Η Νεφέλη Φασούλη είναι αλέγρα σε όλα της. H χαλαρότητα με την οποία σου μιλάει, ακόμα κι αν σε συνάντησε λίγα δευτερόλεπτα πριν, η εκφραστικότητα στο πρόσωπο της, η ενέργεια που εκπέμπει, η αριστοκρατική αλλά και κοριτσίστικη συγχρόνως γοητεία της, σε κάνει να καταλήξεις εύκολα στη διαπίστωση πως είναι «η χαρά της ζωής».
Όσοι τα τελευταία χρόνια έχουν βρεθεί στην Ταράτσα του Φοίβου, έχουν πάρει μια γεύση από το μπρίο της, ξέρουν λίγο ή πολύ «το κορίτσι που τραγουδάει με τον Φοίβο Δεληβοριά». Το κορίτσι πλέον έγινε μούσα, μιας και μετά από 4 καλοκαίρια που «την έκαναν Ταράτσα», ο Φοίβος Δεληβοριάς της υπογράφει την πρώτη της προσωπική δουλειά που κυκλοφορεί από τη United We Fly.
Ο Κόσμος Σου, όπως και λέγεται το ντεμπούτο της τραγουδίστριας με τη ζεστή και στον πόντο δουλεμένη φωνή, είναι ο κόσμος των δύο βασικών εμπλεκόμενών του, ένας καθρέφτης που πότε δείχνει τη Νεφέλη Φασούλη, πότε τον Φοίβο Δεληβοριά, πάντα όμως δείχνει αυτούς που θέλουν να σκαρώσουν τραγούδια και ιστορίες, είτε αυτά βρίσκουν τις καταβολές τους σε ένα καπηλειό, είτε σε ένα καλοκαιρινό latin λίκνισμα, είτε σε εναλλακτικά δωμάτια που αναστενάζουν στο scroll.
Ένα πρωινό που αποδείχθηκε πιο ζεστό από ό,τι φαινόταν καθίσαμε σε ένα παγκάκι για να καταλάβω λίγο καλύτερα τον κόσμο της και να την αφήσω να μου αφηγηθεί μια καλλιτεχνική συνάντηση που αποδείχθηκε πέρα για πέρα καθοριστική. Πρώτα, βέβαια, την ενημέρωσα για τη δική μας συμπτωματική «πρώτη συνάντηση», πριν από αρκετά χρόνια στο Cabaret Voltaire που έπαιζε με τη σχολική της μπάντα...
Και μετά στην Αγγλικανική Εκκλησία με τον Φοίβο Δεληβοριά… Εκεί λίγο ανέβηκα επίπεδο… (γέλια)
Πώς ήταν για σένα που έγινε όλο αυτό και ξαφνικά, ήσουν στη σκηνή με τον Φοίβο Δεληβοριά; Είχα σοκαριστεί βασικά από το γεγονός ότι με πήρε ο Φοίβος τηλέφωνο, γιατί του είχα μεγάλη αδυναμία. Δηλαδή το έλεγα, «Θέλω να δουλέψω με τον Φοίβο». Ωστόσο, είχα αρχίσει ήδη να δουλεύω με τον Βασίλη Καζούλη και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο. Αλλά όταν με πήρε εκείνο το τηλέφωνο τα ‘παιξα, θυμάμαι να κλείνω και να παίρνω τη μάνα μου. Ήταν σαν να περίμενα απλά να γίνει κάποια στιγμή.
Εκείνη τη φορά κατάλαβες ότι ξεκινάει κάτι ή λες, ok, είναι απλά αυτό απόψε; Όταν πρωτογνωριστήκαμε και με πήρε τηλέφωνο για εκείνη τη συναυλία, αν θυμάμαι καλά, μου είχε πει και για τα πλάνα στην Ταράτσα, αλλά να κάναμε πρώτα επί σκηνής αυτή την πρώτη «γνωριμία». Επομένως, είχα το άγχος να τα πάω καλά, ώστε να με ξαναπάρει. Να βρούμε έναν κοινό τόπο. Κι έτσι κι έγινε κιόλας.
