Στην πολύβουη, φρενήρη, αποπροσανατολιστική εποχή μας ….. καλά όλοι ξέρουμε πως πάει αυτό, πώς συνεχίζουν οι προτάσεις σε μια τέτοια εποχή. Ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός, η αλήθεια είναι ακόμα λιγότερη, η άγνοια φουντώνει, η γνώμη επίσης, παραφουσκώνει και τα παίρνει συχνά όλα παραμάζωμα, αποκαθηλώνοντας τους πάντες και τα πάντα. Τα περισσότερα είδωλα έχουν πεθάνει, όσα επιβιώνουν καλούνται να προσαρμοστούν σε αλγόριθμους και περιεχόμενο. Αν κάνουμε δε την αναγωγή της εποχής στη μουσική δεν θα εκπλαγούμε με το αποτέλεσμα: έναν αντικατοπτρισμό ακριβείας. Και ο τρόπος που ανοίγει η χρονιά στη μουσική βιομηχανία βάζε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στα όχι και τόσο ενθαρρυντικά σημεία των καιρών. Στα σημεία που ζητούν όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερα, το γρήγορο, το σίγουρο, το εύκολο, που αφήνουν τις επαναστάσεις για αργότερα ή για άλλοτε. Σε τέτοιες όμως εποχές δυναμώνει και φουσκώνει η αξία των φωνών, των acts, της μουσικής, του μηνύματος που μπορεί ακόμα να κάνει τη διαφορά. Του καλλιτέχνη που συνεχίζει να αντιλαμβάνεται όλη του την καλλιτεχνική ύπαρξη σαν μια δημιουργική επαναστατική πράξη με προορισμό μια εμπειρία καθαρτήρια. Τόσο για εκείνον όσο και για το κοινό του.
Μια τέτοια εμπειρία πρόσφερε σε τίτλους η πρώτη εμφάνιση της Laura Jane Grace στο υπόγειο του Stages A/Live το βράδυ του Σαββάτου σε όσους βρέθηκαν εκεί. Και ήταν πολλοί αυτοί, γέμιζαν τον χώρο μπροστά από τη σκηνή, σε ένα από τα σημαντικότερα sold-out τελευταία, όχι τόσο λόγω αριθμών όσο λόγω ποιότητας. Γιατί όσοι βρέθηκαν εκεί γνώριζαν ακριβώς τι είχαν έρθει να δουν, γνώριζαν γιατί αυτό που είχαν έρθει να δουν είναι σημαντικό, γνώριζαν την ιστορία του και είχαν έρθει να την ακούσουν μέσα από τα τραγούδια της, για να πάρουν το χρήσιμο απόσταγμα και να το χρησιμοποιήσουν στις δικές τους ιστορίες. Και η Laura Jane Grace τους δικαίωσε πλήρως.
Καταχειροκροτούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια του live, δωρική αλλά και τόσο εκφραστική, πανίσχυρη πάνω στη σκηνή, πανίσχυρη ερμηνευτικά, ένας κόσμος μόνος της, αλλά παράλληλα πλήρως συνδεδεμένη με το κοινό της, τους μουσικούς της και τις «δικές μας» Hiraeth που την συνόδευσαν σε αρκετά τραγούδια η Laura Jane Grace ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε. Μια αποκάλυψη αυθεντικότητας και ακατέργαστης ενέργειας, ένα αληθινό, σύγχρονο punk icon, μια ιστορία που έχουμε κάθε λόγο ν’ ακούσουμε. Η γκρούβα του πανκ της σε συνδυασμό με τη ωμή δύναμη των στίχων της έπλεξαν ένα φιτίλι που έβαλε σε όλους φωτιά, οδηγώντας τους σε παθιασμένη ανάταση, πλούσια συγκίνηση και τη διέξοδο εκείνη που μπορεί να ανοίγει η τέχνη σε περίεργες έως σκοτεινές εποχές. Τα τραγούδια των Against Me! -ένα από τα σημαντικότερα «πολιτικοποιημένα» projects της τελευταίας εικοσαετίας- και ιδίως εκείνα από το εμβληματικό Transgender Dysphoria Blues κυμάτισαν στο -1 της Στέγης σαν σημαίες πίσω από τις οποίες συντασσόταν το ακροατήριο, ετοιμοπόλεμο, τραγουδώντας με τα μάτια κλειστά και τα χέρια υψωμένα, όλους τους στίχους απ’ έξω, καθένας για τον δικό του σκοπό και όλοι μαζί για όλων, σε ένα σπάνιο δείγμα ομοιογένειας κοινού, σε ένα σπάνιο δείγμα κοινότητας. “True Trans Soul Rebel”, “Two Coffins”, “Pints of Guiness Makes You Strong”, “Baby I’m An Anarchist”, “Black Me Out”, “Teenage Anarchist” αλλά και τα νέα τραγούδια της Laura Jane Grace από το επικείμενο Hole In My Head -με highlight το ευφάνταστο και πολύ συγκινητικό “Dysphoria Hoodie” κυλούσαν το ένα μέσα στο άλλο, σε μια αφήγηση που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.
Όταν ήρθε η στιγμή για να γίνει αυτό, ένας fan της πρώτης γραμμής ανέβηκε σχεδόν πάνω στη σκηνή για να αγκαλιάσει τη Laura Jane Grace και να της πει κάτι στο αυτί. Εκείνη του χαμογέλασε και τον αγκάλιασε επίσης με ειλικρινή θέρμη. Τότε θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα, όταν η Laura Jane Grace είχε κάνει το πρώτο coming out στο Rolling Stone ως τρανς γυναίκα. Είχε δηλώσει ότι έμπνευση για να το κάνει ήταν η γνωριμία με ένα διεμφυλικό άτομο, fan των Against Me! Σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια μετά, με όλα τα μαχητικά τραγούδια, τα μηνύματα για την ατομική και κοινωνική ελευθερία, τον ακτιβισμό, τα πολύ σημαντικά βιβλία που έχει γράψει, η σύνδεση της Laura Jane Grace με το κοινό της, ο τρόπος που του επιτρέπει την πρόσβαση στην αληθινή, επαναστατική ψυχή της, είναι ίσως η μεγαλύτερη αρετή της. Αυτό που μας έκανε να φύγουμε συγχρόνως άδειοι και τόσο γεμάτοι από το live του Σαββάτου. Η τέχνη της (αυτο)κάθαρσης.
