Στις συναυλιακές μας εποχές, ο κόσμος προτιμάει να δώσει χρήματα για να δει κάτι με το οποίο νιώθει οικεία και εγγυημένα θα περάσει καλά, παρά θέλει να ρισκάρει με νέες, άγνωστες και απαιτητικές επιλογές. Αυτό συνειδητοποίησα μόλις μπήκα στη Death Disco, όπου εντυπωσιάστηκα τόσο από τον σχετικά μεγάλο αριθμό προσέλευσης για μια βέλγικη post-punk μπάντα με 40 χρόνια ζωής που δεν ήταν ποτέ στις πρώτες (ούτε καν στις δεύτερες) σελίδες της ιστορίας, όσο και από τον μικρό ηλικιακό μέσο όρο του κοινού.
Οι Red Zebra επέστρεψαν λοιπόν στη χώρα μας κι έδωσαν ένα τιμιότατο live μπροστά σε ψαγμένους νιουγουειβάδες που τους ήξεραν «από τότε», παρέες από 20χρονες κοπέλες με σκοτεινές σκιές που ήρθαν για τον χορό και λοιπούς θαμώνες του μαγαζιού, όσους μυρίστηκαν καλή φάση. Παράλληλα, ωστόσο, το φτωχό τους συνθετικό υλικό φανέρωσε και τους λόγους για τους οποίους έμειναν στα post-punk χρονικά ως μία cult μπάντα β’ διαλογής.
Ο frontman Peter Slabbynck εμφανίστηκε στη σκηνή μετά το εισαγωγικό κομμάτι, φορώντας καφέ, ρώσικου στυλ σκούφο/καπέλο κι ένα παλτό με μιλιτέρ αισθητική, ήταν δε ιδιαίτερα ορεξάτος καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Προλόγιζε σχεδόν όλα τα τραγούδια, άλλοτε με πληροφοριακό σκοπό και άλλοτε με χιουμοριστικό, ενώ υπήρξε πολύ παραστατικός στις ερμηνείες του. Μας πληροφόρησε, ας πούμε, πως το “TV Activity” το εμπνεύστηκαν από το “Radioactivity” των Kraftwerk, πως έχουν να μας παίξουν μερικά σκοτεινά κομμάτια όπως το "I’m Falling Apart" μιας και ο κόσμος καταρρέει, και μας διασκέδασε με κάπως κοινότοπα αστεία, όπως εκείνο για το "Please Kill Me Before I Kill Again", το οποίο είναι δικό τους τραγούδι και όχι των Beatles, διαφορετικά θα είχε κι ένα “Ob-La-Di, Ob-La-Da” στον τίτλο.
Η αλήθεια είναι ότι η όλη παρουσία του Slabbnyck στάθηκε το αλατοπίπερο της βραδιάς, γιατί αν κάποιος δεν είχε οικειότητα με το υλικό των Red Zebra πιθανώς να βίωσε όλο το live σαν ένα generic post-punk τραγούδι που δεν έλεγε να τελειώσει ποτέ. Οι θεατρικές του εξάρσεις, όπως αυτή στο “Man Come From Ape” –όπου έχωσε μία μπανάνα στο στόμα του ενώ τραγουδούσε– και στο “The Art Of Conversation”, όπου πολύ έξυπνα άρχισε να ασχολείται με το smartphone του, προσέδωσαν αφηγηματική υπόσταση στα κατά τ' άλλα προβλέψιμα και μονοδιάστατα κομμάτια των Βέλγων.
Χαρακτηριστικό είναι πως, από τις τρεις στιγμές του live που ξεχώρισαν για λόγους που συνδέονταν βαθύτερα με τη μουσική, μόνο η μία ήταν δικιά τους. Το μεγάλο τους χιτάκι "I Can’t Live In A Living Room", το οποίο «μαθαίνουν απ' έξω υποχρεωτικά στα σχολεία της χώρας μας και ξυπνάει ανθρώπους από κώμα», όπως μας ενημέρωσε καυστικά ο μπροστάρης από τη Μπριζ, τιμήθηκε δεόντως από το κοινό, αλλά η πιο συγκινητική στιγμή σημειώθηκε με τη διασκευή στο “Winning” των θρυλικών The Sound, με τους οποίους περιόδευαν ως support οι Red Zebra στις χρυσές τους μέρες.
Μετά από 1 ώρα κι ένα τέταρτο, 3 encore, μερικά καλά αστεία και μερικά μέτρια, οι Red Zebra έφυγαν από τη σκηνή, ευχόμενοι να επιστρέψουν πίσω σύντομα. Ικανοποίησαν και με το παραπάνω το κοινό που ήρθε στη Death Disco να χορέψει, να νοσταλγήσει, να περάσει απλώς καλά και να ξεχαστεί, αν και οι παρατηρητές της υπόθεσης θα έχουν πολλούς λόγους για να αντιμετωπίσουν κριτικά αυτήν την εμφάνιση. Κυρίως όσον αφορά το πόσο παρωχημένο και ακίνδυνο ακούγεται το πρωτόλειο post-punk στις μέρες μας. Ίσως τελικά ήρθε καιρός να ρισκάρουμε λίγο παραπάνω, πέρα από τη ζώνη ασφαλείας μας. Πού ξέρετε, μπορεί τα κέρδη να είναι μεγαλύτερα.
{youtube}Xvb_oRBjbcw{/youtube}
