Κτίρια Τη Νύχτα

 

Οκτώ ορόφους πάνω από την Κάνιγγος. Με το φως να σιγοσβήνει πίσω από τον άνθρωπο-επίκεντρο της βραδιάς/απογεύματος, καθώς ξεδίπλωνε τα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη που είχε τοποθετήσει σε μουσική διάσταση, στον δίσκο που εκείνη την ημέρα πρωτοπαρουσιάστηκε μπροστά μας.

 

Άνθρωποι και από τα δύο φύλα καθήμενοι στο πάτωμα ή όρθιοι, οι οποίοι πρόσεχαν αυτό που άκουγαν: από τις πλέον άριστες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τον τελευταίο καιρό. Δεν οφειλόταν μόνο στο υλικό, ούτε μόνο στην καίρια επιλογή του χώρου, που μας επέτρεπε να βλέπουμε τον Λυκαβηττό να φεγγοβολά μέσα στη νύχτα απαλά, καθώς άναβαν τα φώτα στον Αη-Γιώργη που τον δαφνοστεφανώνει. Ούτε και οφειλόταν μόνο στο ότι όσοι βρέθηκαν στο Pseudon ήξεραν επακριβώς τι θα δουν –δεν πήγαν δηλαδή για δημόσιες σχέσεις και κουβεντολόι. Οφειλόταν ασφαλώς και σε όλα αυτά, αλλά κυρίως στον ίδιο τον Κτιριάρχη· ο οποίος έφτιαξε ένα στενό πλέγμα ήχου μόνο με την ακουστική του κιθάρα και με μερικά κουτιά παραμόρφωσης (που σε καμία περίπτωση δεν είχαν το πάνω χέρι), διαμορφώνοντας και ορίζοντας πώς θα τραβήξει η παρουσίαση του δίσκου Σαχτούρης. 

 

Μπορεί να φαίνεται απλή η κατασκευή του κώδικα, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά. 

 

 

Ο Κτίρια Τη Νύχτα έπλεξε έναν σκελετό μεταξύ των τραγουδιών που δεν επέτρεπε πολλά στον ακροατή –μήτε να χειροκροτήσει, μήτε να κινηθεί άτσαλα ή ασυλλόγιστα στον χώρο, χωρίς ευθύνη για τον παραμικρό θόρυβο που θα παρήγαγε και θα έσπαγε τη ροή. Αισθανόσουν μεν απόλυτα ελεύθερος, μιας και όλοι είχαν απόλυτα χαλαρή λογική στο πώς βρίσκονταν στο Pseudon (τρανή απόδειξη, οι πολυποίκιλοι και τελείως διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους έβλεπα να κάθονται οι θεατές), αλλά και απόλυτα υπεύθυνος την ίδια στιγμή: απέναντι στον καλλιτέχνη, στους υπόλοιπους θεατές, στη σωστή διεξαγωγή του live. Άψογο το λέω εγώ κάτι τέτοιο, πραγματικά. 

Ο Κτίρια Τη Νύχτα επέλεξε να παραμείνει σιωπηλός ανάμεσα στα τραγούδια (εκτός ολίγων φράσεων), ολότελα ανεπιτήδευτος και απόλυτα προσηλωμένος στον σκοπό του. Η συναυλία δεν βασίστηκε βέβαια μόνο στο(ν) Σαχτούρη, καθώς στο δεύτερο σκέλος ο Κτιριάρχης κινήθηκε και σε παλαιότερες συνθέσεις, αλλά και σε διασκευές –μέχρι και το "Leave A Light On" της θεάρας Belinda Carlisle ακούσαμε (ήταν και το μοναδικό αγγλόφωνο της βραδιάς). Προς το τέλος τα ηνία πήρε πιο πολύ ο ήχος παρά ο λόγος και παρατέθηκε κι ένα απόλυτα ελεγχόμενο μα έξυπνο concrète με διακριτική επιρροή από Ραδιοκέφαλους, το οποίο και ισορρόπησε ιδανικά τον χείμαρρο λόγου που ακούσαμε στη δίωρη διάρκεια της θαυμάσιας αυτής συναυλίας. 

 

 

Εύγε, διότι σπάνια βλέπουμε τόσο ζυγιασμένες παρουσίες επί σκηνής. Κι ένα επιπλέον εύγε που δεν πρέπει να ξεφύγει επ' ουδενί από το λογισμικό αυτής της αποτίμησης αξίζει στον Άγγελο Κυρίου, ο οποίος είχε τη γενικότερη επιμέλεια της κυριακάτικης μαεστρίας στο Pseudon.