Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη βουλιάξω στην υπερβολή, αλλά παρασύρομαι: Βράδυ του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και η Σοφία Σαρρή –ως άλλη Θεοτόκος ενός υλικού που αν το πεις μονάχα «θεϊκό» ίσως και να το αδικήσεις και, συνάμα, ως Ευαγγελίστρια της πιο φρέσκιας, ξεχωριστής, δουλεμένης με σύνεση και πυγμή γυναικείας φωνής της γενιάς της– εμφανίζεται για πρώτη φορά ως σόλο καλλιτέχνιδα στο Six d.o.g.s. Κι όμως, για κάποιον (δίκαιο) λόγο, δεν νιώθω κανένα όνειδος, καμία μετάνοια για τις βαριές αυτές κουβέντες. Γιατί η Σοφία Σαρρή ήρθε για να μείνει.
10 περίπου χρόνια ύστερα από την ανάδυσή της μέσα από τις τάξεις των ατμοσφαιρικών Night Οn Earth και των λοιπών side-projects (βλ. Paracroussis) και με μία αδιαμφισβήτητη πορεία τα τελευταία έτη ως τραγουδίστρια –τόσο ως μέλος των γυναικείου a capella φωνητικού συνόλου των Σανάδων, όσο και με τις συμμετοχές της στο πλάι καταξιωμένων τραγουδοποιών (Πορτοκάλογλου, Δεληβοριάς, Θανάσης Παπακωνσταντίνου)– η νεαρή βοκαλίστα/δημιουργός χαράσσει επιτέλους τον δικό της δρόμο στα μουσικά πράγματα της χώρας μας.
Η ώρα είναι 22.20 και ουκ ολίγος κόσμος βρίσκεται στον συναυλιακό χώρο της Αβραμιώτου. Στη σκηνή ανεβαίνει ο Echo Canyon AKA Δημήτρης Πατσαρός, το opening act δηλαδή της βραδιάς. Γνωστός μας ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη των εγχώριων post-rockers Misuse, μας παρουσίασε ένα one-man show στα μονοπάτια μιας ιδιότυπης electronica, μέσα στην οποία έμοιαζε να ελοχεύει μια αφήγηση· λες και η μουσική ήταν το soundtrack ενός film που δεν είδαμε ποτέ. Και ίσως τελικά να έπρεπε, καθότι ήταν ένα από τα πιο μακροσκελή support που έχω παρακολουθήσει, με διάρκεια σχεδόν όσο και του main act. Κάτι που, ειδικά μετά το 40λεπτο, θαρρώ που κούρασε όλους όσους περιμέναμε να απολαύσουμε τη Σαρρή.
Εν συντομία, και δυστυχώς όχι στην κυριολεξία, 50 και κάτι λεπτά κατέλαβαν οι περίπου 9 διακριτές συνθέσεις που παρουσίασε ο Echo Canyon και το τραπεζάκι του με τα λογιών-λογιών synths, samplers και εφέ, τα οποία διαχειρίστηκε κατά τα λοιπά με περίσσια επιμέλεια και δεξιότητα. Ηλεκτρονικά τοπία και ντελικάτα microbeats έχτισαν μία άρτια κυματομορφική παλέτα, με καλλιτέχνες όπως οι Bonobo, ο DJ Shadow, μα και ο Aphex Twin στα μελιστάλαχτά του, να ευλογούν άνωθεν –μα και με μία υποψία glitch και νοσταλγικής synth techno να υποβόσκει στις ατμόσφαιρες. Τουλάχιστον για το είδος που υπηρετεί ο Πατσαρός, η κατάθεσή του φαντάζει ειλικρινής, και σκαρωμένη με μαστοριά.
Και να σου οι μουσικοί του «κυρίως πιάτου» της βραδιάς καταλαμβάνουν τη σκηνή, σχεδόν 20 λεπτά μετά τις 23.00. Παρέα με τους Κώστα Στεργίου (πλήκτρα/πιάνο), Γιώργο Κοντογιάννη (λύρα), Πέτρο Λαμπρίδη (μπάσο), Μιχάλη Βρέττα (βιολί) και Βαγγέλη Παρασκευαΐδη (βιμπράφωνο/κρουστά), η Σοφία Σαρρή έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση στην εμπροσθοφυλακή: έμοιαζε με ιέρεια βγαλμένη από τους πιο σκοτεινούς μας εφιάλτες, έχοντας όμως ταυτόχρονα και μια υπέρλαμπρη, χρυσαφένια μεγαλοπρέπεια στην αμφίεση και στο παρουσιαστικό της. Και ήδη από τις πρώτες νότες, αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει φάνταξε εξαίσια μυσταγωγικό.
