De profundis αποδόμηση της ποπ κουλτούρας την Τετάρτη στο Six d.o.g.s.: όσοι βρέθηκαν εκεί, θα έχουν να το θυμούνται. 

Η Στέλλα Χρονοπούλου πραγματικά το χάρηκε το live, έστω και με τον λιγοστό κόσμο που ήρθε ως το club του Μύλου να την τιμήσει...

Το ίδιο το υλικό και η εκτέλεση αυτού στάθηκαν σε αρκετές στιγμές πομποί δυνατών φορτίσεων...

Η συναυλία θα μπορούσε να φέρει τον γενικότερο τίτλο «όταν το παλιό συναντά το καινούργιο» ή ακόμα «όταν το αγνό κι ανεπιτήδευτο συναντά το στυλιζαρισμένο και καλά μελετημένο»...

Δεν ήταν καθόλου κακή η συναυλία της, όμως η πρόσχαρη τραγουδοποιός οφείλει να γυμνάσει τις ικανότητές της σαν σκηνική παρουσία. Ακόμα αδυνατεί να σταθεί σαν μια παραστατική, απολαυστική frontwoman...

Το πέρας του live με άφησε να μην αναπολώ την αίγλη των νεανικών χρόνων της μπάντας (και εμού), αλλά κυρίως να επιθυμώ έντονα την ανανέωση των όρκων αφοσίωσης με τους «ήρωες» μου...

Χειροκροτήθηκαν χωρίς όμως ζητωκραυγές από ένα μισογεμάτο Six d.o.g.s., σε μια συναυλία που δεν κρίνεται συναρπαστική ως διαδρομή, μα διέθετε κάποιες ενδιαφέρουσες στάσεις...

Είτε ακούγαμε reggae, είτε latin, είτε παραδοσικά καμερουνέζικα, παίζονταν με την ίδια ακριβώς αστείρευτη ενέργεια. Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου, από πού μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πια περάσει τα 80 να αντλεί τέτοια όρεξη...

Άκαμπτος και με μια μόνιμη γκριμάτσα ανόρεχτης ευχαρίστησης, μας χάρισε δυόμιση «thank you» όλα κι όλα και έφυγε από το Gagarin χωρίς αντίο. Στο μεταξύ, όμως, δεν έμεινε κανείς δυσαρεστημένος...

Ο ατίθασος καλπασμός του γαλλικού μπαρόκ και ο αβρός του λυρισμός σε μια (σχεδόν) άριστη απόδοση, που προξένησε παραλήρημα ενθουσιασμού στο κοινό, οδηγώντας σε 3 encores...