Η Παρασκευή που συνάδει πάντοτε σχεδόν με το τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, είναι η πιο κατάλληλη μέρα για να πας να δεις live ένα αγαπημένο συγκρότημα και να ξεδώσεις πραγματικά.
Δεν ξέρω αν το κατορθώσαμε αυτό την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου στο sold out live των Underground Youth, αλλά σίγουρα φτάσαμε στο χώρο με την ανάλογη διάθεση.
Πρωτοπόροι της βραδιάς οι Mr. Highway Band, οι οποίοι ανεβαίνοντας στη σκηνή, φρόντισαν βυθίσουν το κοινό στη δική τους country πραγματικότητα. Το blend από southern rock και blues, δημιούργησε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, με την ερμηνεία του frontman Γρηγόρη Ψαλτάκου να προδιαγράφει το γεγονός ότι είναι παλιές καραβάνες στα μουσικά κατατόπια και ξέρουν που πατούν.
Στη συνέχεια οι The Steams έστησαν για μια ακόμα φορά το δικό τους ψυχεδελικό show βασισμένο σε γυαλισμένες κιθάρες και φωνητικά, ακόμα πιο γυαλιστερά πουκάμισα, αγάπη και ένα bromance χορό μεταξύ του Πάνου Δημητρόπουλου και του Ανδρέα Κοκοβίκα ανά σημεία, αναπόσπαστο πλέον μέρος κάθε εμφάνισής τους. Αυτή τη φορά ακούσαμε και κομμάτια από τη νέα τους δουλειά “Vile Wonders” που αναμένεται να κυκλοφορήσει απ’ το νέο έτος. Αισθανθήκαμε ξανά την ενέργεια να πάλλεται και τους The Steams να έχουν έρθει με περίσσια όρεξη και ανάγκη για ψυχική εκτόνωση. Το εισπράξαμε αυτό κι εκτονωθήκαμε κι εμείς μαζί τους ίσως λίγο παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε. Η χημεία, η αγάπη κι ο επαγγελματισμός αυτής της μπάντας είναι εμφανή σημεία σε κάθε τους live εμφάνιση. Οι The Steams απέδειξαν για μια ακόμα φορά πόσο αγαπούν αυτό που κάνουν, αλλά και πόση αγάπη διαθέτουν ο ένας για τον άλλον. Το live αυτό άλλωστε ήταν και το τελευταίο τους επί αθηναϊκού εδάφους με τον drummer τους, Νίκο Μαμάση, στον οποίο αφιέρωσαν και τη συγκεκριμένη εμφάνιση.
Έπειτα, οι The Underground Youth κατέλαβαν τη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως τα βλέμματα που διέκρινα ανάμεσα στα στριμωγμένα σώματα στο Arch, ήταν ως επί το πλείστον χαρούμενα και γεμάτα ανυπομονησία. Η βρετανική indie/alternative μπάντα, γνωστή για τον σκοτεινό, ψυχεδελικό ήχο της και τα ατμοσφαιρικά της κομμάτια, έφερε το βράδυ της Παρασκευής μαζί της, την αίσθηση ενός μυσταγωγικού και συναισθηματικά φορτισμένου ταξιδιού.
Ήταν όμως αυτό αρκετό για να προσηλυτίσει το αθηναϊκό κοινό; Όσο περνούσε η ώρα τόσο λόγω της ζέστης απ’ την υπερβολική συρροή του κόσμου όσο κι απ’ το γεγονός ότι το set της μπάντας περιλάμβανε ελάχιστες κορυφώσεις (βεβαίως αν είσαι familiar με τον ήχο τους το αναμένεις αυτό σε ένα βαθμό), οι ψίθυροι και ο εκτενής κάποιες φορές διάλογος μεταξύ του κοινού άρχισαν να ακούγονται αρκετά έντονα, παραγκωνίζοντας το αποτύπωμα του performance τους.
Αν και οι ίδιοι είχαν διαμορφώσει έναν συνδυασμό αναλογικών και ψηφιακών ήχων, που παρέπεμπαν στην αισθητική 60s-70s, με την ένταση όμως της σύγχρονης indie σκηνής, προσωπικά ένιωσα πως και οι ίδιοι φάνηκαν κάπως αποδιοργανωμένοι και κουρασμένοι.
Βεβαίως η μπάντα, υπό την καθοδήγηση του χαρισματικού frontman Craig Dyer, ξύπνησε ανά διαστήματα το κοινό, κάνοντάς το να συμμετέχει ενεργά σε ρυθμό και sing along. Ο Dyer, με την χαρακτηριστική του φωνή, ερμήνευσε αγαπημένα κομμάτια για εμάς όπως τo “I Need You”, το “Morning Sun” και το “Silhouette”, τα οποία συνοδεύτηκαν από τον απαιτούμενο χορό κι ένα θερμό χειροκρότημα. Συνολικά ο ήχος ήταν πολύ καθαρός, τα vibes της βραδιάς ως επί το πλείστον θετικά, αλλά ένα αδύναμο σημείο ήταν η τόσο μαζική εισροή θεατών σε συνδυασμό με τη διαρρύθμιση του venue που δεν άφησε πολλά περιθώρια για τη μέγιστη δυνατή απόλαυση κι ελευθερία.