Όλον αυτόν τον καιρό που δούλευες με τον Φοίβο Δεληβοριά είχες ήδη μια σχετική αναγνωρισιμότητα, χωρίς να έχεις ακόμη δικό σου υλικό. Αισθανόσουν πως αυτό θα σε βοηθήσει στο πρώτο προσωπικό σου βήμα ή σε άγχωνε και λίγο ότι είσαι πιο «εκτεθειμένη»; Είναι και τα δύο βασικά. Σου δίνει μια πολύ ωραία αβάντα, δεν ξεκινάς εντελώς απ’ το μηδέν, απλά καμιά φορά το να ξεκινάς από το μηδέν «συγχωρεί» και πολλά λάθη, «Εντάξει, δεν ξέρει ακόμη, είναι καινούργιος». Σε μένα από τότε που τραγουδάω με το Φοίβο όλοι λένε «Άντε, περιμένουμε και τα δικά σου». Και να που τώρα ήρθε η στιγμή και τρέμω πατόκορφα.
Αν δεν είχες συναντήσει τον Φοίβο Δεληβοριά, πού θα σε έβλεπες αυτή τη στιγμή καλλιτεχνικά; Θα είχα φύγει στο εξωτερικό για jazz, σίγουρα. Κάθε χρόνο άλλωστε στέλνω αιτήσεις έξω, πάντα με παίρνουν και πάντα δεν πάω. Όλο και κάτι προέκυπτε εδώ και δεν έφευγα. Αν και ποτέ δεν το εγκαταλείπω, το αφήνω πολύ ανοιχτό.
Για να πετύχει κάποιος χρειάζεται σίγουρα πολλή δουλειά. Η τύχη, όμως, πόσο σημαντική πιστεύεις πως είναι; Είναι πολύ σημαντική στο επίπεδο των γνωριμιών, όπως έγινε και με εμένα από μια συγκυρία. Απλά κι έτσι όπως έχει γίνει με τα social media σε έναν κύκλο επαγγελματικό όπως τα καλλιτεχνικά, είναι ήδη σαν με κάποιον τρόπο να ξέρουμε όλοι όλους κι όσο πιο πολύ προωθείς τη δουλειά σου στο διαδίκτυο τόσο περισσότεροι σε μαθαίνουν. Θεωρώ άρα πως πλέον δεν παίζει τόσο ρόλο η τύχη όσο το να έχεις μια δουλειά και να την προωθείς συγκροτημένα κι από εκεί και πέρα να πάνε καλά τα πράγματα σε προσωπικό επίπεδο με τους συνεργάτες σου. Γιατί έχω δει υπερταλαντούχους μουσικούς αλλά μπορεί τα χνώτα να μην ταιριάζουν. Σίγουρα βοηθάει κι η τύχη, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να πάνε καλά μετά από αυτήν.
Και φτάνουμε λοιπόν στον δίσκο σου που έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς. Σου έφερνε τα κομμάτια έτοιμα ή αφού τα άκουγες πρώτη φορά, κατά μία έννοια, ζυμώνονταν πάλι από εσένα; Ο Φοίβος γράφει πάντα με κάποιον τρόπο ολοκληρωμένα πράγματα, δε θα μου στείλει ποτέ μια στροφή, θα μου στείλει ολόκληρο το κομμάτι. Έχουν πάντα μια ολοκληρωμένη συνοχή τα πράγματα που κάνει, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Οπότε, όταν τελείωνε ένα κομμάτι μου το έστελνε σε μορφή κιθάρα-φωνή και μετά τα δοκιμάζαμε από κοντά με τη δική μου φωνή για να δούμε αν ταιριάζουν, γιατί εκεί μπορεί να αλλάξουν πολλά. Και εκεί είναι που ζυμώνονται και αποκτούν ξεχωριστή ταυτότητα γιατί η κάθε φωνή κάνει κάτι άλλο.
Ο Κόσμος Σου μπλέκει πολλά είδη: από latin μέχρι πιο λαϊκούς ήχους, υπάρχει και το δυτικότροπο στοιχείο… Ναι αυτά ήταν τα στοιχεία του κόσμου μου που τα κούμπωσε ο Φοίβος πάνω μου. Περιμένει από εσένα να του δώσεις ένα στοιχείο για να το πάρει να το κάνει ένα μικρό αριστούργημα. Κι όταν με ρωτούσε συνέχεια τι είναι ξεχωριστό για μένα ή όταν έβλεπε αυτός τι είναι ξεχωριστό σε μένα, μου έλεγε ότι επειδή ενσωματώνω όλα αυτά τα ακούσματα, έπρεπε να γίνει μια τέτοια δουλειά. Και στη σειρά του δίσκου πάντα εναλλάσσεται το δυτικότροπο στοιχείο με το πιο βαλκανικό.
