Την περασμένη Τρίτη στο γεμάτο θέατρο Πόρτα, ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Όμως η ιδιοφυΐα του Σιγανίδη συμπαρέσυρε όσα προβλήματα παρουσιάστηκαν σε ένα κύμα αρχέγονης μουσικής δημιουργίας...

Πρωτοτυπία και μουσικός οραματισμός δέχθηκαν ισχυρό πλήγμα, παρ' όλα αυτά και οι τρεις μπάντες παρουσίασαν στη Death Disco τις πιο ηλεκτρισμένες versions τους, με την Isis Queen να αναδεικνύεται σε μία punk κήρυκα γεννημένη σε λάθος μέρος, τη λάθος εποχή...

Η εξαιρετικά καλογραμμένη μουσική του Θοδωρή Αμπαζή πλαισίωσε το έξυπνο λιμπρέτο της Σοφιάνας Θεοφάνους, προσφέροντας στα παιδιά μια πολύ καλή γεύση από όπερα και μιούζικαλ, σε ένα ποιοτικό ακουστικό περιβάλλον, όπου κάθε «μικρός» ήχος είχε τη δική του σημασία... 

Μπορεί το ημερολόγιο να δείξει 2016 σε λίγες ημέρες, όμως η συναυλία αυτής της σουηδικής τετράδας με το μεσογειακό ταπεραμέντο συνέβη στην πραγματικότητα πριν από 30-35 χρόνια. Τότε που το heavy metal ήταν επαναστατικό, εριστικό, σέξι και πάνω από όλα διασκεδαστικό...

Δυστυχώς, η ευγένεια και η αβίαστη διακριτικότητα του διδύμου μεταφράστηκαν σε άβολη αδεξιότητα το βράδυ της Δευτέρας στο Ρυθμός Stage· και η λεπτή δουλειά χωρίς εύκολους εντυπωσιασμούς, με τη σειρά της, σε μια αμήχανη πρόβα...

Απλές λέξεις, καθημερινές, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τις έχεις προφέρει ο ίδιος. Μελοποιημένες ταυτόχρονα με μαστοριά και προσοχή, ώστε να αναδεικνύουν τις ανάσες και τα νοήματά τους...

Στη γεμάτη Death Disco το live ήταν χύμα και τσουβαλάτο, με τον Π.Ε. Δημητριάδη να παίζει με τα όρια και τα σημαινόμενα πάνω μα και κάτω από τη σκηνή (ή σε crowd surfing), επιτυγχάνοντας να γοητεύει ως μεσσιανική φιγούρα, όσο και να μπερδεύει ως τσιρκολάνος...

Ένας λαουτιέρης με βαθιά γνώση της κρητικής παράδοσης κι ένας ντράμερ-μύστης της ανήσυχης πλευράς του ροκ και της τζαζ, συνάρπασαν το γεμάτο ΙΛΙΟΝ plus με τις μεστές τους καταβυθίσεις και τα δυναμικά τους ξεσπάσματα...

Παρά τη χλιαρή προσέλευση, η Βελγίδα τραγουδοποιός δικαίωσε στο Fuzz όσους τη θέλουν ένα από τα «επόμενα μεγάλα ονόματα». Πέρασε μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος του live χορεύοντας, χωρίς να κάνει την παραμικρή έκπτωση στις φωνητικές της επιδόσεις...

Απέδειξαν στο κατάμεστο Ρομάντσο ότι παραμένουν μοναδικοί ως προς την αφύπνιση των ενστίκτων ενός κοινού που, όση βρετανική σκηνή και να έχει καταπιεί, πάντα διψάει για ένα συγκρότημα που ξέρει να ράψει την ηλεκτρική κιθάρα, τα samples και τα επιθετικά τύμπανα με το μπουζούκι και τα πνευστά των βουνών μας...