Phronesis

Οι Phronesis είναι τζαζ τρίο με δεκαετή ιστορία, σταθερά ανοδική πορεία, αλλά και με μια φήμη για δυναμικά λάιβ. Το τελευταίο μπορούν να σας το πιστοποιήσουν και όσοι βρέθηκαν στην πρώτη τους εμφάνιση στα μέρη μας, 2 χρόνια πριν στην Τεχνόπολη· μπορείτε όμως να το διαπιστώσετε και οι ίδιοι, ακούγοντας τα δύο λάιβ άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, μεταξύ αυτών και το πρόσφατο Life To Everything (2014). 

 

Το διαπιστώσαμε όμως και όσοι βρεθήκαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Gazarte (καμιά εκατοστή σύνολο). Ήταν δηλαδή ξεκάθαρο ανά πάσα στιγμή ότι οι Jasper Høiby (κοντραμπάσο), Ivo Neame (πιάνο) & Anton Eger (τύμπανα) συνιστούν ένα μουσικό σύνολο που παίζει –ή έχει βάσιμες φιλοδοξίες να παίξει– στην κατηγορία «world class». Ακριβείς μέσα στα συνήθως πυκνά θέματα των συνθέσεών τους, δεινοί παίκτες, με εκλεπτυσμένες και ιδιαίτερα ζωηρές ρυθμολογίες, καθώς και με πλούσιες δυναμικές διακυμάνσεις, οι Phronesis είναι ένα γεμάτο τρίο, που δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο. Τουλάχιστον όχι όταν βρίσκονται πάνω στη σκηνή και όλα αυτά γίνονται μια σχεδόν χειροπιαστή πραγματικότητα.  

 

 

Αν ωστόσο μπορώ να εστιάσω σε ένα σημείο κριτικής, θα έλεγα πως –τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά– ήχησαν και λιγάκι φορμαλιστικοί, κάπως περισσότερο «ορθολογικοποιημένοι», παρά αυθόρμητοι. Σαν να είχαν μια λίγο ως πολύ παγιωμένη αντίληψη περί του τι είναι δέον γενέσθαι στα πλαίσια ενός πιάνο τρίο· μια συγκεκριμένη οπτική επί της παράδοσης, της συγχρονικότητας και των τομών που επιφέρουν σ’ αυτές. Και μολονότι (απ)έδειξαν ότι είναι όντως μια σπουδαία μπάντα, με σωστή κατανόηση των ζητημάτων που απασχολούν σήμερα τη συγκεκριμένη πλευρά της τζαζ, η παραπάνω οπτική δεν τέθηκε ποτέ υπό ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση. Έτσι, τα όρια της γενικής προσέγγισης δεν έμοιαζαν απλώς να χαρακτηρίζουν τη μουσική και την επιτέλεσή της, αλλά τελικά και να την περιορίζουν εντός τους.

 

 

Σε ένα λάιβ, βέβαια, τέτοια ζητήματα μπορούν να περάσουν στα ψιλά. Ιδίως όταν η δεξιοτεχνία μπορεί να σε αποζημιώσει –και μάλιστα με το παραπάνω. Προσωπικά έμεινα να χαζεύω τον Eger στα τύμπανα: κατάφερνε να παίζει γρήγορα, να στριμώχνει μέσα σε ένα μέτρο πάρα πολλές αξίες, κι όμως ταυτόχρονα να μπορεί να είναι και αρκετά διακριτικός. Δεν «τα έσπαγε» δηλαδή αδιακρίτως· έδινε στη μουσική έναν πολύ ζωηρό παλμό, με λεπτομερείς δυναμικές και ορισμένες εξαιρετικές εξάρσεις. Δεδομένης και της βαρύτητας που δίνουν οι Phronesis στις περίτεχνες ρυθμικές δομές (βλέπε ανορθόδοξα μετρήματα και μη προφανείς τονισμούς), ο ρόλος του Eger ήταν κομβικός και επιτελέστηκε με αρκετή ευστοχία. 

 

 

Ήταν κάμποσες οι στιγμές που οι Phronesis ουσιαστικά λειτουργούσαν σαν ένα απολύτως ρυθμικό τρίο, με τους Høiby και Neame να ακολουθούν εκείνον τον παλμό του Eger. Είχαν όμως και αρκετές γερές μελωδίες· σημείο στο οποίο αναδείχθηκε ο Neame, κυρίως για την άνεση με την οποία κινούταν μέσα στην τζαζ σημειολογία. Και ο Høiby, βεβαίως, ο οποίος δεν είναι μόνο ένας στιβαρός μπασίστας, διαθέτει και την ευελιξία να κινείται μεταξύ μελωδικών και ρυθμικών καθηκόντων, μεταξύ προσκηνίου και παρασκηνίου.

 

Με ένα σχεδόν τυφλό, ενστικτώδες δέσιμο μεταξύ των τριών να συνέχει τα παραπάνω και με συνθέσεις που άνοιγαν τα θέματά τους για να φιλοξενήσουν τις αυτοσχεδιαστικές τους παρεκτροπές, το δίωρο σετ των Phronesis κύλησε νεράκι. Μια όμορφη τζαζ βραδιά, από ένα συγκρότημα που βρίσκεται εμφανώς στην καλύτερη, μέχρι σήμερα, στιγμή του.