«Είστε έτοιμοι να μπείτε σε ένα απόλυτα safe space. Στο SMUT μπορούν να συμβούν τα πάντα, αρκεί να υπάρχει συναίνεση και, προφανώς, ο χώρος είναι συμπεριληπτικός και δεν ανέχεται παραβατικές συμπεριφορές. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο απαγορεύονται αυστηρά. Θα πάτε στο κορίτσι εδώ στην είσοδο και θα βάλει αυτοκολλητάκι στις κάμερες του κινητού, μπρος-πίσω.»
Περασμένα μεσάνυχτα, σπρώχνω την πόρτα, μπαίνω. Σκοτάδι, υποψίες ζεστού κόκκινου ατμοσφαιρικού φωτός. Μπροστά ένα κλουβί, πίσω ένα dark room διαχωρισμένο με μεταλικό συρματόπλεγμα. Δεξιά και αριστερά του κλουβιού, live band (κιθαρίστας-μπασίστας, drum pad). Η επόμενη ώρα περνά χωρίς κάτι αξιοσημείωτο, πίνουμε ποτό με την παρέα μου και κάνουμε catch-up, σαν σε ένα οποιοδήποτε μπαρ. Το ρολόι γράφει πια 1 και, το κομμάτι της FKA Twigs που ακούγεται σωπαίνει, το show ξεκινά: Κουβαλούν την Τάμτα στα χέρια, ξαπλωμένη ανάσκελα, και την βάζουν μέσα στη σκηνή-κλουβί, ακούγονται λόγια της Λένας Πλάτωνος, σαν να γίνεται κάποια ιεροτελεστία και πρέπει πριν από όλα, να πάρει από εκείνη το χρίσμα. Φορά ένα αλλόκοτο δερματί λαστέξ κοστούμι που την κάνει να μοιάζει εξωγήινη ή κατασκεύασμα επιστημονικής φαντασίας. Γύρω της χορευτές χωρίς φύλο, ψιλόλιγνες μορφές με kinky ρούχα και αξεσουάρ και "slay" ύφος. Από το πρώτο χορευτικό γίνεται σαφές πως είναι όλο δουλεμένο -με το creative direction του Bill Roxenos-, χορογραφημένο και προ-σκηνοθετημένο στην εντέλεια: ένα one-of-a-kind μουσικοχορευτικό show για fluid υπάρξεις -και δεν εννοώ fluid σεξουαλικά.
Στα πρώτα κομμάτια αισθάνομαι πως όσοι βλέπουμε το show για πρώτη φορά, δεν ξέρουμε πώς να το μεταβολίσουμε. Εγώ έχω «αφήσει» την Τάμτα στις πίστες, η τελευταία φορά που την είδα live ανήκει στο μακρινό παρελθόν, το όνομά της στο multi-culti μουσικό network του μυαλού μου είναι στενά συνυφασμένο με το brand του MAD, την έχω καταχωρήσει στο genre "mainstream" ή πιο συγκεκριμένα -για να είμαι δίκαιη- «πειραματικό mainstream», αν αυτός είναι ένας όρος που βγάζει κάποιο νόημα, μέσα στην παραδοξότητά του. Για μισό λεπτό όμως: Identity Crisis λεγόταν το άλμπουμ της, η Τάμτα θέλει να δούμε ένα διαφορετικό πρόσωπό της. «Είμαι πολύ σίγουρη για την ταυτότητά μου και σίγουρα δεν περνάω καμία κρίση!», δήλωνε στις συνεντεύξεις.
