Είχε κανείς φέτος χρόνο για απολογισμό και αποτίμηση της χρονιάς του; Πρόλαβε να σκεφτεί όλα όσα συνέβησαν μες στο 2024 σ'αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη; Έκανε μια παύση να κοιτάξει μέσα του να δει με τι λογαριάστηκε και πώς διαχειρίστηκε την ύπαρξή του; Ή σκοπεύουμε όλοι μας να μπούμε στο 25 «με το δεξί» και 1,5 κιλό toxic positivity υπό μάλης; Δεν τα γράφω αυτά για να «μας ρίξω», αλλά γιατί το live των Maruja εν μέσω εορταστικής περιόδου σε μια πόλη γεμάτη λαμπάκια, φωτάκια και δώρα για όλη την οικογένεια ήταν σαν ενας αστερίσκος "reality check".
"The truth, it hurts" λένε οι στίχοι του (φανταστικού) "Invisible Man" με το οποίο ανοιξαν το set τους. O Harry Wilkinson, ψυχωμένος, ημίγυμνος με το σαλβάρι του και τα χέρια «ξεχαρβαλωμένα» σε έναν παράξενο εκφραστικό χορό-κάλεσμα, τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του και ξεκίνησε το «κήρυγμα».
Είναι δύσκολο να μεταφέρει κανείς το κλίμα που επικρατεί σε μια συναυλία Maruja, και ακόμα πιο δύσκολο να εξηγήσει το γιατί σε κάθε τους live είναι διαφορετικοί (κάτι που έχω διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, έχοντας δει την μπάντα στις αρχές της χρονιάς στην Αθήνα αλλά και σε ένα μικρό stage στο Glastonbury όπου έκαναν ολόκληρη την σκηνή να σείεται και να πάλλεται σε απόλυτο συντονισμό). Το live τους στο Gazarte είχε jazz-punk meets post-rock meets noise, είχε αυτοσχεδιασμό, είχε το νέο track τους "Break The Tension", είχε moshpits (με peak το "Thunder"), είχε τον Joseph Carroll και το σαξόφωνό του να «σχίζουν» το πλήθος στα δυο και να σκάνε στη μέση της αίθουσας, είχε υλικό για κορυφαία φωτογραφικά κλικ, είχε υψωμένες γροθιές "in solidariy", είχε μηνύματα για ένωση και εξέγερση.
Αλλά κυρίως είχε ένα spiritual vibe, σε καλούσε να προσηλωθείς και να εξαγνιστείς, σαν αυτό που αποζητούν οι άνθρωποι που πηγαίνουν εκκλησία, γιατί σε κάτι (επιλέγουν να) πιστεύουν και χρειάζονται τακτικά αυτή την επαφή με τα θεία και με τα μέσα τους, για να πορεύονται στη ζωή. Όχι τυχαία, ο Wilkinson (αναμφίβολα εξοικειωμένος με yoga, διαλογισμό, capoeira και ποιος ξέρει τι άλλο) τελείωσε το set με το σώμα του σε στάση Εσταυρωμένου και έναν προβολέα πάνω από το κεφάλι του, αποδεχόμενος τον ρόλο του ως αυτοδιοριζόμενου «εκλεκτού» που απευθύνεται σε ποίμνιο.
«Πριν ακούσουμε τις ηχογραφήσεις μας, μπαίνουμε σε ψυχεδελική εγκεφαλική κατάσταση» έλεγαν οι Maruja στο Avopolis λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Gazarte. Σε αυτή την εξωσωματική εμπειρία αποσκοπούν μέσα από τα live τους, γιαυτό και ο θόρυβος, γιαυτό και ο αυτοσχεδιασμός, γιαυτό και θυμωμένες ρίμες, γιαυτό και νευρικό σαξόφωνο / γρήγορα ντραμς / θορυβώδεις κιθάρες, γιαυτό και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, γιαυτό και αλλαλαγμοί με μη σχηματισμένες λέξεις, για να ηχούν σαν ψαλμωδίες σε μια ιδιότυπη λειτουργία.
Δεν είμαι βέβαιη πως το κοινό αυτή τη φορά ήταν όσο δεκτικό είχε υπάρξει τον Φεβρουάριο στο Temple, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως οι Maruja τον προσηλυτισμό τον προσπάθησαν -και με το παραπάνω.
Εν αναμονή του ολοκληρωμένου δίσκου τους, σημειώνω πως όσοι δεν τους έχουν ανακαλύψει ακόμα, αξίζει να τους βάλουν στο ραντάρ τους και πριν ολοκληρώσω αυτό το κείμενο, περνάω την σκυτάλη στον Άγγελο Κλειτσίκα για να μιλήσει για τους δικούς μας MOb, τους οποίους ήθελα πολύ να δω ακόμα μια φορά, μα δεν με άφησε η στάση εργασίας του μετρό εκείνο το βράδυ:
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερο κλείσιμο χρονιάς για τους MOb, οι οποίοι φέτος έχτισαν ένα συναυλιακό σερί πάνω στο εξαιρετικό και πολυσυζητημένο ντεμπούτου τους από το 2023 (Νο1 εγχώριο άλμπουμ για το Avopolis, πέρσι), ανοίγοντας μία όμορη τους μπάντα από τη διεθνή σκηνή. Οι «δικοί μας» jazz-punkers βγήκαν στη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους και από την αρχή του set έγινε σαφές το πόσο πολύ ταιριάζει στον ηλεκτρισμένο και εύφλεκτο ήχο τους να παίζουν σε κλειστά venues σαν αυτό του Gazarte. Στα highlights, πέρα από τις σταθερές αξίες πλέον “Otto” και “VAG”, συγκαταλέγεται και το νέο τους, άτιτλο ακόμη, τρακ στο οποίο σκάβουν ακόμη βαθύτερα στις πιο αστικές αναφορές του πολυσυλλεκτικού ήχου τους. Ήταν μία ακόμη πολύ δυνατή εμφάνιση από τους MOb, που κάθε φορά μας υπενθυμίζoυν πως πρόκεται για μία από τις λίγες εγχώριες περιπτώσεις συγκροτημάτων που βρίσκονται τόσο κοντά στο τι συμβαίνει στο διεθνές προσκήνιο της δικής τους σκηνής. - Α.Κ.
