Σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της τζαζ στριμώχνεται στα «φυσήματα» της οικογένειας Marsalis. Στην περίπτωση του Βενιαμίν της, Jason, οι καλλιτεχνικές δάφνες των υπολοίπων μελών έδρασαν σε όλη τη διάρκεια της μουσικής του αναζήτησης ως μια εσωτερική πρό(σ)κληση για κάτι διαφορετικό: μέχρι το 2009 ήταν ένας εξαιρετικός ντράμερ, ώσπου βρήκε τη θέση του στο βιμπράφωνο –γνωστό και ως το μπάσταρδο τέκνο της τζαζ.
Στην πρώτη του συνάντηση με το ελληνικό κοινό στο Half Note, ο Jason Marsalis κατέδειξε τη βαθιά γνώση του επί της μουσικής δημιουργίας, αλλά και τη δεξιότητα μετασχηματισμού απλών μελωδικών φράσεων σε θαυμαστό ηχητικό υλικό. Ο ίδιος –αγέρωχος, υπέρκομψος και με μια ιδιάζουσα συστολή– έβαλε τα πράγματα στη θέση τους από την πρώτη κιόλας στιγμή: η βραδιά θα ήταν αφιερωμένη στην τζαζ, σε όλες τις εκφάνσεις της.
Η πρώτη επαφή μπορεί να μην σε κέρδιζε, ένεκα της «αυστηρής» και διόλου επικοινωνιακής αύρας του νεαρού καλλιτέχνη, όμως το ταλέντο του δεν σε άφηνε αδιάφορο. Το τζαζ πνεύμα αναδείχθηκε στο ανοιχτό φλερτ της παράδοσης της Νέας Ορλεάνης με τη soulful hard bop, ενώ ο κλασικός μινιμαλισμός αγκάλιασε τον αυτοσχεδιασμό, αποτυπώνοντας ένα προσωπικό και καθοριστικό ύφος. Η συναυλία κινήθηκε κυρίως γύρω από το δισκογραφικό ντεμπούτο του Marsalis, InAWorldOfMallets, με ξεχωριστές στιγμές το “My Joy” του θαυμάσιου Bobby Hutcherson, το “Louisiana Gold” (σαφείς επιρροές του Thelonious Monk στον πιανίστα Austin Johnson και γήινες αποχρώσεις στο παίξιμο του Jason Marsalis) και το “Blues For The 29% Ers”, η πρωτόγονη ορμή του οποίου θύμισε τη στόφα των Lionel Hampton & Milt Jackson.
Καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ο Jason Marsalis έδωσε άπλετο αέρα στον οίστρο του κουαρτέτου του, παρατήρησε εντόνως τις αντιδράσεις του κοινού και χαμογελούσε με κλειστά μάτια στα σόλο του. Η περίεργη ησυχία που επικράτησε στο Half Note θα μπορούσε να είναι και ύποπτη, όμως η δυναμική Marsalis έκανε μάλλον πάλι το θαύμα της: οι πρώτες νότες τού “I’m Confessin’ (That I Love You)” κατέκτησαν και τον πιο δύσκολο ακροατή, συστήνοντάς μας έναν μουσικό που γνωρίζει καλά την τέχνη του. Σίγουρα η «τρέλα» δεν αποτελεί το βασικό του προτέρημα –ή και μειονέκτημα– όμως ο 37χρονος Αμερικανός διαθέτει πείσμα, αδιαμφισβήτητη τεχνική και έχει προβεί σε ενδελεχή μουσικολογική έρευνα προς αναζήτηση λεπτομερειών, οι οποίες τον καθιστούν υπολογίσιμη φωνή της σημερινής (μα και αυριανής) τζαζ σκηνής.
Επίσης ο Marsalis απέδειξε ότι, παρά την ολιγοετή του σχέση με το βιμπράφωνο, τα καταφέρνει επάξια σ' ένα όργανο οπωσδήποτε ιδιόμορφο και δύσκολο, μα με μοναδική γοητεία. Είμαι λοιπόν βέβαιη ότι κάπου οι Lionel Hampton, Bobby Hutcherson, Milt Jackson, Gary Burton, Dave Pike & Cal Tjader θα του κλείνουν συνωμοτικά το μάτι λέγοντάς του «The secret is keeping busy and loving what you do, my boy»…
{youtube}QNCb6ERweXo{/youtube}