Καθώς τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο και οι χορευτές φτιάχνουν ατμόσφαιρα με την κινησεολογία και σωματικότητά τους -σαν κάλεσμα σε νέες εμπειρίες- γύρω μου ακούγονται ένα σωρό αναφορές: «Η Lady Gaga της Ελλάδας», «Tα κοστούμια μου θύμισαν την Grimes, αλλά γενικά τι φάση; Σαν fashion show είναι», «Ρε συ, έχεις δει The Knife ή Fever Ray ποτέ; Αυτούς σκέφτομαι τόση ώρα.» «Όποτε σκάνε οι κιθάρες, εγώ σκέφτομαι τους Evanescence.», «Η φάση είναι ARCA», «Είναι σαν live performace στο MadWalk, αλλά στην queer / πειραματική εκδοχή του», «Γαμάτο αυτό, εντελώς drum & bass», «Άκουσες το νέο κομμάτι της με τον Saske; Είναι hyperpop, άλλο πράγμα τελείως» -τα σχόλια συνεχίζονται. Η Τάμτα ψάχνεται, ψαχνόταν πάντα, κι αυτό είναι εμφανές σε όλες τις αναφορές που μπαίνουν στο blender. Αν μη τι άλλο, είναι μια καλλιτέχνιδα που ακούει πολλή μουσική (από όλο τον κόσμο) -πράγμα καθόλου δεδομένο στον χώρο, ειδικά όταν γίνεσαι γνωστός και επιτρέπεις να σε καταπιεί το σύστημα με αποτέλεσμα μοναδικό ερέθισμα να γίνεται το κάθε νέο λαϊκό / pop / trap hit που γίνεται viral στα εγχώρια charts κάθε εβδομάδα.
Λικνίζομαι αυθόρμητα στον heavy bass / ανατολίτικο ρυθμό του "Anakata", από το τελευταίο της EP Villain -γύρω μου αρχίζουν όλοι να σπάνε τους γοφούς τους- και σκέφτομαι πώς θα αντιμετώπιζε την όλη performance κάποιος από το εξωτερικό (αν έβλεπε ένα showcase live της Τάμτα σε ένα φεστιβάλ, ας πούμε). Θα το έβρισκε εξωτικό, πρωτότυπο, ελκυστικό ή αν δεν τρέχει ελληνικό αίμα στις φλέβες σου, δεν υπάρχει περίπτωση να πιάσεις το ειρωνικό τσαχπίνισμα του "copy copy copy copy ντράπηκε και η ντροπή, κι όσα έχω κάνει πρώτη, πάρτα να τα κάνεις copy". To highlight του πρώτου μέρους του show έρχεται με την παράνοια του "Khorumi" -βασισμένο σε παραδοσιακό πολεμικό χορό από την χώρα της Τάμτα, την Γεωργία- και ένα εξίσου «πολεμοχαρές» χορευτικό, το οποίο (αν με ρωτάτε) θα 'πρεπε να βιντεοσκοπηθεί και να κυκλοφορήσει ως live video, να το δουν οι πάντες να τους πέσει το σαγόνι.
Στην επίσκεψή μου στις τουαλέτες, συναντώ στην ουρά ένα τρανς κορίτσι. «Μα δεν είναι φοβερό; Ούτε ξέρω πόσες φορές έχω έρθει!» «Στο SMUT ή στην Τάμτα;» την ρωτάω. «Στην Τάμτα καλέ!» απαντάει. «Την πρώτη-πρώτη φορά, είπα "Τι είναι αυτό, ου ά ου, δεν το πιστεύω ότι γίνεται κάτι τέτοιο στην Ελλάδα!" Ε, και από τότε έρχομαι συνέχεια!» Επιστρέφω στο stage. H κόκκινη περούκα της, κομμένη κοντό καρέ, μου θυμίζει την Milla Jovovich στο Πέμπτο Στοιχείο. Η λέξεις επιστημονική φαντασία μου ξανάρχονται στο μυαλό και αποφασίζω να απολαύσω στο έπακρο όλο το σουρεάλ μεγαλείο της βραδιάς.
