Θα πω ψέματα αν γράψω ότι εξακολουθώ να παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στον χώρο του post-rock. Πιστεύω ότι, όπως και τα περισσότερα μουσικά μορφώματα, έχει κάνει τον κύκλο του εδώ και καιρό. Κι όσο κι αν το αδικώ με τούτη τη γενίκευση, είναι δύσκολο λόγω χρόνου να πρέπει να ακούω την παραγωγή –που σίγουρα εξακολουθεί να είναι μεγάλη– για να ξεχωρίσω τα όποια καλά πράγματα θα βγαίνουν ακόμη κάτω από την ταμπέλα του. Από τα προβεβλημένα ονόματα του ήχου, οι Sigur Rós έβγαλαν ένα πολύ καλό άλμπουμ πέρυσι, ενώ το ολοκαίνουργιο RaveTapes μοιάζει να έχει παραχθεί από έναν Mogwai generator, που έχουν σίγουρα καλά κρυμμένο οι Σκοτσέζοι στο στούντιό τους…
Διατηρώντας πάντως μια τέτοια απόσταση, έχεις και το πλεονέκτημα ότι, όταν ένα καλό όνομα του χώρου κάνει το πέρασμά του από την πόλη σου, μπορείς να το επισκεφτείς και να το απολαύσεις. Έχοντας μια ευπρόσδεκτη δεκτικότητα στον παλιό αγαπημένο ήχο, χωρίς κατάλοιπα κούρασης να εμποδίζουν τις αισθήσεις σου να απορροφήσουν τα όσα επικά μέλλουν να διαδραματιστούν μπροστά στα μάτια και στα αυτιά σου.
Οι Αμερικανοί Caspian είναι λοιπόν από τα καλύτερα σχήματα του είδους και αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τους βλέπαμε επί ελληνικού εδάφους. Τους προτείνει άλλωστε θερμά ο φίλος μας ο Thom από τους Savage Republic, ενώ η σεμνή δισκογραφία τους –με τα τρία άλμπουμ και τα λίγα λοιπά EP και split singles– επιβεβαιώνει το δυναμικό της ηχητικής τους παρουσίας. Μιας παρουσίας που, με 5 άτομα επί σκηνής του An, αναπαράχθηκε στο ακέραιο μέσα στους τέσσερις τοίχους του εξαρχειώτικου κλαμπ, το οποίο γέμισε από νωρίς με τους οπαδούς τους.
Όταν μπήκα γύρω στις 9 και μισή, το support σχήμα των We.Own.The.Sky βρισκόταν ήδη στο βάθρο και ζέσταινε το κοινό με το κατάλληλο υλικό. Ακριβώς αυτό που απαιτούσε η περίσταση αποδείχθηκε το αθηναϊκό κουιντέτο, το οποίο πατούσε σε παρόμοια βήματα με το βασικό όνομα της βραδιάς. Τρεις κιθάρες έσκιζαν τους κώνους από τα ηχεία μπροστά από μία στιβαρή ρυθμική βάση, παίζοντας με τις αρμονίες και τις αλληλοεμπλεκόμενες φράσεις από τις ηλεκτρικές κιθάρες, όπως απαιτεί το post-rock. Οι We.Own.The.Sky παρουσίασαν το υλικό από τη δουλειά τους TheGlass/Nails EP, το εκτέλεσαν άρτια, κι αν έχω μια ένσταση είναι για τη διάρκεια της εμφάνισής τους: την υπολόγισα πρόχειρα στα τρία τέταρτα της ώρας και θεωρώ ότι είναι μεγάλη για οποιοδήποτε συνοδευτικό σχήμα.
Οι Caspian τώρα είχαν την ατυχία να δουν ένα από τα μέλη τους να χάνει άδοξα τη ζωή του τον Αύγουστο της περασμένης χρονιάς. Ο μπασίστας τους Chris Friedrich έφυγε ξαφνικά στα 32 του χρόνια, μα το γκρουπ συνέχισε την πορεία του, ηχογραφώντας ένα καινούργιο EP (το HymnForTheGreatestGeneration) και ξεκινώντας μια νέα περιοδεία, η οποία θα τους φέρει να κάνουν τον γύρο της Ευρώπης, αλλά και να παίξουν σε μέρη τόσο μακρινά, όσο η Κίνα και η Ιαπωνία. Πρώτη στάση όμως στην Αθήνα, με τη βραδιά της Τετάρτης να μοιάζει με ένα είδος προθέρμανσης –μόνο να φανταστούμε μπορούμε πόσο εξαιρετικά θα παίζουν προς το τέλος της περιοδείας αυτής!
Όχι ότι έχω παράπονο από την απόδοσή τους εκείνη τη βραδιά, θα ήμουν αγνώμων αν έστω υπαινισσόμουν ότι δεν τα έδωσαν όλα μπροστά μας. Τα κιθαριστικά κρεσέντο έρχονταν απανωτά το ένα μετά το άλλο, μικρές προηχογραφημένες μουσικές φράσεις έρχονταν να συμπληρώσουν όσα λίγα και μικρά κενά δημιουργούνταν σε σχέση με τις αρχικές καταθέσεις των δίσκων τους, ενώ το μπάσο και τα τύμπανα γέμιζαν θεαματικά όσο –ελάχιστο– χώρο άφηναν οι κιθάρες. Οι Caspian ήταν λακωνικοί στην από μικροφώνου έκφρασή τους (κάποια φωνητικά έκαναν ένα guest σταριλίκι, μα κι αυτά ήταν παραμορφωμένα), οπότε εκείνο που έμεινε σαν τελική ιδέα της βραδιάς ήταν ένα σχήμα ενωμένο σαν γροθιά, απ’ όπου ξεχώριζαν οι τρεις κιθάρες. Οι οποίες άγγιζαν ουράνιες κορυφές με την ελεγχόμενη ένταση και το οργανωμένο –επιθετικό τους άλλοτε, μελωδικό μερικές άλλες φορές– σάλπισμα.
Κάπως έτσι πήγαν για κάτι περισσότερο από μία ώρα οι Αμερικανοί, για να έρθει το κλείσιμο με ένα κομμάτι από το πρώτο τους άλμπουμ που δεν παίζουν συχνά, όπως μας είπαν. Για τις ανάγκες του, το σετ των τυμπάνων αποσυναρμολογήθηκε και βρέθηκαν να παίζουν ντραμς και κύμβαλα έξι άτομα, κι αφού δύο μέλη από το σαπόρτ σχήμα είχαν ενωθεί μαζί τους για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ήταν ένα ενδιαφέρον κλείσιμο σε μία πολύ ωραία συναυλία, που για μένα τουλάχιστον λειτούργησε σαν υπενθύμιση ότι το post-rock υπήρξε μια σπουδαία ηχητική εμπειρία όταν βρισκόταν στα ντουζένια του. Και παραμένει, αν την παίρνεις πια σε συνετές ποσότητες, ευκαιριακά και σε εξαιρετική μορφή, όπως δηλαδή μας τη χάρισαν εκείνο το βράδυ οι Caspian.
{youtube}62ayir-Q6L4{/youtube}
