Ενέργεια ζηλευτή ακόμα και από τους εντελώς πιτσιρικάδες συνομήλικούς τους, βρώμικο σαξόφωνο που ανασταίνει και νεκρούς, stage machismo και μούρη που δεν παίρνει όμως καθόλου στα σοβαρά τον εαυτό της (όπως δίδαξαν τα τελευταία χρόνια οι Shame και οι Viagra Boys) και ένα εκκωφαντικό sold-out, σε μια βραδιά που τα Αθηναία music nerds είχαν πληθώρα από μουσικά events του εναλλακτικού ήχου για να διαλέξουν. Είναι γεγονός: το Manchester βγάζει τα καλύτερα παιδιά και το φρέσκο Mancunian αίμα των Maruja έκανε το περασμένο Σάββατο το θαύμα του, γεμίζοντας ασφυκτικά το Temple και χαρίζοντάς μας ένα από τα πιο άρτια, ενδιαφέροντα και fun gigs του τελευταίου διαστήματος. Και με πολλούς και πολλές να κάνουν ήδη ενθουσιώδη λόγο για μια από τις σημαντικότερες συναυλίες του 2024, ας δούμε λοιπόν τι ζήσαμε στην παρθενική εμφάνιση του free jazz και post-punk υβριδίου των Maruja στην πόλη μας.
Τη βραδιά άνοιξε το εγχώριο σχήμα των Disco Triste, της μετεξέλιξης δηλαδή της μπάντας των Sad Disco, που επανασυστήθηκε στο κοινό παρουσιάζοντάς του και το νέο single με τίτλο “Introvert”. Με σκληρό ήχο και όλα τα μέλη του συγκροτήματος να συμμετέχουν στα φωνητικά κομματιών όπως τα “Telephone”, “Fine” και “Real Man”, οι Disco Triste παρουσίασαν μια σειρά από συνθέσεις τους που ζέσταναν τους θεατές πριν από το συναυλιακό main course. Με ομολογουμένως πολλά περιθώρια βελτίωσης κυρίως στο φωνητικό κομμάτι της εμφάνισής τους, αλλά με άνεση επί σκηνής και κιθαριστικές μελωδίες με προοπτική, αναμένουμε τα επόμενα βήματά τους.
maruja
Μισάωρη αναμονή για ανεφοδιασμό αλκοόλ, αναζήτηση θέσης με όσο καλύτερη ορατότητα γινόταν -σε έναν χώρο ήδη packed- και να που οι Maruja εμφανίστηκαν στο stage, εκκινώντας τη συναυλία με ένα free jazz jam session με πάνκικη διάθεση και ζωντάνια (που θα επαναλαμβανόταν άλλωστε στη συνέχεια). Την παράσταση βέβαια κλέβει ήδη ο frontman του συγκροτήματος, Harry Wilkinson, η topless και καλυμμένη από tribal tattoo φιγούρα του οποίου, συνδυαστικά με ένα κόκκινο σαλβάρι, λειτουργεί ως έναυσμα για συναυλιακά πηγαδάκια. «Απόλυτος κάγκουρας» για μερικούς, «τέλειο ταίρι για διακοπές στη Γαύδο» για άλλες και άλλους που λιώνουν μπροστά του, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Wilkinson και η μπάντα του πολύ σύντομα θα δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα στην οποία δεν θα έπεφτε καρφίτσα (πάνε τα πηγαδάκια!) και όπου το σύνολο του κοινού θα απολάμβανε ένα live που όμοιό του είχε σίγουρα καιρό να παρακολουθήσει (τουλάχιστον στα μέρη μας).
Ραπάρισμα και attitude που θυμίζει από τον Skepta μέχρι τους Death Grips, με μουσική υπόκρουση ένα βρώμικο σαξόφωνο βγαλμένο σαν από τις καλύτερες στιγμές σχημάτων όπως οι The Comet Is Coming και να που οι μελωδίες και η σκηνική παρουσία των νεότατων Maruja θα αποδεικνύονταν αποκάλυψη, είτε για όσους και όσες είχαν προλάβει να συστηθούν στο Knocknarea EP τους προηγουμένως, είτε για εκείνους που ψήθηκαν χωρίς πολλά πολλά να δώσουν το παρών στο one-off live μιας up and coming μπάντας του «τώρα».
Εξαιρετικός στο σαξόφωνο ο Joe Carroll, φιτίλι για το σταδιακό ξεσάλωμα του κοινού, με το οποίο θα γινόταν ένα όλες τις φορές που θα κατέβαινε από το stage για να δείξει τις υψηλές δυνατότητές του. Σημαντικός όμως παράγοντας στο ύφος και τον ήχο της μπάντας και ο Matt Buonaccorsi, το μπάσο του οποίου θα ανέβαζε σε κάποιες στιγμές την ένταση τόσο, ώστε συνδυαστικά με το ραπάρισμα του Wilkinson θα βρισκόμασταν νοητά ακόμα και στα ηχητικά μονοπάτια συγκροτημάτων όπως οι Rage Against the Machine. Όχι και άσχημα δηλαδή για μια μπάντα που μόλις τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα και που φάνηκε και η ίδια έκπληκτη από την τόσο θερμή υποδοχή του κοινού της στην Αθήνα.
“Zeitgeist”, “One Hand Behind The Devil”, “Thunder” και “Kakistocracy” υπήρξαν οι στιγμές που οι Maruja αποθεώθηκαν από τον κόσμο, που όσο περνούσε η ώρα θα παραδινόταν ολοένα και με περισσότερη ένταση στο moshpit στο venue, ενώ ακόμα ένα εκτεταμένο jamming session – η βάση άλλωστε των συνθέσεων του συγκροτήματος κατά δήλωσή τους – θα επισφράγιζε την επιτυχία της συναυλίας. Και ήταν τόσο εκκωφαντική και απρόσμενη ακόμα και για τους ίδιους, που το συγκρότημα θα επέστρεφε επί σκηνής σερβίροντάς μας για encore μια δεύτερη εκτέλεση του “Thunder” για τον αποχαιρετισμό.
Κρατήστε αυτή τη μπάντα κατά νου: αν συνεχίσει έτσι, η παγκόσμια καταξίωση και οι headlining εμφανίσεις της θα είναι γεγονός πριν καν το καταλάβουμε.
