"It's the most wonderful time of the year..." μέρος δεύτερο. Η αλήθεια είναι πως η λίστα με τους καλύτερους διεθνείς δίσκους του 2022, μας παίδεψε λιγότερο από τούτη εδώ. Ποιον να πρωτοσκεφτείς και τι να πρωτογράψεις; Πώς να κρατήσεις καλή ισορροπία, προσέχοντας αφενός να μην παραμελήσεις κανέναν και αφετέρου να μην βρεθείς ενάντια στους ηθικούς σου κανόνες, ως αξιόπιστο και αμερόληπτο μέσο; Πώς μπορούμε αυτή τη λίστα να την κάνουμε να μη φαντάζει ελλιπής, όταν υπάρχουν τόσα genres που κινούνται παράλληλα με το «εναλλακτικό ελληνικό αγγλόφωνο» στο οποίο παραδοσιακά εστιάζει το Avopolis εδώ και χρόνια;
Έχοντας κάνει την αυτοκριτική μας για τη χρονιά που πέρασε όσον αφορά την κάλυψη της εγχώριας δισκογραφίας και μετά από αλλεπάλληλες σκέψεις και συσκέψεις, σας παρουσιάζουμε τη λίστα του Avopolis με 20 από τα σπουδαιότερα εγχώρια άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2022, μεταξύ των οποίων ανεξάρτητες κυκλοφορίες, αυτοεκδόσεις διαμαντάκια, δίσκοι από «μικρούς» καλλιτέχνες που μεγάλωσαν, δίσκοι από «μεγάλα» ονόματα που πιστοποίησαν τη δυναμική τους και δίσκοι (rock, rap, electro, indie, jazz, experimental) που σημάδεψαν με τον δικό του τρόπο ο καθένας τη μεταπανδημική αυτή χρονιά που φτάνει στο τέλος της.
Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων διεθνών δίσκων του 2022 έλαβαν μέρος οι συντάκτες του Avopolis Άννα Γεωργάτου, Άγγελος Κλειτσίκας, Βαγγέλης Κυριακάκης, Δημήτρης Λιλής, Αργύρης Λιόσης, Δημήτρης Μάστορης, Μάκης Μηλάτος, Τάνια Σκραπαλιώρη, Αλέξανδρος Τοπιντζής και Εύη Χουρσανίδη.
20. Φίλος Φίλου - Μπάσσο Βεστιάριο
(Veego Records)
Είναι τόσο ιδιοφυώς όμορφο το Μπάσσο Βεστιάριο του Φίλος Φίλου (a.k.a. Κωνσταντίνος Τασσόπουλος) που πραγματικά οι λέξεις είναι δύσκολο να αποδώσουν αυτό που ακούς από το 1 ο έως το 38ο (και τελευταίο) λεπτό του άλμπουμ. Ο δίσκος προφανώς και είναι ηλεκτρονικός, σαφώς και έχει μια new wave αύρα, σίγουρα έχει μια urban synth / pop / electro αισθητική, οπωσδήποτε φέρει εξαίσια μπάσα και beats και, εν κατακλείδι, αδιαμφησβήτητα παίρνει θέση ως ένας από τους δίσκους της χρονιάς.
-Βαγγέλης Κυριακάκης
19. Modern Ruin - Flesh
(Lurid Music)
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι ένα νέο EP αμέσως μετά το προσεγμένο ντεμπούτο τους Unemployment Line Disco για την αναγνωρισμένη στους ηλεκτρονικούς underground κύκλους Hoga Nord, θα είχε φυσική συνέχεια στον ήχο που αρχικά λάνσαραν, όμως οι ανατροπές, όπως και η καλλιτεχνική «ανωμαλία» είναι πιθανόν η δεύτερη φύση τους. Έτσι στο φετινό EP τους για λογαριασμό της Lurid, οι Modern Ruin αποφάσιζουν να βυθιστούν ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι και την παράνοια που επικρατεί τριγύρω, αφήνοντας τον κύριο Παπασημακόπουλο ελεύθερο να γδάρει ότι και όσο χρειάζεται προκειμένου να φτάσει στη σάρκα.
