Πολλές φoρές έχω αναρωτηθεί και συζητήσει με φίλους, τι είναι αυτό που αφήνει η κάθε underground γενιά ροκ συγκροτημάτων στην επόμενη. Το τι ακούγεται σε τέτοιες κουβέντες, αποτελεί άρθρο από μόνο του και δεν θα το αναλύσουμε τώρα. Ένα πάντως πολύ μεγάλο φορτίο του τι αφήνει η δική μου γενιά στην επόμενη, βαραίνει (δυστυχώς ή ευτυχώς) τις πλάτες των Planet Of Zeus. Γιατί είναι πλέον 15 χρόνια συγκρότημα, με ήδη 3 δίσκους ενεργητικό (οι οποίοι έχουν αποσπάσει πολύ καλές κριτικές) και με άπειρα συναυλιακά «χιλιόμετρα», εντός και εκτός συνόρων. Ο πήχης συνεπώς βρίσκεται ψηλά, δικαιολογίες δεν υπάρχουν, το δε στοίχημα μεγαλώνει όταν παίζουν στην πόλη τους και μάλιστα για πρώτη φορά σε μαγαζί με τόσο μεγάλη χωρητικότητα.
Οι οπαδοί της μπάντας (που αυξάνονται διαρκώς) δεν χωράνε πια στους αμιγώς ροκάδικους χώρους και έτσι –σχεδόν αναγκαστικά– έπρεπε να μεταφερθούμε στην πιο «μπουζουκόφιλη» Ιερά Οδό, όπου όμως πράγματι χωρέσαμε άνετα. Διέθετε μάλιστα τέτοιο ειδικό βάρος η βραδιά, ώστε φάνηκε από την είσοδο κιόλας πως όλα είχαν προσχεδιαστεί με λεπτομέρεια: από το πού ήταν στημένο το merchandise και τους γκισέδες οι οποίοι προμήθευαν τα εισιτήρια, έως τον τρόπο να μην μπλοκάρουν οι πόρτες από την κοσμοσυρροή.
Χωρίς καθυστέρησεις, η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 21:10 με τους Tuber, ένα ορχηστρικό κουαρτέτο. Το μεγαλύτερο μέρος των περίπου 2.500 ατόμων που παραβρέθηκαν συνολικά το Σάββατο στην Ιερά Οδό βρισκόταν ήδη εκεί και τους υποδέχτηκε με θερμό χειροκρότημα. Οι Σερραίοι θεμελιώνουν στιβαρές γραμμές με το μπάσο και τα τύμπανά τους και χρησιμοποιούν τις κιθάρες τους ως χαλί, για να ξεδιπλώσουν πάνω του άλλοτε βαριά riffs κι άλλοτε μελωδίες με πολύ delay ή με ατελείωτα slide. Η έλλειψη (εμφανούς) frontman, καθώς δεν υπήρχε άνθρωπος με μικρόφωνο μπροστά του στο σχήμα, έκανε τον ακροατή να απορροφάται εντελώς από τη μουσική τους. Στη μισή ώρα λοιπόν που έπαιξαν, μας εισήγαγαν ομαλά στο κλίμα και μας ετοίμασαν για τους Wish Upon A Star, στους οποίους έδωσαν τη σκυτάλη της βραδιάς.
Οι Wish Upon A Star, τώρα, όρμηξαν στη σκηνή με απίστευτη βαβούρα, τυφλώνοντάς μας με strobo lights, που ήταν πάρα πολλά και μας στόχευαν κιόλας! Μας καλωσόρισαν κι εκείνοι με τη σειρά τους, ενώ το ορεξάτο punk rock τους μας πήρε από εκεί όπου μας είχαν αφήσει οι αρκετά πιο ήρεμοι Tuber, για να μας φέρει ακόμα πιο κοντά στον ήχο των headliners.
Γρήγορες, κοφτές κιθάρες, με τύμπανα που σκάβουν ακούραστα από πίσω και φωνές πρώτες και δεύτερες να μπλέκονται τόσο μεταξύ τους, ώστε δεν ήξερες ποιος τραγουδά και πού να κοιτάξεις. Όλα αυτά –σε συνδυασμό με γρήγορες εναλλαγές από τον άρτιο φωτισμό της Ιεράς Οδού– δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο κλίμα, το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο. Τα πρώτα crowdsurfing έκαναν λοιπόν σύντομα την εμφάνισή τους, υπό τους ξεσηκωτικούς, καλιφορνέζικους ήχους. Ένα πρόβλημα όμως στις χαμηλές συχνότητες, έκανε το μαγαζί να βουίζει διαρκώς στα 40 λεπτά που έμεινε το γκρουπ επί σκηνής και κάποια φάλτσα εδώ κι εκεί στα φωνητικά τα αποδίδω ακριβώς σε αυτό το βουητό, το οποίο προφανώς υπήρχε και στα monitor των Wish Upon A Star. Ήταν τέτοια δυστυχώς η έκτασή του, που δεν με άφησε να τους απολαύσω. Δεν κατάλαβα γιατί δεν λύθηκε, παρά μόνο μέτα το τέλος της εμφάνισής τους. Σίγουρα τους άξιζε κάτι καλύτερο ηχητικά.