Με αρμονικές και ρυθμικές δομές να παραπέμπουν σε πιο επιβλητικά και (συχνά) ακραία ακούσματα, μα και με ηχοχρώματα που έφερναν στο μυαλό τις παράδοξες συνθέσεις της Björk, με τα microbeats να δίνουν και να παίρνουν, η Σαρρή μπήκε δυναμικά, μα και με μία φίνα, εύθραυστη μουσικότητα. Με 7 πρωτότυπα tracks –με ένα ερωτηματικό για τη σύνθεση που τραγουδήθηκε σε κάποια άγνωστη σε μένα διάλεκτο που έμοιαζε με φινλανδικά– συν μία ανατριχιαστική «διασκευή στη διασκευή» του "Song To The Siren" του Tim Buckley όπως μας το χάρισαν η Elizabeth Fraser και οι This Mortal Coil, το σετ κράτησε περίπου 1 και ήταν πραγματικά μαγευτικό και χορταστικό. Μπορεί οι Night Οn Earth να ήταν πολύ συχνά παρόντες στη μουσική και στη φωνή της Σαρρή (αναπόφευκτα ίσως), πάντως αυτό που παρακολουθήσαμε/ακούσαμε βρισκόταν δρασκελιές πέρα απ' ό,τι μας είχε παρουσιάσει μέχρι τώρα.
Άλλοτε με ύφος ειρωνικό και σαρκαστικό –τόσο στον στίχο, όσο και στις ενορχηστρώσεις– άλλοτε με τα ηλεκτρονικά beats να παίρνουν κεφάλια και με τις πυκνές στρώσεις των εγχόρδων, των πλήκτρων και των απόηχων του βιμπραφώνου να γεμίζουν το ακουστικό μας φάσμα, τα τραγούδια αυτά είχαν μια αυθεντική πρωτοτυπία· με διηγηματικό χαρακτήρα, αλλά και με ένα δαιμονικό ταυτόχρονα εκτόπισμα, που μόνο στα πιο σκοτεινά παραμύθια των βόρειων χωρών βρίσκει κανείς. Οι δυναμικές και το δεξιοτεχνικό επίπεδο της μπάντας εξαιρετικά και το όλο κλίμα άλλοτε βαρύ κι άλλοτε κομψό –όλα πάντως συνέθεσαν ένα αριστοτεχνικό παζλ. Το μουσικό αποτέλεσμα κρίνεται ανεπανάληπτο και ποιοτικό, έως και τη μικρότερή του λεπτομέρεια.
Αξίζει νομίζω να σταθώ περισσότερο στη φωνή της τραγουδίστριας, καθώς βρίσκεται σε καλύτερη φόρμα από ποτέ, έχοντας ωριμάσει μέσα από την εργατικότητα και την πειθαρχία, αλλά και από το διαρκές ψάξιμο στον ήχο, στα μουσικά είδη και στη γκάμα των εκφραστικών μέσων. Φέρει μέσα της τόσο τα προφανή του παρελθόντος (Billie Holiday, Beth Gibbons, Anneke Van Giersbergen), όσο και τη δική της προσωπική χροιά, που φιλτράρεται μέσα από τα gospel, τη soul, το metal, τα blues, την ελληνική και βουλγαρική παράδοση, αλλά και το κλασικό τραγούδι. Τολμώ δε να πω πως είναι η πιο ολοκληρωμένη και ποιοτική τραγουδίστρια της γενιάς της, στον χώρο της εγχώριας εναλλακτικής τραγουδοποιίας. Με ένα ευρύτατο φάσμα δυνατοτήτων, με προσωπικό στίγμα και με ακραιφνή υπόσταση/παρουσία, η Σοφία Σαρρή ήρθε για να μείνει. Θαρρώ πως ό,τι αληθινό περιέχει μέσα του αγάπη, έτσι κι αυτό το αληθινό, αγάπη θα δεχτεί. Αληθινά.
Μια de profundis αποδόμηση της ποπ κουλτούρας τελέστηκε λοιπόν το βράδυ της περασμένης Τετάρτης στο Six d.o.g.s. και όσοι βρέθηκαν εκεί, θα έχουν πιστεύω να το θυμούνται και να το λένε. Η Σοφία Σαρρή έκανε επιτέλους το προσωπικό της ξεκίνημα επί σκηνής και το μόνο που μπορώ να αποφανθώ (ίσως με ελαφρώς μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση απ' ό,τι παραπάνω), είναι πως κάθε της επόμενο βήμα θα είναι πολυαναμενόμενο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο δεξιοτέχνης δυναμίτης των μεταλλικών ντραμς Γιώργος Κόλλιας συμμετάσχει στον δίσκο που περιμένουμε.
Κάθε τι παράδοξο και ακραίο, κάθε τι όμορφο και γνήσιο και ατόφιο, όλα ετούτα συνθέτουν το καλλιτεχνικό προφίλ μα και την ουσία της Σοφίας Σαρρή. Είθε λοιπόν να την απολαμβάνουμε και να την ανταμώνουμε ακόμα πιο συχνά στο εξής.
{youtube}SJw2vqz2K88{/youtube}