18. Deaf Radio - Arsenal of Hope
Ένα άλμπουμ που στο σύνολό του προβάλλεται με διαφορετικές ηχητικές αποχρώσεις, δομημένο με προσεγμένες φωνές κι άρτια παραγωγή, με έκδηλη την διάθεση αυτοσχεδιασμού κι ανακάλυψης μιας νέας καλλιτεχνικής προσωπικότητας. Το αρμονικό πάντρεμα του κλασικού κιθαριστικού ήχου των Deaf Radio με μια νέα post-disco/new wave προσέγγιση, εγείρει την περιέργεια για το αν πράγματι τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να κλείσουν το κεφάλαιο με το οποίο ξεκίνησαν, και να πάρουν το ρίσκο να ακολουθήσουν μια διαφορετική ροή που, αν και φαίνεται να μη γνωρίζουν ακόμα πού ακριβώς θα τους βγάλει, η πρώτη της επίγευση μοιάζει άκρως ικανοποιητική.
17. ΛΟΛΕΚ - Άγρια
(Inner Ear Records)
Ο τίτλος είναι δηλωτικός του περιεχομένου κι ο Λόλεκ δείχνει αποφασισμένος να τον δικαιώσει. Αυτός ο τραχύς, άγριος, αποφασιστικός -δημιουργικά- εαυτός του Γιάννη Αναγνωστάτου που τον συναντούσαμε σποραδικά και πιό καλυμμένα στα προηγούμενα άλμπουμ του, εδώ κυριαρχεί. Ηλεκτρονικοί ήχοι που φλερτάρουν με το industrial, rock attitude που γδέρνει, λυρισμός κι ευαισθησία, ένας ακόμη βασανισμένος, πονεμένος, τραυματισμένος αισθηματίας της ροκ μυθολογίας που τραγουδάει, ψιθυρίζει, μονολογεί. Με την συμμετοχή του (Λύκου) Νίκου Βελιώτη ολοκληρώνεται ένα άλμπουμ που πάει τον Λόλεκ ένα βήμα παραπέρα με τρόπο πειστικό, επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για έναν ιδιαίτερο, δημιουργικό και καλλιτεχνικά ευαίσθητο δημιουργό που ψάχνει και ψάχνεται διαρκώς και έχει πάντα κάτι να πει, το οποίο πρέπει να είσαι πολύ ρηχός για να το προσπεράσεις εύκολα.
-Μάκης Μηλάτος
16. Sworr - HONEST
(United We Fly)
Από τον τρόπο που μπερδεύουν τα beats, μέχρι το μπλαζέ άλλοτε ραπάρισμα κι άλλοτε ψέλλισμα του Robin και από την σύγχρονη αντίληψη τους στη διαχείριση των social τους, μέχρι τα χρώματα των videoclips τους ή τις φωτογραφικές πόζες και το styling τους, οι Sworr. δεν έχουν τίποτα το παρωχημένο, το κλισέ, το στημένο και -για να συνεννοηθούμε- τίποτα το ελληνικό. Επτά χρόνια μετά το breakthrough τους και τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, που προσέλκυσε μικρό αλλά φανατικό κοινό, παραδίδουν δέκα φρέσκα downtempo electro κομμάτια που έχουν τις ίδιες ανησυχίες με σένα. Ξεκίνησαν από την Πάτρα. Εδώ και χρόνια τους ονειρεύομαι εμμονικά εκτός συνόρων.
