Στην παρέα, κάθε Αύγουστο, υπάρχει ένα νησί (καλά μπορεί να υπάρχουν και περισσότερα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και ένα τραγούδι από τις λίγες, μαγικές ημέρες που περνάμε όλοι μαζί σε αυτό το ένα νησί, που μένει. Γίνεται το τραγούδι αυτού του νησιού, αυτού του καλοκαιριού, αυτού του Αυγούστου, αυτό που ακούμε όλη τη χειμερινή σεζόν που θα ακολουθήσει για να θυμόμαστε και να σχεδιάζουμε τα επόμενα, αυτό που θα δώσει ασίστ το επόμενο καλοκαίρι, τον επόμενο Αύγουστο στο επόμενο. Το φετινό καλοκαίρι ο κλήρος έπεσε στο “Θανάτω Θάνατο Πατήσια” των Νεκροτσουλήθρα. Σίγουρα η παρέα μου δεν ήταν η μόνη τέτοια σε ολόκληρο το ανισόπεδο τρίγωνο Κυκλάδες – Δωδεκάνησα – Βόρειο Αιγαίο. Ίσως να είναι η μόνη βέβαια που σε κάθε soundtrack, κάθε στιγμής της -γενέθλια, γιορτές, εγκαίνια σπιτιών, πρωτοχρονιές και κοπή τη πίτα-, περιλαμβάνεται σε περίοπτη θέση, μεταξύ μιας ετερόκλητης και συχνά αμφιλεγόμενης αφρόκρεμας hits, σε θέση που για την ακρίβεια προκαλεί σεληνιασμό το «Μια Φορά» του Δημήτρη Κοργιαλά ft. Κατερίνα Μουτσάτσου. Ίσως πάλι και όχι. Ναι, μετά το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο Gagarin, σίγουρα όχι.
Ο δαιμόνιος νους που σκέφτηκε να σχεδιάσει και να οργανώσει ένα live που θα ξεκινάει με τον Δημήτρη Κοργιαλά και θα τελειώνει με τους Νεκροτσουλήθρα πρέπει να κυκλοφορεί στα ίδια σοκάκια με τα λοκάλια της Ψιμύθου και γι’ αυτό ανταμείφθηκε με ουρές έξω από το Gagarin που το στέκι της Λιοσίων βλέπει τελευταία κυρίως σε νύχτες με hip hop ενδιαφέρον, από τον Νέγρο του Μοριά μέχρι το crew της Griselda Records.
Σε ένα Gagarin 205 γεμάτο λοιπόν από νωρίς, αφού αυτό το opening act κανείς δεν θα ήθελε να το χάσει, o been-there-done-that Δημήτρης Κοργιαλάς μας θύμισε ότι δίκαια υπήρξε μια από τις καλύτερες «εναλλακτικές» πινελιές στην παλέτα του mainstream ελληνικού music industry των ‘00s κερδίζοντας με την μπάντα του ένα μεγάλο respect. Με το «Μια Φορά» να δονεί πλατεία και εξώστη και δεκάδες ανθρώπους να απογειώνονται στον αέρα που χορεύει το παζλ των νεανικών τους αναμνήσεων και τα «Μπράβο Δημήτρη» να δίνουν τα σπέκια μπήκε φαρδιά πλατιά η υπογραφή σε ένα πρώτο μισό της βραδιάς κάτι παραπάνω από επιτυχημένο. Έτοιμοι για το takeover από ένα από τα πιο ιδιότυπα acts των τελευταίων ετών, φύγαμε, πάμε.
