7 χρόνια, 100 κυκλοφορίες μα και την εδραίωση στις συνειδήσεις του εγχώριου μουσικόφιλου κοινού γιόρτασε με τις διήμερες εκδηλώσεις στο Six d.og.s. η Inner Ear, προσκαλώντας 4 από τα συγκροτήματα που συμμετείχαν στην εορταστική INNPop συλλογή για ζωντανές εμφανίσεις. Μετά τους His Majesty The King Of Spain και τους Daphne And The Fuzz, το Σάββατο ήταν η σειρά των Berlin Brides και Tango With Lions.
Τις Βερολινέζες Νύφες τις είχα πετύχει ξανά στο παρελθόν και από τα πρώτα κιόλας λεπτά της σαββατιάτικης εμφάνισής τους μου θύμισαν όσα είχα σκεφτεί και τις προηγούμενες φορές, βλέποντάς τις. Πως δηλαδή ενώ δεν προσφέρουν κάτι το φρέσκο, καινούργιο ή διαφορετικό, εντούτοις είναι σχεδόν αδύνατο να μην τις σεβαστείς ή/και απολαύσεις ζωντανά. Γιατί διαθέτουν μια ενέργεια μεταδοτική, το βλέπεις μόλις μερικά μέτρα από εσένα ότι αυτό που κάνουν το νιώθουν και το απολαμβάνουν πρώτα εκείνες και οι συνοδοιπόροι τους –κάτι που σε βάζει και σένα στο τριπάκι.
Κεντρικός άξονας της μουσικής των Berlin Brides είναι η synth pop, όμως οι κιθάρες έβρισκαν τρόπους να βγαίνουν ανά στιγμές κι εκείνες στο προσκήνιο, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο –χωρίς βέβαια να παρατηρούνται φαινόμενα απομάκρυνσης από την κεντρική ιδέα. Ό,τι πρέπει επομένως για την πρώτη εμφάνιση της INN Pop βραδιάς, η οποία κατάφερε κι έμπασε τους θεατές με ευκολία σε αυτό που προσπάθησε να πετύχει, χωρίς να κομπιάζει λόγω του μικρού αριθμού παρευρισκομένων στο ξεκίνημα. Άλλωστε το τελευταίο θα άλλαζε όσο περνούσε η ώρα, κάνοντας και τη μπάντα να αισθάνεται πιο άνετα, μα και δημιουργώντας ένα παρεΐστικο και ανεβαστικό κλίμα.
Οι Tango With Lions δεν θα συνέχιζαν στο ίδιο μήκος κύματος, μιας και η φύση της μουσικής της Κατερίνας Παπαχρήστου και της παρέας της βρίσκεται σε εκείνη τη γωνία όπου συχνάζουν η μελωδικότητα, η μελαγχολία, ο έντονος λυρισμός και οι πιο αργόσυρτες συνθέσεις. Σημειώθηκε έτσι εμφανής αλλαγή στη διάθεση του κοινού, κανέναν πάντως δεν πείραξε αυτό. Είναι βλέπετε τέτοιο το επίπεδο των συνθέσεων του γκρουπ και τόσο δουλεμένη η μελωδική του μελαγχολία, ώστε, όταν αρχίσει η περφόρμανς τους, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επικεντρωθείς στους ήχους των οργάνων, στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα με την οποία γεμίζουν τον χώρο, καθώς και στη φωνή της Παπαχρήστου, που έρχεται να συμπληρώσει ιδανικά όσα άλλα συμβαίνουν επί σκηνής.
Σε γενικές γραμμές, ο (προσωπικός) ορισμός μιας καλής κιθαριστικής συναυλίας είναι ιδρωμένοι πιτσιρικάδες να ασελγούν επάνω στις εξάχορδές τους, με μοναδικό σκοπό το χάος και την αδρεναλίνη. Υπάρχουν ωστόσο και οι εξαιρέσεις, μπάντες που βρίσκονται απέναντι από κάτι τέτοιο, επενδύοντας στη μελωδία, στην υποβόσκουσα συναισθηματική ένταση και στη σταδιακή κλιμάκωση των τεκταινόμενων, αντί για την άμεση, παρορμητική τρέλα.
Οι Tango With Lions ανήκουν λοιπόν σε αυτήν την κατηγορία. Ενώ αντιλαμβανόμουν πλήρως πως βρίσκονται έξω από την περιοχή των μουσικών μου αδυναμιών, εντούτοις δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια (και τα αυτιά) μου από πάνω τους. Κάτι που λέει με τη σειρά του αρκετά για το αποτέλεσμα που παρουσίασαν το Σάββατο επάνω στο σανίδι του Six d.o.g.s.
{youtube}bkbdlqOsJk0{/youtube}