Η ώρα είναι πια περασμένη και μετά το διάλειμμα μοιάζουμε να υποφέρουμε όλοι από αυτή τη γλυκιά ζαλάδα ανάμεσα στην υπερκούραση και την υπερένταση, τη ζαλάδα αυτή ακριβώς που ορίζει τις συμπεριφορές των πλασμάτων της νύχτας μεταμεσονυκτίως και αναστέλει τις αναστολές. Κι εδώ λοιπόν φτάνουμε στο ζουμί της βραδιάς: "what happens in SMUT stays in SMUT" αλλά η παραφορά την οποία θέλω να φανταστείτε δεν είναι παραφορά σεξουαλική. Ναι, στον χώρο απόψε συνυπάρχουν όλα τα πιθανά φύλα (και άφυλα) μα -αυτό που βρήκα ακόμα πιο ενδιαφέρον- είναι πως συνυπάρχουν όλες οι φυλές της νύχτας: οι core fans της Τάμτα, που ξέρουν απέξω το χορευτικό του "Replay" της Eurovision και έχουν δει το SMUT show ξανά και ξανά, εκείνοι που την ανακάλυψαν χάρη στο word-of-mouth που έκανε το event, εκείνοι που είχαν περιέργεια να δουν από κοντά ένα live της Τάμτα «στο βερολινέζικο queer techno club της Αθήνας» (που είναι διαφημιστικό σλόγκαν από μόνο του), θαμώνες του χώρου, περαστικοί που βρήκαν πολύ τίμια τα 20 ευρώ της εισόδου, παρατρεχάμενοι, που βρέθηκαν εκεί από τύχη, αλλά -προς μεγάλη μου έκπληξη- και 4-5 Αθηναίοι καλλιτέχνες, που γράφουν το δικό τους μικρό κεφάλαιο στην εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή και αυτό το βράδυ βρίσκονται εκεί, είτε για να παρατηρήσουν, είτε για να συμμετάσχουν ακομπλεξάριστα, καταλαμβάνοντας κεντρικό σημείο στην πίστα.
Εξάλλου στο δεύτερο μέρος του show, η Τάμτα έχει αλλάξει περούκα και outfit, και με πιο γήινο παρουσιαστικό και «μαλακωμένο» πρόσωπο, έχει πετάξει από πάνω της τον αέρα της «εκκεντρικής performer» και, εστιάζοντας στα τραγούδια του καταλόγου της, γίνεται μία από εμάς και καταφέρει να ενεργοποιήσει εκείνο το σημείο του εγκεφάλου που -για φαντάσου!- έχει αποθηκεύσει όλους τους στίχους του «Φταις (Faraway)» (Φταις μα δεν με ξανακαίς), του «Αγαπώ (Wanna Play)» (Τη ζωή μου έχω φανταστεί με εσένα πρωταγωνιστή) αλλά και του «Σ'αγαπώ» (Στο δικό σου φιλί να παραδοθώ) της Μαριάντας Πιερίδη. Trip down memory lane, «πιο απλές» εποχές, γλέντι και καψούρα μόνο, χέρια σηκώνονται στον αέρα, η Τάμτα βγαίνει πια από το κλουβί της και είναι μέσα στο κοινό -Κάν′το όπως θες, κάν'το τώρα!- το underground έχει μπλεχτεί με το εμπορικό -Κάνε ό, τι θες ήρθε η ώρα!-, το χθες με το σήμερα, -Αλλάζω στυλ, ρυθμό και διαθέσεις- τα MAD Awards με το avant garde, -Σ′ όποιον αρέσουμε, σ' όποιον αρέσεις!- οι φασαίοι της Death Disco με τους θαμώνες του Hotel Ermou. Είναι 3 τα ξημερώματα κι όλα αυτά τα σώματα έχουν φυλάξει -what a novelty!- τα κινητά στην τσέπη, δεν θέλουν να καταγράψουν τίποτα, αλλά και μόνο με την παρουσία τους εκεί δηλώνουν πως έχουν «πατήσει play» στο ίδιο ακριβώς υπαρξιακό κουμπί, αυτό που σε κάνει αναπολογητικό, απελευθερωμένο, ακομπλεξάριστο, και fluid προς κάθε μουσική και βιωματική κατεύθυνση.
Ευχαριστούμε το Erodios PR & Management για τις φωτογραφίες.
Διαβάστε επίσης:
H Tamta συνεχίζει να χτίζει με στιλ τη νέα της ταυτότητα -και σ’ όποιον αρέσει
Tamta: «Για τα δεδομένα της εγχώριας πραγματικότητας, παίρνω τεράστιο ρίσκο -και με "φτιάχνει" αυτό!»
