Πώς μπορεί μια τυπική βραδιά Τρίτης μετά τα Χριστούγεννα – όταν και όλα τα αποθέματα ενέργειας για θεάματα και εξωστρεφείς εκδηλώσεις μπαίνουν για λίγο σε χειμερία νάρκη – να μετατραπεί σε μια συλλογική μυσταγωγική εμπειρία εξερεύνησης ηχοτοπίων και οπτικών «θαυμάτων»; Η απάντηση μοιάζει προφανής μετά το εκκωφαντικό sold out του Βορειο-Ιρλανδού μουσικού παραγωγού Max Coοper στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, που – σε σύμπραξη με το άκρως ενδιαφέρον design studio των Architecture Social Club – κατάφερε να χαρίσει στο εγχώριο και ενθουσιώδες απ’ ό,τι φάνηκε κοινό του ένα μαγευτικό ταξίδι στους αιθέρες. Ιδού λοιπόν οι εντυπώσεις του Avopolis από το πολυσυζητημένο Aether, που παρουσιάστηκε το βράδυ της Τρίτης 16 Ιανουαρίου και μας έκανε να παραμιλάμε.
Ας ξεκινήσουμε με μια απαραίτητη παρουσίαση του τι ακριβώς είναι το Aether: αυτό δεν είναι άλλο από μια τρισδιάστατη εγκατάσταση ηχητικού, αλλά και οπτικού πεδίου φωτός, την οποία δημιούργησαν από κοινού ο Max Cooper με τον επικεφαλής του Architecture Social Club, Satyajit Das. Με βασική πηγή έμπνευσης θεματικές όπως η έννοια του απείρου, η ταυτότητα και η γενετική, Cooper και Architecture Social Club παρουσιάζουν μια experimental εμπειρία η οποία συνδυάζει ήχους που είτε προέρχονται από τη φύση γύρω μας, είτε από drum machines και ακόμα πιο σύνθετες κονσόλες ήχου, οι οποίες παντρεύονται οπτικά με laser light που σχηματίζει παλλόμενες συμμετρίες, κυματισμούς και άλλα τοπία, βγαλμένα σαν από όνειρο.
Μπαίνοντας λοιπόν στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης στο Μέγαρο Μουσικής, πριν καν ξεκινήσει επίσημα το Aether επιχειρώντας μια σύγχρονη ερμηνεία του φωτεινού αιθέρα, τους θεατές έβαζε ήδη στο κλίμα ο γνώριμος ήχος πουλιών που κελαηδούν, συμβάλλοντας έτσι στη σύνδεσή τους με το project. Εναρκτήριο σινιάλο για την εμπειρία που θα ερχόταν στη συνέχεια, το ηλεκτρισμένο μπάσο που θα ακουγόταν με το που θα έπαιρναν θέση οι καλλιτέχνες στη σκηνή. Και σύντομα, οι πρώτες πολύχρωμες τελείες από laser θα έκαναν την εμφάνισή τους, δημιουργώντας σχηματισμούς σαν άλλα φτερά των πουλιών που μας είχαν καλωσορίσει στην αίθουσα. Ήδη, τα ηχοτοπία που ακολουθούν θυμίζουν το πετάρισμα πουλιών και δημιουργείται η εντύπωση πως πετάμε κι εμείς μαζί τους.
Το Aether είναι μια εμπειρία που από τα πρώτα κιόλας λεπτά της εγκατάστασης κάνει στο κοινό σαφές ότι αυτό που θα παρακολουθήσει θα βιωθεί ως εμπειρία-τελετουργία, προσφέροντας μια δίωρη κάθαρση, σαν άτυπο session γείωσης (ή και απογείωσης) και διαλογισμού. Ο δε καπνός στην ατμόσφαιρα που κάνει την εμφάνισή του αργότερα ενισχύει το μυσταγωγικό πέπλο της οπτικοακουστικής εμπειρίας, αποτελώντας το κατάλληλο υπόστρωμα για τις γυναικείες φωνές που επίσης εμφανίζονται στη συνέχεια.
Από εκεί που το Aether έχει καθηλώσει τους θεατές στις θέσεις τους, η εμπειρία θα ξετυλιχθεί διαμορφώνοντας μια πιο upbeat διάθεση, και δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα αρχίσουν να χορεύουν με τα χέρια τους να λικνίζονται στον αέρα, σε πλήρη αρμονία με τον ήχο που κλιμακώνεται σταθερά όσο οι σχηματισμοί εξελίσσονται ακόμα πιο σύνθετοι.
Η μουσική αλλά και η εικόνα ως βίωμα που ενώνει, η μεταδοτικότητα ενός παλμού που γιγαντώνεται όσο προχωρά η καταβύθιση στην εμπειρία και η διαρκής αναζήτηση ως καύσιμο δημιουργικότητας για νέες μορφές τέχνης και θεάματος είναι αυτά που κρατάμε από το Aether, που όσες λέξεις κι αν γραφτούν για αυτό, δύσκολα θα περιγράψουν το πώς είναι κανείς να το θαυμάζει από κοντά. Ένα δίκαιο sold out, σε ένα ταιριαστό για το ύφος και την ποιότητα της εμπειρίας venue και μια υπενθύμιση ότι το εγχώριο κοινό αποζητά πλέον για τα καλά ανατρεπτικές μορφές τέχνης που ξεφεύγουν από την παραδοσιακή συναυλιακή συνθήκη.
