Εκκωφαντικοί υπήρξαν οι Σουηδοί Νταλικέρηδες στην εμφάνισή τους στο An Club την Παρασκευή. Όπως ακριβώς δηλαδή έχουν συνηθίσει να παρουσιάζονται στα –μυθικά, πλέον– λάιβ τους, χάρη στα οποία δημιούργησαν πυρήνες πιστών οπαδών, που όλο και μεγαλώνουν τα τελευταία χρόνια. Τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην ημεδαπή.
Συνοδοιπόροι σε τούτο το desert/fuzz rock βράδυ, δύο εγχώρια σχήματα, οι Black Hat Bones και οι Semen Of The Sun. Οι πρώτοι ατύχησαν: τους έλαχε ο άχαρος ρόλος του ζεστάματος ενός χώρου που ακόμα γέμιζε σταδιακά, με αποτέλεσμα αρκετές από τις επικλήσεις του frontman Bob (λίγο πασέ η αναφορά σε Metallica, πάντως) να πέσουν στο κενό, καθώς το κοινό βρισκόταν ακόμα σε λήθαργο. Το ηθικό ωστόσο της μπάντας δεν πτοήθηκε στο ελάχιστο, με την απόδοση να κυμαίνεται σταθερά σε υψηλά επίπεδα –προσωπικό highlight από το σετ, το «μηχανοκίνητο» "El Camino". Δεμένο, στιβαρό heavy rock, εκτελεσμένο με άνεση και με την πρέπουσα επιθετικότητα να το σιγοντάρει. Αυτό μας παρουσίασαν οι BlackHatBones, οι οποίοι υποσχέθηκαν πως σύντομα θα εκδώσουν και το πρώτο τους δισκογραφικό πόνημα. Απαραίτητη προϋπόθεση για μια καλύτερη αξιολόγηση των συνολικών δυνατοτήτων των Σπαρτιατών.
Τη σκυτάλη ανέλαβαν στη συνέχεια οι έμπειροι Semen Of The Sun, επιδεικνύοντας καντάρια ολάκερα βελτίωσης σε σχέση με την προηγούμενη –απλά ικανοποιητική– φορά που τους είχα δει. Από τη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή του An, απέδωσαν παθιασμένα μια σειρά alterative rock τραγουδιών, τα οποία ηχούσαν μελωδικά και μανιασμένα συνάμα. Πέρα από μερικά τεχνικής φύσεως θέματα που έδειξαν να τους απασχολούν στην αρχή, ήταν η ορεξάτη και γεμάτη ενέργεια παρουσία τους η οποία έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω –αρετές που ευχόμαστε να δώσουν το παρών και στο επερχόμενο (τρίτο) άλμπουμ τους. Την Παρασκευή, πάντως, οδήγησαν το σετ τους σε μια ακατάπαυστη αλληλουχία δυναμικών στιγμών, με (σχεδόν) κανένα διάλειμμα μεταξύ όσων κομματιών επέλεξαν να αποδώσουν ("Dark Days", "Poison From Above", "Cheap Hotel", "Roses", "Deserve" και "Dive", μεταξύ άλλων). Όταν πια άφησαν τη σκηνή στους Truckfighters, υπήρχε μόνο το συναίσθημα της ικανοποίησης από κάτω.
Τα εκ Σουηδίας ορμώμενα πνευματικά τέκνα των Kyuss δεν άργησαν να καταλάβουν το «ρινγκ» του An Club (με ακόμα έναν νέο ντράμερ), μετατρέποντας την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα σε οριακά εκρηκτική. Και πώς μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά, όταν η εκκίνηση δόθηκε με τη θεόρατη γκρούβα του "Desert Cruiser", η οποία έγινε δεκτή με εκστασιασμένες ζητωκραυγές; Εδώ πρέπει να επισημανθεί βέβαια και η σκηνική παρουσία της μπάντας και ιδιαιτέρως του Niklas “Dango” Kallgren, που –παρέα με την κιθάρα του– αποτέλεσε το tour de force του τρίο. Σεληνιασμένος, έδωσε μια σωματική περφόρμανς γεμάτη άλματα, γκριμάτσες, άναρθρες κραυγές και διαρκή κίνηση σε κάθε μήκος και πλάτος της σκηνής (ακόμα και έξω από αυτήν!). Ωσάν μέγιστη παλαβή μορφή του Ροκ, ο θεότρελος κιθαρίστας των Truckfighters έσπειρε την Παρασκευή πάμπολλες στιγμές πώρωσης και χαμόγελου, για τις οποίες φαντάζομαι δεν υπήρξε παρευρισκόμενος που να μην ένιωσε ευγνώμων απέναντί του.
Καθώς απέχουμε δύο μόλις εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου Universe, οι Truckfighters εκκίνησαν από τη χώρα μας μία ακόμα ευρωπαϊκή περιοδεία, μη διστάζοντας να παραδώσουν μεγάλο μέρος της setlist σε νέα τραγούδια όπως τα "The Chairman" και "Mind Control". Αλλά η μόνη περαιτέρω διαπίστωση που μπορεί να κάνει ο υποφαινόμενος είναι πως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποια τραγούδια παίζουν οι Σουηδοί –αρκεί να παίζουν, διαστέλλοντας τον χωροχρόνο με τα αστείρευτης γαματοσύνης (sic) ριφ τα οποία ξερνάνε μπάσο και κιθάρα, σε έναν φονικό συνδυασμό παραμορφωμένης γκρούβας.
Αφού λοιπόν οι Truckfighters ξετίναξαν και πάλι το αθηναϊκό κοινό με το κορυφαίο τους (τουλάχιστον σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού) stoner rock, μένει μόνο να επαναλάβω το γεμάτο σοφία τσιτάτο της βραδιάς, δια στόματος Dango: «Aaaaargghhh! Rock! Yeahh!!».
{youtube}5D2f4Esx8l8{/youtube}
