Για δεύτερη φορά πήγα να δω συναυλία μετά από «προτροπή» κειμένου που διάβασα στο site μας –μιλάω εδώ για την κριτική που έγραψε ο Νίκος Δασκαλόπουλος στο ομώνυμο δισκογραφικό ντεμπούτο της Σtella. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου!
Λόγω παραμονής 25ης Μαρτίου θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στον Μύλο, δυστυχώς όμως έτρεχαν τρεις ακόμα δυνατές περιπτώσεις συναυλιών στη Θεσσαλονίκη την Τρίτη κι έτσι ελάχιστος κόσμος παραβρέθηκε στη σχετικά άγνωστη Σtella: περίπου 70 άτομα, απ' ό,τι μου είπε ένας από τους διοργανωτές.
Η βραδιά άνοιξε περίπου στις 10.30 (με μια σχετική καθυστέρηση δηλαδή), όταν στη σκηνή εμφανίστηκε μόνος του ο Πητ Σαν. Νεαρός σε ηλικία, με μια κιθάρα κι ένα beatbox, με ελληνικό στίχο αλλά και με πολλή διάθεση, παρά το γεγονός ότι έπαιξε σ' έναν σχεδόν άδειο χώρο. Αξιοπρεπέστατη εμφάνιση για το μισάωρο που κράτησε.
Τη σκυτάλη πήραν γύρω στις 11.15 οι Super Stereo. Με επίσης ελληνικό στίχο και μελωδίες σαφώς επηρεασμένες από την εγχώρια ροκ σκηνή, μα εμπλουτισμένες με πολλά δικά τους στοιχεία και με περισσότερη έμφαση στα πλήκτρα: δύο κιμπορντίστριες, παρακαλώ –η μία να εναλλάσσεται με ντέφι και η άλλη με theremin. Η μπάντα αποτέλεσε την έκπληξη της βραδιάς για εμένα και θεωρώ ατόπημα που δεν τους έχω ξαναδεί, μιας και δεν είναι εντελώς καινούριοι στα μουσικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Ενθουσιώδες παίξιμο, πολύ καλά προβαρισμένοι (ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν), με μόνο μελανό σημείο κάποια ευτράπελα στον ήχο –βέβαια το Club του Μύλου είναι λίγο «διάσημο» γι' αυτό... Το σετ τους κράτησε 1 περίπου ώρα.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, λοιπόν, υποδεχτήκαμε τη Σtella με τη μπάντα της, περνώντας πλέον σε περιβάλλον με αγγλικό στίχο. Λιτό μεν, πλήρες δε το σετ που μας παρουσίασε, κυριαρχούμενο από κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο και τύμπανα. Και μικρό φυσικά σε διάρκεια, μιας και εστίασε στο ντεμπούτο που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Η Στέλλα Χρονοπούλου πραγματικά το χάρηκε το live, έστω και μ' αυτόν τον λιγοστό κόσμο που πήγε να την τιμήσει. Συμπαθέστατη παρουσία, σε κερδίζει πολύ εύκολα: ήταν συνεχώς χαμογελαστή εκεί πάνω στη σκηνή και δεν τα έχανε με τίποτα. Δεν υπήρξε και κάποιο σοβαρό πρόβλημα βέβαια, η βραδιά κύλησε πολύ ομαλά. Στο τέλος φτάσαμε να της ζητάμε κι άλλο –φυσικά δεν είχε άλλο να παίξει κι έτσι αναγκάστηκε να μας αφήσει.
Σε γενικές γραμμές, ήταν μια ωραιότατη βραδιά με δυο θεσσαλονικώτικα κι ένα αθηναϊκό σχήμα, όλοι τους καλοί μουσικοί και με ωραίες παρουσίες. Όταν βέβαια παίζει ταυτόχρονα στην πόλη το Rock On Festival, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι Ζωντανοί Νεκροί –και μάλιστα σε γύρω σκηνές– ακόμα και τα 70 άτομα που ήρθαν ήταν θαύμα. Εύχομαι στη Σtella περισσότερο κόσμο στις επόμενες εμφανίσεις της, το αξίζει.
{youtube}qB1fnFevzJ8{/youtube}