Προσωπικά, όλο αυτό το μπλέξιμο του δίσκου μου θύμισε πολύ το Χάλια του Φοίβου Δεληβοριά, που από τη μία ακούς διασκευή στον Tom Waits κι από την άλλη, ντουέτο με την Καίτη Γαρμπή… Ακριβώς. Εκεί νομίζω πως ταιριάξαμε πραγματικά με τον Φοίβο. Βλέπουμε τη μουσική ως ένα ολοκληρωμένο πράγμα κι όχι με παρωπίδες. Είναι λοιπόν κάτι που είχε ξανακάνει και δε δυσκολεύτηκε. Έγινε αβίαστα όλο αυτό γιατί κι ο δικός του κόσμος είναι ακριβώς έτσι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: 2 δεκαετίες (+) Χάλια: Οι μικρές, αθώες ύβρεις του Φοίβου Δεληβοριά
Ο δίσκος είναι, λοιπόν, ένας «καλλιτεχνικός έρωτας» μεταξύ των κόσμων των δύο βασικών συντελεστών του. Θα μπορούσε να αφηγείται, όμως, στιχουργικά και έναν έρωτα σε διαφορετικές φάσεις και διαφορετικές εποχές; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά ναι, θα μπορούσε να είναι. Πάντα όμως, ακόμα και σε τραγούδια που δεν είναι ερωτικά, ο Φοίβος κρύβει έναν ρομαντισμό. Όταν έφερνε, βέβαια, τα κομμάτια, τα συνόδευαν ιστορίες που είχαν να κάνουν με το είδος τους. Όλα πάντως ανήκουν σε ιστορίες και βιώματα που είχα εγώ μαζί του και είχαμε κουβεντιάσει. Αυτό κάνει, παίρνει μια πολύ ωραία στιγμή σου και την κάνει τραγούδι. Το κάθε τραγούδι μπορώ να το ανάγω σε μια ωραία συζήτηση που έχω κάνει μαζί του.
Στον δίσκο ακούμε και μια συνεργασία με τον Δημήτρη Μεντζέλο, στο κομμάτι «Θα Σου Πω Εγώ». Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι’ αυτό, ήμουν πολύ φαν όταν ήμουν μικρή. Είναι αυτό που έχεις ζήσει κάτι αλλά όχι ακριβώς στην ακμή του και όχι απλά έρχεται πάλι, αλλά έρχεται και με ντουέτο. Το τραγούδι αρχικά ήταν σκετό, χωρίς rap. Το άκουγα και έλεγα, «Ρε Φοίβο, κάτι θέλει ακόμα», υπήρχε χώρος να γίνουν πράγματα στο κομμάτι. Κι εκεί μας ήρθε η σκέψη για guest και ο Φοίβος πέταξε την ιδέα για τον Μεντζέλο. Το πήρε και την ίδια μέρα έγραψε το μέρος του.
Όλα αυτά, στον απόηχο του viral «Για Να Μην Τα Χρωστάω» του Μιθριδάτη… Ε, ήταν πολύ εύστοχο κομμάτι. Δεν έχω παρακολουθήσει πολύ τη σόλο καριέρα του και είδα ότι έγινε πολύ σούσουρο γενικά, αλλά ξέρω πως στο συγκεκριμένο κομμάτι είπε πράγματα που ξεχειλίζαν μέσα μας για μήνες. Και το έκανε πολύ αριστοτεχνικά.
Μπορεί να είσαι δικηγόρος, αλλά τώρα θα κάνω εγώ τον δικηγόρο του διαβόλου. Σε κουράζει ποτέ που σε ρωτάνε τόσα πολλά πράγματα για τον Φοίβο Δεληβοριά στις συνεντεύξεις; Είναι φυσικό και επόμενο, γιατί έχει γράψει τον δίσκο. Αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να ρωτάνε και τον ίδιο νομίζω, γιατί αυτός έχει βάλει την ψυχή του μέσα, εγώ απλά τραγούδησα. Δε με κουράζει γιατί του έχω τόση πολλή αγάπη και τόσο θαυμασμό, είναι σαν να σου μιλάω για κάποιο άτομο της οικογένειάς μου. Είναι πολυμήχανος. Πιο πολύ μπορεί να με κουράσει να μου λένε για τη Νομική.
Θα σε ρωτήσω όμως: η Νομική τι σου έμαθε; Έναν πολύ ωραίο τρόπο σκέψης, πολύ ανοιχτόμυαλο και πολύ σφαιρικό. Μου προσφέρει πολλά πράγματα στην πνευματική μου ισορροπία το να έχω επαφή με «γράμματα». Νιώθω ότι έμαθα να διαχειρίζομαι λίγο πιο καλά τη ζωή. Και θα το έκανα το επάγγελμα.