Δεν πρόλαβαν να κατέβουν από τη σκηνή οι Wish Upon A Star και το πρώτο «Σεξ και βία στον πλανήτη Δία!» (σύνθημα-κατατεθέν των Planet Of Zeus) ακούστηκε στον χώρο. Λίγο μετά τις 23:00 λοιπόν και αφού είχαν πια ετοιμαστεί όλα, η σκηνή γέμισε καπνούς και οι πρώτες νότες από το stoner μεγαθήριο της πόλης ήχησαν. Την πρώτη από τις δύο ώρες του live σταμάτησαν να μας βομβαρδίζουν μόνο για την πρώτη καλησπέρα –και αφού είχαν παίξει περίπου 20 λεπτά. Το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο ασταμάτητα, χωρίς την παραμικρή υποψία κενού και χωρίς την οποιαδήποτε κοιλιά. Γιόρταζαν δε τα 15 χρόνια ύπαρξής τους και πρόβαλλαν έτσι πίσω τους αρχειακά πλάνα από τα πρώτα τους μουσικά βήματα, που είχαν μεγάλο ενδιαφέρον.
Την άρτια σκηνική παρουσία των Planet Of Zeus πλαισίωσαν λογής-λογής οπτικά εφέ: το μενού διέθετε εναλλαγές ρομποτικών φώτων και λέιζερ μέχρι φωτιές α-λα-Rammstein! Πληθώρα οπτικών και ακουστικών ερεθισμάτων μας διέγειραν έτσι ασταμάτητα στο ατελείωτο stoner μακροβούτι του Σαββάτου. Το «τελευταίο» χειροκρότημα του οποίου, μεγάλο και εγκάρδιο, κατάφεραν να το εισπράξουν 3 φορές, κάθε μία πολλαπλασιάζοντάς το σε ένταση.
Το πρώτο φινάλε κομματιού το έπαιξαν στις 00:10, όταν και έπεσε το πρώτο χειροκρότημα. Ακολούθως, ο Στέλιος Προβής (κιθαρίστας και δεύτερα φωνητικά) μας προτρέπει να το απογειώσουμε και για κάτι λιγότερο από μία ώρα που συνέχισαν να παίζουν, το κάναμε. Περισσότερος κόσμος σέρφαρε στα κεφάλια μας και ακόμα περισσότεροι κάνανε headbanging υπό τους stoner ήχους του πλανήτη Δία. Ήταν τέτοια μάλιστα η ροή του προγράμματός τους, ώστε, αντί να αδειάσουν τη σκηνή για το encore, άφησαν πίσω τους τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο (τύμπανα).
Περίμενα έτσι να ακούσω ένα drum solo από τα έγκατα της Κόλασης, όμως ο Σεραφείμ είχε άλλη άποψη: ένα μεστό, πολύλεπτο groovy beat –με τις παραλλαγές του (και τα όλα του)– οδήγησε σε άλλα 15 stoner λεπτά, καθώς και στο δεύτερο μεγάλο χειροκρότημα. Η σκηνή αυτή τη φορά άδειασε εντελώς για να γίνει το κανονικό encore. Και όταν ακούστηκε η εισαγωγή του "Ace Οf Spades", διασκευή που είχαν αφήσει να εννοηθεί διαδικτυακά πως θα έπαιζαν στην Ιερά Οδό, έγινε χαμός. Μας αποχαιρέτησαν κατόπιν οριστικά, λέγοντάς μας πως εμείς, οι οπαδοί, είμαστε οι Planet Οf Zeus και πως γράψαμε ιστορία.
Δεν μπορώ να πω ότι οι Planet Οf Zeus έχουν κάτι μουσικά που δικαιολογεί την προσέλευση κόσμου που είδαμε το Σάββατο. Πάντως το κοινό τους το έχουν αποκτήσει μετά κόπων και βασάνων, ενώ από την πρώτη μέρα παίζουν τη μουσική που θα ήθελαν οι ίδιοι να ακούσουν, απλά για να γουστάρουν, κάνοντάς το με συνέπεια και όραμα. Όπως πολύ καλά το έχει θέσει και ο Γιαννακόπουλος σε μια συνέντευξη, «Γυαλίζει ακόμα το μάτι τους». Και υποδεικνύουν έτσι στην επόμενη γενιά, στα ίσια, πώς γίνεται μια underground ελληνική μπάντα να γεμίσει μαγαζί χωρητικότητας 2.500 ατόμων και ποιος είναι ο τρόπος.
{youtube}NJBo5sehWwQ{/youtube}