-Εύη Χουρσανίδη
15. Kristof - Ψυχαγωγία
Μέσα σε μόλις μισή ώρα, με άμεσες ή έμμεσες μουσικοσυνθετικές αναφορές στη Λένα Πλάτωνος, τον Κωνσταντίνο Β, τη Nalyssa Green, τον The Boy (που υπογράφει και τη σκηνοθεσία του video clip για το Μαρκαδόροι) μέχρι και τον Jarvis Cocker, ο Kristof καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει (για πρώτη φορά στην μητρική του γλώσσα) όλες τις υπαρξιακές αναζητήσεις που του γέννησαν η πανδημία, ο εγκλεισμός, η απομόνωση, κι αντί να δημιουργεί επιπρόσθετο βάρος παίρνει το «ουφ» του καθενός και το στέλνει στο διάστημα.
-Εύη Χουρσανίδη
14. MAZOHA - Τώρα Χορός / Βεντάλιες και Σιδερογροθιές
(Inner Ear Records)
«Όλες οι μέρες μοιάζουν σαν να είναι Κυριακές, όλες οι μέρες…» Σε αυτό που έμοιαζε να είναι η κορύφωση της πανδημίας, ο MAZOHA είχε το απόλυτο soundtrack. Ακολουθώντας το mini virality του “Είναι Ωραία Να Πεθαίνουμε Παρέα”, οι “Φρίκες” σφράγισαν αυτό που αποδύκνειαν χιλιάδες shares ακροατών στο προφίλ του. Όλα όσα άκουγαν, ένιωθαν και μοίραζονταν στα socials οι αποκλεισμένοι "αιώνιοι έφηβοι" από τον Βορρά ως το Νότο της χώρας συναντούσαν το punk ήθος μπολιασμένο με όλες τις ένοχες ποπ μελωδίες που τον μεγάλωσαν και γέμιζαν με spotify επαναλήψεις το πιο μίνιμαλ «πιασάρικο» τραγούδι που έχει κεντήσει ο νέος «ασυμβίβαστος» ήρωας της Θεσαλλονικιώτικης ανεξάρτητης σκηνής.
-Δημήτρης Λιλής
13. Dury Dava - Deluxe
(Inner Ear Records)
Η μουσική τους δίνει την αίσθηση ενός ατέρμονου τζαμαρίσματος που διατρέχει όλες τις multi-culti επιρροές τους και είναι ικανό να ξεκινήσει από χαλαρή 60s παραζάλη και να φτάσει μέχρι punk παράκρουση. Και όλα αυτά με ελληνικό στίχο, αυτοσχέδιο, σουρεάλ και αναπάντεχο. (...) Live πρέπει να είναι απόλαυση.
12. ΛΕΞ - ΜΕΤΡΟ
Αν και τις πρώτες μέρες της «αθόρυβης» κυκλοφορίας του το ΜΕΤΡΟ από τιμήθηκε σχετικά συγκρατημένα, σε σχέση με το προηγούμενο κεφαιο του 2ΧΧΧ, ο τρίτος δίσκος του Θεσσαλονικιου ράπερ ήταν μια κορυφαία κυκλοφορία για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί έφερε τη ραπ του Θεσσαλονικιού στα "μεγάλα σαλόνια" της εγχώριας μουσικής πραγματικότητας, στα ακουστικά μουσικών παραγόντων με «αστική μουσική παιδεία» που σνόμπαραν οποιοδήποτε μουσικό ιδίωμα τελειώσει σε - απ, βουλώνοντας και το τελευταίο στόμα που «αναγκάστηκε» να τον πιάσει στο στόμα του για να νιώσει relevant. Μετά τη σαρωτική, ιστορική συναυλία στη Νέα Σμύρνη πολύ ψηφιακό μελάνι χύθηκε, συχνά αχρείαστα, συχνά απλώς αναπαραγοντας απλώς τους στίχους από το "Holdem", το "Air Max", το "Απ' τους Υπονόμους". Πράγματι στην περίπτωση του ΛΕΞ οι στίχοι δεν χρειάζονται καμία διαμεσολαβητική περιγραφή από κάποια ικανή ή λιγότερη ικανή πένα για να σε πείσουν να τους ακούσεις, μιλούν μόνοι τους και χτυπούν