O Louis Sclavis είναι ένας κλαρινετίστας από τη Λυών, ενεργός από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και ενταγμένος στο ρόστερ της ECM από το 1991. Οι Atlas είναι το νέο του τρίο, το οποίο συμπληρώνεται από τον Benjamin Moussay σε πιάνο/συνθεσάιζερ και τον Gilles Coronado στην ηλεκτρική κιθάρα. Ο δίσκος Sources του 2012 είναι η μοναδική μέχρι τώρα δισκογραφική τους κατάθεση και –ευνοήτως– υπήρξε και ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίον περιστράφηκε η εμφάνισή τους, το Σάββατο το βράδυ στη (γεμάτη) μικρή σκηνή της Στέγης.
Ακούγοντάς τους, καταλαβαίνεις πως το τρίο λειτουργεί ως μια πλατφόρμα επί της οποίας αναζητούνται συνδέσεις. Όπερ σημαίνει πως δεν έχουμε να κάνουμε με τον σολίστα και τους συνοδούς του, αλλά με τρεις μουσικούς οι οποίοι διαμορφώνουν εξίσου τους όρους της γενικής προσέγγισης. Συνδέσεις λοιπόν, από τη μία μεταξύ των τριών και διακριτών τοποθετήσεών τους και από την άλλη μεταξύ διαφορετικών εκφάνσεων της μουσικής εμπειρίας. Όψεις της κλασικής και της τζαζ, δείγματα ενός αρχετυπικού fusion των 1970s, δρόμοι με πιο λαϊκές ή παραδοσιακές καταβολές, όλα συνεισφέρουν κι από κάτι –ένα ερέθισμα ή και κάτι παραπάνω. Η μουσική των Atlas είναι ουσιωδώς πολυσυλλεκτική· αυτοτελής ως πρόταση και διερευνητική ως προς τις επιδιώξεις, μοιάζει να προτιμά τα σταυροδρόμια από τις ευθείες.
Επί του πρακτέου, οι Atlas έδειξαν να αρέσκονται σε δύο βασικούς τρόπους: αφενός στο αυστηρώς συντονισμένο κούρδισμα και των τριών οργάνων μαζί, επάνω σε γρήγορες και κοφτερές εναλλαγές φράσεων· αφετέρου, στο σπάσιμο του αριθμού 3 στην μορφή 2+1, ενός ντουέτο δηλαδή & ενός σόλο. Συνήθως τούτο το τελευταίο απαντάται σε περιπτώσεις όπου επιχειρείται να αναδειχθεί η μονάδα: οι δύο καλούνται να υποστηρίξουν το σόλο του ενός. Αλλά στην περίπτωση των Atlas, αυτό ήταν απλώς μια πιθανότητα. Τις περισσότερες μάλιστα φορές, το εντονότερο ενδιαφέρον βρισκόταν ακριβώς στη διάδραση μεταξύ του σχηματιζόμενου ντουέτο και όχι τόσο (ή όχι μόνο) στο σόλο του τρίτου. Φορές δηλαδή όπου Coronado και Moussay ασκούνταν σε δυναμικές ασκήσεις ισορροπίας, επάνω σε ένα παράλληλο σόλο του Sclavis ή άλλες, στις οποίες τα κλαρινέτα του Sclavis (σοπράνο και μπάσο), άνοιγαν διάλογο με το πιάνο του Moussay, ενώ η κιθάρα του Coronado παρακολουθούσε διακριτικά.
Συν τοις άλλοις, όλοι είχαν τις εντελώς δικές τους στιγμές, συνήθως ξεκινώντας κάποιο κομμάτι με ένα σόλο –εξαιρετικό ας πούμε ήταν ένα μακροσκελές, βαθύ σόλο του Sclavis στο μπάσο κλαρινέτο ή η εισαγωγή του “Along The Niger” με εκείνον τον σπασμένο ηλεκτρισμό του Coronado. Με άλλα λόγια υπήρχε μια διαρκής κίνηση, η οποία σε κρατούσε σε εγρήγορση· μια συνεχής εναλλαγή στις προτεραιότητες της ενορχήστρωσης, στο ύφος και στην ένταση της ερμηνείας των συνθέσεων.
Εξαιρετική κρίνεται επίσης η συνολική απόδοση του Coronado, ο οποίος αποτελούσε μια μόνιμη πηγή εκπλήξεων, αναδεικνύοντας την ικανότητά του τόσο σε περισσότερο αφηρημένα παιξίματα, όσο και στα απολύτως ρυθμικά –όταν και χώριζε με ευρηματικότητα και ακρίβεια τα ρυθμικά μέτρα. Βεβαίως ξεχώρισαν και πολλά θέματα του Sclavis για το εύρος μα και τη διεισδυτικότητά τους, ενώ και ο αεικίνητος Moussay αξίζει τη δική του μνεία, για τους τρόπους που έμπλεκε τις γραμμές του πιάνο με εκείνες των συνθεσάιζερ.
Με ένα εξαιρετικό encore κι έπειτα από ένα σετ που διήρκησε 80-90 λεπτά, οι Atlas Trio απήλαυσαν (με μια κάποια φραντσέζικη υπεροψία) το χειροκρότημα που δικαιωματικά τους άξιζε· και κάπως έτσι, η Στέγη σημείωσε ακόμα μία επιτυχία στο φετινό της πρόγραμμα.
{youtube}eV8_KB1n13Q{/youtube}
