«Δεν θέλουμε να θυμόμαστε πως υπήρξε ο οποιοσδήποτε πριν από μας» ξεστόμιζε κάποτε ένας από τους θεμελιωτές του ντανταϊσμού, ο Γάλλος Tristan Tzara. Όλο αυτό μάλλον ο Dirk Polak το ένιωσε τόσο, όσο και το θεματικό γύρω απο τα παιχνίδια Meccano.
Με παντοτινό οδηγό τον Polak, οι Mecano είναι από τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες στην αγαπημένη μας μουσική. Το cult στάτους τους ανάμεσα σε παλιά «φρικιά» των σκοτεινών club της χώρας μας, αλλά και των φανατικών συλλεκτών και απανταχού μουσικόφιλων, παίρνει μυθικές διαστάσεις. Ξεκινώντας από το punk rock στην πρώτη τους κυκλοφορία, καθιερώθηκαν κατόπιν σαν ένα από τα πιο αγαπητά «ψαγμένα» σε έναν στενό κύκλο ανθρώπων, χάρη στο μοναδικό post-punk, art punk, new wave και art pop κράμα των επόμενων χρόνων. Εκείνο όμως που πραγματικά είναι φοβερό στην περίπτωση των Mecano (αλλά και στην περίπτωσή μου) είναι ότι δεν έβρισκες ποτέ τα κομμάτια τους! Έστω κι αν άκουγες 2-3 από αυτά καθε βδομάδα, σε γνωστά στέκια με αντίστοιχες μουσικές. Πάλι καλά δηλαδή που βγήκε κι εκείνη η διπλή συλλογή σε CD.
Όπως και να έχει, δεν θα μπω άλλο σε ανάλυση για την ιστορία των Mecano –τη γνωρίζουμε ακόμη και σήμερα, διαβάζοντας παλιότερα κείμενα, συνεντεύξεις, αφιερώματα κτλ. όπου μπορούμε. Σημασία εξάλλου έχει η ίδια η μουσική και το feeling. Απλά νιώθω την ανάγκη να κάνω αυτήν την εισαγωγική αναφορά γιατί, αν τελικά κάτσεις και το σκεφτείς, όλο αυτό θυμίζει λίγο παλιότερες εποχές, προ ίντερνετ, όταν υπήρχε τόση δίψα...
Λοιπόν, ας μπούμε επιτέλους στο ψητό. Τη βραδιά στη Death Disco ξεκίνησε η Νίκη Ανδρικοπούλου, η οποία με τον πρωτότυπο ήχο της και την πολύ όμορφη παρουσία της στα απαγγελτικά κομμάτια κέρδισε τις εντυπώσεις και καταχειροκροτήθηκε. Από τις περιπτώσεις που σίγουρα θες να ξαναδείς.
Aν κάτι μπορεί να χαρακτηρίσει τη sold-out εμφάνιση των Mecano, είναι το σχόλιο που έκανε η ίδια η μπάντα την επόμενη μέρα: «Human Disco Myth Escapes the Death», έτσι ακριβώς το είπαν.
Δεν ξέρω αν έχει γίνει μόδα ο σκοτεινός ήχος, οι αναβιώσεις και οι επανασυνδέσεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι o Dirk Polak και η παρέα του, οι Mecano Un-Ltd. (πλέον), όχι απλά έχουν λόγο ύπαρξης, μα εκπέμπουν και μια αλήθεια πολύτιμη για την εποχή μας όσο και οι σταγόνες νερού στην έρημο. Πόσο μάλλον όταν εκπέμπεται σε ένα κοινό σαν το ελληνικό –μάλλον καμία άλλη χώρα δεν τους αγαπάει τόσο.
Η συναυλία ξεκίνησε με τα "Kazum", "All Suits One Case", "Serialized City" και "The Escapist", από το άλμουμ Unlimited που κυκλοφόρησαν πέρυσι (από το οποίο προήλθε και το όνομα που βρήκε ο Polak για να συνεχίσει το έργο των Mecano). Φάνηκε ότι ελάχιστοι στη Death Disco γνώριζαν τα συγκεκριμένα κομμάτια, κάτι βέβαια απολύτως λογικό. Δεν είχε πάντως σημασία, γιατί ο κόσμος μπήκε κατευθείαν στο μετερίζι του εξαιρετικού τους σόου. Ο ήχος δυνατός αλλά διαυγής, τα τύμπανα γεμάτα, οι κιθάρες ξυράφια, το μπάσο πεντακάθαρο, τα πλήκτρα ένιωθες να ζωγραφίζουν στο υποσυνείδητό σου. Κι όσο για τη φωνή του Polak, νόμιζες ότι άκουγες τα μυθικά κομμάτια των Mecano στο σαλόνι σου, ζωντανά, τη δεκαετία του 1980.
Η αποθέωση άρχισε κάπου στο "Escape The Human Myth". Ακολούθησε το "Spurs Of Byron" (πάλι από το τελευταίο άλμπουμ) και ύστερα ήρθε η τρικυμία με "Permanent Revolt", "Note Of A Stroll In Spring", "Links"... Έκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι είσαι στα 1980s, ν' ακούς μία από τις αδικημένες μπάντες του post-punk ζωντανά, με ήχο βγαλμένο από άλλες εποχές μα σε νέα διάσταση. "Soft Pioneers Implode" και "Environmental Twist" κάπου εκεί, για να φτάσουμε σε δύο πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, το "In Still Life" και το "Untitled". Κομμάτια που, όταν τα ακούς από μικρός, απλά δεν νιώθεις μόνος, ονειρεύεσαι κάτι άλλο –κάτι διαφορετικό– και ξαφνικά το βλέπεις live, στην εποχή της εικόνας· κι αναρωτιέσαι τι είναι καλύτερο. Νομίζω τελικά το δεύτερο, γιατί η απόδοση τέτοιων μεγάλων πια σε ηλικία ανθρώπων, σαν τους Mecano, δεν ταιριάζει με την εφηβεία σου. Έχει όμως μια μορφή αλήθειας σημερινή, η οποία δίνει άλλο νόημα.
Για το τέλος ακούσαμε τα "Statement Of An Artist", "Single Splits", "Robespierre Re-Marx", "Carousel" και η συναυλία έκλεισε με το "To Life Reunion", ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια τους. Χαρμολύπη.
{youtube}TuH9KWMeAZI{/youtube}
