Η σειρά Rising Stars, η οποία υποστηρίζεται από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Κέντρων Συμφωνικής Μουσικής ECHO, μάλλον έχει ισχυρότατο και ικανότατο promo team στη γερμανική πρεσβεία ή έστω στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Δεν εξηγείται αλλιώς το συντριπτικό ποσοστό Γερμανών ακροατών που βρισκόταν στο Μέγαρο Μουσικής το βράδυ της Τετάρτης –οι περισσότεροι έφηβοι. Που σαφώς ήρθαν να τιμήσουν τα τέκνα της πατρίδας τους, χωρίς όμως να ξέρουν τι ακριβώς εστί Pablo Held βερίκοκο. Όχι πως δεν ακούστηκε θερμό το χειροκρότημα, αλλά ήταν σαφές στα τελειώματα και των δύο σκελών της συναυλίας ότι τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της κατά τα 4/7 γεμάτης αίθουσας, επρόκειτο για συναυλία επιμορφωτικού και όχι διασκεδαστικού χαρακτήρα. Το κακό είναι ότι –με μερικές εξαιρέσεις– έμεινε και για εμάς τους υπόλοιπους σε τέτοιο επίπεδο.
Καλό ήταν βέβαια που είδαμε από κοντά το παιδί-θαύμα της Γερμανίας στο πιάνο, αλλά πέραν αυτού τίποτα: μια συγκεχυμένη συνολικά εικόνα, που δεν μας επέτρεψε να καταλάβουμε αν αυτό που ακούγαμε ήταν εξέλιξη της μουσικής του τρίο ή μεταστάδιο. Αμφότερα τα σκέλη της συναυλίας αποτελούνταν από μία και μοναδική σύνθεση. Ο Pablo Held υποστήριξε δια του μικροφώνου ότι θα λειτουργούσε χωρίς κανόνες, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «εδώ και πάρα πολύ καιρό αποφασίσαμε να πετάξουμε τις ενορχηστρώσεις και όταν εμφανιζόμαστε στο κοινό δεν ξέρουμε ακριβώς τι θα παίξουμε». Εντούτοις, οι εντυπώσεις άλλα πράγματα μας είπαν, διότι, με το που κάθισε στο πιάνο για να ξεκινήσει το πρώτο κομμάτι, ο ντράμερ του –ο Jonas Burgwinkel– είχε έτοιμα τα καμπανάκια στα δεξιά του· σημείο που έδειχνε προετοιμασία και όχι επιλογή, από τη θέση σώματος.
Για να λέμε πάντως και την αλήθεια, ο Burgwinkel ήταν εκείνος που μας κράτησε το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, καθώς αποδείχθηκε πολύ καλός ντράμερ, και με έντονη σκηνική παρουσία: χαρακτηριστικό το «οοοοοοοοοοοοοοοοο» που άφηνε σε αρκετά σημεία, όταν η μέθεξή του έφτανε σε σημείο που έκρινε ο ίδιος ως ικανοποιητικό/εκστατικό. Το παίξιμό του διέθετε πολλές δυναμικές, ήταν ευφάνταστο και αξιοποίησε ένα μεγάλο οπλοστάσιο ήχων. Επίσης ικανοποιητικός ο κοντραμπασίστας Robert Landfermann, παρότι δεν κατάφερε να ξεχωρίσει στα δύο σόλο που του παραχώρησαν οι υπόλοιποι συνεργάτες του.
Ο ίδιος ο Held, τώρα, κρίνεται μάλλον απογοητευτικός. Αφενός στερηθήκαμε των όποιων δυναμικών από το παίξιμό του, καθώς το πιάνο παρουσίασε μια εκνευριστική ισοτονία στον ήχο του, αφετέρου –στις στιγμές που όντως υπήρξε αυτοσχεδιασμός– οι λύσεις και οι επινοήσεις του αποδείχθηκαν τουλάχιστον συντηρητικές, αν όχι αναμενόμενες. Όσο και να ευχαριστηθήκαμε την ελαφρώς πιο Mal Waldron και ολίγον από Thelonious Monk ηχώ στο δεύτερο μέρος (έστω και θαμπή, ένεκα της άρνησης του Held για χρωματισμούς), στάθηκε 100% υπεύθυνος για την ανάλατη, δίχως καρυκεύματα νεορομαντική σούπα που μας σερβιρίστηκε στο πρώτο μέρος της συναυλίας.
Μπορεί έτσι τα χειροκροτήματα να ήχησαν ζεστά στο τέλος της βραδιάς, όπως είπαμε και παραπάνω, δεν είναι όμως τυχαίο ότι δεν υπήρξε ούτε για αστείο απόπειρα για μπιζάρισμα.
{youtube}8fZwMrheTcQ{/youtube}
