Τι Ακούσαμε Τον Ιούνιο;

 Πρώτος επίσημος μήνας του καλοκαιριού με τον καύσωνα να έχει δηλώσει ήδη το παρόν. Πέρα από το air condition και τους αγώνες του Euro, εδώ στο Avopolis είχαμε για συντροφιά νέες κυκλοφορίες που έπαιζαν στo repeat. 

Έτσι, λοιπόν, τον Ιούνιο…

...βγάλαμε το καπέλο στον Tyler, the Creator

Tyler, the Creator - Call Me If You Get Lost
(Columbia)

«Στο Call Me If You Get Lost, ο Tyler, the Creator πιο ώριμος μουσικά και πλέον κατασταλαγμένος στιχουργικά, είναι ικανός να οδηγήσει τη rap μουσική σε νέες κορυφές, μπολιάζοντάς τη ξανά με τις διαχρονικές αξίες που η trap εμπορευματοποίηση της είχε στερήσει».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Δημήτρη Λιλή εδώ.

Γνωρίσαμε το νέο πουλέν της pop

Olivia Rodrigo - SOUR
(Geffen)

«Το άτολμο ντεμπούτο της είναι κομμένο και ραμμένο πάνω στις υπάρχουσες pop φόρμουλες και αρνείται να ξεφύγει από τις δοκιμασμένες συνταγές, ενώ το τίμημα που πληρώνει για την εμμονή του με τον άμεσο εντυπωσιασμό είναι ότι δεν αφήνει στον εαυτό του το περιθώριο να σκάβει πιο βαθιά. Η πρώτη ύλη υπάρχει, αλλά λείπει η στόχευση».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ. 

Κάναμε thumbs up στον Shabaka Hutchings 

Sons of Kemet - Black To The Future
(Impulse!)

«To Black of the Future είναι ένας σπουδαίος σύγχρονος «μαύρος» δίσκος, που δεν παραγνωρίζει κανένα συναίσθημα και συλλαμβάνει εξίσου την πρωτόγονη χαρά και τον αρχαίο θυμό με τον τρόπο του σήμερα. Με το χορευτικό πρόσημό του διασκεδάζει χωρίς να μειώνει στο ελάχιστον τον διδακτισμό της μαύρης εμπειρίας, κερδίζοντας έτσι μεγαλύτερο κοινό. Συμπλέκει την ελευθερία της jazz με την πάλη της μαύρης φυλής με έναν τρόπο που φαντάζει ανεπιτήδευτος αλλά δεν είναι καθόλου απλός και καθόλου αυτονόητος».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.

Κάναμε μια avant-rock βουτιά στο ασυνείδητο

Black Midi - Cavalcade
(Rough Trade)

«Το νέο τους άλμπουμ ηχεί ως μία avant-rock βουτιά στο ασυνείδητο: πολύπλοκοι κιθαριστικοί λαβύρινθοι σαν αμυντικοί μηχανισμοί, συνεχείς, απρόβλεπτες και εκλεπτυσμένες meta-στροφές σαν ψυχικά σλάλομ, μεγαλεπίβολες, ορχηστρικές εξάρσεις σαν προτάσεις του Υπερεγώ. [...] Στο καθόλου “τυπικό” σύμπαν των Black Midi όλα μπορούν να συμβούν και να βγάλουν νόημα».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

Μελετήσαμε τους νικητές της Eurovision

Måneskin – Teatro d’Ira: Vol.1
(Sony/RCA)

«Το ερώτημα είναι: Υπάρχει λόγος να γίνεται ντόρος γύρω από το όνομα τους ή πρόκειται για ένα ακόμα πυροτέχνημα; Ακούγοντας το Teatro d’Ira καθώς και τις προηγούμενες κυκλοφορίες των Måneskin, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που έχει ιδέες, που έχει δυνατότητες, που ροκάρει αυθεντικά και το κυριότερο έχει την ικανότητα να προσφέρει ποικιλία στους ακροατές του». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.