κατάστηθα. Και η συναυλία α στη Νέα Σμύρνη δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τους στίχους και τις παραγωγές από το ΜΕΤΡΟ. Με τον δίσκο αυτόν ο ΛΕΞ ολοκληρώνει την πρώτη του αριστουργηματική τριλογία, μοιράζοντας FOMO, και κάνοντας όλους να μιλάνε για εκείνον - χωρίς βέβαια να ξέρουν όλοι, αν όχι οι περισσότεροι, για τι πράγμα μιλάνε - μένοντας ταυτόχρονα συγκινητικά απαθής στον οποιονδήποτε εξωγενή παράγοντα, εκτός από εκείνους που χρειάζεται για τις ρίμες του. Στο επόμενο επεισόδιο κανείς δεν θα μπορεί να ρωτήσει πια «Ποιος είναι ο ΛΕΞ;»
-Τάνια Σκραπαλιώρη
11. Spiral Trio - Broken Blue
(Odradek Records)
Στο σύνολο του Broken Blue φαίνεται να έχει ως στόχο την αποδόμηση της μελαγχολικής piano jazz, όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος ακροατής της Μεσογείου -πόσο μάλλον της χώρας μας. Με την εμπλοκή, μάλιστα, της αμερικάνικης ετικέτας Odradek στη κυκλοφορία, το Broken Blue είναι μάλλον ότι πιο κοντά στα πρωτότυπα U.S. jazz standards έχει κάνει αυτή η παρέα, το μέλλον της οποίας διαγράφεται ήδη λαμπρό. Και ας ελπίσουμε να είναι θέμα χρόνου η παγκόσμια αναγνώριση του ήχου της.
10. Die Arkitekt - Dark Colors
(We Are The Amp)
Το Dark Colors βουτά στον ήχο του ανατολικού Βερολίνου και του ηλεκτρονικού Λονδίνου, σαρώνοντας μια σειρά από ιδιώματα στο φάσμα της σκοτεινής, χορευτικής ηλεκτρονικής μουσικής με σαφές κέντρο βάρους την techno, περασμένα από ένα φίλτρο ακραιφνώς pop στη φιλοσοφία του. Ενώ σέβεται τα μουσικά του πατήματα, δεν υιοθετεί την «πιουρίστικη» προσέγγιση, ούτε περιορίζεται σε κάποιου είδους απαρέγκλιτη αναπαραγωγή της techno ορθοδοξίας. Και σε καμία περίπτωση δεν εγκλωβίζεται σε μια στείρα αισθητικοποίηση του ιδιώματος. Απεναντίας, είναι δίσκος ανοιχτός σε γνώστες και μη, με μια καλώς εννοούμενη προσβασιμότητα και προπαντός με ξεκάθαρη πρόθεση να χορευτεί μαζικά και ανελέητα.
9. Φοίβος Δεληβοριάς - ANIME
(Inner Ear Records)
Κάθε καινούριο άλμπουμ του είναι ένα καλειδοσκόπιο, ένα viewmaster με φωτογραφίες που τράβηξε ο ίδιος, με στιγμιότυπα από την καθημερινότητα που του έκαναν εντύπωση, από εικόνες που μόνο αυτός είδε έτσι, με χρώματα που τα εφευρίσκει και δεν υπάρχουν στο photoshop. Τρυφερός και αισθηματίας, ποιητικός και ευαίσθητος, ανθρώπινος και ακομπλεξάριστος, χωρίς ποτέ να χάνει το μέτρο και να γίνεται εξυπνάκιας ή γλυκανάλατος. Μουσικά το ANIME είναι ένα βήμα μπροστά από τους προηγούμενους δίσκους του. Ξανοίγεται σιγά-σιγά και σε άλλα πεδία και αν το τολμήσει και περισσότερο θα γίνει ακόμη καλύτερο. Μαζί με τον Φοίβο σε αυτό το εγχείρημα παίζουν ξανά σπουδαίοι μουσικοί που αναβαθμίζουν το ηχητικό αποτέλεσμα και όλος ο δίσκος είναι το γνωστό "φοιβικό σύμπαν" σε μια πιο μουσική και ώριμη εκδοχή.