Ένα μικρό stand από αυτά που θα έστηνες πρόχειρα για να ακουμπάνε τους καφέδες τους οι μάστορες στην ανακαίνιση του σπιτιού σου σκεπασμένο με μια σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πάνω του κανά δυο στοιχεία του βασικού εξοπλισμού ενός producer. Ένα πενηνταράκι Honda, στρογγυλοφάναρο κατευεθείαν βγαλμένο από τις βιντεοκασέτες των ‘80s. Και μια ντουζίνα crew με την στολή της εποχής μας, adidas, γυαλιά ηλίου και λοιπές βιντατζιές από τα ‘90s (ναι έγιναν και τα ‘90s vintage) να σκάει μπούγιο στη σκηνή, αντιπερισπασμός και παραλλαγή για το ντουέτο των Νεκροτσουλήθρα που βγήκε με μπαλακλάβες και full face και τα σάρωσε όλα αστραπιαία. Όλο το Gagarin χοροπηδάει φωνάζοντας απενεχοποιημένα ότι είναι «για πάντα μπαούλο» και «cyber κάγκουρας» και το πάρτι συνεχίζεται, πάνω στη σκηνή με τους φίλους των Νεκροτσουλήθρα να εξυπηρετούν ιδανικά το σκηνικό εύρημα της εμφάνισης και από κάτω το κοινό να καταρρίπτει τον μύθο που λέει ότι «κάτι τέτοια τα ακούει μόνο η Gen Z». Όλοι τριγύρω, εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, ακόμα και μερικοί σαραντάρηδες, μικρά και κάπως μεγαλύτερα παιδιά με στρας στα μάτια και τιράντες παγιέτα, η φίλη σου η δικηγόρος με Τ-shirt “Brat” κι ο άλλος φίλος σου, που πιθανόν έχει χτίσει το Gagarin στα proper κιθαριστικά live και μάλλον είδε φως και μπήκε χορεύουν ξετρελλαμένοι στον ρυθμό αυτού του μπάσταρδου pop rave πάρτι, που φλερτάρει απενεχοποιημένα με την trash αισθητική της σχολής της eurotrance, της Eurovision και των πάρτι στο Πλυντήριο με «ποπ ελληνικά» και τη μεγαλωττίζει σε ένα φρέσκο, σύγχρονο, αστείο, έξυπνο, απενοχοποιημένο δρώμενο από την εποχή του για την εποχή του. «Δεν ξέω αν υπάρχει μετά και δεν με νοιάζει θέλω μόνο μαζί σου να χορεύω».
Σε κάποια intros νομίζεις ότι θα σκάσει ο Διονύσης Σχοινάς α λα Keanu Reeves να μας τραγουδήσει «Μου Ταιριάζεις Σου Ταιριάζω» σε κάποια άλλα ψάχνεις στο δωμάτιο τον Europapa Joost Klein και την αδικοχαμένη περσινή συμμετοχή του στη Εurovison. Όποιος ψάχνει βρίσκει και ανταμείβεται με tracks όπως το «Παπαθεμελής Express» ένα κορυφαίο παράδειγμα της σατιρικής στιχουργικής οξυδέρκειας με την οποία κάνουν τη διαφορά τους οι Νεκροτσουλήθρα, καταφέρνοντας να μιλήσουν για την κοινωνία και την πόλη από μια οπτική γωνία την οποία πολλοί από εκείνους που «ρυθμίζουν» την κοινωνία και την πόλη τείνουν να θεωρούν «καμένη», «ασόβαρη» και «άξια της μοίρας της», ξεχνώντας ότι στο τέλος της μέρας ο βασιλιάς είναι γυμνός και αυτό φαίνεται με γυμνό μάτι από κάθε γωνιά. «Το πιο ωραίο ξεφτιλίκι», «666» και κράτα το “Fomo” για το τέλος, λίγο πριν προελάσει το «Θανάτω, Θάνατο Πατήσια» και οι Νεκροτσουλήθρα καληνυχτίσουν μέχρι την επόμενη φορά.
Ένας δογματικός πιουρίστας λαϊβάς θα είχε ενδεχομένως ένα βουνό ενστάσεις για το αν μια τέτοια εμφάνιση με απλές, σχεδόν παιδικές πολλές φορές ακολουθίες από beats και synth effects και προηγραφημένα σχεδόν τα πάντα εκτός από τα φωνητικά ταξινομείται ως μουσικό live. Ενδεχομένως να έπεφτε να μας πλακώσει και να είχε και τα δίκια του. Αυτό που συμβαίνει όμως και η ενέργεια που εκλύεται στις εμφανίσεις των Νεκροτσουλήθρα κοιτάνε στα μάτια, από το δικό τους hood, την απήχηση των μεγαλύτερων live acts. Είναι κάτι αταξινόμητο, μοναδικό, δεν παίρνει τον αυτό του στα σοβαρά. Είναι ένα μπάσταρδο πάρτι, ένα πάρτι δρώμενο για μπάσταρδες γενιές, όπως η δικιά μας, όπως αυτές που είναι ήδη εδώ για να πάρουν σκυτάλη, όπως αυτές που έρχονται. Κι όποιος λέει ότι το μπάσταρδο είναι κακό, αν μη τι άλλο, δεν έχει θέση σε αυτό το πάρτι.
