Πρέπει να μιλήσουμε για τους Viceroy: Το indie στα καλύτερα του, σχεδόν μας ταξίδεψε στα '90s και λες δεν μπορεί από παιδιά που δεν έχουν ζήσει τους Pavement να παίζουν σαν κι αυτούς, κι όμως μπορεί, και από τις λίγες φορές που ένα support σχεδόν άγνωστο κρατάει το κοινό τόσο καλά, κι ο κόσμος όχι μόνο δεν αραιώνει αλλά πυκνώνει σιγά σιγά, γιατί διαδίδεται από στόμα σε στόμα στην Ωγύγου τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Death Disco ή οι κιθάρες τους πλημμυρίζουν τον δρόμο και σβήνουν όλοι τα τσιγάρα για να μπουν. Χαμογελαστοί, σχεδόν επαγγελματίες με υλικό άρτιο κι ένα coolness που δύσκολα συναντάς σε μουσικούς-φοιτητές, μπάντα ενωμένη, σφιχτά δεμένη- σχεδόν δεν καταλαβαίνεις που σταματά το όργανο του ενός και αρχίζει του άλλου- σε ένα session 10 ολοκληρωμένων δημιουργιών με φανταστικά φωνητικά και κιθάρες, μπάντα από αυτές που θα ψάξεις όταν επιστρέψεις στο σπίτι και θα βάλεις de facto στις λίστες του 2025.
Λίγο μετά τις 11.00 οι Calvin στη σκηνή κι ένα δάκρυ κυλά για την μπάντα που περάσαμε 20 χρόνια μαζί και τώρα ξεκινά το επετειακό αυτό live με Roxette και ναι, “It must have been love” και λίγα λέμε, αγαπημένοι Λεωνίδας, Άρης, Βαγγέλης και Κώστας και κοίτα να δεις πως ένα Σάββατο βράδυ στου Ψυρρή ένας χιονάνθρωπος, ένας Bίκινγκ, ένας μάγος κι ένας πιγκουίνος μπορεί να σου κλέψουν την καρδιά.
Setlist όπως πάντα φροντισμένο, σφιχτό και εύστοχο με παλιά αγαπημένα από τα “All Great Events” και “Happened Before” -κι εμείς ποτέ δεν θα ξεπεράσουμε τα “Bess McNeal”, “Sweet ‘n’ Sour” και “Alice Says”- αλλά και τα προσωπικά αγαπημένα “Laps” και “The Light Will”, το πιο πρόσφατα “Μελαγχολία” -διασκευή στο “Melancolia” του Peppino Di Capri-, θα θέλαμε κάποια στιγμή και ένα radio edit του Χαμομηλιού για να παίζεται στα live, κάθε κομμάτι ένα κομμάτι της ζωής μας από τις τελευταίες δεκαετίες. Από μια ζωή εργένικη στα Εξάρχεια και τα πρώτα live στα Yuria στη Διδότου, μέχρι σχέσεις, χωρισμούς, παιδιά, γεννητούρια, φιλίες που ήρθαν, φιλίες που έφυγαν και πήγαν αλλού , παιδικές χαρές, λούνα παρκ, νοσοκομεία, αναβάσεις, καταβάσεις, πτυχία, γυμναστήρια, νησιά, βουνά, μετακομίσεις, εκλογές, γιορτές, επετείους, ολυμπιακούς αγώνες, οικονομική κρίση, πανδημία, ζωή σόλο, ζωή σε μπάντα, οι My Wet Calvin ήταν πάντα εκεί μια Παρασκευή ή ένα Σάββατο, να ντύνουν όλες αυτές τις στιγμές με το shoegaze soundtrack της ζωής μας.
Στη Death Disco την πρώτη μέρα του Meet Up Festival αυτού του μικρού διήμερου φεστιβάλ της Make Me Happy Records όλα αυτά βγήκαν μπροστά με ένα τεράστιο συναίσθημα χαράς και συγκίνησης, γιατί ήμασταν πάλι όλοι εκεί, αγαπημένοι ανάμεσα σε αγαπημένους σε ένα κοινό χορό για τα 20 χρόνια γιορτή. Ο Άρης και ο Λεωνίδας συνεπείς σε ό,τι κάνουν, χάνονται και ξαναεμφανίζονται χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα όσων μας προσφέρουν. Κι είναι ένα πακέτο ολόκληρο με μουσική, artwork -με συνεργό στο έγκλημα το “Roleplay”-, ακολουθώντας την DIY πρακτική, ρομαντικοί κι επαγγελματίες μαζί μοιράζουν τον “Κισσό” που έφτιαξαν μαζί με τον αγαπημένο Βεσλεμέ -και πρωτοακούσαμε το 2018 σε εκείνο το υπέρτατο επίσης επετειακό live για τα 10 χρόνια Λατέρνατιβ-, σε ένα CD αυτοέκδοση με θήκη αυτοσχέδια από χειροποίητο μπαρούτι, ανταλλάσσουν χαμόγελα και βλέμματα χαράς μεταξύ τους και με τους δικούς τους ανθρώπους που στέκονται μπροστά στη σκηνή και τους στηρίζουν δυο δεκαετίες τώρα, μεταφέρουν την αγάπη τους για την μουσική στους νεότερους, τις αναμνήσεις τους από κάποιο βεστιάριο, τις αστείρευτες ιδέες του, το πάθος τους για το διαφορετικό, την μεταξύ τους φιλία με μια αίσθηση κι αισθητική που βρίσκει κέντρο πάντα.
Σάββατο 7 Δεκέμβρη σκορπίσαμε μεσάνυχτα στα βρεγμένα στενά του Ψυρρή με χαμόγελα φορτισμένα, ηδονικά που άντε να εξηγήσεις σε αυτούς που βρίσκεις μετά τι έγινε στη Death Disco και χαμογελάς σαν χαζό.
“Make Me Happy Records” όνομα και πράγμα.
Ευχαριστούμε.