8. Metaman - Ματαίωση
Η υπέροχη ΜΑΤΑΙΩΣΗ του METAMAN είναι ένα ηλεκτρονικό κομψοτέχνημα 39 λεπτών και 33 ων δευτερολέπτων. Κανονικά αυτή η πρόταση θα (έπρεπε να) αρκεί αλλά ακόμα κι έτσι είναι λίγη για να αναδείξει το μεγαλείο του sophomore album του Αθηναίου παραγωγού. Επιβλητικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, άρτιες συνθέσεις, άψογο επίπεδο παραγωγής, στίχοι που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές, συνεργασίες με Ζωρζ Πιλαλί, Pan Pan, Αλεξάνδρα Επίθετη, ΦΩΝΟΠΤΙΚΟΝ, VASSIŁINA και Sam Albatros που «σκοτώνουν» και αν τα παραπάνω δεν φτάνουν για να πείσουν, τότε μια ακρόαση σίγουρα θα το κάνει.
-Βαγγέλης Κυριακάκης
7. Pan Pan - Φαντασμαγορία 3
Ο Pan Pan ξέρει να φτιάχνει ιστορίες με αυτό ακριβώς που είμαστε. Με μας παιδιά, που μεγαλώσαμε, ακούμε ακόμα Boy, Larry Gus, Χωρίς Περιδέραιο, Pulp, Felizol, My Wet Calvin, Ευριπίδη, Κόρε. Ύδρο, ερωτευτήκαμε, κάναμε παιδιά, χάσαμε τον εαυτό μας, τον βρήκαμε ξανά και πάμε μπροστά. Και ταυτίζεσαι και λες δεν είμαι μόνος μου, το ζουν κι άλλοι. Και η σκέψη σου βρίσκει τη σκέψη του άλλου και αρχίζεις και ηρεμείς. Στροφή προς τα μέσα και μετά χορός παντού!! Μια εξερεύνηση του έξω κόσμου, του μέσα κόσμου, μια εξομολόγηση που είναι και δική μου, δική σου, δική του, όλων.. Ο Pan Pan είναι ένας σύγχρονος ρομαντικός που γράφει την νέα «Πρακτική Φιλοσοφία». Σκέφτεται, αγαπάει, γράφει τραγούδια για την αγάπη του, μουδιάζει μαζί της, γεννάει, θυμάται τη δική του παιδική ζωή, θέλει το δικό του παιδί να πετάξει τη στολή. Είναι ο άνθρωπος που μας έχει κάνει τους τελευταίους μήνες να τραγουδάμε ασταμάτητα «είναι νωρίς, δεν θέλω ύπνο και δεν θέλω να πεθάνω» και να ψάχνουμε στέκια αλά Rebound να χορέψουμε μέχρι το πρωί.
6. Iam Nothe - The Grand Design
Το The Grand Design συγκροτεί μια εμφατική κιθαριστική διαμαρτυρία για τα υπαρξιακά ναδίρ και τα ψυχικά αδιέξοδα, με άκρως τολμηρές κι εντυπωσιακές (θα έλεγε κανείς) φωνητικές διακυμάνσεις, ενώ τα percussions και η σωρεία ανατολίτικων επιρροών στο background, δομούν ένα ακέραιο πόνημα, πυροδοτώντας μια «γεμάτη» και βαθύπνοη ακουστική εμπειρία.
5. Σtella - Up and Away
(Sub Pop)
Η ανακοίνωση της μεταγραφής της «δικιάς» μας Σtella στην ιστορική, αμερικανική δισκογραφική Sub Pop νωρίτερα μέσα στο χρόνο, για την κυκλοφορία του νέου, τέταρτου της δίσκου, ήταν μία είδηση που έγινε αποδεκτή με αυθεντική χαρά και μία περίεργη αίσθηση δικαίωσης για εκείνη την ντόπια γενιά μουσικών που άρχισε να ανθίζει στα απόνερα της κρίσης. Ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον έχει που η εταιρεία της εμπιστεύτηκε μία σημαντική στροφή στον ήχο της, στην οποία η Eλληνίδα συνθέτρια ακολουθεί την χιπστερική, ethnic λεωφόρο που γκάζωσαν μπάντες όπως οι Khruangbin και οι Altın Gün πιο προσφάτως, αλλά με ρωμέικη, μουσική ψυχή.
