλτ (μα καθόλου κιτς) 70s παρουσία, μαύρα γυαλιά ηλίου και μπλουζάκι με το μότο “ i <3 my hot girlfriend” παρουσίασε δέκα κομμάτια με επιρροές από την indie pop ως το garage punk, με φωνητικά που ανά σημεία θύμιζαν τον Lux Interior. Οι έντονες παραμορφώσεις στα πετάλια και η επιτηδευμένα κουλ αισθητική συναντούσαν τους στακάτους ρυθμούς του Aki Rei στα drums, ο οποίος αποδεικνύει σε κάθε περίσταση το μεγάλο ταλέντο του. Τα μεταξύ τους συνομωτικά χαμόγελα μας έκαναν να χαμογελάσουμε μαζί τους και να απολαύσουμε ένα θερμό σετ, λίγο πριν την εμφάνιση των The Model Spy.
Σχεδόν μία ώρα αργότερα, λοιπόν, ανέβηκε στη σκηνή της Death Disco η “The Model Spy orchestra”, αποτελούμενη από τον πυρήνα της μπάντας, τους Βαγγέλη Κυριακάκη και Κωνσταντίνο Βαβούση, τον Μάριο Αγουρίδη στα τύμπανα να αντικαθιστά τον Κρίτωνα Μπελόνια που απουσίαζε για προσωπικούς λόγους, αλλά και τους φίλους τους - την Δεσποινίς Τρίχρωμη, τον Θωμά Γουναρόπουλο aka Metaman και φυσικά τους σταθερούς συνεργάτες τους My Wet Calvin. Επτά τα άτομα επί σκηνής, και τα μάτια μας σταματούσαν πότε εδώ, πότε εκεί, στον επιμελή Metaman, την γλυκύτατη Δεσποινίς Τρίχρωμη, τον πολυμήχανο Άρη Νικολόπουλο, τον απολαυστικό Λεωνίδα Οικονόμου - μα περισσότερο, τον Βαγγέλη Κυριακάκη που έδειχνε πραγματικά να το απολαμβάνει. Κι αυτή η χαρά μεταφερόταν και κάτω από το stage, με κάθε άκουσμα παλιού και νέου κομματιού, με λαμπρές στιγμές τα “Sweet times, shooting star”, “Spectacular” και “Three dots you”, αλλά και το cover στο “Sensitive” των The Field Mice, που φόρτισε την ήδη γεμάτη συναισθήματα ατμόσφαιρα.
Και θα με ρωτήσεις, ωραία, αυτή ήταν μια συμπαθητική indie pop νύχτα στο κέντρο της πόλης. Και τι μ’ αυτό; Και θα σου απαντήσω, πως εκείνο το βράδυ ήταν η απόδειξη πως ένα μέρος της εγχώριας «σκηνής» επιμένει διακριτικά, τρυφερά και απολύτως αυθεντικά να υπηρετεί το ιδίωμα που την μεγάλωσε, καταφέρνοντας να κρατήσει όμως μέσα της ζωντανό το παιδί που μαγεύεται από την ομορφιά του κόσμου. Και, τελικά, ακόμη προσπαθεί να διατηρεί την αθωότητά της και να τη μοιράζεται με τις δικές της μικρές, ευαίσθητες μάζες.
