Με δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, τρομπέτα και με τη γλυκύτατη, αγέραστη φιγούρα του Θάνου Κόη στον αυτοσαρκασμό, στη σατιρική πρόζα, στην απαγγελία και στα ουρλιαχτά, το λάιβ άρχισε με μια βόλτα στον "Ιλισσό" και συνεχίστηκε... παντού!

Το κοχλάζον κοινό της εμπροσθοφυλακής δέχθηκε δύο απανωτά stage dives, με τον Σταύρο Χατζόπουλο να οδηγεί και τον Αλέξη Καλοφωλιά να ακολουθεί κατά πόδας, στην πιο πανκ στιγμή του διημέρου...

Η στιγμή που οι Last Drive διασκεύασαν Τρύπες αποτελεί ανάμνηση πολύτιμη, μα και μια μαρτυρία ιστορικής συγκυρίας. Και όχι μάλιστα μόνοι, αλλά μαζί μ' έναν Γιάννη Αγγελάκα που για λίγο ξέχασε την αλλεργία του στο ρεύμα και αναβίωσε τον πρόγονο της σημερινής του περσόνας, με το "Ακούω Την Αγάπη" και το "Ταξιδιάρα Ψυχή" ν' ακούγονται όπως στα χρόνια που οι Τρύπες γκρέμιζαν το Ρόδον...

Μου έκανε εντύπωση ότι η Μαριέττα Φαφούτη μας προέτρεπε να πάμε στο Koo-Koo όχι για κάποιον μουσικό λόγο, αλλά γιατί θα ήταν παρούσα εκεί η... θεία της η Καίτη από την Άμφισσα!

Αξίζει να σημειωθεί ο γνήσιος κοσμοπολιτισμός του Ross Daly. Όχι απλώς γιατί είναι «ένας Ιρλανδός που ζει στην Κρήτη και παίζει παραδοσιακή μουσική». Αλλά γιατί η αυτή η μουσική του έχει καταφέρει να γίνει ένα ενιαίο και αδιαίρετο χαρμάνι, μια μουσική γλώσσα.

Την αμαρτία μου θα την πω... Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία Πρωτοψάλτη-Αρβανιτάκη σκέφτηκα αυτόματα ότι θα ήταν μία ακόμα συμμαχία μεγαθηρίων. Από εκείνες που μαγειρεύονται στα γραφεία διοργάνωσης συναυλιών με γνώμονα το πώς θα βγει άλλη μια σαιζόν μνημονιακής κατρακύλας.

Τόσα ήταν τα συγκροτήματα που στα 1990s χαρακτηρίζαμε με μία λέξη «alternative» κι όμως, με κάποιον τρόπο, συνεννοούμασταν απόλυτα μεταξύ μας.

Εκείνη που έκανε την κυρία παραδίπλα μου να κλάψει από συγκίνηση και το ηλικιωμένο ζευγάρι μπροστά μου να κόψει ταχύτητα όταν κατάλαβε πως θα παιζόταν ξανά το "Πάμε Στο Άγνωστο", τραγουδώντας πιασμένο χέρι με χέρι «να βγούμε λίγο απ' της ζωής την καταιγίδα/και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς», ήταν η Στέλλα Γκρέκα. Η καταπληκτική Στέλλα Γκρέκα.

Θυμάστε κάτι ταβέρνες σε επαρχιακές πόλεις που όλον τον χρόνο τη βγάζουν με δυο παρέες τη βραδιά και ξαφνικά τον Δεκαπενταύγουστο γεμίζουν ασφυκτικά με διπλάσιο κόσμο απ’ όσον μπορούν να σηκώσουν; Αυτό ακριβώς θύμιζε η Άνοδος το Σάββατο...

Δεν ανήκει σε καμία ζώνη «ένοχης απόλαυσης» το ότι μου αρέσει ο Χρήστος Δάντης. Δεν ήμουν καν έφηβος όταν έψαχνε το κορμάκι της αγαπημένης του πόντο-πόντο για δακτυλικά αποτυπώματα.