Αν σου έλεγαν ότι πρέπει να τραγουδήσεις ένα είδος μόνο, θα ήταν jazz; Ναι, γιατί και συνθετικά και δημιουργικά η σκέψη μου πάει πιο πολύ προς τα εκεί, επειδή το έχω σπουδάσει και το έχω ακούσει περισσότερο από όλα τα είδη. Είναι σαν τον πρώτο έρωτα, δεν τον προδίδεις. Δηλαδή αν μου πεις κάτσε γράψε κάτι, δε θα μου βγει κάτι πέρα από αυτό.
Είχα διαβάσει κάπου πως γράφεις μόνο αγγλικό στίχο, επίσης. Νιώθεις πως η ελληνική γλώσσα είναι σαν ένα ξεγύμνωμα και η αγγλική ένα καταφύγιο; Είναι πιο safe ο αγγλικός στίχος. Μόνο το γεγονός πως τα ελληνικά είναι η μητρική μας και τα έχουμε μελετήσει και διαβάσει περισσότερο, έχουμε δει πόσο έχουν σκάψει κάποιοι με αυτήν, με κάνει να νομίζω πως δεν μπορώ να σκάψω τόσο βαθιά. Δεν τα προσεγγίζω κι από φόβο κιόλας. Η αγγλική μου φαίνεται πιο βατή. Μπορεί να φταίει ότι έχω ακούσει πολλή αγγλόφωνη μουσική από την εφηβεία και μετά.
Έχεις νιώσει ανταγωνισμό στον χώρο της μουσικής ως τώρα; Στη δουλειά πάνω όχι. Πιο πολύ το νιώθω στα social media. Δε θεωρώ πως ο χώρος είναι κάποια αρένα με σκυλιά, αλλά τα social media ναι. Είναι σαν να φτιάχνεται το κοινό μας μέσα από αυτά και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να το κάνω. Αυτό που έχω μάθει τα τελευταία 6-7 χρόνια είναι πως ο τρόπος να κερδίσεις τον άλλο είναι να ανέβεις στη σκηνή και να τραγουδήσεις.
Μπήκες αρκετά μικρή πάντως σε έναν χώρο που τρέχει με χίλια. Ήταν δύσκολο ή παλέψιμο αυτό; Παλέψιμο, γιατί δεν μπήκα δισκογραφικά κι έκανα κάποια επιτυχία, εκεί είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Το “instant success” κρύβει πολλούς κινδύνους. Εγώ μπήκα πολύ αγάλι-αγάλι. Αυτό που έκανα ήταν κυρίως stage, που κάνω ακόμα. Ήταν και λίγο δουλειά ως τώρα, όπως όλες, ότι «έχω σήμερα live εκεί». Νομίζω το δύσκολο είναι όταν έρχεται κάτι πολύ προσωπικό που σε καθορίζει από εκεί και πέρα για πάντα.
Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο σου είναι το ντουέτο «Η Ζωή και η Σκηνή» με τον Φοίβο Δεληβοριά. Τελικά, πού η Νεφέλη της ζωής συναντά τη Νεφέλη της σκηνής; Παντού. Με κάποιον τρόπο έχω προσπαθήσει ως τώρα τη ζωή να την έχω στη σκηνή και να μην παριστάνει κάτι που δεν είναι. Την αλήθεια μας βγάζουμε εκεί πάνω, αυτό που αισθανόμαστε. Περνάμε καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο, περνάμε άσχημα και πάλι βγαίνει. Λέει το τραγούδι μέσα «ψέμα είναι η σκηνή από φώτα και καπνό». Αλλά λέει μετά «μα γυρίζω κι είσαι δίπλα μου και είναι αληθινό». Τελικά, αυτό έμαθα, πως στη σκηνή βγάζεις μια αλήθεια. Τη βλέπουν οι από κάτω και είτε σε αγαπάνε είτε όχι.
Ο πρώτος δίσκος της Νεφέλης Φασούλη, Ο Κόσμος Σου, σε μουσική και στίχους του Φοίβου Δεληβοριά, κυκλοφορεί από τη United We Fly.
(Σχεδόν) κάθε Πέμπτη του καλοκαιριού, θα ανεβαίνει στη σκηνή της Ταράτσας του Φοίβου.
Την Παρασκευή 18 Ιουνίου θα περπατήσει τα Πανοραμικά Σκαλιά του ΚΠΙΣΝ, για μία συναυλία με τον Φώτη Σιώτα.