Φάγαμε donuts απ’ την Ιαπωνία

Chai - Wink
(Sub Pop)

«Κάτι μεταξύ ενός μεταμοντέρνου soundtrack μιας σύγχρονης Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων και ενός sui generis ιδιώματος που θα μπορούσαμε να βαφτίσουμε weird pop. Το σίγουρο είναι ότι με το Wink θα κάνουμε αυτό που μας προτρέπουν οι Chai στην αυτοπροσωπογραφία του “Nobody Know We Are Fun” – θα ξυπνήσουμε σε ένα ζαχαρένιο όνειρο και θα διασκεδάσουμε με σχήματα που ούτε που είχαμε φανταστεί».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.

Ροκάραμε με την «προχώ» μαμά

Liz Phair - Soberish
(Chrysalis)

«Το Soberish είναι το πρώτο της άλμπουμ μετά από μια ολόκληρη δεκαετία αποχής και κυλάει καθαρά, στρωτά και ευχάριστα με τραγούδια που είναι δύσκολο να μη σε κερδίσουν. [...] Τα τραγούδια του δίσκου ακούγονται σαν nuggets δωματίου που προσφέρουν άφθονο ρομαντικό τερέν για να βρουν ανακούφιση οι συναισθηματικές ανησυχίες της».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.

Γνωρίσαμε τον κόσμο της Νεφέλης Φασούλη

Νεφέλη Φασούλη - Ο Κόσμος Σου
(United We Fly)

«Συνολικά, ο δίσκος είναι μια ευχάριστη πρόταση, με ποικιλία που ενώ συστήνει την Νεφέλη Φασούλη και τη φωνή της, δεν καταφέρνει να της προσδώσει ένα συγκεκριμένο φως, ένα συγκεκριμένο «χρώμα» όπως γράφτηκε και στην εισαγωγή. Μπορείς να τραγουδάς εντελώς διαφορετικά στυλ, είδη όμως ταυτόχρονα πρέπει και να διαθέτεις ένα εκτόπισμα που θα τα καθιστά «κτήμα» σου, ώστε να αποτυπωθούν στον ακροατή με τη δική σου σφραγίδα. Αυτό δεν συνέβη και σίγουρα δεν μπορεί να συμβεί με τον πρώτο δίσκο, όταν αυτός χαρακτηρίζεται από σχετική πενία νέων ιδεών εκ μέρους του δημιουργού». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Η Νεφέλη Φασούλη Δεν Είναι Απλά Αυτή Που Περνάει.

Νιώσαμε 00s alternative rock νοσταλγία

Green Was Greener - Introspective
(Inner Ear)

«To Introspective αξίζει να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος  όχι για να το καταλάβεις βαθύτερα. Δεν κρύβει, άλλωστε, τα μυστικά του, σερβίρει τον συναισθηματικό και μουσικό του κόσμο στο πιάτο σε ένα τραπέζι, κάπου μεταξύ των μεγάλων συναυλιών που μας έχουν λείψει και της ονειροπόλησης με ακουστικά και μεγάλα σχέδια στο ταβάνι. Αλλά αξίζει να το ακούσεις για να το ευχαριστηθείς γνήσια και χωρίς πολλές σκέψεις».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.

Και απολαύσαμε jazz “made in Greece”

Γιάννης Παπαδόπουλος - Mirrorself
(Puzzlemusik)

«Από την ακρόαση του δίσκου γίνονται άμεσα και εύκολα διακριτά ο σεβασμός προς την jazz και την παράδοση της, η αισθητική αξιοπρέπεια, η αγάπη, οι καλές προθέσεις. [...] Tο Mirrorself (όπως θέλει να υποδηλώσει και ο τίτλος) είναι ένας δίσκος που μας γνωστοποιεί τις προθέσεις, τον ήχο και την προσωπική προσέγγιση του Γιάννη Παπαδόπουλου στην jazz. Μένει να δούμε στη συνέχεια και τις πιο φρέσκες δημιουργικές του ικανότητες».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.