Τόσα ήταν τα συγκροτήματα που στα 1990s χαρακτηρίζαμε με μία λέξη «alternative» κι όμως, με κάποιον τρόπο, συνεννοούμασταν απόλυτα μεταξύ μας. Αυτή η παράξενη σκέψη γύριζε στο μυαλό μου καθώς κατηφόριζα πεζός προς το An Club για να δω τις αξιαγάπητες Dum Dum Girls, μόλις λίγες βδομάδες πριν την κυκλοφορία του 3ου άλμπουμ τους. Συγκρότημα ασφαλώς χαμηλοτάβανο, αλλά με καλές προοπτικές και δυναμική. Άλλωστε ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη ενός κοριτσιού που κρατάει κιθάρα…
Στον φιλόξενο χώρο του An η προσέλευση δεν ήταν η αναμενόμενη: από νωρίς βόλταρες ανενόχλητος για να έχεις όλη την άνεση να χάνεσαι στις σκέψεις σου. Σκέψεις όπως το πού να βρίσκεται Κυριακή βράδυ το νεανικό κοινό που (υποτίθεται ότι) ενδιαφέρεται για το σημερινό ροκ και έχει ανάγκη να το επικοινωνήσει.
Στη σκηνή ανέβηκαν με σχετική καθυστέρηση οι Velvoids, οι οποίοι, με μια μονοκοπανιά διάρκειας 20λέπτου, έκαναν ένα παράξενο medley όλων των τραγουδιών τους. Στο σύνολό του, το σετ τους θύμισε κάτι σαν παλιό ξεχασμένο τζαμάρισμα των Verve από το 1993, το οποίο ποτέ δεν πήρε ικανοποιητική μορφή για να μπει έστω σαν b-side σε κάποιο maxi single τους. Κάποιοι ενδεχομένως να ταξίδεψαν με αυτό το ψυχεδελικό trip, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους ευτυχώς ο χώρος διαμορφώθηκε γρήγορα –από το ένα μόνο άτομο που εκτελούσε χρέη roadie– για τα 4 κορίτσια από την Καλιφόρνια.
Αυτό που κάνει ιδιαίτερα συμπαθητικές τις Dum Dum Girls είναι το ευάερο κέφι, οι πειθαρχημένοι ρυθμοί των κοριτσιών και το καλό timing της rhythm section. Τα δυο πρώτα τιμήθηκαν δεόντως, ενώ το τελευταίο προδόθηκε ελαφρά εξαιτίας δύο(;) false start της ντράμερ. Η τραγουδίστρια Dee Dee εκτέλεσε το χρέος της χωρίς εκπλήξεις και χωρίς να κουνήσει ούτε βλέφαρο εφόσον δεν χρειαζόταν. Η μπάντα έπαιζε σε ένα μισοάδειο, μικροσκοπικό μπαράκι στην πρωτεύουσα μιας μη υπολογίσιμης χώρας, «παριστάνοντας» ότι το απολαμβάνει και πνίγοντας τις φιλοδοξίες της (γιατί είναι φιλόδοξες).
Στις καλές στιγμές του λάιβ ήταν τα "I Will Be" και "Rest Of Our Lives" από τον πρώτο (και καλύτερο) δίσκο τους και το "Bedroom Eyes" από τον δεύτερο.Ενδιαφέρον όμως είχε να τις βλέπεις να παίζουν και ολόφρεσκα τραγούδια από το ακυκλοφόρητο ακόμα νέο άλμπουμ, όπως τα “Are You Okay”, το “In The Wake Of You” και το “Lost Boys And Girls Club”. Το δυσάρεστο συμπέρασμα ακούγοντας το καινούριο (πιασάρικο ομολογουμένως) τραγούδι “Rimbaud Eyes” είναι πως, όσο ενδιαφέρον και περιπετειώδες κι αν ηχεί μέσα στην απλότητά του το κομμάτι στον δίσκο, άλλο τόσο επίπεδο και άχρωμο ακούγεται επί σκηνής. Αφενός λοιπόν οι Dum Dum Girls είναι αβοήθητες χωρίς τις πινελιές της κονσόλας και τις στούντιο παραμορφώσεις, αφετέρου δεν έχουν το αλητήριο πανκ πνεύμα για να πάνε τα τραγούδια τους «αλλού» στη σκηνή.
Η εμφάνιση κράτησε το πολύ 50 λεπτά, σαν να ήθελαν να προλάβουν το τελευταίο μετρό από την Ομόνοια. Η φινέτσα και οι ιδέες δεν τους λείπουν, ίσως όμως δεν έχουν την προσωπικότητα να ζεστάνουν έναν κρύο χώρο και να επικοινωνήσουν με τις λίγες δεκάδες άτομα που τις κοιτάζανε στα μάτια, σε μικρή απόσταση. Αυτό δηλαδή που κάποτε έκαναν οι «alternative» καλλιτέχνες, όπως λέγαμε παλιά…
{youtube}0dj_zJmYKZs{/youtube}