4. Marina Satti - YENNA
(Walnut)
Σε μια εποχή που το ελληνικό μουσικό industry (κατ)αναλώνεται σε views, comments και streams, το YENNA αποτελεί (επιτέλους) καλλιτεχνική πρόταση, δεν «κάνει» για easy-listening ραδιόφωνο, δεν φτιάχτηκε για την πίστα, δεν χωρά σε κουτάκια ή ταμπέλες, δεν απευθύνεται σε ορισμένες φυλές της νύχτας, είναι ένα άλμπουμ προσωπικής απελευθέρωσης με αρχή, μέση και τέλος, αυθεντικό, ειλικρινές, συγκινητικό, σύγχρονο, ελληνόφωνο και απολύτως εξαγώγιμο.
3. Sugar For The Pill - Wanderlust
(Make Me Happy Records)
Το Wanderlust είναι ένα σφιχτό έργο δέκα πράξεων, που κυλάει αβίαστα και γεμάτο αυτοπεποίθηση στον προορισμό του: να λυτρώσει το shoegaze από κάθε υπαρξιακή του κρίση και να το κάνει να ακουστεί cool και σπουδαίο – ξανά.
2. Noda Pappa - Piano in the Shower
(Just Gazing Records)
Εκτός χρόνου θα μπορούσε να νιώθει οποιοσδήποτε επιμένει στα ακούσματα του παρελθόντος (λέξεις-κλειδιά: ψυχεδέλεια, glam rock revival, φαλσέτο, πνευστά, χορωδιακά back vocals, ρετρό, φλοράλ), αλλά με το Piano In The Shower ο Νώντας Παππάς -μία δεκαετία από την εποχή που περιόδευε ασταμάτητα με τους Acid Baby Jesus στο εξωτερικό σπάζοντας την κατάρα του ελληνικού αγγλόφωνου- χάρη και στη δαιμόνια ενορχήστρωση του Σέργιου Βούδρη, κατορθώνει να παραπέμπει ταυτόχρονα και στα ιερά τέρατα (Stones, Bowie) και στους συνεχιστές (Foxygen, Ariel Pink), πράγμα που τον ανάγει σε κορυφαίο meta-αναβιωτή της 60s νοσταλγίας.
-Εύη Χουρσανίδη
1. Bazooka - Κάπου Αλλού
(Inner Ear Records)
Είναι το Κάπου Αλλού o καλύτερος -μέχρι στιγμής- δίσκων των Bazooka; Δύσκολο να το πεις για το συγκρότημα που έβγαλε την Άχρηστη Γενιά και σε κάθε της live εμφάνιση παρουσιάζεται πανέτοιμη να γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία του σύγχρονου εγχώριου -και δη ελληνόφωνου- ροκ. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για το επόμενο μεγάλο τους ορόσημο, για τη στιγμή για την οποία έκαναν, ίσως, συντήρηση δισκογραφικών δυνάμεων τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να απελευθερώσουν, τώρα, με αυτόν τον δίσκο, κι άλλη από τη δική τους αλήθεια, χωρίς τον φόβο και τον προβληματισμό μήπως «ακουστούν διαφορετικοί», βρίσκοντας σε αναπάντεχα μουσικά σεντούκια υλικό και έμπνευση για μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που έγραψαν ποτέ. Και όπως είπε, ή μάλλον έγραψε, ο Δημήτρης Λιλής, στο τελευταίο ΛΟΚΑΛ HEROES podcast του: «Hands Down, οι Τρύπες του σήμερα».
